Bovenop de tafel zitten, een klap tegen de lamp geven, verboden woorden zeggen, een knuffelbeer leeghalen, gooien met spullen en tot slot nog een brutale mond als ik er iets van zeg. Ik heb Sam een dag thuis. En hij lapt alle mogelijke regels aan zijn laars en gehoorzamen komt vandaag niet voor in zijn woordenboek.
Sam is een schat en ik hou onnoemelijk veel van hem. Maar bovenstaand gedrag kan me enorm uitputten. Soms borrelt en bruist het bij mij van binnen. Ik wil heel graag boven zijn gedrag staan en van daaruit reageren. Maar dit gedrag triggert mijn boosheid enorm. 'Sinds wanneer zitten we hier op de tafel?' Het geeft me soms het gevoel dat alle energie die ik in de opvoeding van Sam heb gestopt totaal niet zijn geland bij hem. Dat frustreert enorm.
Maar goed, aan alle nadelen plakt ook een voordeel. En zo heeft Sam me wat dat betreft al zoveel levenslessen geleerd. Vandaag wil ik gewoon een levensles die ik van hem heb geleerd met jullie delen. Een valkuil waar mensen 'onbewust' in (dreigen te) lopen.
Ieder mens heeft een bepaalde draagkracht. Dus de power die je in je hebt om dingen aan te kunnen. Maar soms kom je in je leven ook dingen tegen die eigenlijk te zwaar zijn om te dragen, dat noem je een te zware draaglast. Hierdoor kun je afwijkend gedrag gaan vertonen. Je begrijpt wel dat dit per mens verschillend is, de één kan meer dragen dan de ander. Vergelijk het met het tillen van iets. Hoe zwaarder, hoe vaker je zal moeten rusten om het langer vol te houden. Wordt de last om te tillen te zwaar dan val je om, struikel je vlugger enzovoorts.
En nu even de praktijk hier in huis. Het zorgen voor Sam vergt heel veel energie van mij, al hou ik nog zoveel van hem. Ik merk wel verschil per dag. Sam heeft goede dagen en slechte periodes. In combinatie met alle andere factoren in mijn leven (man, nog een kind, mijn andere verantwoordelijkheden) is het soms te zwaar voor mij. En dat feit vond ik erg moeilijk om onder ogen te zien. Ik heb het overigens wel jaren volgehouden. Maar ik merk dat, als er iets bij komt, het voor mij behoorlijk zwaar is. En ik kan dat merken aan dingen zoals snaaien (geen appels, maar vooral chocola), korter lontje, minder flexibel kunnen denken of Social Media-verslaving. En zo kan ik dat lijstje trouwens nog verder aanvullen.
Door dat ik dit heb ontdekt ben ik in actie gekomen. Want mijn energie-voorraad was aan het opgaan. Pittige ontdekking trouwens. Doordat ik veel draaglast heb (die ik overigens met alle liefde draag) moet ik zorgen dat ik voldoende draagkracht heb. Of met andere woorden dat ik voldoende bijtank. En bijtanken doe je eigenlijk door uit te rusten (goede nachtrust) maar ook door leuke dingen te doen.
Mijn acties zijn concreet geworden. Ik ben bezig met het huishouden op een makkelijker manier te gaan doen zodat ik daar minder tijd aan kwijt ben (maybe later een blogartikel hierover) en wat meer tijd over te houden voor dingen die ik echt leuk vind. Dat laatste vond ik echt weer even moeilijk. Want ik liet mijn tijdsbesteding vaak leiden door de dingen die 'moeten' en daarvan had ik nogal een heel lijstje wat eigenlijk zelden leeg was.
Nu draagkracht en draaglast weer wat meer in balans zijn voel ik me steeds beter. Ik herken de signalen die me laten weten dat ik weer even op moet laden. En ik kan onbeschaamd genieten van het opladen terwijl er nog heel veel dingen op mijn to-do-list staan.
Een dag zoals vandaag is moeilijk. Sam vraagt onmogelijk veel energie van mij. Heel bewust tank ik dan bij. Als zijn gedrag voor mij heel heftig wordt en ik merk dat ik 'leeg' ben, dan neem ik even afstand. Ik leg hem dat ook uit: ik word heel druk in mijn hoofd van jouw gedrag, ik voel me er ook boos over worden, dat wil ik liever niet. Daarom ga ik even naar boven en blijf jij beneden. Ik moet weer even rustig worden.' Ik ben 10 minuten even boven geweest. Even weer tot mezelf komen. Het grappige hiervan is trouwens dat Sam dit over is gaan nemen. Als het in zijn hoofd even botst neemt hij soms de beslissing om zich even terug te trekken. Hij heeft hiervoor zijn eigen plekjes verzonnen. OOk heb ik Sam aan tafel laten kleien (doet hij erg graag), pakt Niek zijn middagslaapje en neem ik tijd voor mezelf. En dit keer wel een uur lang.
En weet je...deze dag wordt geen topdag, het wordt geen 10 vandaag. En ook dat is prima. (Hé dat was ook een levensles die ik ooit heb geleerd).
