vrijdag 29 november 2019
vrijdag 22 november 2019
4 boekenseries
Het is weer heerlijk winterweer. Lange en donkere avonden. Wat denk je van een mooi boek? En een kop thee en een reep chocola erbij.
Hier wat boekentips voor je. Dit keer romans. Ik heb 4 series voor je (13 boeken). Zo'n fijn idee als het eerste boek zo mooi was, het tweede boek al voor je klaar staat. Nog even geen afscheid nemen aan het eind van het boek.
Serie: Op de grens van het Wilde Westen
Auteur: Tracie Peterson
Deze serie gaat over 3 zussen die zich settelen in het Wilde Westen. Serie heeft drie delen, in ieder deel staat een andere zus centraal.
Serie: Rondom de vuurtoren
Auteur: Jody Hedlund
Serie die 4 delen heeft die allemaal afspelen rondom de vuurtoren. De hoofdpersonen van de boeken zie je in een ander deel weer terug al achtergrondpersoon.
Serie: Eigen taart is goud waard
Auteur: Tricia Goyer en Sherry Gore
Dit is wederom een serie over zussen. In ieder boek staat een zus in de schijnwerpers. De zussen van dit gezin hebben allemaal heel specifiek hun eigen talent. Boek gaat over de Amish, maar is heel anders dan de Amish romans die je gewend bent om te lezen. De Amish in dit boek hebben wat ruimere regels, van een minder strenge orde. Wat ook ontzettend leuk is aan deze boeken is dat er veel recepten in staan. Wel moest ik bij ieder boek wat doorzettingsvermogen hebben om door te lezen. Pas later in het boek kreeg ik de smaak te pakken. Deel 3 is mijn favoriet. Ik ben benieuwd of er nog meer delen komen over de andere zussen.
Serie: Zimmermantrilogie
Auteur: Kim Vogel Sawyer
Deze serie speelt zich af onder Mennonieten. De hoofdpersoon is Suzanne Zimmerman. Door heel de serie heen ben ik dit zo'n lieve vrouw gaan vinden! Ze is in haar verleden zwanger uit de gemeenschap. Na 20 jaar gaat ze terug. Ontmoet ze haar familie en oude jeugdliefde. Het heerlijke aan deze serie is dat deze niet geheel voorspelbaar is.
Hier wat boekentips voor je. Dit keer romans. Ik heb 4 series voor je (13 boeken). Zo'n fijn idee als het eerste boek zo mooi was, het tweede boek al voor je klaar staat. Nog even geen afscheid nemen aan het eind van het boek.
Serie: Op de grens van het Wilde Westen
Auteur: Tracie Peterson
Deze serie gaat over 3 zussen die zich settelen in het Wilde Westen. Serie heeft drie delen, in ieder deel staat een andere zus centraal.
Serie: Rondom de vuurtoren
Auteur: Jody Hedlund
Serie die 4 delen heeft die allemaal afspelen rondom de vuurtoren. De hoofdpersonen van de boeken zie je in een ander deel weer terug al achtergrondpersoon.
Serie: Eigen taart is goud waard
Auteur: Tricia Goyer en Sherry Gore
Dit is wederom een serie over zussen. In ieder boek staat een zus in de schijnwerpers. De zussen van dit gezin hebben allemaal heel specifiek hun eigen talent. Boek gaat over de Amish, maar is heel anders dan de Amish romans die je gewend bent om te lezen. De Amish in dit boek hebben wat ruimere regels, van een minder strenge orde. Wat ook ontzettend leuk is aan deze boeken is dat er veel recepten in staan. Wel moest ik bij ieder boek wat doorzettingsvermogen hebben om door te lezen. Pas later in het boek kreeg ik de smaak te pakken. Deel 3 is mijn favoriet. Ik ben benieuwd of er nog meer delen komen over de andere zussen.
Serie: Zimmermantrilogie
Auteur: Kim Vogel Sawyer
Deze serie speelt zich af onder Mennonieten. De hoofdpersoon is Suzanne Zimmerman. Door heel de serie heen ben ik dit zo'n lieve vrouw gaan vinden! Ze is in haar verleden zwanger uit de gemeenschap. Na 20 jaar gaat ze terug. Ontmoet ze haar familie en oude jeugdliefde. Het heerlijke aan deze serie is dat deze niet geheel voorspelbaar is.
vrijdag 15 november 2019
Voorbereiding advent
Vorig week liep ik door het winkelcentrum en ik voelde me echt een beetje wereldvreemd. Overal zag ik sinterklaasspullen (oké die had ik in september ook al ontdekt), maar vooral ook veel kerstspullen. Blijkbaar winkel ik heel weinig en kom ik niet verder dan de supermarkt.
Het boekje heeft nu geen harde kaft, maar een zachte kaft. Erg leuk is dat er een grote poster A1-formaat bij zit met daarop een 'boom' en een plekje voor elk kaartje die je erbij kan hangen. Ook de kaartjes zitten erbij op kwaliteitspapier. Je moet ze alleen nog uitknippen. Het hele pakket kost €14,95. Je kunt het ook hier bestellen.
Vorig jaar had ik het wat aangepast en wat makkelijker gemaakt zodat het voor Sam goed te begrijpen was. Dit jaar ben ik van plan het niveau wat hoger te maken. Ik ben van plan alle verhalen nu voor te lezen. En ook wat vragen eruit te behandelen. Want tenslotte is Sam geen peuter meer, maar een echte kleuter! Op het boekje staat de leeftijd van 3-8 jaar aangegeven.
Maar goed, er zat ook een leuke kant aan. Bij de christelijke boekenwinkel lagen er heel veel kerstspullen op een tafel midden in de winkel. Heerlijk vind ik dat! In onze bibliotheek kun je wel merken dat er weinig christelijk publiek komt, dus vind je daar zulke boeken ook nauwelijks. Nu heb ik even heerlijk zitten neuzen, voor zover Niek dat toeliet.
En natuurlijk liep ik niet met lege handen de winkel uit. Ik ontdekte een boek waar ik super blij mee ben! Vorig jaar schreef ik in het artikel Advent met een peuter al over het boek De boom van Isaï. Het boek was niet meer leverbaar en ik leende het van de bibliotheek. Maar in de boekhandel zag ik het boek liggen! Het is dus opnieuw uitgegeven. Alleen nu als posterpakket.
vrijdag 8 november 2019
Update: een gezond BMI met tips (1)
Een heel tijdje geleden schreef ik dat ik wou afvallen zodat ik weer een gezond BMI heb. Vandaag een update van de stand van zaken. In al die weken leerde ik ook behoorlijk wat over mezelf en over afvallen. Ik deel het hieronder met je!
Op het moment van schrijven ben ik 6 weken bezig met afvallen. Ik ben nu 4 kilo kwijt, gewoon weg! Wat een heerlijk gevoel. Zeker als je aan je lijf begint te merken dat je slanker word en dat je fijner in je vel begint te zitten. Ik val niet super vlug af, en dat vind ik prima. Ik heb een hekel aan 'honger lijden' en constant alle lekkere dingen afslaan. Ik weet van mezelf dat ik met een 'hongergevoel' heel kort en sacherijnig kan zijn. Als ik alleen bent kan ik op mezelf sacherijnen, maar als moeder is het voor mij geen optie. Dus dat probeer ik ten alle tijde te voorkomen.
Mijn aanpak: ik eet gewoon 3 maaltijden mee met het gezin. Een paar keer per week vervang ik de broodmaaltijden door wat anders: bijvoorbeeld 's morgens yoghurt en tussen de middag een boerenomelet. Daar moet mijn lichaam best aan wennen, maar ik val er goed op af. Als tussendoortje eet ik fruit of iets van een maïswafel. Eén keer per dag heb ik een 'snoepmomentje' en eigenlijk is dat altijd 's avonds. Dan geniet ik voor 200% van een stukje chocola of stroopwafel (daar ben ik dus echt gewoon dol op). In het weekend snoep ik ook, maar gewoon de helft van wat ik voorheen deed. Geen halve zak chips, maar een handje. Een klein stukje taart. En daar kan ik zo van genieten!
Eigenlijk ben ik bezig mijn levensstyle aan te passen. Het snaaien is verleden tijd. En ik merk dat ik nu veel bewuster eet en er ook veel meer van geniet. Ik geniet nu van een blokje chocola nog meer als voorheen van een hele reep. Deze manier van eten is goed vol te houden. Daarom wil ik ook geen extreme diëten. Ik eet gewoon wat ik voorheen ook had, maar ik houd me nu meer aan 80% gezond en 20% ongezond.
Bewegen is wel een dingetje. Motivatie mist volledig. Ik heb er gewoon echt een hekel aan. Ik poets gewoon liever iedere dag de badkamer dan dat ik moet gaan sporten. En voor nu vind ik dat prima. Ik probeer regelmatig te wandelen en fietsen, voor zover het weer het toe laat. Ik probeer een actief leven te hebben door weinig te zitten en veel bezig te zijn.
Wat ontdekkingen die ik deed en die voor jou misschien ook zo kunnen werken:
- Ik ontdekte dat ik een enorme stresseter ben. Zodra Sam een dag minder goed in z'n vel zit kan ik wel een slot op de voorraadkast zetten, want dan heb ik een enorme neiging om te snaaien. Mijn voeten lopen dan automatisch naar de voorraadkast. Absurd...
- Ook als ik hoofdpijn heb of moe ben pak ik automatisch naar chocola en cola om mezelf op te peppen. Vandaar dat ik heel veel diëtisten een voldoende nachtrust aan bevelen.
- Veel water drinken! Vooral als ik heel veel trek heb in iets ongezonds: eerst een groot glas water drinken.
- Soms heb ik heeeeel veeeel zin in iets lekkers. Ik kwam ergens de tip tegen: accepteer dat je er zin in hebt maar kijk pas na een uur of je er nog steeds zin in hebt en geef er dan pas aan toe. Misschien herken je het wel, na de maaltijd enorm veel zin om de snoeppot in te duiken. Vaak heb je na een uur die neiging niet meer. Heeft iets met het opnemen van suikers te maken.
- Ik kauw meer op mijn eten, zo'n 20 a 30 keer op een hap. Helpt mij om sneller verzadigd te voelen. Het voelt in het begin heel overdreven, maar het werkt zeker.
- Haal niet te veel lekkere dingen in huis. Ik ben gek op chocola, maar we hebben nu alleen chocola in huis met 70% cacaogehalte. Ik vind die chocola ook lekker, maar ik kan er geen hele reep van op. Terwijl ik dat met witte of melkchocolade wel heel sterk heb. Mocht je snoep ik huis willen hebben voor je kinderen, koop dan zo'n deelzak met van die kleine zakjes. Kleine kans dat jij zo'n hele deelzak in je uppie op eet.
- Trakteer jezelf bij overwinningen. Deze vind ik best lastig, ik ben behoorlijk streng voor mezelf. Mijn garderobe is nu vrij klein. Dus als ik een gezond BMI heb bereikt mag ik van mezelf nieuwe kleding kopen.
- Ik ontdekte dat ik sneller afval als ik minder brood eet. Maar eigenlijk ben ik dol op brood. Ik mis het echt heel erg als ik het een dag niet zou eten. Maar zo nu en dan vervang ik de broodmaaltijd, zoals je hierboven al las.
We gaan weer verder. Zodra ik weer op een gezond BMI (nog 3 kilo te gaan) zit zal ik nog eens een bericht typen. En dat kan even duren met veel verjaardagen en feestdagen in het vooruitzicht.
 |
| Bron: pixabay |
Mijn aanpak: ik eet gewoon 3 maaltijden mee met het gezin. Een paar keer per week vervang ik de broodmaaltijden door wat anders: bijvoorbeeld 's morgens yoghurt en tussen de middag een boerenomelet. Daar moet mijn lichaam best aan wennen, maar ik val er goed op af. Als tussendoortje eet ik fruit of iets van een maïswafel. Eén keer per dag heb ik een 'snoepmomentje' en eigenlijk is dat altijd 's avonds. Dan geniet ik voor 200% van een stukje chocola of stroopwafel (daar ben ik dus echt gewoon dol op). In het weekend snoep ik ook, maar gewoon de helft van wat ik voorheen deed. Geen halve zak chips, maar een handje. Een klein stukje taart. En daar kan ik zo van genieten!
Eigenlijk ben ik bezig mijn levensstyle aan te passen. Het snaaien is verleden tijd. En ik merk dat ik nu veel bewuster eet en er ook veel meer van geniet. Ik geniet nu van een blokje chocola nog meer als voorheen van een hele reep. Deze manier van eten is goed vol te houden. Daarom wil ik ook geen extreme diëten. Ik eet gewoon wat ik voorheen ook had, maar ik houd me nu meer aan 80% gezond en 20% ongezond.
Bewegen is wel een dingetje. Motivatie mist volledig. Ik heb er gewoon echt een hekel aan. Ik poets gewoon liever iedere dag de badkamer dan dat ik moet gaan sporten. En voor nu vind ik dat prima. Ik probeer regelmatig te wandelen en fietsen, voor zover het weer het toe laat. Ik probeer een actief leven te hebben door weinig te zitten en veel bezig te zijn.
Wat ontdekkingen die ik deed en die voor jou misschien ook zo kunnen werken:
- Ik ontdekte dat ik een enorme stresseter ben. Zodra Sam een dag minder goed in z'n vel zit kan ik wel een slot op de voorraadkast zetten, want dan heb ik een enorme neiging om te snaaien. Mijn voeten lopen dan automatisch naar de voorraadkast. Absurd...
- Ook als ik hoofdpijn heb of moe ben pak ik automatisch naar chocola en cola om mezelf op te peppen. Vandaar dat ik heel veel diëtisten een voldoende nachtrust aan bevelen.
- Veel water drinken! Vooral als ik heel veel trek heb in iets ongezonds: eerst een groot glas water drinken.
- Soms heb ik heeeeel veeeel zin in iets lekkers. Ik kwam ergens de tip tegen: accepteer dat je er zin in hebt maar kijk pas na een uur of je er nog steeds zin in hebt en geef er dan pas aan toe. Misschien herken je het wel, na de maaltijd enorm veel zin om de snoeppot in te duiken. Vaak heb je na een uur die neiging niet meer. Heeft iets met het opnemen van suikers te maken.
- Ik kauw meer op mijn eten, zo'n 20 a 30 keer op een hap. Helpt mij om sneller verzadigd te voelen. Het voelt in het begin heel overdreven, maar het werkt zeker.
- Haal niet te veel lekkere dingen in huis. Ik ben gek op chocola, maar we hebben nu alleen chocola in huis met 70% cacaogehalte. Ik vind die chocola ook lekker, maar ik kan er geen hele reep van op. Terwijl ik dat met witte of melkchocolade wel heel sterk heb. Mocht je snoep ik huis willen hebben voor je kinderen, koop dan zo'n deelzak met van die kleine zakjes. Kleine kans dat jij zo'n hele deelzak in je uppie op eet.
- Trakteer jezelf bij overwinningen. Deze vind ik best lastig, ik ben behoorlijk streng voor mezelf. Mijn garderobe is nu vrij klein. Dus als ik een gezond BMI heb bereikt mag ik van mezelf nieuwe kleding kopen.
- Ik ontdekte dat ik sneller afval als ik minder brood eet. Maar eigenlijk ben ik dol op brood. Ik mis het echt heel erg als ik het een dag niet zou eten. Maar zo nu en dan vervang ik de broodmaaltijd, zoals je hierboven al las.
We gaan weer verder. Zodra ik weer op een gezond BMI (nog 3 kilo te gaan) zit zal ik nog eens een bericht typen. En dat kan even duren met veel verjaardagen en feestdagen in het vooruitzicht.
dinsdag 5 november 2019
Week van de pleegzorg; leestip
Deze week is het de week van de pleegzorg. Dat betekent dat pleegzorg net wat meer aandacht krijgt. In de media zie je bijvoorbeeld pleegzorg wat vaker voorbij komen. Als pleeggezin worden we ook extra verwend: we kregen een lief kaartje als blijk van waardering en we mogen als gezin gratis naar het zwembad. Met dat laatste was Sam erg blij :), deze pleegmoeder vind het best een onderneming. Maar goed, schouders eronder en we gaan ervoor.
Omdat het de week van de pleegzorg is, wil ik met jullie een artikel delen die ik van de week las. Zij heeft zo'n mooie blik op pleegzorg dat het me altijd weer motiveert. Het artikel vind je hier.
Omdat het de week van de pleegzorg is, wil ik met jullie een artikel delen die ik van de week las. Zij heeft zo'n mooie blik op pleegzorg dat het me altijd weer motiveert. Het artikel vind je hier.
vrijdag 1 november 2019
Lief zorgenkind
Het is alweer een tijdje geleden dat ik over pleegzorg schreef. Terwijl dat eigenlijk de grootste aanleiding was om te beginnen met bloggen. Dus vandaag besloot ik dat het weer hoog tijd was voor een blogartikel over pleegzorg. Mede doordat ik op het artikel: 'Uit balans' zoveel lieve reacties van jullie kreeg.
Toen we besloten voor een pleegkindje te gaan hadden we wel een bepaald beeld over hoe het zou zijn. Er zouden problemen bij komen kijken maar die konden we wel aan. En hechting kon een dingetje zijn, maar ook dat zouden we vast overwinnen. Ik zou namelijk mijn baan opgeven en volledig thuis zijn met ons pleegkind. Maar hoe de werkelijkheid écht zou zijn is van te voren moeilijk in te schatten.
Want Sam is een zorgenkind. Ons lief zorgenkind. En vooral deze pleegmoeder kan zich zorgen maken, onze pleegvader staat er altijd wat relaxter in.
Sam is nu 3 jaar bij ons. En wat een hobbels hebben we moeten overwinnen. Heel erg veel gebroken nachten en avonden waarop hij niet in slaap kon komen. Zindelijkheidsproblemen die nog niet helemaal over zijn. Woedeaanvallen waardoor heel veel spullen kapot zijn gegaan en de sfeer in huis vaak gespannen is en was. Moeite met gezag, waardoor het soms een strijd is hier in huis. Het lastig vinden als andere mensen op visite komen, waardoor ik beperkt afspreek met anderen als Sam aanwezig is. Bij andere mensen op visite met twee kinderen is voor mij nauwelijks te doen, dit doe ik alleen bij familie. Sam heeft een grote emotionele achterstand. En zo zijn er nog meer dingen die spelen.
Het opvoeden van Sam vraagt van mij heel veel energie. Ik denk zo'n 75% van mijn 'accu'. Dat is er ongemerkt in geslopen. Maar toen hij laatst een nachtje ging logeren zat ik 's avonds op de bank nog te stuiteren van de energie. Als ik de zorg voor Sam heb, ben ik altijd alert. Ik luister voortdurend of het nog goed gaat. Ik heb het overigens wel meer leren loslaten, de dingen laten gebeuren. Maar toch zorg ik ervoor dat ik altijd bereikbaar ben voor hem. Ik ken hem beter dan dat ik mezelf ken. Ik begrijp zijn gedrag, zijn woede, zijn angst, zijn paniek.
Heel lastig vind ik het naar de buitenwereld toe. Zelfs naar onze familie en vrienden. Ja, Sam moet mij gehoorzamen, maar soms bereik ik dat via een omweg. Nee, Sam mag andere kinderen niet slaan, maar ik begrijp wáárom hij het doet. Nee, Sam mag geen dingen kapot maken in zijn woede, maar ik voel zijn paniek. Ja, Sam hoort in zijn eigen bed te slapen, maar ik ben degene die zijn angst proef en daarom mag hij bij ons tussenin slapen. Mijn kind heeft een rugzak bij zich. Zijn gedrag is niet 'normaal', daarom krijgt hij ook geen 'normale' opvoeding omdat dat niet bij hem werkt.
Wij wisten van te voren dat Sam een rugzakje bij zich had vol problemen, zoals alle pleegkinderen. Dat het in de praktijk vaak lastiger is dan we van te voren hadden kunnen bedenken is soms lastig. Maar zelf heb ik ook veel respect voor ouders kindje kregen, wat later een zorgenkind blijkt te zijn. Wat moet je dan veel verwerken en accepteren. Ondanks dat je veel van je kind houdt en er misschien zelfs een hele speciale band mee hebt, denk ik dat die ouders in een moeilijker positie zitten dan wij. Mocht je zo'n ouder zijn, dan hoop ik dat de boodschap in dit artikel je net zo mag troosten als het mij deed.
Toch zou ik helemaal nooit zonder Sam kunnen. Wat hou ik veel van dat joch! Hij voelt als 200% mijn zoon. Ondanks dat ik zorgen heb om hem kan ik vaak ook van hem genieten. En wat een feest als hij weer een stap vooruit doet! Al weet ik dat hij de dag erna soms weer twee stappen terug kan doen.Sam heeft mij geleerd om bij de dag en bij het moment te leven. Al heb ik soms de neiging om me al zorgen te maken om de toekomst. Sommige problemen lossen zich vanzelf op. Het leven met hem is nooit saai. Hem opvoeden is mijn 'levenswerk'. En het is de meest mooie, uitdagende en moeilijkste taak die ik ooit op mijn schouders had.
Gods weg in je leven is soms zo wonderlijk. Zelf had ik mijn levenspad zo heel anders bedacht. Maar door duistere tijden in je leven kan er soms zoiets moois ontstaan. Mijn leven als pleegmoeder is niet rooskleurig. Maar ik weet dat God mij deze taak gaf en dat helpt mij om door te gaan. God gaf me dit kind (evenals Niek) om voor te zorgen en op te voeden tot Zijn eer.
Deze week is het de week van de pleegzorg. Er staan 700 (!!!!) pleegkinderen in de wachtrij voor een pleeggezin. Kinderen met een rugzak. Kinderen die liefde en geborgenheid ontzettend hard nodig hebben.
Toen we besloten voor een pleegkindje te gaan hadden we wel een bepaald beeld over hoe het zou zijn. Er zouden problemen bij komen kijken maar die konden we wel aan. En hechting kon een dingetje zijn, maar ook dat zouden we vast overwinnen. Ik zou namelijk mijn baan opgeven en volledig thuis zijn met ons pleegkind. Maar hoe de werkelijkheid écht zou zijn is van te voren moeilijk in te schatten.
 |
| Pixabay |
Sam is nu 3 jaar bij ons. En wat een hobbels hebben we moeten overwinnen. Heel erg veel gebroken nachten en avonden waarop hij niet in slaap kon komen. Zindelijkheidsproblemen die nog niet helemaal over zijn. Woedeaanvallen waardoor heel veel spullen kapot zijn gegaan en de sfeer in huis vaak gespannen is en was. Moeite met gezag, waardoor het soms een strijd is hier in huis. Het lastig vinden als andere mensen op visite komen, waardoor ik beperkt afspreek met anderen als Sam aanwezig is. Bij andere mensen op visite met twee kinderen is voor mij nauwelijks te doen, dit doe ik alleen bij familie. Sam heeft een grote emotionele achterstand. En zo zijn er nog meer dingen die spelen.
Het opvoeden van Sam vraagt van mij heel veel energie. Ik denk zo'n 75% van mijn 'accu'. Dat is er ongemerkt in geslopen. Maar toen hij laatst een nachtje ging logeren zat ik 's avonds op de bank nog te stuiteren van de energie. Als ik de zorg voor Sam heb, ben ik altijd alert. Ik luister voortdurend of het nog goed gaat. Ik heb het overigens wel meer leren loslaten, de dingen laten gebeuren. Maar toch zorg ik ervoor dat ik altijd bereikbaar ben voor hem. Ik ken hem beter dan dat ik mezelf ken. Ik begrijp zijn gedrag, zijn woede, zijn angst, zijn paniek.
Heel lastig vind ik het naar de buitenwereld toe. Zelfs naar onze familie en vrienden. Ja, Sam moet mij gehoorzamen, maar soms bereik ik dat via een omweg. Nee, Sam mag andere kinderen niet slaan, maar ik begrijp wáárom hij het doet. Nee, Sam mag geen dingen kapot maken in zijn woede, maar ik voel zijn paniek. Ja, Sam hoort in zijn eigen bed te slapen, maar ik ben degene die zijn angst proef en daarom mag hij bij ons tussenin slapen. Mijn kind heeft een rugzak bij zich. Zijn gedrag is niet 'normaal', daarom krijgt hij ook geen 'normale' opvoeding omdat dat niet bij hem werkt.
Wij wisten van te voren dat Sam een rugzakje bij zich had vol problemen, zoals alle pleegkinderen. Dat het in de praktijk vaak lastiger is dan we van te voren hadden kunnen bedenken is soms lastig. Maar zelf heb ik ook veel respect voor ouders kindje kregen, wat later een zorgenkind blijkt te zijn. Wat moet je dan veel verwerken en accepteren. Ondanks dat je veel van je kind houdt en er misschien zelfs een hele speciale band mee hebt, denk ik dat die ouders in een moeilijker positie zitten dan wij. Mocht je zo'n ouder zijn, dan hoop ik dat de boodschap in dit artikel je net zo mag troosten als het mij deed.
Toch zou ik helemaal nooit zonder Sam kunnen. Wat hou ik veel van dat joch! Hij voelt als 200% mijn zoon. Ondanks dat ik zorgen heb om hem kan ik vaak ook van hem genieten. En wat een feest als hij weer een stap vooruit doet! Al weet ik dat hij de dag erna soms weer twee stappen terug kan doen.Sam heeft mij geleerd om bij de dag en bij het moment te leven. Al heb ik soms de neiging om me al zorgen te maken om de toekomst. Sommige problemen lossen zich vanzelf op. Het leven met hem is nooit saai. Hem opvoeden is mijn 'levenswerk'. En het is de meest mooie, uitdagende en moeilijkste taak die ik ooit op mijn schouders had.
Gods weg in je leven is soms zo wonderlijk. Zelf had ik mijn levenspad zo heel anders bedacht. Maar door duistere tijden in je leven kan er soms zoiets moois ontstaan. Mijn leven als pleegmoeder is niet rooskleurig. Maar ik weet dat God mij deze taak gaf en dat helpt mij om door te gaan. God gaf me dit kind (evenals Niek) om voor te zorgen en op te voeden tot Zijn eer.
Deze week is het de week van de pleegzorg. Er staan 700 (!!!!) pleegkinderen in de wachtrij voor een pleeggezin. Kinderen met een rugzak. Kinderen die liefde en geborgenheid ontzettend hard nodig hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)