Lief zorgenkind

Het is alweer een tijdje geleden dat ik over pleegzorg schreef. Terwijl dat eigenlijk de grootste aanleiding was om te beginnen met bloggen. Dus vandaag besloot ik dat het weer hoog tijd was voor een blogartikel over pleegzorg. Mede doordat ik op het artikel: 'Uit balans' zoveel lieve reacties van jullie kreeg. 

Toen we besloten voor een pleegkindje te gaan hadden we wel een bepaald beeld over hoe het zou zijn. Er zouden problemen bij komen kijken maar die konden we wel aan. En hechting kon een dingetje zijn, maar ook dat zouden we vast overwinnen. Ik zou namelijk mijn baan opgeven en volledig thuis zijn met ons pleegkind. Maar hoe de werkelijkheid écht zou zijn is van te voren moeilijk in te schatten. 

Pixabay

Want Sam is een zorgenkind. Ons lief zorgenkind. En vooral deze pleegmoeder kan zich zorgen maken, onze pleegvader staat er altijd wat relaxter in. 

Sam is nu 3 jaar bij ons. En wat een hobbels hebben we moeten overwinnen. Heel erg veel gebroken nachten en avonden waarop hij niet in slaap kon komen. Zindelijkheidsproblemen die nog niet helemaal over zijn. Woedeaanvallen waardoor heel veel spullen kapot zijn gegaan en de sfeer in huis vaak gespannen is en was. Moeite met gezag, waardoor het soms een strijd is hier in huis. Het lastig vinden als andere mensen op visite komen, waardoor ik beperkt afspreek met anderen als Sam aanwezig is. Bij andere mensen op visite met twee kinderen is voor mij nauwelijks te doen, dit doe ik alleen bij familie. Sam heeft een grote emotionele achterstand. En zo zijn er nog meer dingen die spelen. 

Het opvoeden van Sam vraagt van mij heel veel energie. Ik denk zo'n 75% van mijn 'accu'. Dat is er ongemerkt in geslopen. Maar toen hij laatst een nachtje ging logeren zat ik 's avonds op de bank nog te stuiteren van de energie. Als ik de zorg voor Sam heb, ben ik altijd alert. Ik luister voortdurend of het nog goed gaat. Ik heb het overigens wel meer leren loslaten, de dingen laten gebeuren. Maar toch zorg ik ervoor dat ik altijd bereikbaar ben voor hem. Ik ken hem beter dan dat ik mezelf ken. Ik begrijp zijn gedrag, zijn woede, zijn angst, zijn paniek. 

Heel lastig vind ik het naar de buitenwereld toe. Zelfs naar onze familie en vrienden. Ja, Sam moet mij gehoorzamen, maar soms bereik ik dat via een omweg. Nee, Sam mag andere kinderen niet slaan, maar ik begrijp wáárom hij het doet. Nee, Sam mag geen dingen kapot maken in zijn woede, maar ik voel zijn paniek. Ja, Sam hoort in zijn eigen bed te slapen, maar ik ben degene die zijn angst proef en daarom mag hij bij ons tussenin slapen. Mijn kind heeft een rugzak bij zich. Zijn gedrag is niet 'normaal', daarom krijgt hij ook geen 'normale' opvoeding omdat dat niet bij hem werkt. 

Wij wisten van te voren dat Sam een rugzakje bij zich had vol problemen, zoals alle pleegkinderen. Dat het in de praktijk vaak lastiger is dan we van te voren hadden kunnen bedenken is soms lastig. Maar zelf heb ik ook veel respect voor ouders kindje kregen, wat later een zorgenkind blijkt te zijn. Wat moet je dan veel verwerken en accepteren. Ondanks dat je veel van je kind houdt en er misschien zelfs een hele speciale band mee hebt, denk ik dat die ouders in een moeilijker positie zitten dan wij. Mocht je zo'n ouder zijn, dan hoop ik dat de boodschap in dit artikel je net zo mag troosten als het mij deed. 

Toch zou ik helemaal nooit zonder Sam kunnen. Wat hou ik veel van dat joch! Hij voelt als 200% mijn zoon. Ondanks dat ik zorgen heb om hem kan ik vaak ook van hem genieten. En wat een feest als hij weer een stap vooruit doet! Al weet ik dat hij de dag erna soms weer twee stappen terug kan doen.Sam heeft mij geleerd om bij de dag en bij het moment te leven. Al heb ik soms de neiging om me al zorgen te maken om de toekomst. Sommige problemen lossen zich vanzelf op. Het leven met hem is nooit saai. Hem opvoeden is mijn 'levenswerk'. En het is de meest mooie, uitdagende en moeilijkste taak die ik ooit op mijn schouders had. 

Gods weg in je leven is soms zo wonderlijk. Zelf had ik mijn levenspad zo heel anders bedacht. Maar door duistere tijden in je leven kan er soms zoiets moois ontstaan. Mijn leven als pleegmoeder is niet rooskleurig. Maar ik weet dat God mij deze taak gaf en dat helpt mij om door te gaan. God gaf me dit kind (evenals Niek) om voor te zorgen en op te voeden tot Zijn eer. 

Deze week is het de week van de pleegzorg. Er staan 700 (!!!!) pleegkinderen in de wachtrij voor een pleeggezin. Kinderen met een rugzak. Kinderen die liefde en geborgenheid ontzettend hard nodig hebben.