vrijdag 27 april 2018

Een huilend kind loslaten

Als reactie op het blogartikel Daar gaat 'ie dan (naar de peuterspeelzaal) kreeg ik een reactie (leuk!!) over het loslaten van een huilend kind. Wat doe je als je op het punt staat je kind bij de oppas te brengen en je kind zet het op een huilen? Ga je weg...of blijf je?

bron: www.pexels.com
Opeens plopte er weer een herinnering boven. Ooo ja...dat hebben wij ook gehad! Ik ben natuurlijk geen professional, wel een ervaringsdeskundige :). In dit blogartikel deel ik je onze ervaring en de dingen die wij op dit gebied hebben geprobeerd. Onthoud: ieder kind en iedere vader/moeder is anders. 

Sam ging al een tijdje naar de oppas van de kerk en dat ging goed. Maar van de één op de andere keer zette hij het op een krijsen. Klampte me vast en liet me niet meer los. Daar sta je dan...blok krijsend kind aan je been. Ik keek Leon vast, wat doen we hiermee?
Hoe we dit opgelost hebben? Nou die ene keer had ik zoiets: ik ga niet naar de kerk, ik blijf bij hem, hij heeft me nodig. En Leon had er dit keer helemaal niks meer over te zeggen. Sta een moederhart niet in de weg! 

In de pleegzorgwereld vinden ze dit een goed teken. Het kind is aan je gehecht en wil bij je blijven. Er zijn namelijk ook pleegkinderen die het niet uitmaakt bij wie ze zijn, ze zijn afgestompt en kunnen zich niet of heel moeilijk meer hechten. Vergelijk het maar met een plakbandje die je telkens lostrekt en weer ergens anders op plakt, de plakkracht van het plakbandje neemt af. Dus: dit is gezond! Tenzij het extreme mate doorzet.

Aantal dingen die wij geprobeerd hebben:

1. Pauze. We hebben hem toen een tijdje niet meer naar de oppas van de kerk gebracht. We vinden het fijn om samen een kerkdienst bij te wonen, maar het hoeft niet ten koste van Sam te gaan. Eén van ons kan ook prima thuis meeluisteren. 

2. Voorbereiding. Na een aantal weken vond Leon het weer tijd om het te gaan proberen. We hebben hem van te voren heel goed voorbereid. Papa Leon en mama Rianne gaan naar de kerk, jij gaat met de kindjes bij de oppas spelen. We benoemden het speelgoed waarmee hij daar kon spelen. En als de kerkdienst afgelopen is komen we jou écht ophalen. We gaan niet zonder jou weg, want wij kunnen niet zonder jou. We gaan met z'n drietjes naar huis. 

3. Kort afscheid. Afscheid hielden we kort. Knuffel en kus en we zetten hem bij z'n favoriete speelgoed. 'We komen jou straks weer ophalen'. 

4. Leon bracht hem weg. Op de één of andere manier kunnen ze met hun tranen verder komen bij moeder. Een vriendin van mij loste het zo op. Scheelt tranen bij Sam en een bezwaard moederhart van mij. Leon was er nuchterder in en had er minder last van. Ik kon er gerust een kerkdienst last van hebben. 

5. Het is een fase. Bij de oppas van de kerk is duidelijk te zien dat kinderen van de leeftijd 1 tot 1,5 jaar hier last van hebben. Het is een fase. Ze hebben opeens door, dat als je weggaat ook écht weg bent. Vervolgens zijn ze ook zo slim om hun tranen in te zetten wanneer het hun uitkomt. Sam is ondertussen ouder, maar gebruikt deze tactiek nog steeds. Als moeder de kunst om er doorheen te prikken. Vaak bespreek ik dat met 'm. (Ja, dat kan ook met vrij jonge kinderen, vanaf een jaar helpt het al om ze voor te bereiden. Een kind begrijpt vaak meer dan je denkt!)

6. Relativeer. Als ik in de kerk zat, hoorde ik het huiltje van Sam nog. In gedachten zag ik hem de hele kerkdienst bij de oppas huilen. Toen ik hem op ging halen en vroeg hoe het was gegaan, bleek dat de tranen opgedroogd waren toen ik de deur achter me dicht had gedaan. Zodra je uit het oog bent is het vaak over. 

7. Samen. Doe het samen, indien mogelijk. Hoewel ik normaliter vrij nuchter en realistisch ben, lukte met het toen niet. Toen heb ik maar gebruik gemaakt van Leon z'n stabiliteit. Van te voren bespraken we vaak hoe we het gingen aanpakken. 

Uiteindelijk hebben we geen huilbuien meer... Hij weet het: ze komen me straks ophalen. Huilen helpt niet, vertrouwen hebben wel. 

En één ding heb ik wel ontdekt in al die tijd dat ik pleegmoeder ben...
ALLES IS EEN FASE!!
En als dat het niet is, dan moet je je pas zorgen gaan maken.

dinsdag 24 april 2018

Homemade gehaktballen

Zelfgemaakte gehaktballen zijn heerlijk! Iedere keer als ik ze maak denk ik: ik moet ze vaker maken. Ik maak de gehaktballen gewoon op mijn eigen manier. Vrij simpel, maar zoooo lekker!

Hieronder een soort 'recept' voor gehaktballen. De hoeveelheden doe ik altijd op gevoel. 

Gehaktballen (4 stuks)

Ingrediënten:
- 200-250 gram rundergehakt

- 1 ei
- 1 kleine ui (of sjalotje)
- eetlepel mosterd
- theelepeltje sambal (pittig!)
- eetlepel ketjap manis
- theelepel gemalen komijnpoeder (djinten)
- snuf knoflookpoeder
- flinke snuf zout
- flinke snuf peper
- cayennepeper (pittig!)
- paneermeel

Werkwijze:
1. Snipper het uitje of sjalotje heel erg fijn. 
2. Doe alle ingrediënten in een kom. Als je van pittig houdt kun je er lekker wat sambal of cayennepeper in doen, hou je er niet van dan kun je het ook weg laten. Wees niet te zuinig met de paneermeel, daar heb je best wat van nodig. 
3. Kneed goed door elkaar. Als het geheel wat vochtig is, is dat niet erg als je er maar ballen van kunt vormen die niet uit elkaar vallen. Als het te vochtig is voeg je paneermeel bij. Vorm 4 ballen, deze kun je het best wat platter maken, dat bakt beter in de pan. 
4. Bestrooi de gehaktballen rondom met paneermeel, dan krijg je straks een extra knapperig buitenkantje van. 
5. Verwarm de braadpan en laat een flinke klont roomboter smelten. Wacht tot het schuim wegtrekt en de boter bruin kleurt. Bak dan de ballen rondom bruin. Je hebt er zeker 20 minuten voor nodig. om ze gaar te krijgen. 
6. Lekker bij de Hollandse (stamp)pot!


Geniet ervan!

PS: mocht er een gehaktbal over blijven: op de boterham met mosterd erbij istie ook ontzettend lekker!

vrijdag 20 april 2018

Mijn 5 favoriete youtubefilmpjes

Wij gebruiken hier thuis vrij vaak de site www.youtube.com. Meestal om gezellig een muziekje te luisteren. Want met een muziekje op poetst het wat makkelijker. Blijft de sfeer wat ontspannen. Tegelijkertijd kun je de woorden van God tot je in laten dringen. 

Sommige filmpjes vind ik zo mooi, die hebben een speciaal plekje in mijn hart en staan dus ook op mijn afspeellijst. Ik heb ze voor je op een rijtje gezet. Ik hoop en bid dat ze je mogen bemoedigen, zoals ze ook mij iedere keer weer doen. 

The Marriage Prayer 

Een gebed wat een huwelijk alleen maar kan verbeteren. Prachtig!


Tienduizend redenen

Vaak kijken we wat we missen in ons leven, maar hebben we niet veel meer redenen om dankbaar te zijn? Dit lied herinnert mij er iedere keer weer aan. 


Oh the deep, deep love

Lied met een hele diepe inhoud en ontroerend mooi gezongen. 


How Great Thou Art

Een nummer waar ik me klein door voel worden. Hoe groot bent U! Ik vind dit een hele mooie uitvoering. 


Adam where are you?

Dit lied verteld het verhaal van de zondeval. De laatste regel is de mooiste van heel het lied. 


Welke vind jij te mooi om niet met ons te delen???

dinsdag 17 april 2018

Daar gaat ie dan....(naar de peuterspeelzaal)

Ik weet niet of ik de enige moeder ben die dat heeft. Maar ik kan er mezelf soms letterlijk ziek van voelen. 

Bron: Pixabay.com
De eerste keer dat ik hem achterliet bij Leon om naar de kerk te gaan. (..en toen was hij nog geen eens een week bij ons!)
De eerste keer dat ik hem bij mijn schoonouders achterliet...(it's true, na een half uur wilde ik bellen om te checken of het daar wel goed ging. Leon verbood het me)
De eerste keer bij de oppas in de kerk..
De eerste keer logeren...

O wat ben ik slecht in loslaten! Of moet ik zeggen in achterlaten? Ik kan mezelf wel wat aan doen, want zo'n pleegmoeder wil ik eigenlijk helemaal niet zijn. Ik wil mijn pleegkind niet verhinderen om zelf zijn vleugels uit te slaan. Ik wil hem juist de ruimte geven. Op veel gebieden gaat het goed, totdat ik hem ergens achter moet laten. Dat achterlaten, dat kan ik zo moeilijk. D'r zit gewoon een magneetje in mijn hart. 

Zo ook de eerste keer naar de peuterspeelzaal (lees hier over onze keuze). Ik mocht er een tijdje bij blijven, maar had me voorgenomen om dat niet langer te doen dan nodig was. En toen ik merkte dat het goed ging en dat Sam zijn draai had gevonden...toen moest ik weg. Begrijp me goed, ik ben echt niet zo'n pleegmoeder die bovenop Sam zit en elke beweging van hem registreer. Maar meer in de vorm van: heb ik tegen de juf gezegd dat hij bang is van harde geluiden? Zou de juf eraan denken om hem in de gaten te houden bij het eten van fruit? Moet ik misschien nog even tegen de juf zeggen dat er een schone broek in zijn tas zit? Enne...zou Sam mij missen? Eigenlijk wist ik stiekem alle antwoorden al: het zou goed gaan als ik Sam hier achterliet. Dus...dag Sam! Dag lieverd! Ja, mama komt je straks weer ophalen. Ik kon mezelf wel wat. Hup, wegwezen hier. 

En dan naar huis. Met een irritant rammelend en leeg fietsstoeltje achter op mijn fiets. En dan kom je thuis. Gewoon stil...zoooo stil! Alsof ik een stukje van mezelf had weggebracht. En in plaats van dat ik ervan genoot, keek ik om de 5 minuten op de klok en bracht ik de tijd door op internet. 

En ja hoor, je raadt het al. Helemaal op tijd was ik bij de peuterspeelzaal om Sam op te halen. Hij had echt zo'n blik van: o ja...daar heb je mama ook nog! De juf vertelde me dat Sam het superleuk had gehad. Maar ja, stilzitten kan hij nog niet zo goed. 
Ik voelde wat bruisen van binnen, maar negeerde het. Want zij is professional in deze situatie. Ik nam Sam mee naar huis. Maar hoe ik ook mijn best deed, ik kon alleen maar de conclusie trekken dat Sam het erg leuk had gehad. 

Dus braaf breng ik hem iedere keer weer naar de peuterspeelzaal. En na ruim een week betrapte ik mezelf erop dat ik weer uitzag naar mijn ochtendje 'vrij'. En weer een paar weken verder kon ik schaamteloos genieten van dat ochtendje alleen. En na een tijdje viel het Leon en mij op dat hij toch wel beter op zijn stoel bleef zitten, dat hij ook sociale omgangsvormen aan ging nemen. 

'Sam, wil je naar de peuterspeelzaal of blijf je bij mama?'
'Naar de juhhuf toe!'

vrijdag 13 april 2018

Escaperoom voor de liefde

Wat betreft het huwelijk las ik laatst het volgende:
Plan een avond per week samen, per maand een dag en per jaar een weekend 
Die avond per week is voor ons niet lastig, we plannen hem vaak zelfs niet eens. Maar zomaar een dag of zelfs een weekend weggaan dat is een lastiger verhaal. Toen Sam nog niet bij ons woonde hadden we alle tijd samen. Maar toen Sam bij ons kwam wonen zaten we, zeker de eerste tijd, vast aan huis. Zo langzamerhand laten we hem steeds wat meer los. En dat gaat, zolang het stapje voor stapje gebeurd, prima. Dus laten we zeggen dat wij per jaar een dagje en soms zelfs een nachtje met z'n tweeën weggaan. 

Pas hadden we een dagje weg gepland. Datum stond vast. Maar wat gingen we doen? Op de blog van Gerben las ik over de escaperoom voor de liefde. Altijd samen blijven spelen. En ik was gewoon puur nieuwsgierig, heel nieuwsgierig. Leon en ik hebben samen de site van deze escaperoom goed bekeken. En besloten: we gaan het gewoon proberen. 


De escaperoom is eigenlijk geen echte escaperoom. Hij werkt namelijk andersom. Je krijgt na aanmelding een week van te voren een soort van raadsel waar een code in verwerkt is waarmee je de escaperoom binnen kan komen. Daarna ben ik je helemaal met z'n tweetjes in de escaperoom. Oftwel een mooi oud huis. En dan begint het spelen.

Er zijn allemaal verschillende ruimtes en in iedere ruimte is er wel wat te doen. De ene ruimte sprak ons meer aan dan de andere ruimte. Je bent 3 uur lang in dat huis, en hoe lang je in een ruimte bent bepaal jezelf. Je bent er echt helemaal vrij in en dat is heel erg leuk. 

Eerlijk is eerlijk...op de dag dat we er naar toe zouden gaan vond ik het behoorlijk spannend. Dit was zo buiten onze comfortzone, voor ons allebei. Maar we zouden het SAMEN gaan doen. 

Dat het buiten onze comfortzone was, dat klopte. Je gaat een totaal andere wereld in. De wereld met z'n tweetjes, maar ook voel je je weer een beetje kind worden. Je mag alles aanraken, proberen en ontdekken. In plaats van serieus papa of mama te zijn ga je daar zelf even samen gek doen en lachen. Besef van tijd was ik ook helemaal kwijt. Ik was er echt even helemaal uit samen met Leon. En ook echt samen (in een onbekend huis), je ziet helemaal niemand en je bepaalt samen wat en hoe je iets gaat doen. 

Dus...mocht je ook eens samen weg gaan en eens een keer heel wat anders willen doen; dan is dit een heel leuk idee! De escaperoom is in Geertruidenberg, een mooi en oud stadje dichtbij de Biesbosch. Dus er zijn nog genoeg andere mogelijkheden om de dag verder in te vullen. 

Om je alvast een kijkje te geven in de escaperoom vind je op Youtube een filmpje over de escaperoom. De ruimtes waarin wij geweest zijn zie je terug in het filmpje. Wij hebben trouwens de Cupido-route gekozen, maar er is ook nog een Casanova-route. Wellicht een idee voor een andere keer. 


dinsdag 10 april 2018

Toeleven naar Goede Vrijdag/Pasen met een peuter (evaluatie)

Zoals je hier kon lezen twijfelde ik enorm over hoe ik het beste toe kon leven naar Goede Vrijdag/Pasen met onze peuter. Voor m'n gevoel moest het wat uitgebreider en spectaculairder zijn, maar ik kon zo snel niks vinden of bedenken. 

En eigenlijk is dat onzin..of onzin noem het perfectionisme. Het gaat ten slotte om het Woord van God, maar in m'n hart merk ik dat ik het leuker en mooier wil maken dan het is. 



Lezen
We lazen de Bijbelverhalen uit de Kijk en Luister voor. Stelden vragen en lieten hem de zinnen aanvullen. Geweldig om te merken hoe hij steeds meer van de verhalen gaat onthouden en herhalen. Ook eenvoudige gesprekjes daarover zijn zo enorm waardevol. 
Sommige begrippen (zoals dood, begraven etc.) begreep hij niet, maar dat geeft ook niet. De teksten en liederen die hij leert begrijpt hij ook niet helemaal. Maar ik hoop dat hij het later zich herinnert en begrijpt. 

Zingen
We hebben het lied 'De Heer' is waarlijk opgestaan' regelmatig gezongen. En terwijl hij aan spelen was (of dat nou thuis of in de speeltuin is) betrapte ik hem erop dat hij telkens een stukje van het lied zong. Hij kan zo lekker onbevangen zingen, waar hij dan ook is,  dat ik er bijna jaloers op zou worden. 

Knutselen
Het knutselen verliep heel anders dan verwacht. Na het lezen van het Bijbelverhaal over de kruisiging kreeg ik opeens een idee. Ik knipte uit papier een kruis en Sam mocht stukjes papier scheuren en erop plakken. Ten slotte schreef ik er een tekst uit 1 Johannes 3 op. 
De kleurplaat die ik had opgezocht was geen succes. Na een minuut had meneer het al bekeken. 

Tekst leren
Het plan was om hem geen speciale tekst aan te leren, omdat we bezig waren met een stuk uit Jesaja. Maar de tekst die ik op het kruis had geschreven hebben we zo vaak herhaalt dat Sam hem nu ook kent. 


En het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonden. 


vrijdag 6 april 2018

Teleurstelling na teleurstelling

Iedereen die mijn blogs heeft gevolgd op gezinsleven.com weet dat we op onze weg naar een zwangerschap een grote verrassing tegen kwamen (lees hier). Via een homeopaat zijn we in aanraking gekomen met het middel Tribulus Terrestris. De volgende zaadtest liet zien dan de kwaliteit 50% verbeterd was.  Maar helaas was raakte ik binnen het jaar niet zwanger. Toen we op het punt stonden alsnog het ziekenhuis in te gaan, kwam onze Sam. 

Het hele ziekenhuisgebeuren hebben we geparkeerd en we zijn volop gaan genieten van Sam. Maar ondertussen blijft het verlangen naar een zwangerschap op de achtergrond. Af en toe komt het naar de voorgrond. Een half jaar nadat we Sam hadden en we alles goed liep dook bij mij het stiekeme verlangen weer omhoog. Ik moet zeggen dat ik het lastig heb gevonden, want het lijkt zo ondankbaar. Ik ben pleegmoeder van Sam en na een half jaar wil ik alweer meer. Toch heb ik dit ook leren zien als 'gezond'. Het is gezond om als vrouw zwanger te willen raken. De plek die Sam in mijn hart heeft neemt niemand meer in. Ik hou onvoorwaardelijk van hem. Maar ik zou het geweldig vinden als hij een broertje of zusje zou krijgen wat ons biologisch kind zou zijn. 

Maand na maand verstreek, teleurstelling na teleurstelling. Toen Sam ruim een jaar bij ons was en ons leven stabiel en rustig was besloten we het ziekenhuis weer in te gaan. Leon slikte nu ruim 2 jaar het middel, zonder het gewenste resultaat. We gingen open het ziekenhuis in. Ik zelf zag er best tegenop. Maar we hadden afgesproken dat we stap voor stap zouden bekijken, als één van ons er niet volledig achter kon staan zouden we het niet doen. 


Bron: Pixabay.com

In het ziekenhuis kregen we weer dezelfde arts. Ze besloot twee acties te doen: 1. Ik kreeg inwendig onderzoek. 2. Manlief mocht nog keertje een zaadtest doen. 

De eerste teleurstelling was aan mijn kant. Ik bleek een grote cyste te hebben. Ik moest meteen bloedprikken om te checken of de cyste kwaadaardig was. Dit bleek niet zo te zijn. Maar cyste moest wel operatief verwijderd worden. In de eerste instantie was ik dankbaar dat de arts deze cyste had gevonden, het had ook kanker kunnen zijn. Een operatie was wel even slikken. 

Cyste is ondertussen verwijderd. Na de operatie kwam de volgende teleurstelling. De eierstok moest ook weggenomen worden. Dat risico was me van te voren verteld, maar ik moest het echt een plekje geven. Gelukkig ben ik hierdoor niet verminderd vruchtbaar geworden. 

Nog een teleurstelling was de uitslag van de zaadtest. Van die 50% verbetering was niks meer te zien. Het was net zo slecht als alle testen die we voorheen hadden gehad. De arts had hier geen verklaring voor. Die ene uitslag was te mooi geweest om waar te zijn...het had ons valse hoop gegeven. Wij denken zelf dat er een fout gemaakt is in het ziekenhuis. 

Ik ben er boos om geweest. Ik ben er verdrietig om geweest. Waarom? Waarom? Waarom? Het leek ons op dit gebied helemaal niet mee te zitten. Totdat de storm in mij weer leek te gaan liggen. Het besef dat dit de wil van God is. Het was fijn om in die tijd Sam om me heen te hebben. Hij laat me iedere keer zien dat er iets moois kan gebeuren tussen alle teleurstellingen door. 

Leon slikt de korreltjes niet meer. Samen hebben we besloten (op dit moment) niet door te gaan in het medisch traject (ICSI). We hebben rust met hoe het nu is. We genieten van elkaar, we genieten van Sam. We hebben geleerd om de zegeningen te tellen. En we proberen hoop te hebben voor de toekomst. 

woensdag 4 april 2018

Faith Child

Ik blogde al eerder over de family Kirkland.  Ze zijn volop bezig met een het maken van de nieuwe album Little Pelgrim Songs. Dit is het eerste nummer...en ik vind hem prachtig!

Ik deel hem graag met jullie:


Bekijk hem rustig en op je gemak. Ik ben niet goed in Engels, maar de tekst is zo duidelijk te verstaan dat je er meteen Bijbelteksten uit herkent. 

1 Korinthe 13:11
Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, overlegde ik als een kind, maar nu ik man geworden ben, heb ik het kinderlijke tenietgedaan. 

Mattheus 19:24

Maar Jezus zei:  Laat de kinderen begaan en verhinder hen niet bij Mij te komen, want voor zodanigen is het Koninkrijk der hemelen.

Een kijkje achter hun schermen vind je hier.

(PS: mij werd gevraagd om een foto van een pagina uit het boek 'Dichterbij' waar ik eerder een blogartikel overschreef. Ik heb er een foto bij toegevoegd! KLIK)