Nu we onze energie niet uit konden/moesten geven aan sociale uitjes vond ik dat ik voor mezelf eens een bepaalde balans moest gaan zoeken in deze periode. En omdat ik er al eerder over schreef (bijvoorbeeld het artikel 'Uit balans') dacht ik dat het goed was om hier verder over te schrijven. Met name omdat ik heel veel lieve reacties van jullie heb gekregen. En ik vast niet de enige vrouw ben met dit probleem.
 |
| Bron: Pexels |
Om te beginnen is onze gezinssituatie pittig, mede door Sam. Sam is een enorme lieverd, maar ook een kind met een problematiek. En daar zijn we eigenlijk dit jaar pas écht achtergekomen. En ik ben geen voorstander voor het plakken van etiketjes, maar nu we weten wat Sam heeft is het voor ons echt een soort van opluchting. Het ligt in ieder geval niet aan onze liefde, thuissituatie of opvoeding. En we hebben nu veel meer inzicht in Sam zijn 'gedachtenkronkels'. Zijn gedrag van afgelopen jaar heeft me heel erg uitgeput. Ik probeerde sterk te staan en was ook echt de spil van het gezin. Ik kon en mocht van mezelf niet omvallen, want anders viel heel mijn gezin om. Dus raapte ik mezelf iedere keer bij elkaar en stond weer op. We kwamen als gezin in een negatief spiraal terecht. En dat overkomt je, onverwacht door hele kleine dingen. Dit jaar proberen we als gezin weer sterker te gaan staan. We hebben meer inzicht in Sam zijn gedrag. Maar krijgen ook meer inzicht in ons gezinsleven. We zijn, na God, onze therapeut ook erg dankbaar voor alle hulp hierin.
De therapie is vooral op Sam gericht, maar al snel benoemde de therapeut dat ze vond dat ik te veel op mijn schouders had. Eigenlijk ben ik al bijna 4 jaar erg alert, omdat ik weet dat ik ieder moment (dag of nacht) klaar moet staan voor Sam. Ongemerkt heb ik deze rol op me genomen. Ik ben ook zijn 'hechtingspersoon' wat betekent dat hij zich het meest aan mij heeft gehecht, hij kan mij heel erg claimen. De therapeut gaf mij de tip om wat meer 'gewoon Rianne' zijn. En daar ben ik in de afgelopen maanden mee aan de slag gegaan. En dat was hoog tijd.
Dus toen stond ik voor de vraag: wat heb ik nodig om op te laden? En als ik dat ontdekt heb, hoe ga ik dat concreet invullen? En hoe zorg ik dat ik dit vol ga houden zonder weer in mijn 'oude' rol te vallen?
Ik ben er achter gekomen dat ik het heel fijn vind om zo nu en dan alleen te zijn. Op dit moment is Sam op school en ligt Niek op bed. En ik voel me gewoon opladen. Maar het kan nog simpeler: alleen eten koken met een muziekje vind ik al heel fijn. Het even 'uit' staan, even niet alert te zijn.
De volgende dingen helpen mij om op te laden:
- Stille tijd
Tijd met je Schepper. Ik heb het heel erg moeten leren. Maar dit jaar heb ik een manier gevonden die ik goed kan volhouden. Ik heb nog geen vast tijdstip. Persoonlijk vind ik het fijn om 's ochtends als eerste op te staan zodat ik uit de Bijbel kan lezen. Maar met de gebroken nachten erbij lukte het me niet dit vol te houden. Dus wissel ik nu nog wel eens met de tijdstippen.
- Gastgezin
We hebben voor Sam een gastgezin gevonden waar hij met regelmaat een dagje mag gaan spelen. Hij gaat er graag naar toe. Zelf doe ik op zo'n dag niet zo heel veel bijzonders. Maar maak ik speciaal tijd voor Niek, lees ik een extra hoofdstuk uit mijn leesboek, neem langer 'stille tijd' of typ een blog. En geniet vooral van de rust en van het niet-constant-alert-zijn.
- Meer papa-tijd
Leon neemt, indien mogelijk, de kinderen wat vaker onder zijn hoede. Vaak een kwartiertje na het avondeten (stoeien met papa), maar ook wel eens overdag tijdens zijn werk. En sinds kort ook op zondag een uur. Sinds we ontdekt hebben dat ik hierdoor heel fijn op kan laden doen we dit vaker. En we merken dat Sam nu ook veel meer naar Leon trekt.
- Avond in de week weg
Hier heb ik heel erg lang naar gezocht. Ik kon niet echt iets vinden. Maar heel onverwachts kwam het op mijn pad. En nog twijfelde ik, maar Leon duwde me over het laatste stukje heen. Ik ga nu een vaste avond in de week weg. En dat is fijn!
- Samen weg
We proberen regelmatig samen een avondje erop uit te gaan. En toen kwam de Corona-crisis roet in het eten gooien. Onze ervaring is dat het niet altijd meevalt, mede door het werk van Leon is het heel lastig plannen. Maar die avonden zijn echt goed om weer even Leon en Rianne te zijn, in plaats van papa en mama. Ik probeer hier binnenkort meer over te schrijven!
- Dopjes
En tegenwoordig loop ik vaker met dopjes in mijn oren. Dan luister ik naar een preek, luisterboek of gewoon muziek. Ik hoop je in de toekomst wat 'luistertips' te geven. Maar het werkt voor mij heel fijn. Het stuurt je gedachten zodat je aan iets anders kan denken. Als de kinderen om me heen lopen hebben zij eerste prioriteit, als ze me nodig hebben berg ik de dopjes weer op of klik de muziek weg.
Denk nu niet dat ik het wiel heb uitgevonden. Misschien is het zelfs wel belachelijk dat ik dit pas na 4 jaar moederschap heb uit moeten vinden. Ik was te trots en dacht dat ik het allemaal zelf wel zou redden. Totdat het bijna te laat was...
Als laatste wil ik nog iets doorgeven wat voor mij echt een eye-opener was. Het feit dat ik altijd doorga en blijf werken aan mijn oneindige to-do-list is niet uit de lucht komen vallen. Ik ben zo opgevoed, zo zag het er bij mij thuis ook uit. En de situatie waar ik nu in zit maakt dat mijn to-do-list nooit klaar is en ik een kind heb die heel veel aandacht en zorg vraagt. Als ik niet op de rem stap, doet niemand het voor mij. En juist doordat ik nu meer voor mezelf zorg laat ik aan mijn kinderen zien dat je eigen persoon er toe doet. Als ik als moeder mezelf altijd maar wegcijfer is er kans dat mijn kinderen dit later ook gaan doen. Maar als ik goed voor mezelf zorg ben ik een leukere versie van mezelf, een lievere vrouw voor Leon en een geduldiger moeder voor de kinderen.
Als laatst wil ik afsluiten met dit lied..
