Sommige dagen zijn loodzwaar. Vaak zijn dat hier de dagen waarop Sam van slag is. En Sam is vlug van slag. Het vraagt alle uithoudingsvermogen van mij. Aan het eind van de dag heb ik geen kruimel geduld meer over.
En...vandaag hebben we weer zo'n dag. Maar las ik net in een boek: 'Moeilijke momenten zijn ook qualitytime'.
Sam doet in principe geen middagslaapje meer, daar stopte hij al vroeg mee. Maar af en toe zijn er van die weken waarop hij eigenlijk wel een slaapje nodig heeft. In zo'n week zitten we dus vandaag.
Vanmorgen was het voluit drama in de supermarkt. Ik zal je de details besparen, maar ik zag mensen kijken en hoorde zelfs een opmerking. Het frustreerde me enorm. En de rest van de rit door de winkel voelde alsof ik met een tijdbom naast me liep die elk moment kon ontploffen. Zulke momenten kosten je alle energie, ik durfde Sam geen moment uit het oog te verliezen.
Toen er thuis nog eens iets volledig uit de hand liep en ik zag dat hij bijna omviel van de slaap hakte ik de knoop door: Sam ging een slaapje doen. Ik bereidde hem er alvast op voor. Maar hoe goed ik ook mijn best deed, Sam viel bijna om van de slaap, maar slapen no way. Hij gilde, hij stond voor het raam te kijken, hij heeft ontelbaar keer mijn naam geroepen, hij liep eruit... Na een uurtje heb ik hem naar beneden gehaald. Maar vervolgens ging hij door met alle grenzen op te zoeken. Uit pure frustratie las ik hem luid en duidelijk de les. Al mijn geduld was op en ik was er klaar mee. Sam in tranen en ik in tranen.
Vervolgens kon Sam wonderwel heel lief spelen en had hij dus wel begrepen dat de maat vol was. In de keuken stond ik mezelf ondertussen verwijten te maken. Ik wist van mezelf ook echt wel dat ik volledig de plank had misgeslagen. Ik wist ook dat ik mijn handen eigenlijk te vol had met als gevolg dat ik minder geduld heb met Sam.
Toen we om 3 uur een tussendoortje aten heb ik Sam opgebiecht dat ik veel te boos ben geweest en te hard tegen hem heb gepraat. Dat het fout was van mij. De verleiding is dan heel groot om te zeggen: 'Ik ben te boos geweest en heb te hard tegen je geschreeuwd maar jij...' Maar nee, die fout lag volledig bij mij dus slikte ik de laatste twee woorden met moeite in.
Sam kijkt me aan....'Mam, als je een boos hartje hebt wil de Heere jou een nieuw hartje geven hé mam?! En daar vragen we iedere dag om hè, voordat je gaat slapen.'
Och lieverd....
Tegelijk schiet me een tekst door mijn hoofd: Als u zich niet verandert en wordt als de kinderen, zult u het Koninkrijk der hemelen beslist niet binnengaan.
Inderdaad, moeilijke momenten zijn misschien juist qualitytime.
vrijdag 29 maart 2019
vrijdag 22 maart 2019
De bijna-mama-tag
Ik las bij My simply special een leuke mama-tag. Ik lees nu veel over zwanger-zijn. Heerlijk om dat nu te 'mogen' lezen, voorheen negeerde ik dat.
Het leek me leuk om de vragen voor jullie te beantwoorden. Natuurlijk ben ik al een keertje (pleeg)mama, maar omdat ik nu op een natuurlijke manier mama van een bloedeigen kindje mag worden is alles anders.
Had je al langer een zwangerschapswens voordat je zwanger werd?
JA! Ik heb heel mijn leven al moeder willen worden. En het was een hele grote teleurstelling toen het bleek dat de kans op een biologisch kindje minimaal was. Nadat we het een plekje hadden gegeven hebben we besloten om voor een pleegkindje te gaan zorgen. Sam is ondertussen alweer ruim 2.5 jaar bij ons. Na nog een aantal tegenvallende medische uitslagen rondom onze vruchtbaarheid, was de hoop op een biologisch kindje nog kleiner geworden. Terwijl het in de medische wereld nauwelijks meer zou kunnen, was het Gods tijd. De verrassing enorm toen we op aller onverwachts zwanger bleken te zijn!
Had je van tevoren verwachtingen over je zwangerschap?
Ja hoor, ik was er al zo vaak mee bezig geweest dat ik er wel een bepaald beeld bij zou hebben. Maar die verwachtingen kloppen niet echt. Ik vind het wel zwaarder dan verwacht. Lichamelijk vergt het best heel wat van mij. En psychisch was het ook een hele omschakeling. (lees dit blogartikel)
Wat ging er door je heen toen je een positieve zwangerschapstest in handen kreeg?
Ongeloof, pure ongeloof. We negeerden het gewoon. En ik durfde het gewoon niet te geloven. Nadat de arts het bevestigde durfden we het heel langzaam toe te laten. (lees dit blogartikel) En dit heeft weken geduurd. We hadden echt 9 maanden zwangerschap nodig om er naar toe te leven.
Had je een voorkeur voor een zoon of dochter?
Nee totaal niet! Al heb ik wel een sterk voorgevoel. Het is en blijft een verrassing tot na de geboorte. Een jongen is praktisch omdat we al een jongen hebben. Een meisje...sja eentje van het andere soort, lijkt me ook weer leuk.
Had je van tevoren al duidelijk welke babyspulletjes je wilde hebben? Wat heb je daarvan uiteindelijk gekocht?
We hadden al veel in huis omdat we ons voorbereid hadden op een pleegkind (Sam). Dus meubeltjes enzovoorts hoefden we niet meer aan te schaffen. We hebben veel gekregen en daar ben ik ook erg blij mee.
Wat ik wel graag wilde is een wieg (die lenen we), een co-sleeper (tweede hands gekocht), draagzak (ook tweedehands gekocht) en een Tripp Trapp newborn (tweedehands gekocht).
Hoe vind je het om een steeds dikkere buik te krijgen?
Toen ik de eerste kilo's eraan zag komen moest ik even slikken. Het voelde niet goed. Even een drempeltje over. Toen het echt een babybuik werd vond ik het steeds leuker. Rond de 20 weken had ik echt een leuk buikje die nog niet in de weg zat. Maar mijn belly groeide aardig door en dat gaat in de weg zitten. Ik moet er ook aan wel aan wennen dat ik echt een blikvanger bent. Mensen kunnen er niet meer omheen en zelfs met officiële afspraken zeggen mensen er iets van. Voor m'n gevoel ben ik soms eerst een zwangere vrouw en dan pas Rianne. Maar verder is het natuurlijk prachtig dat je een kindje mag dragen, dus ja ik kan er ook echt van genieten.
Had/heb je twijfels en onzekerheden tijdens deze zwangerschap?
Ja hoor. Niet vaak, maar soms sloeg de twijfel me om het hart. Waarschijnlijk met bijwerking van hormonen. Het moederschap is niet nieuw voor me, maar het hele zwanger zijn en bevallen wel, daarover was ik wel onzeker. Vooral ook in combinatie dat we moesten wennen om van ongewenst kinderloosheid naar zwangerschap te gaan.
Doe je iets om je voor te bereiden op de bevalling?
Ik heb een boek gelezen over borstvoeding en bevalling. En twee avonden daarover bijgewoond die georganiseerd werd door de verloskundigepraktijk.
Waar kijk je heel erg naar uit als je baby er straks is?
Ik verlang er heel erg naar om het vast te houden, zodat ik eindelijk ten volle kan realiseren dat het geen droom is. Verder ben ik benieuwd op wie het lijkt (dat is dus ook heel nieuw voor ons! Want Sam lijkt niet op ons) en naar het karakter. En natuurlijk zijn we ook benieuwd of het een jongen of meisje is.
Valt de zwangerschap je tot nu toe mee of tegen?
Ik dacht dat zwanger zijn iets was wat 'je er naast doet'. Maar dat was het totaal niet. Het beheerst behoorlijk je leven. Al kan dat natuurlijk ook leuk zijn. Maar heb echt geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en het te doen met minder energie. De zwangerschap is vooral anders dan ik had verwacht.
Het leek me leuk om de vragen voor jullie te beantwoorden. Natuurlijk ben ik al een keertje (pleeg)mama, maar omdat ik nu op een natuurlijke manier mama van een bloedeigen kindje mag worden is alles anders.
Had je al langer een zwangerschapswens voordat je zwanger werd?
JA! Ik heb heel mijn leven al moeder willen worden. En het was een hele grote teleurstelling toen het bleek dat de kans op een biologisch kindje minimaal was. Nadat we het een plekje hadden gegeven hebben we besloten om voor een pleegkindje te gaan zorgen. Sam is ondertussen alweer ruim 2.5 jaar bij ons. Na nog een aantal tegenvallende medische uitslagen rondom onze vruchtbaarheid, was de hoop op een biologisch kindje nog kleiner geworden. Terwijl het in de medische wereld nauwelijks meer zou kunnen, was het Gods tijd. De verrassing enorm toen we op aller onverwachts zwanger bleken te zijn!
Had je van tevoren verwachtingen over je zwangerschap?
Ja hoor, ik was er al zo vaak mee bezig geweest dat ik er wel een bepaald beeld bij zou hebben. Maar die verwachtingen kloppen niet echt. Ik vind het wel zwaarder dan verwacht. Lichamelijk vergt het best heel wat van mij. En psychisch was het ook een hele omschakeling. (lees dit blogartikel)
Wat ging er door je heen toen je een positieve zwangerschapstest in handen kreeg?
Ongeloof, pure ongeloof. We negeerden het gewoon. En ik durfde het gewoon niet te geloven. Nadat de arts het bevestigde durfden we het heel langzaam toe te laten. (lees dit blogartikel) En dit heeft weken geduurd. We hadden echt 9 maanden zwangerschap nodig om er naar toe te leven.
Had je een voorkeur voor een zoon of dochter?
Nee totaal niet! Al heb ik wel een sterk voorgevoel. Het is en blijft een verrassing tot na de geboorte. Een jongen is praktisch omdat we al een jongen hebben. Een meisje...sja eentje van het andere soort, lijkt me ook weer leuk.
Had je van tevoren al duidelijk welke babyspulletjes je wilde hebben? Wat heb je daarvan uiteindelijk gekocht?
We hadden al veel in huis omdat we ons voorbereid hadden op een pleegkind (Sam). Dus meubeltjes enzovoorts hoefden we niet meer aan te schaffen. We hebben veel gekregen en daar ben ik ook erg blij mee.
Wat ik wel graag wilde is een wieg (die lenen we), een co-sleeper (tweede hands gekocht), draagzak (ook tweedehands gekocht) en een Tripp Trapp newborn (tweedehands gekocht).
Hoe vind je het om een steeds dikkere buik te krijgen?
Toen ik de eerste kilo's eraan zag komen moest ik even slikken. Het voelde niet goed. Even een drempeltje over. Toen het echt een babybuik werd vond ik het steeds leuker. Rond de 20 weken had ik echt een leuk buikje die nog niet in de weg zat. Maar mijn belly groeide aardig door en dat gaat in de weg zitten. Ik moet er ook aan wel aan wennen dat ik echt een blikvanger bent. Mensen kunnen er niet meer omheen en zelfs met officiële afspraken zeggen mensen er iets van. Voor m'n gevoel ben ik soms eerst een zwangere vrouw en dan pas Rianne. Maar verder is het natuurlijk prachtig dat je een kindje mag dragen, dus ja ik kan er ook echt van genieten.
Had/heb je twijfels en onzekerheden tijdens deze zwangerschap?
Ja hoor. Niet vaak, maar soms sloeg de twijfel me om het hart. Waarschijnlijk met bijwerking van hormonen. Het moederschap is niet nieuw voor me, maar het hele zwanger zijn en bevallen wel, daarover was ik wel onzeker. Vooral ook in combinatie dat we moesten wennen om van ongewenst kinderloosheid naar zwangerschap te gaan.
Doe je iets om je voor te bereiden op de bevalling?
Ik heb een boek gelezen over borstvoeding en bevalling. En twee avonden daarover bijgewoond die georganiseerd werd door de verloskundigepraktijk.
Waar kijk je heel erg naar uit als je baby er straks is?
Ik verlang er heel erg naar om het vast te houden, zodat ik eindelijk ten volle kan realiseren dat het geen droom is. Verder ben ik benieuwd op wie het lijkt (dat is dus ook heel nieuw voor ons! Want Sam lijkt niet op ons) en naar het karakter. En natuurlijk zijn we ook benieuwd of het een jongen of meisje is.
Valt de zwangerschap je tot nu toe mee of tegen?
Ik dacht dat zwanger zijn iets was wat 'je er naast doet'. Maar dat was het totaal niet. Het beheerst behoorlijk je leven. Al kan dat natuurlijk ook leuk zijn. Maar heb echt geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en het te doen met minder energie. De zwangerschap is vooral anders dan ik had verwacht.
vrijdag 15 maart 2019
Kijktip (2): The blind side
Als je op zoek gaat naar films over pleegzorg, kom je er maar weinig tegen is onze ervaring. Toch kwamen wij een paar jaar geleden een hele mooie film tegen, die we ondertussen al een aantal keer hebben gekeken.
Deze film heeft geen christelijk uitgangspunt, maar is een waar gebeurd verhaal waar veel warmte en liefde uitstraalt. Mijn pleegouderhart ging er in ieder geval harder van kloppen.
Ik ga je proberen een korte beschrijving van de film te geven, zonder alles te verklappen.
De film gaat over Michael Oher. Een jongen uit een sociaal-arme cultuur, die opgroeit zonder warmte en liefde. Hij ontmoet op een bijzondere manier Sean en Leigh Anne. Ze nemen hem met veel liefde in huis. En adopteren hem later.
Michael moet nog veel dingen leren. Het mooie vind ik dat hij ontdekt dat er onvoorwaardelijk van hem wordt gehouden. Uiteindelijk wordt hij een ster in de football-wereld. Liefde haalt het beste in je naar boven!
Ook Sean en Leigh Anne zie je leren van de situatie waarin ze terecht komen. Wat eerst zo belangrijk leek, wordt steeds onbelangrijker. De familie bezit op materieel gebied alles maar toch mist er wat. Liefde, verbinding, warmte, relatie.
Tijdens het kijken zaten we soms te lachen (om komische situaties), soms te griezelen (als het gaat over de afkomst van Michael) en soms te huilen (om de liefde die je ervaart).
Door deze film te kijken kreeg ik hoop. Je kunt zoveel betekenen voor andere mensen door er voor hen te zijn. Ieder mens heeft liefde nodig. Soms lijkt het opvoeden van een pleegkind zo uitzichtloos, lijkt alles mis te gaan. Maar uiteindelijk zal al onze liefde en energie die we ervoor gebruiken zijn uitwerking hebben.
Uiteindelijk wil ik afsluiten met dit fragmentje uit de film:
The Blind Side
Deze film heeft geen christelijk uitgangspunt, maar is een waar gebeurd verhaal waar veel warmte en liefde uitstraalt. Mijn pleegouderhart ging er in ieder geval harder van kloppen.
Ik ga je proberen een korte beschrijving van de film te geven, zonder alles te verklappen.
De film gaat over Michael Oher. Een jongen uit een sociaal-arme cultuur, die opgroeit zonder warmte en liefde. Hij ontmoet op een bijzondere manier Sean en Leigh Anne. Ze nemen hem met veel liefde in huis. En adopteren hem later.
Michael moet nog veel dingen leren. Het mooie vind ik dat hij ontdekt dat er onvoorwaardelijk van hem wordt gehouden. Uiteindelijk wordt hij een ster in de football-wereld. Liefde haalt het beste in je naar boven!
Ook Sean en Leigh Anne zie je leren van de situatie waarin ze terecht komen. Wat eerst zo belangrijk leek, wordt steeds onbelangrijker. De familie bezit op materieel gebied alles maar toch mist er wat. Liefde, verbinding, warmte, relatie.
Tijdens het kijken zaten we soms te lachen (om komische situaties), soms te griezelen (als het gaat over de afkomst van Michael) en soms te huilen (om de liefde die je ervaart).
Door deze film te kijken kreeg ik hoop. Je kunt zoveel betekenen voor andere mensen door er voor hen te zijn. Ieder mens heeft liefde nodig. Soms lijkt het opvoeden van een pleegkind zo uitzichtloos, lijkt alles mis te gaan. Maar uiteindelijk zal al onze liefde en energie die we ervoor gebruiken zijn uitwerking hebben.
Uiteindelijk wil ik afsluiten met dit fragmentje uit de film:
'You changed that boys life'
'No, he changed mine'
vrijdag 8 maart 2019
Van ongewenst kinderloos naar een baby in je buik
Vandaag een eerlijk en open blog over de stap van ongewenst kinderloos naar zwanger zijn. Ik heb die stap gemaakt zonder me daar bewust van te zijn, want wat was het een complete verrassing toen er twee streepjes verschenen op de test! Graag wil ik in dit blogartikel eerlijk uitleggen waarom (zelfs) wij niet op een roze wolk zitten tijdens de zwangerschap.
Het zwanger zijn, het krijgen van een biologisch kindje.... Eén van mijn grootste wensen. Zoveel om gebeden. En uiteindelijk geaccepteerd dat mijn weg anders zou lopen. Focus op pleegzorg. Het genieten van Sam. De plannen voor een tweede pleegkind. En dan opeens...zwanger. De wereld op z'n kop.
Het begon vol ongeloof en verwondering. De positieve test vertelde mij dat er iets in mijn buik groeide wat ik nog niet kon voelen. Heel onwerkelijk. Pas na een eerste echo durfden we het iets toe te laten. Een tweede echo bevestigde de eerste echo. We konden het de hele wereld gaan vertellen.
Mensen reageerden zo blij. We kregen zoveel meeleven. Kaartjes, cadeautjes en telefoontjes. En toch overspoelde het mij. Ik was namelijk nog niet zover. Het leek ook alsof ik mijn gevoel afgesloten had. Lichamelijk voelde ik me niet lekker. En psychisch had ik te veel te verwerken. Ik leek me af te sluiten voor gevoelens.
En ondertussen groeide mijn schuldgevoel. Ik voelde zo weinig blijdschap en dankbaarheid. Het verzamelen van de baby-uitzet deed me heel weinig, ik had het net zo goed voor iemand anders kunnen doen. Ik droomde niet over de baby. Wel bereidde ik alles voor, maar veelal met mijn gevoel op slot.
Bij Leon merkte ik hetzelfde, hij leek er helemaal niet mee bezig te zijn. En voor een man is dat natuurlijk veel makkelijker. Ik voelde een kleintje groeien in mijn buik en later voelde ik het iedere dag bewegen. Maar Leon zag alleen mijn buik dikker worden en kon pas later de baby voelen bewegen.
Ik heb het er behoorlijk moeilijk mee gehad. Toen de verloskundige vroeg of ik al bezig was met het kamertje schaamde ik me best wel. Ja, in dat kamertje stonden alle gekregen babyspullen opgestapeld. Maar ik stond er niet bij te zwijmelen en de deur zat eigenlijk altijd dicht. Blijkbaar is de vervulling van de kinderwens ook een proces op zichzelf. En Leon en ik stonden er allebei weer anders in, wat vervolgens weer een uitdaging was voor onze relatie.
Ik denk dat er ook een groot stuk ongeloof in meespeelt. Het gevoel niet durven toelaten, niet durven dromen. En tegelijkertijd ook een stukje karakter. Ik sta niet zo snel te zwijmelen bij een wieg ;), maar wie weet gaat het straks wel gebeuren.
Voor ons was het denk ik makkelijker geweest dat het kindje er opeens was, net zoals Sam. Dan konden we het zien, vasthouden en ruiken. Een tastbaar bewijs.
Na de 30e week ben ik bewust begonnen met voorbereiden. En ik merkte ook dat de baby contact ging zoeken met de buitenwereld. Wat bijzonder is dat, een kindje wat tegen je hand aan komt liggen. Het nadenken over de geboorte maakte me emotioneel. En ik merk dat ik er meer naar uit ga zien. Ik wil het beleven. Ons kindje werd steeds iets meer werkelijkheid voor ons.
Ik heb geaccepteerd dat ik deze zwangerschap beleef, zoals ik hem beleef. Al is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Al reageer ik zelf en al reageert Leon anders. Na alles wat we hebben meegemaakt is dit onze manier. Het beseffen en genieten zal waarschijnlijk pas beginnen na de geboorte als we onze zoon of dochter in handen zullen houden. Tot die tijd proberen we ongedwongen te genieten van de zwangerschap, zonder onszelf schuldig te voelen als we ons niet blij of dankbaar voelen.
 |
| Bron: Pixabay |
Het begon vol ongeloof en verwondering. De positieve test vertelde mij dat er iets in mijn buik groeide wat ik nog niet kon voelen. Heel onwerkelijk. Pas na een eerste echo durfden we het iets toe te laten. Een tweede echo bevestigde de eerste echo. We konden het de hele wereld gaan vertellen.
Mensen reageerden zo blij. We kregen zoveel meeleven. Kaartjes, cadeautjes en telefoontjes. En toch overspoelde het mij. Ik was namelijk nog niet zover. Het leek ook alsof ik mijn gevoel afgesloten had. Lichamelijk voelde ik me niet lekker. En psychisch had ik te veel te verwerken. Ik leek me af te sluiten voor gevoelens.
En ondertussen groeide mijn schuldgevoel. Ik voelde zo weinig blijdschap en dankbaarheid. Het verzamelen van de baby-uitzet deed me heel weinig, ik had het net zo goed voor iemand anders kunnen doen. Ik droomde niet over de baby. Wel bereidde ik alles voor, maar veelal met mijn gevoel op slot.
Bij Leon merkte ik hetzelfde, hij leek er helemaal niet mee bezig te zijn. En voor een man is dat natuurlijk veel makkelijker. Ik voelde een kleintje groeien in mijn buik en later voelde ik het iedere dag bewegen. Maar Leon zag alleen mijn buik dikker worden en kon pas later de baby voelen bewegen.
Ik heb het er behoorlijk moeilijk mee gehad. Toen de verloskundige vroeg of ik al bezig was met het kamertje schaamde ik me best wel. Ja, in dat kamertje stonden alle gekregen babyspullen opgestapeld. Maar ik stond er niet bij te zwijmelen en de deur zat eigenlijk altijd dicht. Blijkbaar is de vervulling van de kinderwens ook een proces op zichzelf. En Leon en ik stonden er allebei weer anders in, wat vervolgens weer een uitdaging was voor onze relatie.
Ik denk dat er ook een groot stuk ongeloof in meespeelt. Het gevoel niet durven toelaten, niet durven dromen. En tegelijkertijd ook een stukje karakter. Ik sta niet zo snel te zwijmelen bij een wieg ;), maar wie weet gaat het straks wel gebeuren.
Voor ons was het denk ik makkelijker geweest dat het kindje er opeens was, net zoals Sam. Dan konden we het zien, vasthouden en ruiken. Een tastbaar bewijs.
Na de 30e week ben ik bewust begonnen met voorbereiden. En ik merkte ook dat de baby contact ging zoeken met de buitenwereld. Wat bijzonder is dat, een kindje wat tegen je hand aan komt liggen. Het nadenken over de geboorte maakte me emotioneel. En ik merk dat ik er meer naar uit ga zien. Ik wil het beleven. Ons kindje werd steeds iets meer werkelijkheid voor ons.
Ik heb geaccepteerd dat ik deze zwangerschap beleef, zoals ik hem beleef. Al is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Al reageer ik zelf en al reageert Leon anders. Na alles wat we hebben meegemaakt is dit onze manier. Het beseffen en genieten zal waarschijnlijk pas beginnen na de geboorte als we onze zoon of dochter in handen zullen houden. Tot die tijd proberen we ongedwongen te genieten van de zwangerschap, zonder onszelf schuldig te voelen als we ons niet blij of dankbaar voelen.
vrijdag 1 maart 2019
8 vragen over pleegzorg
Sinds wij pleegouders zijn krijgen we van allerlei kanten vragen.
Soms merk ik ook dat er schroom is om bepaalde vragen te stellen. Maar wij zijn er juist open in. Natuurlijk houden we wel bepaalde dingen privé, niet de hele wereld hoeft de achtergrond van Sam te weten. Hier een aantal vragen die wij vaak gesteld krijgen. Vooral de eerste drie vragen krijgen we vaak standaard. Mensen weten vaak niet het verschil tussen pleegzorg en adoptie. Sommige vragen komen in een vertrouwelijk gesprek naar boven.
1. Is hij geadopteerd?
Nee, hij is een pleegkind maar heeft buitenlandse roots. Sam is overduidelijk geen biologisch kind van ons. Zelfs van sommige kinderen krijgen ik de vraag hoe het kan dat ik de mama van Sam ben.
2. Uit welk land komt hij?
Pleegkinderen zijn kinderen uit Nederland, dus Sam is Nederlands. Maar hij heeft zijn roots in het buitenlands liggen.
3. Blijft hij altijd bij jullie?
Naar alle waarschijnlijkheid wel. Heel veel mensen vinden dit erg belangrijk. Dat is het natuurlijk ook, maar wij zijn daar veel minder mee bezig. Belang van Sam staat voorop.
4. Ben je ook echt moeder voor hem?
JAAA!! Je hoeft geen biologische kinderen te hebben om je moeder te voelen. Ik ben ervan overtuigd dat ik op dezelfde manier moeder ben als alle anderen moeders. Ik voel me soms een leeuwin...kom niet aan mijn zoon! Bij een zwangerschap bouw je een band op met je kindje terwijl het in je groeit, de band met Sam moest groeien nadat hij bij ons gebracht werd. Maar de band is er en gaat ook nooit meer weg.
5. Hoe noemt hij je?
Hij noemt mij mama Rianne. En waarom kun je hier lezen.
6. Hebben jullie contact met zijn familie?
Ja hoor, om de zoveel weken bezoeken we zijn familie. Die bezoeken vinden we heel belangrijk voor Sam, zodat hij altijd contact kan blijven houden met zijn biologische familie.
7. Krijgen jullie kinderbijslag?
Nee, wij krijgen vanuit pleegzorg iedere maand een x bedrag.
8. Voeden jullie Sam christelijk op?
Ja, wij geven hem een christelijke opvoeding die bij onze levensovertuiging past. Hierin laat pleegzorg ons ook vrij, tenzij er extreme dingen gebeuren.
Heb jij ook nog een vraag? Stel hem gerust hieronder!
Soms merk ik ook dat er schroom is om bepaalde vragen te stellen. Maar wij zijn er juist open in. Natuurlijk houden we wel bepaalde dingen privé, niet de hele wereld hoeft de achtergrond van Sam te weten. Hier een aantal vragen die wij vaak gesteld krijgen. Vooral de eerste drie vragen krijgen we vaak standaard. Mensen weten vaak niet het verschil tussen pleegzorg en adoptie. Sommige vragen komen in een vertrouwelijk gesprek naar boven.
1. Is hij geadopteerd?
Nee, hij is een pleegkind maar heeft buitenlandse roots. Sam is overduidelijk geen biologisch kind van ons. Zelfs van sommige kinderen krijgen ik de vraag hoe het kan dat ik de mama van Sam ben.
2. Uit welk land komt hij?
Pleegkinderen zijn kinderen uit Nederland, dus Sam is Nederlands. Maar hij heeft zijn roots in het buitenlands liggen.
3. Blijft hij altijd bij jullie?
Naar alle waarschijnlijkheid wel. Heel veel mensen vinden dit erg belangrijk. Dat is het natuurlijk ook, maar wij zijn daar veel minder mee bezig. Belang van Sam staat voorop.
4. Ben je ook echt moeder voor hem?
JAAA!! Je hoeft geen biologische kinderen te hebben om je moeder te voelen. Ik ben ervan overtuigd dat ik op dezelfde manier moeder ben als alle anderen moeders. Ik voel me soms een leeuwin...kom niet aan mijn zoon! Bij een zwangerschap bouw je een band op met je kindje terwijl het in je groeit, de band met Sam moest groeien nadat hij bij ons gebracht werd. Maar de band is er en gaat ook nooit meer weg.
5. Hoe noemt hij je?
Hij noemt mij mama Rianne. En waarom kun je hier lezen.
6. Hebben jullie contact met zijn familie?
Ja hoor, om de zoveel weken bezoeken we zijn familie. Die bezoeken vinden we heel belangrijk voor Sam, zodat hij altijd contact kan blijven houden met zijn biologische familie.
7. Krijgen jullie kinderbijslag?
Nee, wij krijgen vanuit pleegzorg iedere maand een x bedrag.
8. Voeden jullie Sam christelijk op?
Ja, wij geven hem een christelijke opvoeding die bij onze levensovertuiging past. Hierin laat pleegzorg ons ook vrij, tenzij er extreme dingen gebeuren.
Heb jij ook nog een vraag? Stel hem gerust hieronder!
Abonneren op:
Posts (Atom)