Uit balans

Zoals ik al veel vaker schreef is pleegzorg iets heel moois wat je voor iemand mag doen. Maar pleegzorg is niet alleen rozengeur en maneschijn. En momenteel zit deze pleegmoeder er weer helemaal doorheen. 

Dit blogartikel is niet bedoeld om te klagen, maar wel om een eerlijke kijk in mijn leven te geven. Ik denk dat we ons als moeders wel eens ons te sterk voordoen dan we werkelijk zijn, waardoor we het voor onszelf en anderen juist alleen maar zwaarder maken. Toen ik pas aan iemand toegaf dat ik er die week helemaal doorheen zat, zei ze: 'O, ik vond jou altijd zo sterk overkomen'. Dus ik heb me er zelf denk ik ook schuldig aan gemaakt. 

En nogmaals, we hoeven niet te klagen maar we kunnen elkaar wel bemoedigen en tips geven. 

Eens in de zoveel tijd is Sam totaal van slag. De oorzaak kan van alles zijn; groeispurt, ontwikkelingssprong, bezoek van biologische familie, verandering van juf of noem maar op. En soms komen die dingen tegelijk. Zoals afgelopen tijd. 

Het gevolg is dat Sam je helemaal controleert of je wel écht écht veilig bent en dat hij je dus kan vertrouwen. Hij heeft namelijk alle redenen om volwassenen niet te vertrouwen als je zijn verleden bekijkt. We zorgen bijna 3 jaar voor hem en ik ben bijna 24/7 bij hem thuis, maar het doet pijn om te merken dat hij je nog niet volledig vertrouwt. Hij is ontzettend bang dat wij bij hem wegga, dus controleert hij ons (en vooral mij) op alle mogelijke tijden van de dag (en nacht). Verder wil hij alle grenzen heel duidelijk weten en controleert die dus ook. Het is hier dus dagenlang grenzen en onvoorwaardelijke liefde geven. Kost heel veel geduld en energie..

We hebben afgelopen tijd dit wekenlang gehad. We krabbelen er langzaam weer bovenop, en ja dan zie je ook dat hij wel als persoon groeit (en gelukkig de juiste kant op). Maar het is vaak een stap vooruit en twee achteruit. Nu Sam er weer bovenop krabbelt zak ik helemaal in. O en ik weet dat ik weer wel bovenop kom. Maar het voelt alsof ik een marathon heb gelopen. 

Ik denk dat dit onbalans is. Oftwel: ik ben mijn balans kwijt. Je geeft alles voor je kind, maar ten koste van jezelf. En dit is iets waar ik vaker tegenaan ben gelopen. Heel bewust leg ik de lat momenteel voor mezelf laag. Probeer de 's avonds voor mezelf te houden, al komt dit totaal niet uit (er zijn nog zoveel dingen te doen). Maar deze twee weken tank ik bij. Hiervoor ga ik niet op vakantie of een dag weg. Ik heb gewoon nog steeds alle zorg voor de kinderen op me. Maar het leven gaat hier iets langzamer. En de lat voor het huishouden ligt vrij laag. Die planning waarover ik vorig week over schreef gebruik ik ook even niet. 

Dus loop je hier zomaar met je binnen en zie je...

...bij de mat al dat er drie dagen niet gezogen is?

... mij een schone theedoek uit een overvolle wasmand vissen en ongestreken aan het haakje hangen?

... om 10 uur de ontbijtboel nog op tafel staan?

... als je een kop koffie aangeboden krijgt, het schone kopje uit de vaatwasser moet komen?

... door de ramen naar buiten een mistige waas?

... dat er vrijdag geen nieuw blogartikel online staat?

Denk dan maar dat deze moeder even bij moet tanken. En dat de kinderen haar hoogste prioriteit hebben. Kom over een maand nog maar eens naar mijn blinkende vloer en ramen kijken en verwonder je over mijn schone keuken. 

O ja en het is wel de bedoeling dat er iedere vrijdag weer een nieuw blogartikel online komt.