Winterklus: ALLE kasten opruimen

Zie je bovenstaande foto? Het teken dat er weer een winterklus is geklaard. Weer een vinkje op mijn to-do-list.  

Ik heb namelijk afgelopen weken ALLE kasten in ons huis opgeruimd. En dan letterlijk alle kasten. Alle spullen bekeken, kast van binnen en van buiten een sopje gegeven en alles wat voor ons nog van waarde is teruggezet. 

Alle spullen die weg konden heb ik in één ruimte bewaard. Die ruimte heb ik net vandaag voor het laatst opgeruimd en uiteindelijk 3 dozen en nog wat losse spullen bij de kringloop gebracht. Er kon 1.5 vuilniszak de textielcontainer in en 1 vuilniszak voor een tweede ronde naar Irak. 

In de dozen voor de kringloop zaten echt nog hele goede dingen in. Zoals bijvoorbeeld een fototoestel. Mijn oude. Op zich een prima toestel, maar ik heb er één gekocht met meer capaciteit. Maar ook decoratiespullen waar ik niet (meer) blij van word. Of speelgoed waar hier niet (meer) naar omgekeken word. Spullen waarvan ik denk dat ze ergens anders een beter thuis kunnen krijgen. Heel bewust heb ik de spullen aan de kringloop gedoneerd. Zelf verkopen kost me te veel tijd, tijd die ik liever ergens anders in steek. De kringloop die ik uit koos, verkoopt haar spullen voor het goede doel. Zij blij en ik blij. 

In de vuilniszak voor de textielcontainer stop ik kapot of versleten kleding. Het lijkt extreem 1,5 zak. Maar er zaten twee versleten boxkleden in. En voor de jongens krijg ik regelmatig spullen van familie of vrienden, waar ik erg blij mee ben. Maar tweede- of derdehands kleding slijt nou eenmaal sneller. Niet in iedere textielcontainer kun je kapotte kleding kwijt, het staat meestal op de container wat je erin kwijt kunt. 

De andere zak met kleding zit kleding waar we niet (meer) blij van worden. Deze kleding slijt je vaak ook niet. En eerlijk gezegd: zwangerschap, wat kilootjes erbij... sommige kleding stond gewoon niet leuk meer. Ik hoop dat die kleding met plezier afgedragen word. 

Verder is er een grote stapel papier de papiercontainer ingegaan. Gooide ik spullen die kapot waren weg. Gaf ik een grote doos met kleding van Niek weg aan een mama met ook een babyjongetje. Kon ik mijn schoonzusje nog blij maken met kleding en wat spullen. 

Ieder jaar maak ik al mijn kasten schoon. Eigenlijk schrik ik wat er ieder jaar ons huis verlaat. Maar anderzijds komt er ieder jaar ook veel ons huis binnen, alleen is dat sluipender. Wil je huis niet dichtslibben, dan moet er toch ook ieder jaar wat uit. 

Sommige dingen vind ik lastig om weg te doen. Ik had het dit jaar echt lastig met de te kleine kleding van Niek. Zou ik het bewaren....voor als...? Of toch maar weg. Uiteindelijk koos ik ervoor om er een andere mama blij mee te maken. Toen het eenmaal in een doos ingepakt zat voelde het goed. 

Spullen wegdoen is toch een stukje afscheid nemen. Maar als ze de deur uit zijn is het voor mij goed. Het geeft ruimte en een stukje vrijheid. Mijn kasten zijn weer netjes opgeruimd. Ik weet mijn spullen precies te liggen. We hebben weer plek voor dingen waar we écht blij van worden. 

Onlangs schreef ik een stukje over minimaliseren. Dat kun je hier terug lezen. 

Niek eet een hapje mee!

Niek is een heerlijk jongetje wat prima ontwikkeld. Deze mama geniet er heel erg van! Sam kwam pas op later leeftijd bij ons en met hem hebben we al die ontwikkelingen niet meegemaakt. 

Waar ik heel erg van geniet is om Niek allerlei hapjes te laten proeven. Gelukkig is Niek een prima eter en doet (bijna) overal zijn mond voor open. Ik ben dan ook zo'n moeder die voor haar baby in de keuken staat. Ik heb niks met potjes. Heb ze wel gekregen, maar die zijn voor noodgevallen. 

Toen Niek 4 maanden was hebben we hapjes geprobeerd zonder resultaat. Hij wist echt niet wat hij ermee aan moest. Dus hebben we het even geparkeerd. Met 5 maanden nog eens een poging gedaan met resultaat! Na een tijdje ging het steeds beter. Een maand lang hebben we allerlei groenten en fruit apart geprobeerd. Ik vroor de hapjes in. Hiervoor gebruikte ik een ijsblokjes tray (flexibele). Per dag eerst één blokje. Na een paar weken werden het er steeds meer. 

Ingevroren blokje groenten en fruit
(sinaasappel, meloen, bonen, peer, broccoli, wortel en erwten)

Vanaf 6 maanden gaan de hapjes echt meetellen. Ik begon ook steeds meer groenten en fruit te combineren. De fruithapjes gaf ik meestal 's ochtends en de groente als wij ook aan het avondeten zaten. Bij fruit heb je sneller dat het sap-achtig wordt. Door een banaan toe te voegen wordt dit probleem al wat verholpen. Toen Niek wat ouder was durfde ik ook yoghurt erbij te doen. Of dikker maken met rijstebloem. 

Toen hij nog wat ouder was gaf ik hem ook wel eens een stukje wortel of boontje in handen. Heerlijk om te zien hoe hij het eten ontdekt. 

Als het enigzins mogelijk is, is eet Niek met de pot mee. Dat is vaak het geval bij de echte Hollandse pot (aardappels, vlees en groenten). Aardappels kook ik altijd met wat zout, maar Niek z'n aardappeltje kook ik dan in een aluminiumfolie mee. Groenten kook ik zoutloos. Vlees vond ik altijd wel een dingetje, hij heeft vooral vegetarisch gegeten. Maar gekookte kip is ook goed te doen voor kleintjes of een stuk gekookt ei. 

Groenten mengen (wortel en erwten) met wat rijst

In het begin pureerde ik heel braaf alle prakjes fijn, later ietsjes minder fijn zodat er nog hele kleine stukje in zaten. Maar zodra ik het idee had dat ik daar vanaf kon stappen heb ik dat meteen gedaan. Niek accepteerde gelukkig de fijngeprakte hapjes. De reden dat ik dit gedaan heb is dat ik bang was dat Niek zou struikelen over ieder stukje in z'n eten.

Maar soms kook ik ook heel wat potjes op voorraad. Eerlijk gezegd geniet ik daar ook wel van. Inspiratie vind ik op de site: Koken voor mijn dochter. Op deze site staan de hapjes netjes gesorteerd op leeftijd. Het geeft je wat afwisseling en wat leuke ideeën. Vaak volgde ik niet eens precies het recept, maar was het voor mij vooral een inspiratiebron waar ik dan zelf ideeën bij kreeg. Deze site houdt zich trouwens niet aan de regeltjes voor welke groenten wanneer. Deze vader probeerde gewoon een groente of kruid uit en keek hoe zijn dochter daarop reageerde. Dat ben ik uiteindelijk ook gaan doen. Zo at Niek al vrij snel paprika en tomaat en daar is hij nog steeds dol op. 

Het paprika-tomaat recept, grof gepureerd mét macaroni
klaar om ingevroren te worden

Prakjes vroor ik vaak in kleine potjes in, maar wat ik ook goed werkte was een flexibele muffinvorm. Ik zette de muffinvorm op een snijplank, vulde de vorm met de prakjes en zette het voorzichtig met snijplank in de vriezer. De volgende dag haalde ik de bevroren porties eruit en bewaarde ze in een grote bak ik de vriezer. 

Opwarmen doe ik vaak met de magnetron, maar grotere prakjes ook wel in een pannetje of au-bain-marie (als je dan toch aan het koken bent: bord bovenop je dampende pannetje).

Litteken

Soms blader ik terug op mijn eigen blog. Toen kwam ik het blogartikel: Van wond naar litteken tegen. Eén van de meest gelezen blogpost op mijn blog. Recht uit mijn hart geschreven. Als ik dit artikel nog eens doorlees voel ik de pijn nog steeds. Nu onze situatie is veranderd leek me het goed om een update te geven van 'het litteken'.

Bron: Pixabay

Wat een enorm wonder is ons overkomen. We zijn gezegend met twee lieve jongens, allebei op een bijzonder manier van God gekregen. De komst van Niek kan ik soms nog nauwelijks bevatten. Heel bijzonder dat Niek op ons beiden lijkt. En dat we dit boven alle verwachtingen mee mochten maken. 

Toch merk ik dat het verleden ons nog wel parten speelt. Voor Leon anders dan voor mij. Ik vond het een hele bijzondere ervaring dat ik zwanger mocht zijn. De bevalling vond ik geweldig om mee te maken. Maar deze zwangerschap heeft ons compleet overvallen en overspoeld. Onze Niek was van harte welkom, maar we hebben behoorlijk wat te verwerken gehad. In dit blogartikel schreef ik er overigens ook al over. Ik ben zelfs nu in mijn hoofd nog heel veel aan het verwerken over de zwangerschap en bevalling, terwijl Niek toch al heel wat maanden bij ons is. 

Ooit waren we onder behandeling van een gynaecoloog op de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Tijdens het laatste gesprek gaven we aan dat we geen fertiliteitstraject wilden instappen. Het voelde voor ons niet goed. De arts vroeg of we op een wonder hoopten en gaf aan dat het op dit gebied ook regelmatig voor kwam. Maar, gaf ze aan, hou er rekening mee dat het dus kan gebeuren dat je onverwachts zwanger raakt. Besef dat dit psychisch behoorlijk wat met je kan doen.  Ik heb me daar toen zo over verbaasd. Ieder kind zou immers welkom zijn bij ons.... Maar toch begrijp ik haar nu beter. Als je geaccepteerd hebt dat je niet zwanger zult raken en je hebt je leven daarnaar ingericht, dan is het een hele klap als je plots tóch zwanger bent. Het vraagt psychisch een hele omschakeling.

Maar nu Niek ouder wordt, mijn cyclus weer op gang is, voel ik spanning in mijn lijf. Ik herken het. Want....zouden wij nóg een keer zwanger kunnen worden? Ik merk aan mezelf dat ik daar iedere maand weer, zoals vroeger, dramatisch over ga doen. Ik voel me namelijk iedere maand écht zwanger, om vervolgens na een aantal dagen te ontdekken dat het illusie was. Het is heel gek om weer terug te stappen in het oude patroon, terwijl ik dat absoluut niet wil. Daaraan merk ik dat er echt nog een litteken zit. Dat ik een manier moet zoeken om er mee om te gaan. 

De eerste manier is dankbaarheid. Tellen wat je hebt! En ik heb een hele berg om te tellen. God gaf ons meer dan ik ooit durfde te dromen. Maar het zit in een mens om altijd maar meer en meer te willen. Dankbaarheid is vaak een schaars iets. 

Ten tweede geloof ik dat God mijn leven leid. Hij weet wat ik kan dragen. Ik mag nu genieten van wat ik heb. Ik mag nu de taak doen die ik vandaag heb gekregen. En wat betreft de toekomst, die is van God. En die gedachte geeft mij rust. En natuurlijk droom ik en bid ik erom. Maar het is niet aan mij...

Deze twee dingen heb ik een paar jaar geleden al ontdekt. Ik schreef er toen hier al over. Ik schreef daar ook dat Leon en ik het beiden anders verwerkten. En ook dat is nog niet veranderd. En ook nu is praten noodzakelijk. 

Ik ken stellen die nog steeds ongewenst kinderloos zijn. Ik kan hun pijn voelen. En ik bid voor hen of ze een manier mogen vinden om er mee om te mogen gaan, maar ook of ze uit Gods hand een kindje mogen ontvangen. En écht...wonderen bestaan! Daar is onze Niek een bewijs van, maar zo ken ik nog meer stellen om me heen die toch boven alle verwachting zwanger zijn geraakt. 

Stille tijd in 2020

Stille tijd houden is iets wat ik héél belangrijk vind, maar wat er bij mij in het afgelopen jaar er vaak niet van kwam. Het afgelopen jaar was te rommelig, als ik dacht dat ik een uurtje over had kwam er weer wat tussen. Dus plande ik het niet, met als gevolg dat het er vaak bij in schoot. Of dat het voor mijn gevoel maar 'eventjes' tussendoor was, bijvoorbeeld tijdens het voeden. Dit jaar proberen we wat meer rust te creëren persoonlijk maar ook in ons gezin. Vandaar dat ik de focus nu leg op stille tijd.  

Bron: www.moeskruid.nl

De beste optie is dat het in je dagelijkse ritme zit. En overal waar je leest word vaak het advies gegeven om dit 's morgens vroeg te doen. Ondertussen ben ik erachter dat het voor mij niet de beste optie is. Ik kan 's morgens vroeg meteen maar wat actiefs doen. Of ik ben te slaperig om geconcentreerd stille tijd te houden of mijn planning voor die dag spookt constant door mijn hoofd of ik word gestoord door een kind wat vroeg wakker is.  Wat ik 's morgens heb gelezen weet ik na een uur al niet meer. Mijn beste tijd is eigenlijk 's avonds als de kinderen op bed liggen en het huis er weer redelijk opgeruimd eruit ziet. Mijn avonden zijn meestal zo goed als 'leeg', zoals past bij een echte huismus. En alle noodzakelijke klussen zijn meestal al gebeurd. De kinderen slapen. En dat geeft mij rust in mijn hoofd om me écht te concentreren. 

Trouw de Bijbel lezen vraagt om zelfdiscipline, net zoals heel veel andere dingen in het leven. Ik besefte dat het voor mij het beste zou werken om een stok achter de deur te hebben. Die heb ik gevonden. Ik ben eind vorig jaar lid van de Moeskruid Bijbelleesgroep. Nog voor 6.00 uur op 1 januari had ik al een appje op mijn mobiel. Daarin stond wat ik die dag 'moest' lezen tijdens mijn stille tijd. En zo gaat het iedere ochtend. Behalve op vrijdag, dan krijg ik 'opdracht' voor het hele weekend. Ondertussen ben ik nu 10 dagen verder. 

De eerste dagen lazen we heel het Johannes-Evangelie door. Dat was even wennen, want zo was ik het niet gewend. Ik las de Bijbel voorheen langzaam en tekst voor tekst, las de uitleg erbij, dacht er over na. En nu moest ik de eerste dag 4 hoofdstukken tegelijk lezen. Na een aantal dagen begreep ik waarom. Ik had een beter beeld van het hele Bijbelboek in een paar dagen tijd. Ik zag lijnen en verbanden die ik nog niet eerder had ontdekt. Per dag krijg je trouwens ook wat opdrachten, dus werk ik met een notitieblok. Want ik weet van mezelf dat ik schrijvend beter onthou. De eerste dagen gingen de opdrachten over Johannes, de schrijver. De opbouw van het Bijbelboek, de thema's. Na een aantal dagen gingen we dus de diepte in en begonnen we voorin het Johannes-Evangelie. Eigenlijk ben ik na 10 dagen er al achter dat dit voor mij werkt. Ik heb overzicht, rust maar ook leer ik nieuwe manier om de Bijbel te lezen en te bestuderen. 

Mocht je dit nou ook willen? Je kunt je hier meer informatie lezen en aanmelden. We zijn overigens niet samen, maar ik geloof dat we met 700 vrouwen (en een paar mannen) zijn. 

Nog wat tips voordat je begint:
- Naast de Bijbel en notitieblok vind ik het fijn om de Bijbel met uitleg of iets dergelijks ernaast te gebruiken. Ook de Bijbel in een andere taal of vertaling kan leerzaam zijn. 
- Soms heb je dagen die zo vol zitten dat stille tijd er( gedeeltelijk) bij in schiet. Ik gebruik dan de zondag als 'inhaaldag'. 
- Pas las ik een boek over stille tijd: 'Plan elke dag alvast het moment [om stille tijd te houden] voor de volgende dag en houd dit dan in open handen. Als je bedacht hebt om in de vroege morgen even te gaan zitten, en je peuter komt binnen als je net begonnen met lezen, accepteer dan deze onderbreking als komenden uit Gods eigen hand.'
- 'Hoe kunnen moeders stille tijd houden?' 
- Soms zijn er momenten in je leven dat het heel lastig is om je te concentreren. Ik ervoer dat in de zwangerschap van Niek. Accepteer het en zoek andere manieren om toch met Gods Woord bezig te zijn. Ik schreef er hier meer over. 

Ik hoop dat je vruchtbaar stille tijd mag houden!

Twee telefoontjes

Als eerste wens ik jullie het allerbeste toe voor 2020!

Ondertussen blog ik alweer 2 jaar en is dit blogbericht nummer 156. Steeds meer mensen lezen mee op dit blog, ontzettend leuk! Bloggen geeft mij nog steeds veel voldoening, dus hoop ik gewoon te blijven schrijven. Toen ik pas begon kwamen er per week 2 blogartikelen online, later heb ik dit teruggeschroefd naar 1. Dit is voor mij ook beter vol te houden. Maar zoals je misschien al wel gemerkt heb, komt er soms een blogartikel extra tussendoor. Ik plan dat niet echt, maar het is meer spontaan iets wat in me opkomt. 

De Kerstvakantie is voor mij altijd een vakantie apart. Anders dan andere vakanties. Dit komt natuurlijk door al die feestdagen. Maar de overgang naar een nieuw jaar vind ik ook altijd een moment van terugblik en evaluatie.

Bron: Pixabay

De afgelopen dagen schoot er opeens weer een herinnering door mijn hoofd. Van twee telefoontjes. Een aantal jaar geleden hebben wij ons ingeschreven bij een organisatie van onze kerkelijk gemeente die samen met nog een aantal kerken een pleegzorgnetwerk op heeft gezet. Dit hebben we gedaan omdat we graag mensen helpen, met name dus ook medechristenen. Maar ook omdat het ons goed leek om meer kinderen in huis te hebben voor Sam. We hadden niet meteen een beeld om een kind langdurig in huis te nemen, maar meer gastopvang, zodat het kind een paar weken afstand kan nemen van de thuissituatie. 

We hebben hiervoor een intake gehad (door deze organisatie). En we kwamen op 'de lijst'. Eigenlijk waren we er niet eens zo mee bezig. We kregen wel eens een uitnodiging voor een avond, maar die avonden waren voor ons vaak kilometers verderop óf we konden niet. 

Totdat Leon me opbelde. Ik liep op het einde van mijn zwangerschap. Hij had een telefoontje gehad. Of wij plek hadden om voor een aantal weken een puber in huis op te nemen. Het was crisis, dus vanaf vandaag. Nou,toen schoot er toch behoorlijk wat adrenaline door mijn bloed. In onze omgeving was een puber in nood. Iemand die op zoek was naar een veilig nest. Maar met een blik op onze situatie hebben we toch nee gezegd. Toch speelde het de hele dag door mijn hoofd. Het voelde voor mij dubbel. We hadden een logeerbed op zolder staan. Maar anderzijds moesten we kiezen voor ons eigen gezin. 

Toen Niek een week of 15 oud was overkwam het ons opnieuw dat we plots werden gebeld. Wederom een puber in nood. Maar ook dit keer moesten we nee zeggen. Hier thuis was het alles behalve stabiel. Ik had mijn balans nog niet gevonden en Sam was totaal van slag door alle veranderingen. We hadden ruimte in ons huis, ruimte in ons hart, maar geen ruimte in ons gezin. 

Daarna hebben Leon en ik ons van de lijst laten halen. Hoe groot ons hart ook is, we moeten in de eerste plaats voor ons gezin kiezen. Sam kan heel slecht veranderingen verwerken, dus een crisisplaatsing zou hij totaal niet kunnen hebben. Ik zou heel veel kinderen willen helpen, maar God gaf mij enkel Sam om voor te zorgen. Aan de andere kant; ik mág voor Sam zorgen, wij mogen Sam een veilig nestje geven. En daar zijn we al heel dankbaar voor. 

Nu we binnen een jaar tijd 2x gebeld zijn voor een plaatsing, zagen we wel hoe groot de nood is. Ook binnen ons eigen kringetje. En dan is het lastig om nee te zeggen, want we willen graag helpen. Er zijn gezinnen in nood, er zijn jonge mensen in nood. 

Mocht je ruimte in je hart, je huis en je gezin hebben...misschien zouden jullie in 2020 wat voor een ander kunnen betekenen

Vergeet de herbergzaamheid niet; want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd (Hebr. 13:2).