Twee jaar pleegmoeder

Over een tijdje is het twee jaar geleden dat Sam bij ons kwam. Wat gaat de tijd snel en tegelijkertijd lijkt het alsof hij er altijd al was. We zijn heel open de pleegzorgwereld ingedoken, als een avontuur dat we aangingen. Maar wat vind ik er nu (na twee jaar ervaring) ervan?

Bron: pixabay.com

In een viertal punten heb ik onze ervaringen opgeschreven. Ik kan er nog veel meer overschrijven, maar dit zijn voor mij de belangrijkste punten. En zoals altijd schrijf ik weer eerlijk en open. Want de pleegzorgwereld is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. 

Biologische familie
Dit vind ik één van de moeilijkste punten bij pleegzorg. Die biologische familie hoort er helemaal bij, het voelt soms zelfs als een schoonfamilie. Maar het is ook een familie vol problemen (anders was Sam niet bij ons) en hoe beter je de familie leert kennen hoe meer dingen je ontdekt. Ik maak me er soms echt zorgen over. Emotioneel gezien vind ik de bezoeken met zijn familie ook zwaar. Ik moet er ieder keer echt even van bijkomen. Ligt overigens ook veel aan mezelf, want ook dit is een kwestie van 'loslaten' en 'van je af laten glijden'. Die dingen kun je niet veranderen. Ooit leer ik het misschien nog eens. 

Zorgen
Klinkt heel zwaar, is het soms ook, maar niet altijd. Een pleegkind hou je automatisch wat extra in de gaten. Ook professionele personen die naast je staan doen dit. Dat betekent dat heel veel dingen je gaan opvallen in zijn gedrag en waar je je constant bij afvraagt: is dit zorgelijk of hoort dit bij zijn leeftijd? Ondertussen ben ik wel zover dat ik er meer in relativeer. Want veel dingen zijn een fase. Sam is beschadigd in 'zijn basis', omdat hij al heel jong het één en ander heeft meegemaakt. Hij is zichzelf daarom aan het 'repareren', waardoor hij qua gedrag soms terugvalt. Na twee jaar weet ik er ondertussen mee om te gaan, maar sommige fases zijn zwaar. 

Genieten en houden van
Genieten hoort er ook helemaal bij. We hebben een vrolijk mannetje in huis die het heel goed doet. Dat je een kind onder jouw handen zo ziet opbloeien werkt verslavend. Zo verslavend dat je nog meer kinderen wilt zien opbloeien. En wat de liefde betreft...die is er vanaf het begin volop. Zo mooi om te zien dat er geen bloedband nodig is om moeder te zijn. 

Grenzen
Ik heb geleerd om mijn eigen grenzen te bewaken. Grenzen ten opzichte van de professionele wereld, grenzen naar Sam toe en ook mijn persoonlijke grenzen. De professionele wereld (pleegzorgwerker, voogd, etc.) zijn er om je te helpen maar kunnen soms ongemerkt ook over je grenzen gaan. Denk bijvoorbeeld aan je agenda. Als fulltime huismoeder met één kind ben ik heel flexibel, maar ook wij hebben een eigen leven. 
En iedere moeder met een eigenwijze peuter weet dat je duidelijk grenzen aan je kind moet geven. Ik geef toe: ik vind het echt vermoeiend. Zeker als Sam de hele dag tegen mijn grenzen aan zit te boksen ben ik blij als Leon thuis komt. 
En ten slotte ook de grenzen om voor mezelf op te komen. Fulltime huismoeder betekent niet dat je helemaal niks te doen hebt. Het is een mooie, maar soms loodzware job. Vooral omdat het lijkt alsof je alle tijd aan jezelf hebt, terwijl dat helemaal niet zo is. Want ik hou eigenlijk de hele dag rekening met Sam. En 's avonds, als hij op bed ligt, is mijn energie op. Daarom is een avondje voor jezelf soms broodnodig. 
Verder moet je ook leren dat je niet de hele wereld kunt helpen. Je zou zoveel kinderen willen zien opbloeien in je huis. Maar dat kan niet. Bij iedere bijplaatsing moet je bedenken of je dit écht kunt. Want als je het als moeder niet kunt, en dus instort, gaat je gezin ten onder. En zeker pleegkinderen kunnen niet nóg een trauma-ervaring aan. 

Conclusie: als wij met deze ervaringen de tijd 2 jaar terug zou draaien zouden we met alle liefde de keuze weer maken. Wij hebben geen spijt, we hebben alleen zo ontzettend veel geleerd in die 2 jaar tijd.