vrijdag 26 maart 2021

Digitaal minimaliseren (week 2)

 De tweede week is alweer aangebroken. Ik zit nog zonder Facebook, Instagram en YouTube. 

Ik lees deze week twee boeken uit. En dat voelt zo fijn. Vroeger las ik heel veel. De laatste jaren kwam ik er niet aan toe. Maar ik zit na een hele lange tijd weer in de flow. Ik voel me er rustig onder en ik geniet veel meer van een boek lezen dan van scrollen op internet. 

Ik merk dat ik minder last heb van de 'magneet' in mijn mobiel. Maar ik gebruik Whatssapp wat meer. Ik spreek wat af met een vriendin en met een buurvrouw. En dat gaat dus via Whatsapp. Het voelt niet goed om mijn mobiel in mijn handen te hebben. Maar anderzijds vind ik Whatsapp een heel fijn app om afspraken te maken. Dus ik denk dat ik dit in de toekomst ook wel oké vind. 

Van de week denk ik ook weer na wat ik wil doen met Facebook en Instagram. Ik neig er heel erg naar om mijn accounts te verwijderen. Ik denk dat ik dit wil ter bescherming van mezelf. Want ik wil mijn tijd niet meer verspillen aan scrollen op social media. Maar ik weet ook dat ik er weer in terug kan vallen. 

Van de week komen ook de hormonen om de hoek kijken. En ik voel me moe en futloos. Ik zit het liefst op de bank, een beetje te hangen. En dan mis ik het scrollen op mijn mobiel. Ik vind  de dag ook lang duren. Dus typ ik wat blogartikelen. En lees ik wat. En poets ik nog wat. Het voelt onwennig. 

Verder heb ik ook ontdekt dat de verslaving aan mijn mobiel ook samenhangt met de verslaving aan eten. Geen idee waarom ik zoveel op mijn mobiel keek, het had geen reden en geen nut. Maar ik had ook geen idee waarom ik zoveel chocola at, het had geen reden. Ik at chocola om te eten, niet omdat ik er trek in had. En sinds dat ik mijn mobiel meer aan de kant leg, lukt het me ook om minder te snaaien. 

Ik lees deze week ook wat meer op internet, via mijn telefoon. En ik vraag me af of ik dit nog wel wil. Misschien wil ik dit tegenwoordig alleen nog maar via mijn laptop. Dat leest ook vaak nog fijner. 

vrijdag 19 maart 2021

Digitaal Minimalisme (week 1)

Komende tijd zal ik jullie meer vertellen over mijn zoektocht naar digitaal minimalisme. In mijn vorig blogpost hebben jullie kunnen lezen over dit boek. Het heeft me heel erg aan het denken gezet. En halverwege het boek nam ik een radicale stap.  

Afgelopen vrijdag was ik er helemaal klaar mee. Ik lees iedere keer een stukje uit het boek Digitaal Minimalisme. En hoe verder ik in het boek lees, hoe meer mijn digitale wereld me gaat irriteren. 

De auteur van het boek geeft tips om digitaal te minimaliseren. Hij heeft een radicale methode:
1. Reserveer eeen periode van 30 dagen waarin je afziet van optionele technologieën in je leven
2. In deze periode onderzoek en herontdek je bezigheden en gedragingen die voldoening en betekenis geven. 
3. Aan het eind van deze periode begin je met een schone lei en breng je optionele technologieën weer terug in je leven. En dan bepaal je van elke technologie die je herintroduceert welke waarde deze heeft in je leven en hoe je de technologie specifiek gaat gebruiken om die waarde de maximaliseren. 

Dus ik pakte die vrijdag mijn mobiel. Dat ding waarmee ik zo'n liefde/haat verhouding mee heb. Maar wat op dit moment meer een haatverhouding werd. Ik wilde niet dat ik slaaf zou zijn van dit apparaat.  Ik heb al mijn apps bekeken en het gros weggegooid. Nu is het bij mijn mobiel zo dat ik heel veel apps erbij kreeg toen ik de telefoon kocht. Heel veel apps had ik daarom nog nooit gebruikt. Die gooide ik er allemaal vanaf. Maar ook YouTube, Instagram, Facebook en Facebook Messenger. 

Ik hield: de standaard dingen zoals bellen, berichten, contacten etc. ook de radio maar die kon ik er niet afgooien of uitschakelen. Google hield ik ook, want Google Maps heb ik nodig onderweg. Play en Galaxy Store heb ik erop gehouden (volgens mij kun je hier apps downloaden). Camera en Galerij (want ik wil wel foto's blijven maken met mijn mobiel, maar de helft minder). De klok gebruik ik ook, als wekker of timer. Calculator is ook altijd handig voor iemand die niet zo goed kan hoofdrekenen. Verder de apps die ik er ooit zelf op zette: WhatsApp, Rabobank, Givt, Familystream, Parro en Socie. Ik zette wel hun meldingen uit. 

Verder sprak ik met mezelf af dat ik alleen rond etenstijd en koffietijd mijn mobiel mag 'checken'. En internetten zoals kleding bestellen, mailen, blogartikelen lezen doe ik alleen 's avonds. YouTube gebruik ik ook heel bewust even niet, omdat YouTube voor mij ook zo'n scroll-pagina is waar je uren op kan rondhangen. Maar ik mis wel de muziek die ik daarop luisterde. Ik heb voor een maand Familystream als vervanger.

En toen ik vrijdag deze stap nam voelde het als enorme bevrijding. Ik deed het! Zeker het verwijderen van Instagram was een opluchting. Hoewel ik het ook leuk heb gevonden om mensen te volgen. Maar het werkt voor mij verslavend. 

Zaterdag was het een drukke dag met veel leuke dingen. Mijn mobiel lag in de keukenla. Ik checkte hem braaf op de afgesproken tijden, maar het voelde niet als drang. 

Zondag was lastig. Voorheen was ik op zondag heel bewust mobielloos. Maar de laatste tijd was daar de klad ingekomen (met de komst van Instagram).  En luisterde ik ook vaak lezingen of muziek via YouTube op zondag. Ik liet mijn iphone boven op onze slaapkamer liggen. Maar o wat trok die magneet hard. Het maakte me tegelijk ook boos. Want ik was degene die het zover had laten komen dat het apparaatje mijn leven regelde. 

Maandag ging ik vol aan de slag. Ik merk nu heel goed wanneer ik mijn mobiel mis. Vaak gebruikte ik hem 'ter ontspanning'. Ik heb nu op de kast een stapeltje tijdschriften liggen waar ik nog doorheen moet bladeren. Dus die pak ik er nu bij. Ook merkte ik vandaag dat ik meer tijd heb om andere dingen te doen. Ik heb geen prikkels meer van mijn mobiel. Ook merk ik dat ik weer zin krijg om te gaan bloggen. 's Avonds mis ik mijn mobiel ook. Als de jongens op bed liggen wil ik heel graag even Instagram bijlezen. Maar ik besluit te gaan bloggen. Ik had nog wel even informatie nodig van Instagram voor de serie 'hoofd boven water'. Dus zet ik Instagram weer op mijn mobiel. Maar het voelt fout. Alsof je een drugsverslaafde een zakje drugs in handen geeft. Zodra ik mijn informatie had heb ik 'm snel weer verwijderd. Ook speelde ik de laatste maanden op mijn laptop met veel plezier een spel. Maar nu ik aan het minimaliseren ben merk ik dat ik dat ook niet meer wil. Ik heb hem radicaal van mijn laptop verwijderd. Tot nu toe heb ik geen spijt van mijn radicale beslissingen, maar wel strijd om het vol te houden. (Maar dit had Cal Newport uit het boek al wel voorspeld). 

Uiteindelijk merkte ik dat ik hoe verder in de week kom, hoe fijner ik het ga vinden. De drang om te checken wordt minder. Een aantal dingen vielen me op:
- Ik app dus zelf heel veel. En anderen mij veel minder. Ik heb echt het noodzakelijkste geappt. (Meer regeldingen). Als iemand mij appte heb ik wel gewoon netjes terug geappt, maar dan op de tijden dat ik mijn mobiel mocht checken. 
- Ik hou echt veel tijd over. Ik voel me mede daardoor ook relaxter. In plaats van een half uur doelloos te scrollen, of me te vergapen aan het perfecte leven van een ander, lees ik het boek Digitaal Minimaliseren. 
- Het werkt bevrijdend. Het geeft zoveel meer rust in mijn leven. 
- Inspiratie moet nu uit mijzelf komen. Anderen inspireren mij minder. Maar ik merk dat ik door meer tijd en rust dus meer inspiratie heb. Ik ben gemiddeld per dag een uur bezig met diamond painting. Ik lees iedere dag een paar bladzijdes uit het boek Digitaal Minimalisme, en daardoor heb ik het al bijna uit. Ik heb de neiging om meer te gaan bloggen. En zo heb ik nog een scala van plannen in mijn hoofd.
- Ik denk veel na over mijn digitale bezigheden. Wat heb ik nou eigenlijk nodig? Wat mis ik? Wat wil ik? Wil ik verder op Facebook, Instagram en Youtube? Eén ding weet ik zeker: niet meer zoals voorheen. 
- Het valt me ook op hoeveel anderen op hun mobiel bezig zijn. En hoeveel tijd daar in gaat zitten. En ja, dat deed ik 2 weken terug nog net zo hard. 
- Minimaliseren werkt heel goed voor mij. Zowel in huis als digitaal. Nu ik deze stap heb genomen heb ik ook de neiging om nog meer te gaan minimaliseren. Ik ruimde het dressoir in huis vrij radicaal op. En die ruimte in die kast is zo fijn! Ik denk er dus over na om meer dingen weg te doen. Zoals onbeperkt internet (zoals ik die nu op mijn mobiel heb). 
- Het bankhangend scrollen doe ik vooral 's avonds als ik moe ben of als ik me lusteloos voel. Terwijl het me geen beter gevoel geeft of me actiever maakt.
- Ik heb besloten wat vaker mensen op te bellen. Al ben ik totaal geen persoon die van bellen houdt. Maar een kwartiertje bellen is ook bellen toch?!  

Ik heb de afgelopen week gemerkt hoe verslavend een mobieltje (vooral social media) kan werken. En ik was, eerlijk gezegd, echt niet zo'n moeder die constant met mijn mobiel bezig was. Ik deed genoeg andere dingen tussendoor zónder mobiel. Maar het gevoel van de kracht (magneet) van dit apparaatje vind ik best beangstigend. Ook als ik denk aan al die jongeren van wie hun leven voornamelijk digitaal afspeelt. Ik ben er van overtuigd dat het mentaal heel veel met je doet. Dingen zoals concentratie, inspiratie, creativiteit, face-to-face-communicatie....het gaat ten koste aan de digitale wereld. Nu ik zelf heb ervaren hoe verslavend dit ding werkt (voorheen had ik het écht niet door), weet ik zeker dat ik mijn kinderen hiervoor ga waarschuwen als ze ooit zo'n ding in handen krijgen.

dinsdag 16 maart 2021

Digitaal Minimalisme

Er zijn een aantal dingen in mijn leven die mij irriteren. Gek genoeg zijn het dingen waar ik zelf heel bewust voor kies of heb gekozen. 

Eén van die dingen is mijn telefoon. Het begint steeds meer op een verslaving te kijken. Ik pak dat ding te pas en te onpas. Al moet ik 10 tellen voor het stoplichten wachten dat voel ik mijn handen al zoeken naar mijn mobiel (irritatie 1: checkverslaving). En wat me nog meer irriteerde was dat het me zoveel tijd afnam. Ik keek of ik een mail had, vervolgens bekeek ik Facebook, daarna Instagram en ondertussen kreeg ik nog een appje en toen was er een half uur voorbij (irritatie 2: tijd- en energieslurper). 


In mijn familie was ik één van de laatste personen die een iphone nam (mijn ouders hadden er eerder één dan ik). Ik heb heel lang met zo'n oud mobieltje gedaan waarmee je kon smsen en bellen. Maar mijn familie drong erop aan dat het toch wel heel fijn zou zijn als ze ook met mij konden appen. Maar de diepste redenen waarom ik er nog geen had was dit: ik was bang dat ik te veel met dat ding bezig zou zijn. Dat ik het té leuk zou vinden. En natuurlijk heeft een iphone heel veel handige mogelijkheden. In de eerste instantie had ik alleen Whatsapp erop. Mijn familie woont aan de andere kant van het land, dus Whatsapp was erg leuk. Later ging ik veel meer gebruik maken van de internetbrowser. Ik las mijn mail via mijn telefoon, maar ook blogartikelen. Ook de camera ging ik steeds vaker gebruiken, zeker toen Sam en later Niek in ons gezin kwamen. Maar helaas hebben iphones maar een korte levensduur. Na 4 jaar was hij echt op. Ik kocht een nieuwe, op advies van mijn broertje, want ik heb er écht geen verstand van. Nu zat er een app op voor Facebook. Die begon ik ook te gebruiken. Sindskort heb ik ook Instagram erop. En waarschijnlijk over een paar jaar heb ik een andere iphone nodig met nóg meer apps. 

Ooit hoorde ik een dominee zeggen dat er in de Bijbel een persoon is van wie geschreven staat dat 'zijn zwaard aan zijn hand kleefde' (2 Sam 23). Hij zei dat bij sommige mensen hun mobiel aan hun hand kleeft. Het is blijven hangen in mijn hoofd, en ik heb het gevoel dat mijn mobiel ook steeds meer aan mijn hand 'kleeft'. . Per dag zat ik minstens een half uur op Instagram (dat kun je onder je account zien). En dat was alleen nog maar Instagram. 

Op Instagram zag ik het boek Digitaal Minimalisme langskomen. Ik bestelde het boek bij de bibliotheek en begon te lezen. En hoe verder ik in het boek kwam hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik het allemaal anders moest doen. Mijn mobiel moet weer een gebruiksvoorwerp worden voor nuttige dingen. Ik wil je de komende tijd meenemen in het proces en zal er komende tijd regelmatig wat over posten. 



Nu wat meer over het boek Digitaal Minimalisme. Het is geschreven door Cal Newport. Hij verdiept zich vooral in aandacht, concentratie en de invloed van technologie op ons leven. Hij schreef eerder het boek Diep Werk (die staat dus ook op mijn nog-te-lezen-lijstje).

Het boek bestaat uit 2 delen: de basis en de praktijk. 

In deel 1 legt hij vooral uit hoe social media werkt en hoe het is ontwikkeld. Het is dus serieus ontwikkeld om je zo lang mogelijk bezig te houden op social media. Ze zien jou voornamelijk als product en de adventeerders als klanten. Hoe langer ik scroll op Facebook of Instagram, hoe meer ze aan mij verdienen. Vervolgens legt hij uit wat hij verstaat onder digitaal minimalisme. En daarna legt hij uit hoe je een minimalist kunt worden. 

Zijn definitie voor digitaal minimalisme sprak me enorm aan:
Een filosofie van technologiegebruik die inhoudt dat je je onlinetijd gebruikt voor een klein aantal zorgvuldig geselecteerde en geoptimaliseerde activiteiten die gunstig zijn voor de dingen die jij belangrijk vindt, terwijl je al het andere aan je voorbij laat gaan.  

In deel 2 gaat het voornamelijk over de praktijk. Hierin geeft hij heel veel praktische adviezen. Hij beschrijft hoe belangrijk afzondering is. Afzondering is de tijd waarin je alleen bent met je gedachten, vrij van inbreng van anderen. Tegenwoordig is het steeds moeilijker om je af te zonderen. 
Hij leert je hoe je met je vrije tijd om moet gaan en stimuleert je om vaardigheden te leren om waardevolle dingen te produceren in de fysieke wereld. Hij moedigt je aan om te investeren in échte contacten (gesprekken) en de digitale contacten drastisch te verminderen. Hij adviseert je om social media van je telefoon af te gooien. En hij legt uit hoe je op een gezonde manier met social media om kan gaan. 

Het taalgebruik in dit boek is op aardig hoog niveau, maar omdat hij heel veel praktische voorbeelden gebruikt vond ik het een heel fijn boek om te lezen en had ik het binnen een week uit. 

dinsdag 9 maart 2021

Ons verhaal

Nu er wat meer mensen mee zijn gaan lezen is het denk ik goed om ons verhaal over ongewenst kinderloos naar kinderrijk te vertellen. Op Instagram ben ik ook mensen tegen gekomen die worstelen met deze pijn. De pijn die ik heel erg herken vanuit het verleden en die soms ook nog bepalend is voor het heden. Ooit begon ik met schrijven op de site van gezinsleven, maar deze is offline en dus is mijn verhaal niet meer online te lezen. Daarom vertel ik nu mijn verhaal in één blogartikel. Mocht je het fijn vinden dat ik hier en daar wat meer op door ga, laat het me gerust weten in de reacties of via de mail.


Leon en ik ontmoeten elkaar 10 jaar geleden. Na 2 jaar verkering zijn we getrouwd. En ik had één hele grote wens: mama worden. Ik was daar dan ook heel erg op gefocust. En iedere maand was erg spannend. Ik kom uit een kinderrijke familie en het was zo 'gewoon' om zwanger te raken. Dus ik verwachtte dat het ons ook snel zou gebeuren. De eerste maand was niet raak en ik weet nog hoe jammer ik dat vond. Ik had nog heel erg het gevoel dat het maakbaar was ofzo. Ongewenste kinderloosheid kende ik niet echt van dichtbij, maar ik had vroeger wel vol aandacht het programma Babyboom gekeken. Maand na maand ging voorbij. Ik las me suf op internet en probeerde ondertussen toch mijn nuchtere verstand te gebruiken, maar ergens in mijn hoofd had ik een zeurend stemmetje wat zo nu en dan steeds harder ging roepen. Toen ik rond de eisprong iedere keer licht bloedverlies had ben ik naar de huisarts gestapt. En ik legde meteen ook mijn onzekerheid voor. Onze huisarts was daarin juist gespecialiseerd en wou ons graag helpen. Dus ik kreeg een echo en ging bloedprikken om te kijken of ik een eisprong had. En toch leek dat stemmetje geen gelijk te hebben: alles leek oké. Toen was het de beurt van manlief. En dat viel niet mee. Wat een enorme opdoffer kregen we. De kans op spontane zwangerschap was laag, 10%. Maar de huisarts zei dat er in het ziekenhuis nog veel te behandelen was. En dachten wij heel positief: 10% kans is nog altijd kans. We zullen geen groot gezin krijgen, maar helemaal nooit zwanger leek ons onwaarschijnlijk.

Na een paar maanden besloten we dan toch maar naar het ziekenhuis te stappen. Nogmaals werd alles bekeken. En toen kwam de grootste klap: minder dan 1% kans op een spontane zwangerschap. En die werkelijkheid deed me kopje ondergaan. Wat was dat pittig en wat kostte me dat veel tranen. Een waarheid die zo moeilijk te accepteren was. 

En uiteindelijk kom je dan toch weer boven water. En hap je weer een volle teug lucht. In die periode wenstte ik dat God mij een briefje gaf waarop stond wat we moesten doen. Ik had het gevoel dat mijn hart overliep van moederliefde, die ik aan helemaal niemand kwijt kon. Leon en ik besloten verder te kijken naar wat wél kon. We gingen naar het ziekenhuis om te luisteren naar een informatiebijeenkomst over IUI, ICSI en IVF. WIj zouden voor de laatste 2 in aanmerking kunnen komen. Maar het stond ons zo volledig tegen dat we eerder weg zijn gegaan. Dit konden we niet. Daarna gingen we naar een informatiebijeenkomst over adoptie en daarna nog eentje over pleegzorg. En toen vielen we stil. Wat nu? We lieten de informatie bezinken. En besloten afzonderlijk van elkaar er een week over te bidden en na te denken. Daarna keken we elkaar aan. En ons hart gaf hetzelfde antwoord: pleegzorg. Ik geloof dat God ook op die manier antwoorden kan geven, door gedachten te leiden. 

We namen een rustpauze. Genoten van het samenzijn. Hebben heel veel moeten praten om bij elkaar te blijven. Ik had het soms ontzettend moeilijk. Want ik was er zo op gefocust geweest dat ik nog steeds zat te rekenen wanneer ik een eisprong zou hebben. En dan realiseerde ik me dat het bijna onmogelijk was om zwanger te raken. En nu ik hierop terug kijk moet ik zeggen dat dit nog steeds diep geworteld zit. Automatisch bereken ik nog steeds wanneer ik mijn eisprong heb. En automatisch vang ik de signalen van mijn lichaam op. Ik wou dat ik het uit kon schakelen! 

Daarna gingen we de screening in voor pleegzorg. Gesprekken en een cursus. We gaven onze wens door: perspectiefbiedend (of met andere woorden: opvoeden tot 18 jaar) en kindje van 0-3 jaar. Overigens begint het met kinderen met die leeftijd altijd met crisisplaatsing omdat nog te weinig duidelijkheid is over de situatie waar het kind uitkomt. En we besloten dat we nog één keer samen op vakantie gingen en daarna ons open zouden stellen voor een pleegkindje in ons hart en huis. 

Na 2 maanden wachten kregen we heel onverwacht een telefoontje. En een paar uur later was daar Sam. Een ongelooflijk moment. Niet te bevatten als je dan uiteindelijk met zo'n klein frummeltje achter blijft. Sam was bijna 1 jaar toen hij bij ons kwam. En zoals je misschien al wel heb gelezen woont hij nog steeds bij ons. Maar is hij geen klein frummeltje meer. 

 Het verlangen naar een zwangerschap bleef. Ik denk dat het een soort instinct is bij mij. Maar in plaats van een zwangerschap werd onverwacht mijn eierstok weggehaald. Ik had een cyste die daaraan verkleefd was. Dat was hard slikken. (Hier kun je het blogartikel teruglezen)

En dan wonder boven wonder raakte ik toch heel erg onverwacht zwanger.  En loopt hier nog een tweede jongetje rond. Niek is een echt wonderkindje. Helemaal niemand verwachtte het meer. Zelfs ik had me erbij neergelegd dat het nooit meer zou gebeuren. 

We hebben een bijzonder gezin. Maar ik zie allebei onze jongens als een geschenk van God. Allebei op zo'n bijzonder manier gekregen.  Of er een verschil in liefde is? Nee. Alleen merk ik dat het met Niek allemaal wat makkelijker gaat. Hij vertrouwt mij blind. En dat doet Sam totaal niet. Voor Sam moet ik veel meer vechten. Maar ik hou van ze, van allebei en dat gaat niet meer over.

Dit is ons verhaal in notendop. Mocht je nog meer willen lezen dan kun je op de labels (pleegzorg, ongewenst kinderloos en zwangerschap) aan de rechterkant naast dit artikel klikken. Mocht je graag persoonlijk contact met mij hebben naar aanleiding van dit verhaal dan kan dat. (uitliefde.rianne @ gmail.com)

dinsdag 2 maart 2021

Hoofd boven water (4)

 Dit zijn de laatste stukje die ik op Instagram postte van de serie 'hoofd boven water'. 

 


 

- Dankbaar - 
Wie had ooit gedacht dat we weer zo lang in lockdown zouden zitten? Ik merkte dat het eind vorig week op ging breken. Als ik oppervlakkig denk en om me heen kijk zie ik zoveel negatiefs. Maar ook de onzekerheid over de periode waar we inzitten. De wereld die ondertussen steeds gekker lijkt te worden. De zorgen die ik heb omtrent kinderen die geen goede thuissituatie hebben. Of moeders die op hun tenen lopen. Daarvan word ik corona-moe. Hoewel we het als gezin best rooien.  We hebben het goed met z'n viertjes. Al is therapie best een aanslag op mijn mentale gesteldheid (en die van Sam). 

Wat mij helpt als ik er doorheen zit is focussen op het positieve. Ik denk namelijk dat God dat ook van ons vraagt (1 Thess 5:18). En zoals Elizabeth Elliot schreef: bij het uitspreken van je dankbaarheid aan God erken je ook dat je afhankelijk bent van Hem. Het helpt mij om letterlijk dankpunten op te schrijven. En dat niet op het moment dat ik me dankbaar, tevreden en blij voel. Maar juist op het moment dat ik ze even niet in beeld heb en ik alles in grijs- of zwarttinten zie. Het helpt mij om het leven in perspectief te zien. En dan te realiseren dat je wel tienduizend redenen hebt tot dankbaarheid. 

Iemand die me hier vaak aan herinnert is Priscilla Docter. Zij is daar ook heel bewust mee bezig. Ik vul zo af en toe haar template in (te vinden via Instragram bij haar hoogtepunten). Komende week zal ik ze regelmatig delen via Instagram. Mooie stok achter de deur in mijn 'hormonsterweekje'. 

Als laatste een tip voor als je je wil verdiepen in het thema dankbaarheid. Het boek: Duizendmaal Dank van Ann Voskamp is een aanrader!

- Skip het nieuws - 

Weet je wat ik skip? Het nieuws! Ik lees serieus zelden nieuws. Een enkele keer als het wat spannend wordt bijvoorbeeld rond een persconferentie. Dan kijk ik rond een uur of 8 even op internet wat de uitslag geworden is. 

Laatst sprak ik daar iemand over. Ze vroeg of ik me er niet schuldig over voelde. En ik durf daar volmondig nee op te zeggen. Het nieuws is negen van de tien keer aardig negatief. Nieuws kan bij mij, onbewust, lang in mijn hoofd blijven hangen. En ontneemt mij onbewust positieve energie. Dus skip ik het nieuws. Uit zelfbehoud. Maar stel je gerust... ik krijg écht wel iets van het nieuws mee. Via mijn man. Via social media. Via anderen die ik spreek of app. De hoogtepunten krijg ik altijd mee. Zo weet ik ook dat Sam volgende week weer naar school mag. 

Naast het nieuws ben ik ook wat op dieet gegaan wat betreft social media. Ik merkte namelijk aan mezelf dat ik veel meer op social media ging kijken als ik minder lekker in m'n vel zit. En het werkte verslavend. Het werd een gewoonte. Die tijd kan ik dus beter en anders gebruiken. Ik lees bijvoorbeeld vaker een boek. Ik probeer de tijd op social media te beperken. En die tijd juist in te vullen met dingen die me positieve energie geven. Want social media staat vol met mooie plaatjes maar óók bomvol meningen van anderen. En ik word daar zo moe van. 

Ik hoop je overigens nog steeds te inspireren en te bemoedigen via Instagram. Want dat geeft me positieve energie. Die verloren tijd dat ik zit te scrollen op mijn mobiel probeer ik te beperken. 

Ik ben nu, heel passend, het boek: Digitaal Minimalisme aan het lezen.