Thuisblijfmoeder (2)

Eerder schreef ik al een blogpost over de reden waarom ik thuisblijfmoeder ben geworden. Vandaag wil ik het vervolg met jullie delen. Wat is mijn ervaring? Mis ik het werken? Geniet ik ervan?

Eerst maar eens de positieve punten:

Volop tijd om te wennen
De eerste weken vond ik het fijn om niet te hoeven werken. Mijn hoofd stond er totaal niet naar. We hebben er zeker 6 weken over gedaan om een ritme te vinden waarin we allemaal voldoende slaap kregen. En waarin we er gewend waren om ouders te zijn van Sam. Ook Sam kreeg het steeds beter naar zijn zin. 

Rust
Het geeft vooral ook rust dat ik thuis ben met Sam. We hoeven nauwelijks op tijd te werken, al hebben we wel een bepaald ritme. Ook qua huishouden is het makkelijk om altijd thuis te zijn. Want vandaag niet lukt, lukt morgen wel. Al wordt je huis wel viezer als je vaak thuis bent, zeker met een kleintje. Voor Leon geeft het ook rust. Bijna alle huishoudelijke taken doe ik, omdat ik er tijd voor heb. Sinds we Sam hebben staat hij nauwelijks meer achter de pannen. En heeft hij alle tijd en rust om zich om met zijn werk bezig te zijn. 

Meer tijd
Wat ik ook een groot voordeel is, is dat ik bijna overal tijd voor heb. Alleen met Sam erbij lukt natuurlijk lang niet alles. Maar ik kan altijd tijd vinden om af te spreken, bezoek af te leggen bij familie van Sam, een boodschapje voor iemand halen, vrijwilligerswerk te doen. Maar ook kan ik Leon helpen met zijn bedrijf. En zeker nu Sam wat ouder wordt, is het makkelijker om iemand een helpende hand te geven. 

Ontwikkelingen
Voor Sam schijnt het ook positief uitgewerkt te hebben dat ik zijn vaste opvoeder was, aldus pleegzorg. Het gaf en geeft hem een stabiel leventje wat hij in tijden van crisis hard nodig had en heeft. Al zijn ontwikkelingen kan ik op de voet volgen. Ik voel hem haarfijn aan en ken hem door en door. Hij is ook echt mijn levensinvulling voor iedere dag. 

En naast de positieve punten zijn er ook punten die ik er lastig aan vind:

Isolatie Later toen we het helemaal gewend waren en het dagelijkse ritme weer wat meer op sleur ging lijken kwam ik weer met beide benen op de grond. Ik leefde een vrij geïsoleerd leven, want mijn contacten liepen vooral via mijn werk. Familie en vrienden hebben we bijna niet in de buurt wonen. En dat is een punt waar ik het best moeilijk mee heb gehad. Leon was vaak de enige volwassene die ik sprak op een dag. Veel mensen om me heen werkten en als ze niet werkten waren ze te druk om een kop koffie te komen drinken. Ik vond het lastig om nieuwe contacten te maken. Ik hoop hier later nog een blogpost over te schrijven. 

Motivatie
Als moeder ben je best een einzelgänger. Niemand die je aanmoedigt om je werk goed te doen. Of ik nou een dag alleen maar op een stoel zit of ik werk me in het zweet...daar zal niemand wat van zeggen. De dagen dat ik op een stoel zit kun je waarschijnlijk op één hand tellen, en dat zijn vervolgens ook de dagen dat ik ziek ben. 

Uitdaging Na verloop van tijd ging ik ook de uitdaging missen die mijn werk met zich meebracht. Sam was overigens uitdaging genoeg hoor. Maar de professionele manier van leren en verder ontwikkelen miste ik wel. Als pleegmoeder had ik wel het contact met pleegzorgwerker en de voogd. En natuurlijk, als pleegmoeder leerde ik een heleboel van Sam. De afgelopen twee jaar zijn enorm leerzaam geweest, maar vooral voor mijn persoonlijkheid. Ik ben iemand die ervan houdt om echt te leren via cursussen of iets dergelijks. 

Waardering En wat ik ook mis is de waardering. Ik poets het huis iedere week weer op en achter m'n rug om maakt Sam alles weer vies en vult de wasmand zich weer net zo hard. Mijn werk lijkt zo onzichtbaar. En ik kan niet van Sam verwachten dat hij mij dankbaar is omdat ik zijn bed heb verschoond. Verder komt door mijn werk natuurlijk geen enkele euro in het laatje. We hebben plannen in overvloed, maar voor heel veel plannen hebben we geld nodig. Het is voor mij soms frustrerend dat ik daaraan niet mee kan werken. Behalve door ervoor te zorgen dat Leon met een gerust hart kan gaan werken. 

Ten slotte...
Heb ik er geen spijt van dat ik gestopt ben met werken, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn werk niet mis. Ik droom er nog vaak genoeg van (in nachten en in gedachten). Het trekt en het blijft trekken, het zit me in het bloed. 
Anderzijds heb ik van God een andere taak gekregen die ik graag goed wil doen en waarvan ik wil genieten. En ik denk dat ik dat het beste kan als ik fulltime aan het moederen ben. Zolang we kleintjes in huis hebben (dus onder de 4 jaar) wil ik graag thuis zijn met mijn kinderen. En met de toekomst die we nu voor ogen hebben zit ik de komende jaren nog gewoon thuis. Ik voel dat als mijn plek, ook al moet ik daar mijn werk tijdelijk voor opgeven. Maar dit is zo'n persoonlijke keuze...die moet iedere moeder voor zich maken. 

Knoflook zelf telen

Weet jij dat je heel eenvoudig zelf knoflook kan telen? Als je een bolletje kan planten kun je ook knoflook telen. Dat moet lukken toch?

Bron: Pixabay

Stap 1
Koop een bol knoflook in de winkel en haal hem helemaal uit elkaar zodat je allemaal losse teentjes knoflook hebt. Grote knoflooktenen zorgen vaak voor grotere knoflookbollen. 

Stap 2
Zoek een plekje in de tuin waar je ze kunt planten. Ze nemen niet veel ruimte in, maar houden wel van zon. 

Stap 3
Maak een gaatje in de grond van ongeveer 6 cm diep en laat tussen de gaatjes ongeveer 10 cm ruimte zitten. Stop in ieder gaatje een knoflookteentje met het puntje omhoog en stop het gaatje weer toe met aarde. 

Verder...
- Plant de knoflookteentjes in oktober/begin november.
- Knoflook overwintert met een groene stengel boven de aarde
- In de zomer kun je de knoflook oogsten als de stengel is afgestorven. Als het goed is zit en een knoflookbol onderaan de stengel (dus onder de grond).
- Laat de bollen drogen zodat je ze lang kunt bewaren.
- Verwacht niet de grootte knoflookbol zoals je die in de winkel koopt, verwacht wel lekkere scherpe en verse knoflook!

Zelf heb ik afgelopen jaar knoflook geplant. Ondanks dat dit jaar qua weersomstandigheden lastig was heb ik toch een aantal mooie knoflookbolletjes kunnen oogsten. 

De (roze) wolk

Na 55 teleurstellingen toch écht een streepje. Ongelooflijk....

Ik had die dag een medische check in het ziekenhuis en voor de zekerheid deed ik een early-test. En had dus geen twee streepjes verwacht. Want ik voelde me niet zwanger, ik had juist het gevoel dat ik elk moment ongesteld kon worden. Het leek me een wrange grap. Een droom waaruit ik straks wakker zou worden. 

Ik appte ook naar een vriendin: 'De test zegt dat ik zwanger ben, maar ik geloof dat ik straks ongesteld ga worden. Ik geloof de test niet.'

En zo brachten manlief en ik de dag door in ongeloof. Maar Google vertelde me toch echt dat een streep een streep was. En ook het ziekenhuis bevestigde dat. 

'Gefeliciteerd met de zwangerschap mevrouw'. Wat? Tegen mij? Weet je tegen wie je het hebt? Maak geen grapjes hierover.... Maar toch een streep is een streep en bleef een streep. 

Voorzichtig gingen we het geloven. Heel voorzichtig probeerden we het. 'Leon...ik vind het eng, ik vind het zo eng om blij te zijn. Zo eng om het te geloven.'

Vol verwondering liet ik het tot me doordringen. Ongelooflijk dat er in mijn buik een klein mensje groeit. Zo welkom en al zo geliefd. En dat terwijl ik me al zo enorm gezegend voel met Leon en Sam. Het maakte me klein. Het voelde als onverdiend, een té groot cadeau voor mij. Het maakte me zo stil diep van binnen. Hoe groot zijt Gij!

Ik was er zo vol van. Ik appte met één vriendin en verder wist de hele wereld van niets. Terwijl ik het wel van de daken kon schreeuwen. Maar Leon en ik hadden besloten het stil te houden. Want ik had nog een angst, die vaak groter was dan de blijdschap. De angst voor een miskraam. Ik voelde me niet zwanger, maar voelde alleen maar buikpijn. Ieder wc-bezoek vond ik spannend. 

Het hield me zoveel bezig. Stel dat ik dit geschenk van God straks los moeten laten? God is de Schepper ervan, Hij heeft er recht op. Net zoals hij dat op Sam en ons allemaal heeft. We moeten God het cadeau terug kunnen geven als hij erom vraagt. Maar dat vond ik zo moeilijk, want ik wilde het (vast)houden. Maar zoals dit kleine mini-mensje zonder mijn toedoen was gaan groeien, zo kon ik er ook helemaal niets aan doen om het bij me te houden. Dus doe ik het enige wat ik kon doen: iedere ochtend bad ik of God deze dag onze kleine uk in Zijn Vaderhand wilde houden en elke avond bad ik of God het die nacht zou beschermen. 

Langzaam maar zeker nam de buikpijn af en komen er andere kwaaltjes voor in de plaats. En tellen we af naar de eerste echo. Ik hoop op een heel mooi knipperend hartje, maar bereid me tegelijk ook voor op doodse stilte. 

Dit blog is een (pleeg)moederblog en dat zal het ook zo blijven. Ik schrijf vanuit mijn hart, eerlijk en open. Ik schrijf over wat mij bezighoud wat betreft het (pleeg)moederschap. Dus zo nu en dan schreef ik een artikel over ongewenste kinderloosheid, omdat dat een onderdeel van ons leven was. Je begrijpt dat ik hier niet meer of minder over zal schrijven. In plaats daarvan zal ik af en toe schrijven over het zwanger zijn. 

Zomaar 'n dag (5)

Ik vond het hoogtijd om jullie weer eens mee te nemen in een dagje uit mijn dagelijks leven. Heb geprobeerd wat meer foto's te maken zodat het wat meer een fotoverslag werd. 

Ondanks dat ik zwanger ben gaat het gewone leventje gewoon door en wachten er iedere dag klusjes op mij die gedaan moeten worden. Gister heb ik de groentetuin leeggehaald en vandaag heb ik op de planning om veel groenten te gaan verwerken. Benieuwd hoe ver ik kom vandaag...

Ik begin na het ontbijt met het afhalen van boontjes. De eerste lading bonen van dit jaar waren allemaal verdroogd door hevig gebrek aan regen. Maar tot onze verrassing begonnen de bonenplanten opnieuw te bloeien en kwamen er weer nieuwe boontjes aan te hangen. Gisteravond had ik al 5 porties in de vriezer gestopt, vandaag het restant. Rustig klusje om mee te beginnen. Sam maakt ondertussen z'n speelgoedkist leeg. Het eindresultaat zijn weer 3,5 portie in de vriezer. Ik tel 18 porties bonen in de vriezer, en dat vind ik wel genoeg voor bijna een jaar rond.  

Daarna poets ik nog een gedeelte van de badkamer. Sinds ik weet dat ik zwanger ben doe ik de badkamer niet meer in één keer, maar in twee keer. En dat bevalt me heel goed. Ik vond de badkamer altijd al zo'n grote klus maar nu ik hem in twee keer poets is het veel beter te overzien. 

Sam en ik eten fruit. Sam begint eindelijk zijn interesse in fruit weer terug te krijgen. De appels en peren zijn nu natuurlijk ook verrukkelijk. Maar vandaag wil hij zelfs van de mineola proeven die ik eet. Zien eten, doet eten...

Samen met Sam ga ik naar de bibliotheek. We komen terug met een tas vol:

Voor Sam:

Voor mij:

We gaan nog even bij de Hema langs. Ik laat een foto afdrukken voor een jarig familielid van Sam. Snuffelde nog wat in de kledingrekken en kocht vervolgens dit broekje. Ik vind ze ideaal, Sam kan ze namelijk zelf makkelijk aan- en uittrekken. En hoef ik me eindelijk niet meer te schamen voor mijn vaatdoeken. Het klinkt trouwens heel relaxed allemaal, maar ik had ondertussen een zeurende peuter die ik constant in de gaten moest houden. Winkelen met een peuter is echt topsport. Soms gaat het perfect en soms breek ik gefrustreerd mijn boodschappenlijst af. Alleen shoppen is veel fijner, maar anderzijds vind ik dit ook een leerproces voor Sam. Wachten op je beurt, leren je te beheersen en omgaan met andere mensen etc. 

Thuis bak ik een sloffenbodem voor een taartje die ik graag wil proberen. Ik heb geen sloffenvorm, maar het scheen ook in een springvorm van 20 cm doorsnede te kunnen. Gaan we proberen! Resultaat ziet er goed uit en het ruikt weer heerlijk in mijn keukentje. 

Na het eten stort ik me op een emmer tomaten. Er zitten allemaal plekjes op en het zijn duidelijk de laatst tomaten van dit seizoen. Ik maak een grote pan pastasaus. Hier gaan we vanavond van smullen, maar er zal ook nog een gedeelte overblijven die ik in wil vriezen. 

De overige tomaten blender ik tot sap wat me ruim een liter oplevert. Daar gaat ooit een lekker tomatensoepje van gemaakt worden. En ook dat gaat de vriezer in. (Jaaa...wij hebben een grote vriezer die nu bijna vol is :))

Ondertussen is de kamer één grote bende geworden. Sam zijn nieuwe hobby is om al z'n speelgoed door elkaar te gooien. Overal ligt wat. Ondertussen sop ik de kamer en ruimen we op. Dat knapt op!

Met Sam stap ik in de auto en brengen we Leon koffie. Hij vraagt of ik hem met de auto even weg kan brengen. En als verrassing mag Sam met papa mee. En heb ik gewoon een uur voor mezelf! Ongestoord lezen in het biebboek over borstvoeding met een grote mok thee. Even een onverwachts oplaadmomentje (wat ik in mijn zwangerschap net iets meer nodig heb). En komt Sam straks weer met een stralend gezichtje en grote verhalen thuis. 

Het avondeten ziet er zo uit: (sorry: foto vergeten te maken...mijn bord was al bijna leeg)

Spaghetti met ballen (oftewel spaghetti meat balls) met mijn eigen huisgemaakte pastasaus. Jammie..is echt heel lekker! Ook Sam eet dit met plezier alsof hij patat eet :)

Ik maak 's avonds het taartje (mokkaslof) af terwijl Leon in de tuin wat klust. Dit is het eindresultaat:

Ik twijfelde er heel erg over de smaak. We vonden hem 's avonds lekker, maar niet bijzonder. De dag erna was hij veel lekkerder, alle smaken klopte veel beter bij elkaar. 

Verder werk ik nog even aan mijn blog en dan vind ik het gewoon goed voor vandaag. De rest van de avond hangen Leon en ik lekker op de bank. We kijken een filmpje, eten een zak chips leeg en gaan lekker op tijd naar bed (zoals een zwangere betaamt..)

En dat was zomaar een standaard vrijdag voor mij....

Thuisblijfmoeder (1)

Graag wil ik een blogpost schrijven over het 'thuisblijfmoeder' zijn. Niet om te oordelen of te veroordelen, maar gewoonweg wil ik mijn ervaring delen. Ik vertel je heel eerlijk hoe ik het ervaar en je zult vanzelf ervaren dat het niet alleen rozengeur en maneschijn is. Ik schrijf het in twee delen, omdat het anders een mega lange lap tekst word. Vandaag de redenen waarom ik thuisblijfmoeder ben geworden. 

Toen Sam in ons huis en hart kwam heb ik besloten om thuisblijfmoeder te worden. Deze beslissing was toen echt spontaan en vol liefde gemaakt. Ik was zó blij om pleegmoeder te zijn en voor een kindje te mogen zorgen. Natuurlijk maakte ik deze keuze samen met Leon. Hieronder volgen de redenen waarom ik thuisblijfmoeder ben geworden:

1. Geborgenheid voor Sam
Sam is een kind met een verleden, een heftig verleden. Want zo jong gescheiden worden van je ouders is één van de heftigste ervaringen voor een kind. Sam had vooral geborgenheid nodig. Een vaste opvoeder is belangrijk. Al zijn er genoeg pleegouders die ernaast ook werken en pleegkind naar de opvang brengen, hebben wij besloten dat ik de vaste opvoeder van Sam zou zijn. Dit is tegelijk wel doorslaggevend geweest. 

2. Mogelijkheid tot opvang
Daarbij speelt ook mee dat wij niet de luxe hadden dat onze ouders stonden te popelen om op te passen, ook geen zus, schoonzus of vriendin. We wonen helaas voor de meeste familieleden en vrienden te ver weg. We hebben ook de optie overwogen dat Leon per week een 'papadag' zou nemen, maar dat is alleen maar een optie gebleven. Leon zag het niet zitten in combinatie met zijn werk. 

3. Salaris
Mijn wens was altijd al om thuisblijfmoeder te zijn, mochten er ooit kinderen komen. Daarom hebben we mijn salaris altijd als extraatje meegeteld, dus we leefden eigenlijk op het salaris van Leon. Een enorme luxe dat dit kan. 

4. Stress
Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik kan een behoorlijke stresskip zijn. De reden weet ik ook: ik wil alles goed doen. Sam genoeg aandacht, een schoon en opgeruimd huis, gezellig tijd met Leon, tijd voor hobby, verzorgde tuin en lekkere maaltijden. En als ik daarnaast werk, wil ik op mijn werk ook nog goed doen. Stress in combinatie met opvoeden leek me geen goed idee. 

5. Genieten 
Ja, ik ben ook zo'n mama die alle kleine ontwikkelingssprongetjes wil zien en meemaken. Mijn kind loslaten is niet mijn sterkste kant. Dus misschien is het thuisblijven ook wel een stukje egoïsme van mij. Ik had het echt heel erg gevonden dat Sam zijn eerste stapje los bij de oppas had gedaan. 

Dus..ik werd thuisblijfmoeder. Een sprong in het diepe, want het was tenslotte iets wat ik nog nooit had gedaan. Binnenkort een blogpost over de ongezouten ervaring. 

VIB

Deze blog is helaas al eerder online gekomen door een fout van mijn kant. Maar hier istie nog een keer op de juiste datum :)

VIB? Jup. VIB staat voor Video Interactie Begeleiding. En vandaag vertel ik over onze ervaringen met VIB. 

Als je een pleegkind in huis hebt, heb je meestal ook zorgen. Althans wij wel. 

Is hij goed gehecht? 

In hoeverre in hij beschadigd? 

Hoe kunnen we hem het beste helpen? 

Waarom laat hij dit gedrag zien?

En zo stapelden voor ons de vragen zich op. Deze hebben wij ook besproken met onze pleegzorgbegeleider. Zij stelde voor om een VIB-traject in te gaan en dan vooral gericht op hechting. 

VIB is erop gericht om inzicht te krijgen in het gedrag van het kind. Er wordt (in ons geval) 3 x 10 minuten gefilmd. Dit kan bijvoorbeeld tijdens de maaltijd zijn of een speelmoment. Omdat ze bij ons de relatie tussen pleegouders en kind in beeld wilden brengen stonden wij er ook mooi op. Na een aantal dagen volgt de bespreking van zeker een uur. 

In de eerste instantie waren we daar erg blij mee. We zagen het als helpende hand. Maar er zat een tijdje tussen voordat we echt aan het traject konden beginnen. En toen sloegen de twijfels toe. Wil ik dit wel? Toch besloten om door te pakken. We wilden er ons voordeel mee doen, al was het best wel een drempel. Je stelt jezelf als opvoeder behoorlijk kwetsbaar op. Maar we deden het vooral voor Sam en dat was toch de reden om door te zetten. 

Tijdens de eerste keer filmen gedroeg Sam zich voorbeeldig. De bespreking daarna was ontzettend leerzaam. Er wordt ingezoomd op details. Wat zegt hij? Wat doe jij? Waar kijkt hij naar? We kregen ook daadwerkelijk complimentjes over hoe we Sam opvoeden. En dat deed mij erg goed, het is tenslotte op het moment mijn 'levenswerk'. 

Het tweede filmmoment was Sam aardig zichzelf, waar ik eigenlijk heel blij mee was. Want wij wilden graag geholpen worden in het opvoeden van Sam. De bespreking die daarop volgde vonden we best confronterend. Er werd vooral gekeken naar hechting. Dit kunnen ze overigens zien in details van de dingen die Sam verbaal of non-verbaal laat zien. Hieruit werd de conclusie getrokken dat Sam waarschijnlijk de eerste maanden van zijn leven niet alles heeft gekregen wat hij nodig had qua hechting. En dat doet mij heel veel. Wat had ik dat graag willen voorkomen. We leven nu met beschadigingen. Gelukkig kan het herstelt worden, maar dat kost heel veel energie en geduld van onze kant. 

Hechting = Geborgenheid
Bron: Pixabay

Het derde filmmoment was een samenspel met papa, mama en Sam. Erg leuk om terug te zien. Jezelf gefilmd zien is altijd een beetje confronterend, maar het went. Wij hebben het echt als een leermoment gezien. 

Ik zal VIB altijd aanbevelen aan ouders die meer inzicht willen hebben in het gedrag van hun kind. VIB wordt overigens op velerlei manieren ingezet, ook op school. Je leert vanaf een afstandje naar het gedrag van je kind (en jezelf) te kijken. Confronterend, maar leerzaam. Voor ons was het vooral écht een leermoment. 

Sam heeft er niet zo heel veel van meegekregen. Hij weet dat er een mevrouw hem kwam filmen, soms merkte je dat het hij het een beetje spannend vond of een beetje benieuwd was. Maar vooral in de tweede en derde sessie was hij echt zichzelf. 

Voor mij zat er ook een nadeel aan. En dat was dat ik er te veel bij na ging denken. Bij alles wat Sam deed ging ik dat helemaal analyseren. Tot ik er moe van werd. Enerzijds is Sam een kind wat beschadigd is, anderzijds is het ook echt een gewone peuter. Na de VIB moest ik voor mezelf weer even een goed beeld over opvoeding krijgen. Het had me een beetje in de war gemaakt. Ondertussen heb ik de balans weer aardig gevonden. 

We hebben wel een aantal tips opgevolgd die we hebben gekregen. Tot nu toe heeft dat positief uitgepakt en daar zijn we erg blij mee. We willen graag dat Sam zijn verleden repareert zodat hij een stevig basis heeft waarop hij verder kan bouwen. En we willen, net als alle andere ouders, dat ons kind lekker in z'n vel zit en een stabiele persoonlijkheid opbouwt waarmee hij straks de maatschappij in kan. 

Maar of we nu een pleegkind opvoeden of een biologisch kind...opvoeden is een zoektocht en blijft een zoektocht...

Regelmaat

Misschien ben ik ouderwets, maar ik ben fan van de 3 R's (Reinheid, Regelmaat en Rust). Mijn ervaring is namelijk dat het voor mij goed werkt. En mijn ervaring is dat er heel veel kinderen dit evengoed fijn vinden. 

Dit is een blogje over opvoeden. Niet de bedoeling om je te vertellen hoe je het moet doen omdat ik het zo goed weet. Wel een blogje vanuit ervaring en kennis die ik opgedaan heb in de pleegzorgwereld. Met de bedoeling om je te inspireren en misschien te bemoedigen. 

Dit keer schrijf ik voornamelijk over regelmaat. Dit woord is behoorlijk belangrijk in onze opvoeding. Met regelmaat bedoel ik niet dat ik exact op de klok leef, gelukkig niet! Maar onze lunch gebruiken we toch wel tussen 12.00 - 13.00 uur. Regelmaat betekent wel dat de dingen iedere dag op dezelfde volgorde gaan, dus iedere dag gaat ongeveer op dezelfde ritme.

Voor kinderen betekent regelmaat: houvast, structuur en veiligheid! (En voor volwassenen trouwens ook) Al staat je hele wereld op zijn kop, dan kan het houvast geven dat er bepaalde dingen die dag toch hetzelfde zullen gaan. Zeker voor kinderen met chaos in het hoofd is dit heel fijn. Als de dingen iedere dag hetzelfde gaan dan weet je dus wat je te wachten staat of wat er van je verwacht wordt. Of als je heel erg gefocust bent op eten (bijv. door beschadiging vanuit het verleden) dan weet je wanneer je eten krijgt. Voor sommige kinderen is het overigens wel belangrijk dat je met een klok leeft. 

Bij Sam merken we dat regelmaat goed werkt voor hem. Het voorkomt ook moeilijk gedrag. Hij weet namelijk dat we eerst aankleden en dan pas gaan ontbijten en dat we dit nooit omdraaien. Dit hoeft hij dan ook niet uit te proberen, want we blijven bij dat ritme. Het grappige is dat hij zelf vaak begint te protesteren als het anders gaat. 

Nu concreet. Hoe ziet onze dag er ongeveer uit? 

- Knuffelmoment in het grote bed 

- Mama in de badkamer, Sam op de WC

- Daarna Sam aankleden en zijn ochtendgebedje

- Ontbijten

- Bijbelmoment

- (Samen) de ontbijttafel opruimen

- Poetsen (ongeveer een uur)

- Fruit eten

- Soms poetsen, soms boodschappen doen, dit scheelt per dag. Vaak zit hier ook een speelmoment met Sam in. 

- Lunchen

- Uurtje rust (Sam speelt op zijn kamer)

- Naar buiten

- Fruit eten

- Spelen

- Koken

- Eten

- Half uurtje met papa spelen

- Slapen

Dit is echt ontzettend globaal. Als Sam naar de peuterspeelzaal is, verloopt de dag natuurlijk iets anders. En natuurlijk zijn er 101 dingen die er tussendoor komen. 

Het betekent overigens niet dat we nooit uitslapen (als Sam uitslaapt, slapen wij in het weekend ook langer!), of nooit uit eten gaan of dat Leon altijd thuis is. Al bereid ik Sam er vaak wel op voor als die dag wat anders loopt. 

We hebben ook een soort van 'weekritme'. Ik doe namelijk op vaste dagen de boodschappen, maar ga ook op vaste dagen naar de markt of bibliotheek. Sam herkende op een gegeven moment dit ritme, want hij ging de dagen koppelen aan de activiteiten. Voor mezelf vond ik het ook fijn om iedere dag een activiteit te hebben zodat ik even de deur uit was, zeker toen Sam kleiner was vond ik dat fijn. 

Vanuit pleegzorg krijgen we vaak te horen dat we Sam zo'n stevig ritme aanbieden. En dat ze ook zien dat Sam het daar goed op doet. Zelf ben ik ervan overtuigd dat ieder kind dit nodig heeft. 

In de vakantie durf ik overigens dit ritme ook wel wat los te laten. Zeker als we op vakantie zijn. Als we 51 weken per jaar in een ritme leven kan Sam het aan om 1 week wat minder ritme te hebben. Al merk ik wel dat hij na die ene week er weer hard aan toe is om het ritme weer op te pakken. Maar ach...eigenlijk merk ik dat aan mezelf ook. 

Hier in huis houden we gewoon allemaal van regelmaat!

Wat een wonder...

Voor dat ik van start ga schrijf ik maar meteen dat ik het lastig vind om dit blogartikel te schrijven. 

Ten eerste omdat het lastig is om mijn gedachten, gevoelens, emoties in woorden uit te drukken, soms zijn daar gewoon geen woorden voor. 

Ten tweede omdat ik weet dat dit bericht bij sommige mensen een gevoelige plek kan raken. Dat probeer ik altijd te vermijden, maar dat lukt niet altijd. 

Ik ben zwanger...

Ja en je leest het goed. 

... een paar maanden terug een slechte uitslag over de zaadkwaliteit

... een paar maanden terug een eierstok weggehaald

... met getob rondom mijn gezondheid het afgelopen jaar

... zonder dat we er mee bezig waren

... zonder dat we in een medisch traject zaten.

... met een voorbereiding op een tweede pleegkind. 

En helemaal niks stond God in de weg om een klein mensje te laten groeien in mijn buik. 

Wat onmogelijk is bij mensen (minder dan 1% kans op een spontane zwangerschap) is mogelijk bij God. 

Woorden te kort voor dit enorme grote en tegelijk ini-mini wonder. 

Vol verwondering zijn wij stil.