Ons verhaal

Nu er wat meer mensen mee zijn gaan lezen is het denk ik goed om ons verhaal over ongewenst kinderloos naar kinderrijk te vertellen. Op Instagram ben ik ook mensen tegen gekomen die worstelen met deze pijn. De pijn die ik heel erg herken vanuit het verleden en die soms ook nog bepalend is voor het heden. Ooit begon ik met schrijven op de site van gezinsleven, maar deze is offline en dus is mijn verhaal niet meer online te lezen. Daarom vertel ik nu mijn verhaal in één blogartikel. Mocht je het fijn vinden dat ik hier en daar wat meer op door ga, laat het me gerust weten in de reacties of via de mail.

Leon en ik ontmoeten elkaar 10 jaar geleden. Na 2 jaar verkering zijn we getrouwd. En ik had één hele grote wens: mama worden. Ik was daar dan ook heel erg op gefocust. En iedere maand was erg spannend. Ik kom uit een kinderrijke familie en het was zo 'gewoon' om zwanger te raken. Dus ik verwachtte dat het ons ook snel zou gebeuren. De eerste maand was niet raak en ik weet nog hoe jammer ik dat vond. Ik had nog heel erg het gevoel dat het maakbaar was ofzo. Ongewenste kinderloosheid kende ik niet echt van dichtbij, maar ik had vroeger wel vol aandacht het programma Babyboom gekeken. Maand na maand ging voorbij. Ik las me suf op internet en probeerde ondertussen toch mijn nuchtere verstand te gebruiken, maar ergens in mijn hoofd had ik een zeurend stemmetje wat zo nu en dan steeds harder ging roepen. Toen ik rond de eisprong iedere keer licht bloedverlies had ben ik naar de huisarts gestapt. En ik legde meteen ook mijn onzekerheid voor. Onze huisarts was daarin juist gespecialiseerd en wou ons graag helpen. Dus ik kreeg een echo en ging bloedprikken om te kijken of ik een eisprong had. En toch leek dat stemmetje geen gelijk te hebben: alles leek oké. Toen was het de beurt van manlief. En dat viel niet mee. Wat een enorme opdoffer kregen we. De kans op spontane zwangerschap was laag, 10%. Maar de huisarts zei dat er in het ziekenhuis nog veel te behandelen was. En dachten wij heel positief: 10% kans is nog altijd kans. We zullen geen groot gezin krijgen, maar helemaal nooit zwanger leek ons onwaarschijnlijk.

Na een paar maanden besloten we dan toch maar naar het ziekenhuis te stappen. Nogmaals werd alles bekeken. En toen kwam de grootste klap: minder dan 1% kans op een spontane zwangerschap. En die werkelijkheid deed me kopje ondergaan. Wat was dat pittig en wat kostte me dat veel tranen. Een waarheid die zo moeilijk te accepteren was. 

En uiteindelijk kom je dan toch weer boven water. En hap je weer een volle teug lucht. In die periode wenstte ik dat God mij een briefje gaf waarop stond wat we moesten doen. Ik had het gevoel dat mijn hart overliep van moederliefde, die ik aan helemaal niemand kwijt kon. Leon en ik besloten verder te kijken naar wat wél kon. We gingen naar het ziekenhuis om te luisteren naar een informatiebijeenkomst over IUI, ICSI en IVF. WIj zouden voor de laatste 2 in aanmerking kunnen komen. Maar het stond ons zo volledig tegen dat we eerder weg zijn gegaan. Dit konden we niet. Daarna gingen we naar een informatiebijeenkomst over adoptie en daarna nog eentje over pleegzorg. En toen vielen we stil. Wat nu? We lieten de informatie bezinken. En besloten afzonderlijk van elkaar er een week over te bidden en na te denken. Daarna keken we elkaar aan. En ons hart gaf hetzelfde antwoord: pleegzorg. Ik geloof dat God ook op die manier antwoorden kan geven, door gedachten te leiden. 

We namen een rustpauze. Genoten van het samenzijn. Hebben heel veel moeten praten om bij elkaar te blijven. Ik had het soms ontzettend moeilijk. Want ik was er zo op gefocust geweest dat ik nog steeds zat te rekenen wanneer ik een eisprong zou hebben. En dan realiseerde ik me dat het bijna onmogelijk was om zwanger te raken. En nu ik hierop terug kijk moet ik zeggen dat dit nog steeds diep geworteld zit. Automatisch bereken ik nog steeds wanneer ik mijn eisprong heb. En automatisch vang ik de signalen van mijn lichaam op. Ik wou dat ik het uit kon schakelen! 

Daarna gingen we de screening in voor pleegzorg. Gesprekken en een cursus. We gaven onze wens door: perspectiefbiedend (of met andere woorden: opvoeden tot 18 jaar) en kindje van 0-3 jaar. Overigens begint het met kinderen met die leeftijd altijd met crisisplaatsing omdat nog te weinig duidelijkheid is over de situatie waar het kind uitkomt. En we besloten dat we nog één keer samen op vakantie gingen en daarna ons open zouden stellen voor een pleegkindje in ons hart en huis. 

Na 2 maanden wachten kregen we heel onverwacht een telefoontje. En een paar uur later was daar Sam. Een ongelooflijk moment. Niet te bevatten als je dan uiteindelijk met zo'n klein frummeltje achter blijft. Sam was bijna 1 jaar toen hij bij ons kwam. En zoals je misschien al wel heb gelezen woont hij nog steeds bij ons. Maar is hij geen klein frummeltje meer. 

 Het verlangen naar een zwangerschap bleef. Ik denk dat het een soort instinct is bij mij. Maar in plaats van een zwangerschap werd onverwacht mijn eierstok weggehaald. Ik had een cyste die daaraan verkleefd was. Dat was hard slikken. (Hier kun je het blogartikel teruglezen)

En dan wonder boven wonder raakte ik toch heel erg onverwacht zwanger.  En loopt hier nog een tweede jongetje rond. Niek is een echt wonderkindje. Helemaal niemand verwachtte het meer. Zelfs ik had me erbij neergelegd dat het nooit meer zou gebeuren. 

We hebben een bijzonder gezin. Maar ik zie allebei onze jongens als een geschenk van God. Allebei op zo'n bijzonder manier gekregen.  Of er een verschil in liefde is? Nee. Alleen merk ik dat het met Niek allemaal wat makkelijker gaat. Hij vertrouwt mij blind. En dat doet Sam totaal niet. Voor Sam moet ik veel meer vechten. Maar ik hou van ze, van allebei en dat gaat niet meer over.

Dit is ons verhaal in notendop. Mocht je nog meer willen lezen dan kun je op de labels (pleegzorg, ongewenst kinderloos en zwangerschap) aan de rechterkant naast dit artikel klikken. Mocht je graag persoonlijk contact met mij hebben naar aanleiding van dit verhaal dan kan dat. (uitliefde.rianne @ gmail.com)

Over draagkracht en draaglast

 Bovenop de tafel zitten, een klap tegen de lamp geven, verboden woorden zeggen, een knuffelbeer leeghalen,  gooien met spullen en tot slot nog een brutale mond als ik er iets van zeg. Ik heb Sam een dag thuis. En hij lapt alle mogelijke regels aan zijn laars en gehoorzamen komt vandaag niet voor in zijn woordenboek.

Sam is een schat en ik hou onnoemelijk veel van hem. Maar bovenstaand gedrag kan me enorm uitputten. Soms borrelt en bruist het bij mij van binnen. Ik wil heel graag boven zijn gedrag staan en van daaruit reageren. Maar dit gedrag triggert mijn boosheid enorm. 'Sinds wanneer zitten we hier op de tafel?' Het geeft me soms het gevoel dat alle energie die ik in de opvoeding van Sam heb gestopt totaal niet zijn geland bij hem. Dat frustreert enorm. 

Maar goed, aan alle nadelen plakt ook een voordeel. En zo heeft Sam me wat dat betreft al zoveel levenslessen geleerd. Vandaag wil ik gewoon een levensles die ik van hem heb geleerd met jullie delen. Een valkuil waar mensen 'onbewust' in (dreigen te) lopen. 

Ieder mens heeft een bepaalde draagkracht. Dus de power die je in je hebt om dingen aan te kunnen. Maar soms kom je in je leven ook dingen tegen die eigenlijk te zwaar zijn om te dragen, dat noem je een te zware draaglast. Hierdoor kun je afwijkend gedrag gaan vertonen. Je begrijpt wel dat dit per mens verschillend is, de één kan meer dragen dan de ander. Vergelijk het met het tillen van iets. Hoe zwaarder, hoe vaker je zal moeten rusten om het langer vol te houden. Wordt de last om te tillen te zwaar dan val je om, struikel je vlugger enzovoorts.

En nu even de praktijk hier in huis. Het zorgen voor Sam vergt heel veel energie van mij, al hou ik nog zoveel van hem. Ik merk wel verschil per dag. Sam heeft goede dagen en slechte periodes. In combinatie met alle andere factoren in mijn leven (man, nog een kind, mijn andere verantwoordelijkheden) is het soms te zwaar voor mij. En dat feit vond ik erg moeilijk om onder ogen te zien. Ik heb het overigens wel jaren volgehouden. Maar ik merk dat, als er iets bij komt, het voor mij behoorlijk zwaar is. En ik kan dat merken aan dingen zoals snaaien (geen appels, maar vooral chocola), korter lontje, minder flexibel kunnen denken of Social Media-verslaving. En zo kan ik dat lijstje trouwens nog verder aanvullen. 

Door dat ik dit heb ontdekt ben ik in actie gekomen. Want mijn energie-voorraad was aan het opgaan. Pittige ontdekking trouwens. Doordat ik veel draaglast heb (die ik overigens met alle liefde draag) moet ik zorgen dat ik voldoende draagkracht heb. Of met andere woorden dat ik voldoende bijtank. En bijtanken doe je eigenlijk door uit te rusten (goede nachtrust) maar ook door leuke dingen te doen. 

Mijn acties zijn concreet geworden. Ik ben bezig met het huishouden op een makkelijker manier te gaan doen zodat ik daar minder tijd aan kwijt ben (maybe later een blogartikel hierover) en wat meer tijd over te houden voor dingen die ik echt leuk vind. Dat laatste vond ik echt weer even moeilijk. Want ik liet mijn tijdsbesteding vaak leiden door de dingen die 'moeten' en daarvan had ik nogal een heel lijstje wat eigenlijk zelden leeg was. 

Nu draagkracht en draaglast weer wat meer in balans zijn voel ik me steeds beter. Ik herken de signalen die me laten weten dat ik weer even op moet laden. En ik kan onbeschaamd genieten van het opladen terwijl er nog heel veel dingen op mijn to-do-list staan.

Een dag zoals vandaag is moeilijk. Sam vraagt onmogelijk veel energie van mij. Heel bewust tank ik dan bij. Als zijn gedrag voor mij heel heftig wordt en ik merk dat ik 'leeg' ben, dan neem ik even afstand. Ik leg hem dat ook uit: ik word heel druk in mijn hoofd van jouw gedrag, ik voel me er ook boos over worden, dat wil ik liever niet. Daarom ga ik even naar boven en blijf jij beneden. Ik moet weer even rustig worden.' Ik ben 10 minuten even boven geweest. Even weer tot mezelf komen. Het grappige hiervan is trouwens dat Sam dit over is gaan nemen. Als het in zijn hoofd even botst neemt hij soms de beslissing om zich even terug te trekken. Hij heeft hiervoor zijn eigen plekjes verzonnen. OOk heb ik Sam aan tafel laten kleien (doet hij erg graag), pakt Niek zijn middagslaapje en neem ik tijd voor mezelf. En dit keer wel een uur lang. 

En weet je...deze dag wordt geen topdag, het wordt geen 10 vandaag. En ook dat is prima. (Hé dat was ook een levensles die ik ooit heb geleerd).

Vakantiestrubbels

 We hebben hier nu bijna 6 weken van de zomervakantie achter de rug. Toen we ervoor stonden had ik er erg veel zin in. Ik besloot er zelf ook van te nemen. Ik poets het nodige, per dag draai ik een was en ik zorg voor een gezonde maaltijd. Ik ging lekker genieten van mijn kinderen.

 De eerste week was ook echt genieten. Fijn om niet zo met de klok te hoeven leven. Heerlijk rustig 's ochtends op te starten. En van de simpele uitjes genoten we alle drie. Maar na 4 weken kwam ik op een moment dat ik de conclusie trok dat deze vakantie weer lang genoeg geduurd had. Onze pleegzoon heeft in de tweede vakantieweek een behoorlijke terugval gehad. En pas later zag ik dat dit een terugval was (en geen vervelend weekje zoals ieder kind dit wel eens heeft) en nog later bedacht ik wat de oorzaak was. En jongste zoon krijgt hoektanden. En ik kan je verzekeren: ook daar wordt een kind niet gezelliger op. Dus ik mocht gaan genieten van twee kinderen die beiden niet lekker in hun vel zaten.

Gister kwamen we terug van vakantie. En ik voelde me volledig uitgeput. Vandaag kwam er nauwelijks iets uit mijn handen. Hoe kon ik zo uitgeput van vakantie terugkomen? Wat ging er mis?

 Ten eerste heb ik door hitte, muggen en kinderen die aan het nachtspoken waren veel te weinig slaap gehad. En dat breekt op. Ik was van plan om op vakantie fijn bij te slapen. En dat werd het tegenovergestelde. Nog minder slaap.

Wat ik verder altijd pittig vind is om 24/7 mensen om je heen te hebben. Wat dat betreft ben ik een introvert type. En op vakantie ben ik altijd omringt geweest door anderen. Ben ik te veel alleen maar 'mama' en te weinig 'Rianne' geweest. En mijn jongens zitten allebei niet zo lekker in hun vel wat betekent dat ze mama heel veel nodig hebben en soms letterlijk aan me plakken. Een balans hierin vinden is lastig. Toen Sam naar school ging had ik een balans te pakken, maar in de vakantie blijkt dat lastiger te zijn. Moe en futloos voelen is voor mij meestal een teken dat ik tijd alleen nodig heb.

Persoonlijk vind ik 'vakantie' als moeder erg lastig. Het is me niet gelukt om iedere dag van mijn zegeningen te genieten. Het is me niet gelukt om rustig en kalm te blijven.Genieten van kinderen die niet lekker in hun vel zitten is lastig. Bij iedere stap die ik zet een kind aan m'n been voelen voelt beklemmend. En de honderden keren dat ze me roepen is vermoeiend. En voor de zoveelste keer vraag ik me af: hoe doen andere moeders dit? 

Ik ben niet toe aan vakantie. Ik ben toe aan het schoolritme en vooral rust...

Balans vinden

De kinderen thuis, geen bezoek ontvangen of op bezoek gaan, geen rust vinden tijdens de kerkdienst en als enige uitje de wekelijkse boodschappen bij de supermarkt. Voor mij was het echt een hele uitdaging om een bepaalde balans te vinden. Ik ben een echte huismus, dus al die afspraken en uitjes miste ik niet. Maar ik had wel heel erg de neiging om te gillen omdat ik mezelf niet op kon laden. Ik gaf alles en tankte veel te weinig bij. 
Nu we onze energie niet uit konden/moesten geven aan sociale uitjes vond ik dat ik voor mezelf eens een bepaalde balans moest gaan zoeken in deze periode. En omdat ik er al eerder over schreef (bijvoorbeeld het artikel 'Uit balans') dacht ik dat het goed was om hier verder over te schrijven. Met name omdat ik heel veel lieve reacties van jullie heb gekregen. En ik vast niet de enige vrouw ben met dit probleem.  

Bron: Pexels

Om te beginnen is onze gezinssituatie pittig, mede door Sam. Sam is een enorme lieverd, maar ook een kind met een problematiek. En daar zijn we eigenlijk dit jaar pas écht achtergekomen. En ik ben geen voorstander voor het plakken van etiketjes, maar nu we weten wat Sam heeft is het voor ons echt een soort van opluchting. Het ligt in ieder geval niet aan onze liefde, thuissituatie of opvoeding. En we hebben nu veel meer inzicht in Sam zijn 'gedachtenkronkels'. Zijn gedrag van afgelopen jaar heeft me heel erg uitgeput. Ik probeerde sterk te staan en was ook echt de spil van het gezin. Ik kon en mocht van mezelf niet omvallen, want anders viel heel mijn gezin om. Dus raapte ik mezelf iedere keer bij elkaar en stond weer op. We kwamen als gezin in een negatief spiraal terecht. En dat overkomt je, onverwacht door hele kleine dingen. Dit jaar proberen we als gezin weer sterker te gaan staan. We hebben meer inzicht in Sam zijn gedrag. Maar krijgen ook meer inzicht in ons gezinsleven. We zijn, na God, onze therapeut ook erg dankbaar voor alle hulp hierin. 

De therapie is vooral op Sam gericht, maar al snel benoemde de therapeut dat ze vond dat ik te veel op mijn schouders had. Eigenlijk ben ik al bijna 4 jaar erg alert, omdat ik weet dat ik ieder moment (dag of nacht) klaar moet staan voor Sam. Ongemerkt heb ik deze rol op me genomen. Ik ben ook zijn 'hechtingspersoon' wat betekent dat hij zich het meest aan mij heeft gehecht, hij kan mij heel erg claimen. De therapeut gaf mij de tip om wat meer 'gewoon Rianne' zijn. En daar ben ik in de afgelopen maanden mee aan de slag gegaan. En dat was hoog tijd. 

Dus toen stond ik voor de vraag: wat heb ik nodig om op te laden? En als ik dat ontdekt heb, hoe ga ik dat concreet invullen? En hoe zorg ik dat ik dit vol ga houden zonder weer in mijn 'oude' rol te vallen?

Ik ben er achter gekomen dat ik het heel fijn vind om zo nu en dan alleen te zijn. Op dit moment is Sam op school en ligt Niek op bed. En ik voel me gewoon opladen. Maar het kan nog simpeler: alleen eten koken met een muziekje vind ik al heel fijn.  Het even 'uit' staan, even niet alert te zijn. 

De volgende dingen helpen mij om op te laden:

- Stille tijd
Tijd met je Schepper. Ik heb het heel erg moeten leren. Maar dit jaar heb ik een manier gevonden die ik goed kan volhouden. Ik heb nog geen vast tijdstip. Persoonlijk vind ik het fijn om 's ochtends als eerste op te staan zodat ik uit de Bijbel kan lezen. Maar met de gebroken nachten erbij lukte het me niet dit vol te houden. Dus wissel ik nu nog wel eens met de tijdstippen. 

- Gastgezin
We hebben voor Sam een gastgezin gevonden waar hij met regelmaat een dagje mag gaan spelen. Hij gaat er graag naar toe. Zelf doe ik op zo'n dag niet zo heel veel bijzonders. Maar maak ik speciaal tijd voor Niek, lees ik een extra hoofdstuk uit mijn leesboek, neem langer 'stille tijd' of typ een blog. En geniet vooral van de rust en van het niet-constant-alert-zijn. 

- Meer papa-tijd
Leon neemt, indien mogelijk, de kinderen wat vaker onder zijn hoede. Vaak een kwartiertje na het avondeten (stoeien met papa), maar ook wel eens overdag tijdens zijn werk. En sinds kort ook op zondag een uur. Sinds we ontdekt hebben dat ik hierdoor heel fijn op kan laden doen we dit vaker. En we merken dat Sam nu ook veel meer naar Leon trekt. 

- Avond in de week weg
Hier heb ik heel erg lang naar gezocht. Ik kon niet echt iets vinden. Maar heel onverwachts kwam het op mijn pad. En nog twijfelde ik, maar Leon duwde me over het laatste stukje heen. Ik ga nu een vaste avond in de week weg. En dat is fijn!

- Samen weg
We proberen regelmatig samen een avondje erop uit te gaan. En toen kwam de Corona-crisis roet in het eten gooien. Onze ervaring is dat het niet altijd meevalt, mede door het werk van Leon is het heel lastig plannen. Maar die avonden zijn echt goed om weer even Leon en Rianne te zijn, in plaats van papa en mama. Ik probeer hier binnenkort meer over te schrijven!

- Dopjes
En tegenwoordig loop ik vaker met dopjes in mijn oren. Dan luister ik naar een preek, luisterboek of gewoon muziek. Ik hoop je in de toekomst wat 'luistertips' te geven.  Maar het werkt voor mij heel fijn. Het stuurt je gedachten zodat je aan iets anders kan denken. Als de kinderen om me heen lopen hebben zij eerste prioriteit, als ze me nodig hebben berg ik de dopjes weer op of klik de muziek weg. 

Denk nu niet dat ik het wiel heb uitgevonden. Misschien is het zelfs wel belachelijk dat ik dit pas na 4 jaar moederschap heb uit moeten vinden. Ik was te trots en dacht dat ik het allemaal zelf wel zou redden. Totdat het bijna te laat was...

Als laatste wil ik nog iets doorgeven wat voor mij echt een eye-opener was. Het feit dat ik altijd doorga en blijf werken aan mijn oneindige to-do-list is niet uit de lucht komen vallen. Ik ben zo opgevoed, zo zag het er bij mij thuis ook uit. En de situatie waar ik nu in zit maakt dat mijn to-do-list nooit klaar is en ik een kind heb die heel veel aandacht en zorg vraagt. Als ik niet op de rem stap, doet niemand het voor mij. En juist doordat ik nu meer voor mezelf zorg laat ik aan mijn kinderen zien dat je eigen persoon er toe doet. Als ik als moeder mezelf altijd maar wegcijfer is er kans dat mijn kinderen dit later ook gaan doen. Maar als ik goed voor mezelf zorg ben ik een leukere versie van mezelf, een lievere vrouw voor Leon en een geduldiger moeder voor de kinderen. 

Als laatst wil ik afsluiten met dit lied..

Update

Lieve allemaal, 

Jullie hebben al even niks van mij gehoord. Daarom een update van deze kant.

Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je in goede gezondheid verkeerd. Hoewel een goede gezondheid altijd een cadeautje is, in deze tijd waarderen we het extra. Ik schat in dat deze periode voor iedereen pittig is. Ik geniet nog van de dingen die zoals altijd gaan. Eén van die dingen is het lezen van blogs. Zelf hoop ik ook af en toe iets te posten, indien mogelijk. 

De eerste twee weken dat Sam thuis was, waren pittige weken. Ik voelde me half ziek, had weinig energie en was niet fit. Sam was helemaal van de kaart omdat alles anders was. En dan hadden we nog Niek, die had last van doorkomende tanden. Ik stond op standje overleven en in mijn hoofd was het een chaos. Want de hele wereld leek opeens anders. Dingen die je niet voor mogelijk hield, gebeurden nu. Ik moest daar voor mezelf wel een weg in zoeken. 

Uiteindelijk realiseerde ik me, dat deze situatie nog wel eens heel lang kon gaan duren. In elk geval langer dan 3 weken. Ik voelde lichtelijk paniek in me omhoog komen. Kon ik dit wel aan? En zo niet, had ik ergens een keuze? Dus,de lat flink omlaag. Het huishouden ging op standje makkelijk en de kinderen werden prioriteit nummer 1. Als ze beiden zelfstandig bezig waren zag ik een kans om even met een doek over de vensterbank te gaan. We moesten met z'n allen een manier zoeken waarin iedereen zich fijn voelt en wat voor iedereen werkt de komende periode. 

Het vervelende is dat we net met pleegzorg een manier hadden bedacht waarop ik ontlast werd wat betreft de zorg voor Sam. Sam is een schat van een jongen, maar vergt heel veel aandacht en energie. En ik heb nog een jongetje om voor te zorgen. Sam gaat sinds kort naar school wat mij al een hoop ruimte en lucht geeft (en energie). Daarnaast hebben we een gastgezin, waar Sam regelmatig kan gaan spelen, voornamelijk in de vakanties. Maar alles wat we samen met pleegzorg bedacht hadden werkte nu niet. Ik heb me echt alleen gevoeld. Daar zat ik dan, Leon kan gelukkig gewoon gaan werken, mijn pleegzorgbegeleider en therapeut kunnen me alleen telefonisch bereiken, en ik kon Sam nergens naar toe brengen zodat ik zelf even op adem kon komen. 

Ten einde raad heb ik ons gastgezin geappt dat ik er echt even helemaal doorheen zat. En hoe lief...als we geen Corona-verschijnselen hadden binnen ons gezin was Sam van harte welkom. En die dag dat Sam weg was heeft me heel goed gedaan. Alhoewel ik me diep in mijn hart schuldig voelde, vanwege de besmetting maar ook vanwege andere ouders die deze kans niet hebben. Sam mag nu één dag in de week (zolang we in deze situatie zitten) naar het gastgezin. 

Verder merk ik, nu we 3 weken verder zijn, we wel een bepaald ritme krijgen. Deze situatie begint te wennen. De routines beginnen er weer in te komen.Ik vind het overigens heerlijk om niet de hele dag (en vooral 's ochtends) op de klok te leven. Dat het sociale leven plat ligt geeft ook wel bepaalde rust.  We leven als gezin op een eilandje. Ons leven speelt zich thuis af. En ook heel veel buiten, want wat is dit prachtige lenteweer een zegen! Tegelijkertijd voel ik me ook wel alleen. Ik zie nauwelijks iemand anders dan mijn eigen gezin (wij wonen buitenaf). En als de kinderen hun dag niet hebben kun je ze niet afleiden door even bij oma op bezoek te gaan. We zijn echt op elkaar aangewezen. 

Voor mezelf heb ik besloten dat ik probeer te leren van deze periode. God roept en wil ons iets zeggen. Verder denk ik dat het goed is deze periode veel te investeren in mijn gezin. 

Als ik de rust en energie heb hoop ik binnenkort weer een blogartikel online te zetten. 
Ik ga me nu niet houden aan wekelijks een blogartikel, ik hou de lat laag voor mezelf. Bloggen is voor mij ontspanning en zo wou ik dat ook houden. Ik heb ideeën genoeg om te bloggen, maar mis vaak de energie en drive om er daadwerkelijk een blogartikel van te maken. 

Tot slot zorg allemaal goed voor jezelf en voor anderen!

Stille tijd in 2020

Stille tijd houden is iets wat ik héél belangrijk vind, maar wat er bij mij in het afgelopen jaar er vaak niet van kwam. Het afgelopen jaar was te rommelig, als ik dacht dat ik een uurtje over had kwam er weer wat tussen. Dus plande ik het niet, met als gevolg dat het er vaak bij in schoot. Of dat het voor mijn gevoel maar 'eventjes' tussendoor was, bijvoorbeeld tijdens het voeden. Dit jaar proberen we wat meer rust te creëren persoonlijk maar ook in ons gezin. Vandaar dat ik de focus nu leg op stille tijd.  

Bron: www.moeskruid.nl

De beste optie is dat het in je dagelijkse ritme zit. En overal waar je leest word vaak het advies gegeven om dit 's morgens vroeg te doen. Ondertussen ben ik erachter dat het voor mij niet de beste optie is. Ik kan 's morgens vroeg meteen maar wat actiefs doen. Of ik ben te slaperig om geconcentreerd stille tijd te houden of mijn planning voor die dag spookt constant door mijn hoofd of ik word gestoord door een kind wat vroeg wakker is.  Wat ik 's morgens heb gelezen weet ik na een uur al niet meer. Mijn beste tijd is eigenlijk 's avonds als de kinderen op bed liggen en het huis er weer redelijk opgeruimd eruit ziet. Mijn avonden zijn meestal zo goed als 'leeg', zoals past bij een echte huismus. En alle noodzakelijke klussen zijn meestal al gebeurd. De kinderen slapen. En dat geeft mij rust in mijn hoofd om me écht te concentreren. 

Trouw de Bijbel lezen vraagt om zelfdiscipline, net zoals heel veel andere dingen in het leven. Ik besefte dat het voor mij het beste zou werken om een stok achter de deur te hebben. Die heb ik gevonden. Ik ben eind vorig jaar lid van de Moeskruid Bijbelleesgroep. Nog voor 6.00 uur op 1 januari had ik al een appje op mijn mobiel. Daarin stond wat ik die dag 'moest' lezen tijdens mijn stille tijd. En zo gaat het iedere ochtend. Behalve op vrijdag, dan krijg ik 'opdracht' voor het hele weekend. Ondertussen ben ik nu 10 dagen verder. 

De eerste dagen lazen we heel het Johannes-Evangelie door. Dat was even wennen, want zo was ik het niet gewend. Ik las de Bijbel voorheen langzaam en tekst voor tekst, las de uitleg erbij, dacht er over na. En nu moest ik de eerste dag 4 hoofdstukken tegelijk lezen. Na een aantal dagen begreep ik waarom. Ik had een beter beeld van het hele Bijbelboek in een paar dagen tijd. Ik zag lijnen en verbanden die ik nog niet eerder had ontdekt. Per dag krijg je trouwens ook wat opdrachten, dus werk ik met een notitieblok. Want ik weet van mezelf dat ik schrijvend beter onthou. De eerste dagen gingen de opdrachten over Johannes, de schrijver. De opbouw van het Bijbelboek, de thema's. Na een aantal dagen gingen we dus de diepte in en begonnen we voorin het Johannes-Evangelie. Eigenlijk ben ik na 10 dagen er al achter dat dit voor mij werkt. Ik heb overzicht, rust maar ook leer ik nieuwe manier om de Bijbel te lezen en te bestuderen. 

Mocht je dit nou ook willen? Je kunt je hier meer informatie lezen en aanmelden. We zijn overigens niet samen, maar ik geloof dat we met 700 vrouwen (en een paar mannen) zijn. 

Nog wat tips voordat je begint:
- Naast de Bijbel en notitieblok vind ik het fijn om de Bijbel met uitleg of iets dergelijks ernaast te gebruiken. Ook de Bijbel in een andere taal of vertaling kan leerzaam zijn. 
- Soms heb je dagen die zo vol zitten dat stille tijd er( gedeeltelijk) bij in schiet. Ik gebruik dan de zondag als 'inhaaldag'. 
- Pas las ik een boek over stille tijd: 'Plan elke dag alvast het moment [om stille tijd te houden] voor de volgende dag en houd dit dan in open handen. Als je bedacht hebt om in de vroege morgen even te gaan zitten, en je peuter komt binnen als je net begonnen met lezen, accepteer dan deze onderbreking als komenden uit Gods eigen hand.'
- 'Hoe kunnen moeders stille tijd houden?' 
- Soms zijn er momenten in je leven dat het heel lastig is om je te concentreren. Ik ervoer dat in de zwangerschap van Niek. Accepteer het en zoek andere manieren om toch met Gods Woord bezig te zijn. Ik schreef er hier meer over. 

Ik hoop dat je vruchtbaar stille tijd mag houden!

Update: een gezond BMI met tips (1)

Een heel tijdje geleden schreef ik dat ik wou afvallen zodat ik weer een gezond BMI heb. Vandaag een update van de stand van zaken. In al die weken leerde ik ook behoorlijk wat over mezelf en over afvallen. Ik deel het hieronder met je!

Bron: pixabay

Op het moment van schrijven ben ik 6 weken bezig met afvallen. Ik ben nu 4 kilo kwijt, gewoon weg! Wat een heerlijk gevoel. Zeker als je aan je lijf begint te merken dat je slanker word en dat je fijner in je vel begint te zitten. Ik val niet super vlug af, en dat vind ik prima. Ik heb een hekel aan 'honger lijden' en constant alle lekkere dingen afslaan. Ik weet van mezelf dat ik met een 'hongergevoel' heel kort en sacherijnig kan zijn. Als ik alleen bent kan ik op mezelf sacherijnen, maar als moeder is het voor mij geen optie. Dus dat probeer ik ten alle tijde te voorkomen. 

Mijn aanpak: ik eet gewoon 3 maaltijden mee met het gezin. Een paar keer per week vervang ik de broodmaaltijden door wat anders: bijvoorbeeld 's morgens yoghurt en tussen de middag een boerenomelet. Daar moet mijn lichaam best aan wennen, maar ik val er goed op af. Als tussendoortje eet ik fruit of iets van een maïswafel. Eén keer per dag heb ik een 'snoepmomentje' en eigenlijk is dat altijd 's avonds. Dan geniet ik voor 200% van een stukje chocola of stroopwafel (daar ben ik dus echt gewoon dol op). In het weekend snoep ik ook, maar gewoon de helft van wat ik voorheen deed. Geen halve zak chips, maar een handje. Een klein stukje taart. En daar kan ik zo van genieten! 

Eigenlijk ben ik bezig mijn levensstyle aan te passen. Het snaaien is verleden tijd. En ik merk dat ik nu veel bewuster eet en er ook veel meer van geniet. Ik geniet nu van een blokje chocola nog meer als voorheen van een hele reep. Deze manier van eten is goed vol te houden. Daarom wil ik ook geen extreme diëten. Ik eet gewoon wat ik voorheen ook had, maar ik houd me nu meer aan 80% gezond en 20% ongezond. 

Bewegen is wel een dingetje. Motivatie mist volledig. Ik heb er gewoon echt een hekel aan. Ik poets gewoon liever iedere dag de badkamer dan dat ik moet gaan sporten. En voor nu vind ik dat prima. Ik probeer regelmatig te wandelen en fietsen, voor zover het weer het toe laat. Ik probeer een actief leven te hebben door weinig te zitten en veel bezig te zijn. 

Wat ontdekkingen die ik deed en die voor jou misschien ook zo kunnen werken:
- Ik ontdekte dat ik een enorme stresseter ben. Zodra Sam een dag minder goed in z'n vel zit kan ik wel een slot op de voorraadkast zetten, want dan heb ik een enorme neiging om te snaaien. Mijn voeten lopen dan automatisch naar de voorraadkast. Absurd...
- Ook als ik hoofdpijn heb of moe ben pak ik automatisch naar chocola en cola om mezelf op te peppen. Vandaar dat ik heel veel diëtisten een voldoende nachtrust aan bevelen.
- Veel water drinken! Vooral als ik heel veel trek heb in iets ongezonds: eerst een groot glas water drinken.
- Soms heb ik heeeeel veeeel zin in iets lekkers. Ik kwam ergens de tip tegen: accepteer dat je er zin in hebt maar kijk pas na een uur of je er nog steeds zin in hebt en geef er dan pas aan toe. Misschien herken je het wel, na de maaltijd enorm veel zin om de snoeppot in te duiken. Vaak heb je na een uur die neiging niet meer. Heeft iets met het opnemen van suikers te maken. 
- Ik kauw meer op mijn eten, zo'n 20 a 30 keer op een hap. Helpt mij om sneller verzadigd te voelen. Het voelt in het begin heel overdreven, maar het werkt zeker. 
- Haal niet te veel lekkere dingen in huis. Ik ben gek op chocola, maar we hebben nu alleen chocola in huis met 70% cacaogehalte. Ik vind die chocola ook lekker, maar ik kan er geen hele reep van op. Terwijl ik dat met witte of melkchocolade wel heel sterk heb. Mocht je snoep ik huis willen hebben voor je kinderen, koop dan zo'n deelzak met van die kleine zakjes. Kleine kans dat jij zo'n hele deelzak in je uppie op eet. 
- Trakteer jezelf bij overwinningen. Deze vind ik best lastig, ik ben behoorlijk streng voor mezelf. Mijn garderobe is nu vrij klein. Dus als ik een gezond BMI heb bereikt mag ik van mezelf nieuwe kleding kopen. 
 - Ik ontdekte dat ik sneller afval als ik minder brood eet. Maar eigenlijk ben ik dol op brood. Ik mis het echt heel erg als ik het een dag niet zou eten. Maar zo nu en dan vervang ik de broodmaaltijd, zoals je hierboven al las. 

We gaan weer verder. Zodra ik weer op een gezond BMI (nog 3 kilo te gaan) zit zal ik nog eens een bericht typen. En dat kan even duren met veel verjaardagen en feestdagen in het vooruitzicht. 

Strubbels van een thuisblijfmoeder

Wat ben ik blij dat ik thuisblijfmoeder mag zijn. Fulltime thuis om voor mijn kinderen te zorgen! Daar geniet ik van. Ik besef ook dat er moeders zijn die dat heel graag zouden willen, maar om welke reden dan ook, niet kunnen. 

Ik ben gewoon een enorme moederkloek ben die haar kinderen moeilijk af kan staan (al is het voor een uur) aan een ander. Ik merk wel dat ik Sam makkelijker weg breng. Ik weet dat hij zich prima redt en dat hij daar geniet. En dat het leerzaam voor hem is om de wereld zonder zijn pleegmoeder te ontdekken. Maar bij Niek merk ik hetzelfde als ik voorheen bij Sam ook had. De neiging om na 5 minuten al te bellen of het wel goed gaat. Hoewel ik ook merk dat ik makkelijker op kan laden als ik zonder kinderen weg ben. 

Toch merk ik dat het 'thuisblijfmoederen' me soms ook enorm op kan breken. En dit schrijf ik niet om te klagen, maar wel om een eerlijk beeld te geven. 

Bron: Unsplashed

Sam wordt binnenkort 4 jaar. Wat een mijlpaal! Dan begint het schoolleven voor ons. Dat zal wennen worden. Hoewel deze moeder die mijlpaal heel wat vind, helpt Sam me wel over een drempel heen. Hij is ontzettend aan school toe. Hij wil het liefst dat ik de hele dag met hem speel. Als ik hem mijn tijd en aandacht geeft is het het liefste kind van de wereld, maar o wee als ik dat niet doe. Het geeft heel wat strijd. En het zuigt me ook helemaal leeg. En als hij merkt dat ik uitgeput ben (dus niet echt mezelf), dan gaat hij daar ook op reageren. Negatief spiraal noemen ze dat. 

Niek wordt ook wat ouder. En wat een zonnetje in huis is het! Nu hij wat ouder wordt is hij ook meer wakker, wil ook meer aandacht en krijgt ook duidelijk een eigen willetje. Prima en ook helemaal gezond. 

Mijn leefomgeving of sociale omgeving werkt ook niet helemaal mee. We wonen prachtig, maar eenzaam. Ver bij familie, vrienden en kennissen vandaan. Sociale contacten zijn miniem. Buitenom whatsapp spreek ik weinig andere moeders. En natuurlijk; dit is een keuze. Normaliter red ik dit ook goed. Maar ik mis soms wel die buurvrouw die eventjes op kan passen. Ik mis wel dat jongetje in de straat die een goed speelmaatje voor Sam kan zijn. Contacten opbouwen kost veel energie. 

Maar je snapt het wel. Onder de streep hou ik nauwelijks energie over. Wat er voor zorgt dat ik me 's avonds behoorlijk uitgeput voel. En ik totaal geen vrolijke echtgenote en moeder ben, maar eerder een uitgewrongen dweil. 

De laatste tijd speelt het heel erg door mijn hoofd dat het anders moet! Wil ik die vrolijke mama zijn, dan moet er nu iets veranderen. En dat vind ik erg moeilijk. 

Het is moeilijk om toe te geven dat Sam te veel van mij vergt, want ik hou ook zoveel van hem. Ik ben degene die een stap moet gaan zetten. Maar voor mij is dat een loodzware stap. 

Verder is het hoog tijd dat ik een avondje per week voor mezelf ga plannen óf buitenshuis ga werken. Ik moet er af en toe even uit. Mezelf opladen. Terwijl ik een enorme huismus ben. Ik hou erg van het huisje-boompje-beestje-leven. Wat ik ga doen: no idea. Echt niet. Hobby's genoeg, maar dat past allemaal in mijn huisje-boompje-beestje-leven. Misschien word het vrijwilligerswerk in de avond. Het betekent ook dat we een oppas achter de hand moeten hebben voor de keren dat Leon ook weg moet. 

Genoeg te denken. 

Herken jij dit? Hoe los jij dit op?

Een gezond BMI

De knop moest een keertje om. Er zitten nog wat zwangerschapskilo's aan m'n lijf geplakt. Het grote nadeel is dat ik een groot gedeelte mijn kleding van voor mijn zwangerschap niet meer pas. Ik ben geen type die gaat zeuren over impact van de zwangerschap op mijn lichaam. Want ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik zwanger mocht zijn! Maar ik moet wel wennen aan mijn tijgerstrepen en dat extra vet ;). En naast dat mijn kleding niet meer past, zijn de kilo's extra ook gewoon niet gezond. Het Voedingscentrum zegt dat ik overgewicht heb.  

Ik heb heel wat weken borstvoeding kunnen geven. En vond het ontzettend jammer om te stoppen, want dat wilde ik niet. Maar ben tegelijk dankbaar voor alle weken waarop ik wel borstvoeding heb gegeven. Tijdens de periode van borstvoeden had ik kleding aan waarin ik ten alle tijde borstvoeding kon geven. Dus vaak positie/voedingsjurkjes. Maar nu is die periode zo goed als afgelopen. En trouwens, tijdens het borstvoeden zijn die kilo's er niet afgegaan (fabel, wat mij betreft). Wel had ik een enorme eetlust, maar dat is sterk verminderd zodra ik stopte. 

En nu moet die knop om....

Mijn doel is om een gezond aantal kilo's af te vallen. Voor een gezond BMI moet ik 7 kilo afvallen. Ik wil heel graag een gezond lichaam hebben en niet persé voor het uiterlijk (hoewel dat ook mooi meegenomen is). 

Dat helpt mij om wat minder en gezonder te eten. Want eerlijk is eerlijk...het afgelopen jaar heb ik ook heel veel gesnaaid. Ik weet wel degelijk hoe ik aan die kilo's extra kom, ik ben namelijk een echte stresseter. Dus ik ga echt mijn best doen om gezonder eten. Ik ben niet radicaal daarmee begonnen, ik kreeg daar namelijk echt hoofdpijn van (suikerverslaving in combi met ontzwangeren denk ik). Maar we zijn op de goede weg. Ik weet ook dat mijn lichaam nog aan het ontzwangeren is. Maar chocola, koek, chips, taart etc. kan mijn lichaam prima missen.  

En toen dat sporten... sporten is niet mijn ding. Als moeder beweeg je genoeg. Trap op, trap af. Ik sjouw de hele dag met een peuter, baby en wasmanden. Ik probeer zoveel mogelijk te fietsen. Zelden zit ik uren op een stoel. En daarnaast vind ik sporten echt jammer van mijn tijd (en geld). Kortom, 101 redenen om niet te sporten en totaal niet gemotiveerd om het vol te houden. Maar nu ik toch een gezond lichaam wil, hoort wat extra beweging daar ook bij. Kilometers lopen gaat wel met een baby, maar niet met een peuter.  Fietsen gaat wel met een peuter (als hij stil wil zitten trouwens) en niet met een baby. 

Maar de oplossing is dichtbij huis: ik vond de site van Optima Vita. Zij heeft filmpjes met workouts (voor beginners!! en gevorderden) die je prima thuis kan doen. En zo ben ik begonnen. Met het doel om 3x per week zo'n workoutvideo te doen (ongeveer een half uur). 
- Ik kan zelf het tijdstip bepalen. Zo juist heb ik een workout gedaan met Niek erbij. Ook Sam kan op zijn manier mee doen. 
- Ik kan thuis blijven. 
- Het kost me geen cent. 
- Ik kan zelf bepalen hoe intensief ik wil sporten of niet..
- In principe heb je geen materiaal of speciale sportkleding nodig. Hoewel dat natuurlijk wel kan. Zij heeft ook filmpjes met bijvoorbeeld een kettlebell.

Filmpjes zijn duidelijk. Fijne instructie. Geen storende muziek. En goed vol te houden, ook als beginner of oudere. Ik heb onderstaande zojuist deze gedaan en vond hem echt heel goed te doen. Ik probeer gewoon iedere keer een andere. 

Als stok achter de deur hoop ik over een paar weken de stand van zaken te schrijven. Op naar een gezonder leven...

Ons gezin

Laatst stond ik met baby in de wagen en peuter aan de hand op een beurs. Ik stond te kijken waar ik naar toe zou gaan. Terwijl ik aan het nadenken was en onbewust een 'hmm' mompelde tegen mijn peuter werd ik opeens aangesproken. 
'Mevrouw, is dat uw kind?' een voor mij onbekende meneer van een jaar of 60 wees naar Niek in de wagen. 
'Ja, dat is mijn zoontje'
'En mevrouw,' ging hij verder, 'is die ook van u?' En hij knikte naar Sam die naast me stond. 
'Ja, die ook' knikte ik. 
Uiteindelijk kwam dit gesprek op adoptie en pleegzorg uit. Maar dit gesprek bleef nog heel lang in mijn gedachten hangen. 

Bron: Pexels

Ook laatst toen we vakantie vierden als gezin merkten mijn man en ik op dat mensen ons gezin anders zien dan dat wij dat zelf doen. 
Het is heel duidelijk te zien dat Sam geen biologische zoon van ons is. Maar hij voelt wel als 'van ons'. Natuurlijk heeft hij niet de ogen van Leon of het karakter van mij. Wij weten dat die verschillen er zijn, maar we voelen ze niet. Maar we voelen ons wel degelijk met hem verbonden. (Lees er hier meer over)

Heel bewust praten we daar ook met Sam over. Hij lijkt niet op ons, hij komt niet uit mijn buik, maar we houden net zoveel van hem als van Niek. Over zijn afkomst zijn we open, we geven antwoorden op al zijn vragen (naar zijn niveau). Elke dag weer vertel ik dat ik van hem hou, dat ik blij ben dat ik hem zie. Sam weet nu heel bewust dat hij onze biologische zoon niet is, maar ik hoop dat hij wel voelt dat onze liefde écht is. Ook als hij later dingen meer gaat realiseren. 

Zelf verwachten we dat Niek Sam als zijn broer blijft zien. Hij zal er later wel vragen over gaan stellen. Opmerken dat Sam totaal niet op hem lijkt. Maar ik hoop dat de band die deze twee nu samen hebben voor altijd zo zal blijven. 

Sam heeft soms zulke pittige periodes dat ik het bijna niet trek. Het kost me alle energie. Tot laatst iemand, die heel dicht bij ons gezin staat, erop zinspeelde dat we ook een keuze hadden om Sam 'weg te doen'. Zulke opmerkingen voelen als vurige pijlen in mijn hart. Dat doet zoveel pijn. Ik kan Sam niet opgeven, hoe moeilijk zijn gedrag ook is. Opgeven is voor mij geen optie. Het is vallen, opstaan en weer doorgaan. Net zoals je bij je bloedeigen kind zou doen. En gelukkig weet ik: het is een fase! 

We zijn blij met ons gezin. We weten dat God ons deze jongens gaf, allebei op zo'n ontzettend bijzonder manier. Er overkomt ons niets door toeval. Dat geeft ons ook de kracht om door te gaan als het moeilijk is. 

Uit balans

Zoals ik al veel vaker schreef is pleegzorg iets heel moois wat je voor iemand mag doen. Maar pleegzorg is niet alleen rozengeur en maneschijn. En momenteel zit deze pleegmoeder er weer helemaal doorheen. 

Dit blogartikel is niet bedoeld om te klagen, maar wel om een eerlijke kijk in mijn leven te geven. Ik denk dat we ons als moeders wel eens ons te sterk voordoen dan we werkelijk zijn, waardoor we het voor onszelf en anderen juist alleen maar zwaarder maken. Toen ik pas aan iemand toegaf dat ik er die week helemaal doorheen zat, zei ze: 'O, ik vond jou altijd zo sterk overkomen'. Dus ik heb me er zelf denk ik ook schuldig aan gemaakt. 

En nogmaals, we hoeven niet te klagen maar we kunnen elkaar wel bemoedigen en tips geven. 

Eens in de zoveel tijd is Sam totaal van slag. De oorzaak kan van alles zijn; groeispurt, ontwikkelingssprong, bezoek van biologische familie, verandering van juf of noem maar op. En soms komen die dingen tegelijk. Zoals afgelopen tijd. 

Het gevolg is dat Sam je helemaal controleert of je wel écht écht veilig bent en dat hij je dus kan vertrouwen. Hij heeft namelijk alle redenen om volwassenen niet te vertrouwen als je zijn verleden bekijkt. We zorgen bijna 3 jaar voor hem en ik ben bijna 24/7 bij hem thuis, maar het doet pijn om te merken dat hij je nog niet volledig vertrouwt. Hij is ontzettend bang dat wij bij hem wegga, dus controleert hij ons (en vooral mij) op alle mogelijke tijden van de dag (en nacht). Verder wil hij alle grenzen heel duidelijk weten en controleert die dus ook. Het is hier dus dagenlang grenzen en onvoorwaardelijke liefde geven. Kost heel veel geduld en energie..

We hebben afgelopen tijd dit wekenlang gehad. We krabbelen er langzaam weer bovenop, en ja dan zie je ook dat hij wel als persoon groeit (en gelukkig de juiste kant op). Maar het is vaak een stap vooruit en twee achteruit. Nu Sam er weer bovenop krabbelt zak ik helemaal in. O en ik weet dat ik weer wel bovenop kom. Maar het voelt alsof ik een marathon heb gelopen. 

Ik denk dat dit onbalans is. Oftwel: ik ben mijn balans kwijt. Je geeft alles voor je kind, maar ten koste van jezelf. En dit is iets waar ik vaker tegenaan ben gelopen. Heel bewust leg ik de lat momenteel voor mezelf laag. Probeer de 's avonds voor mezelf te houden, al komt dit totaal niet uit (er zijn nog zoveel dingen te doen). Maar deze twee weken tank ik bij. Hiervoor ga ik niet op vakantie of een dag weg. Ik heb gewoon nog steeds alle zorg voor de kinderen op me. Maar het leven gaat hier iets langzamer. En de lat voor het huishouden ligt vrij laag. Die planning waarover ik vorig week over schreef gebruik ik ook even niet. 

Dus loop je hier zomaar met je binnen en zie je...

...bij de mat al dat er drie dagen niet gezogen is?

... mij een schone theedoek uit een overvolle wasmand vissen en ongestreken aan het haakje hangen?

... om 10 uur de ontbijtboel nog op tafel staan?

... als je een kop koffie aangeboden krijgt, het schone kopje uit de vaatwasser moet komen?

... door de ramen naar buiten een mistige waas?

... dat er vrijdag geen nieuw blogartikel online staat?

Denk dan maar dat deze moeder even bij moet tanken. En dat de kinderen haar hoogste prioriteit hebben. Kom over een maand nog maar eens naar mijn blinkende vloer en ramen kijken en verwonder je over mijn schone keuken. 

O ja en het is wel de bedoeling dat er iedere vrijdag weer een nieuw blogartikel online komt. 

Gezinsuitbreiding!

Ontzettend blij en dankbaar en met zoveel liefde mochten we een onze Niek uit Gods hand ontvangen. Wat een rijkdom!

Bij deze even een korte update:

Met 40 weken en 1 dag is Niek na een lange bevalling geboren. De bevalling was verre van ideaal, maar toch heb ik er absoluut geen trauma-ervaring van. Terugkijkend vond ik het iets moois wat ik mee mocht maken. Het moment dat ik Niek te zien kreeg was geweldig. Het plaatje compleet. Die uren daarna leek ik pas te beseffen wat me was overkomen de afgelopen tijd. Door Niek ben ik eigenlijk de bevalling grotendeels vergeten (letterlijk). 

Dat Niek een jongen is, was een verrassing. De ene keer dacht ik dat ik zwanger was van een meisje en de volgende keer had ik sterk het gevoel dat het een jongen was. Toen Niek geboren was, was het niet eens het eerste waar ik aan dacht. Pas na een tijdje vroeg de zuster me of ik al had gezien wat het geslacht was. En ik vond het heerlijk dat het een jongen was. Hij heeft ook echt een jongenskoppie. 

Sam is trotse grote broer. Wat straalde dat jochie heerlijk. Daar heb ik zo van genoten. Hij is erg zorgzaam voor zijn kleine broertje. Tot nu toe gelukkig nog geen last van jaloezie gehad. Maar er zal vast nog een terugslag komen. Wat dat betreft: we leven bij de dag. Geen zorgen voor morgen. 


Komende tijd genieten wij van ons viertjes! En een poging te doen om alles hier op de rit te krijgen. Ik heb wat blogartikelen klaargezet voor komende vrijdagen en hoop tussendoor natuurlijk af en toe een update te geven over hoe het hier gaat. 

1 jaar bloggen

Wow...ik blog alweer een jaar! Tijd voor een terugblik en een blik vooruit. 

Bron: pixabay

Hier lees je mijn eerste blogpost. Een stukje waarin ik mezelf voorstel. Wat is er alweer veel veranderd. Ik ben niet alleen jaar ouder mogen worden, maar ik ben ook zwanger geraakt. Boven alle verwachtingen uit, schiep God leven in mijn buik. Soli Deo Gloria!

Ik ben gaan bloggen om mezelf uit te dagen. Als thuisblijfmoeder had ik soms het gevoel dat ik wat daalde in niveau en was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Met veel plezier heb ik bijna 100 blogartikelen geschreven. 

Ik realiseer me dat mijn blog niet vreselijk bekend en populair is, maar dat is ook mijn doel niet om te bloggen. In de eerste plaats doe ik het voor mijn eigen ontspanning en uitdaging. Daarnaast hoop ik anderen te motiveren en inspireren. Ik heb totaal geen ambities om er iets zakelijks van te maken. Wel vind ik het ontzettend leuk dat er steeds meer reacties achtergelaten worden op mijn blog. 

Momenteel is mijn privé leven wel aardig vol en hectisch. Eigenlijk dit hele jaar al, maar daar hebben jullie waarschijnlijk weinig van gemerkt. Naast ziekte (lees: heel veel ziekenhuisbezoeken) en zwangerschap lopen er nog een aantal dingen die we in 2018 allemaal op ons pad kregen. Bloggen is dan een leuke manier van ontspanning maar ik merk ook dat ik rust nodig heb om artikelen te schrijven en de juiste inspiratie te krijgen.

Daarom heb ik besloten een soort van zwangerschapsverlof te nemen. Ik wil het bloggen niet loslaten, maar wel op een lager pitje zetten. Komende maanden zal er iedere vrijdag een blogartikel van mij online komen. Daarna kijk ik hoe het gaat en of ik genoeg tijd en inspiratie heb om vaker te bloggen. Het zal er ook aan liggen hoeveel de baby mij nodig zal hebben. Hoe Sam gaat reageren op de hele situatie. En hoe ik mezelf ga voelen. 

Bedankt voor jullie reacties en meeleven. En natuurlijk hou ik jullie op de hoogte...

Nieuwe agenda voor 2019

Ja hoor, ik heb hem weer in huis! De agenda voor 2019. 

Best wel op tijd, maar ik merk dat er steeds meer afspraken achterin m'n agenda komen te staan voor 2019. Dit jaar had ik de agenda van Puur!. Ik vond het een fijne agenda om in te werken. Halverwege het jaar zat er ergens een foutje in de datum. De bijbelteksten onderaan de pagina vond ik fijn. Ze kwamen soms zomaar op het juiste moment... 

Het doet me altijd wat, zo'n blanco agenda. Zeker na het afgelopen jaar, waarin heel veel onverwachte dingen op ons pad kwamen, kijk ik nu nog meer met ontzag naar een lege agenda. We kijken heel erg uit naar de komst van ons tweede kindje. Maar de zorgen omtrent mijn gezondheid zijn nog niet helemaal weg, wat zijn we daar afgelopen jaar flink van geschrokken. Ook het leven met een pleegkind kan heel roerig en pittig zijn. Verder zal het werk van mijn Leon er ook anders uit gaan zien wat behoorlijk impact heeft op het gezin. 

Dit jaar koos ik voor de agenda van Max Lucado. Pas ben ik behoorlijk geraakt door het boek van hem: 'Leven met God als middelpunt'. Hij kan dingen op een treffende manier zeggen. Een paar jaar terug had ik ook een agenda van Max Lucado. Nu ik hem weer zag liggen, heb ik 'm weer meegenomen. 

Hij ziet er heerlijk fleurig uit:

Toen ik thuis kwam, viel het me opeens op dat de weekplanning op de linkerbladzijde staat. Geen idee of dat (rechts)handig schrijft met een ringband in het midden. Voor linkshandigen is het waarschijnlijk fijn. 

Rechterkant staat een spreuk en ruimte voor notities. 

Een paar keer staat er een stukje tekst met een prachtige foto ernaast. Ik heb lang nog niet alles gelezen, dat hoop ik dus in de loop van 2019 te doen. 

Ik hou van spreuken of nadenkertjes!

Ruimte om je zegeningen te tellen:

De verjaardagen schrijf ik er altijd als eerste in. De rest vult zich vanzelf. 

Stille tijd

Stille tijd houden is iets wat niet makkelijk is, vind ik. Vooral op het moment tob ik er mee. Want mijn concentratie is echt drama sinds ik zwanger ben, waarschijnlijk ook omdat ik vaker moe ben. Terwijl het juist zo belangrijk is om niet alleen met de dingen van alle dag bezig te zijn, maar juist ook met de dingen rondom God en Zijn Woord. 

Bron: Pixabay

Meestal vulde ik stille tijd in met een stukje Bijbel lezen en gebed. Maar op het moment zoek ik ook andere vormen op. Graag deel ik ze met jullie, ter inspiratie en bemoediging. Sommige vormen kunnen ook prima waar je kind bij is. 

* Muziek luisteren. Vaak gebruik ik hiervoor YouTube. Hier deelde ik eerder 5 favoriete liederen met je. 

* Zingen. Sinds Sam hier in huis woont zingen we veel meer. Onder andere vormt het een stukje van de Bijbeltijd van Sam. Maar ook op zondag of in de auto zingen we veel. Sam geniet ervan en ik merk dat het me enorm troost om te zingen. 

* Podcast. Helemaal hip en nieuw. Ik ben er zelf nog lang niet in thuis, maar kwam pas een hele mooie tegen. Een dominee plaatst iedere zaterdag een podcast (luisterfragment) van 5 minuten. Je kunt dit onder andere beluisteren via YouTube. Het is nog maar net aan het opstarten, maar vind het heel waardevol. Zelf gebruik ik het als voorbereiding op de zondag. 

* Catechismus voorbereiden. Onze dominee preekt op zondag vaak uit de catechismus. Daaronder staan veel verwijsteksten. Deze probeer ik als voorbereiding op de zondag door de week al op te zoeken, te lezen en eventueel op te schrijven.

* Aantekeningen maken. Bij het lezen uit de Bijbel, beluisteren van een fragment of preek maak ik graag aantekeningen. Ik merk dat ik het dan beter onthoud. 

* Lezingen luisteren. Wederom doe ik dat vaak via YouTube, op dit kanaal staan bijvoorbeeld hele mooie. Ik vind het fijn om tijdens het poetsen een lezing te luisteren, vaak neem ik het dan ook beter op dan wanneer ik stil op de bank zit te luisteren. Ook preken luister ik nog wel eens terug. 

* Bijbelstudies of artikels lezen. Deze site vind ik waardevol. 

Ik wens je een vruchtbare stille tijd toe!

Vakantie

Bron: pixabay

Geen idee hoe jullie huishouden er deze tijd bij loopt. Maar ik kom er maar eerlijk voor uit: het is momenteel chaotisch. Ik merk dat ook ik toe ben aan vakantie (ondanks dat ik geen schoolgaande kinderen heb) en dan vooral het stukje rust wat erbij hoort. In de maanden juli en augustus hoop ik op vrijdag een blogpost te plaatsen. In september hoop ik weer terug te zijn met 2 blogposten (dinsdag en vrijdag) per week. 

Ik wens jullie allemaal een hele fijne vakantie!

Rianne

PS: vrijdag komt er een blog-online met allemaal inspiratie voor in de vakantie!

Mama is ziek

Wat ik echt door de tijd heb moeten leren is dat ook ik een dag ziek kan en mag zijn. Vroeger ging ik gewoon door alsof er niks aan de hand was. Het laatste jaar is het heel erg fijn is dat ik kan zeggen: ik ben niet lekker.

Bron: www.unsplash.com

Af en toe ben ik eens grieperig maar ik ben ook één van de ongelukkige vrouwen die iedere maand een aantal dagen zich beroerd voelt. Ik heb daar echt tegen gevochten. De laatste jaren is het standaard dat ik er veel last van heb, vroeger dus niet. Ik ben er mee naar de huisarts geweest, kreeg daar zware medicatie die niet hielp. Als advies kreeg ik om de pil te gaan slikken, maar dat doe ik liever niet. Vervolgens ben ik naar de homeopaat geweest, maar ook die kon me niet verder helpen. Op een gegeven moment zit er niks anders op dan het accepteren. En dat heeft mij rust gegeven. Soms lig ik een dag ziek op bed, soms kan ik met pijnstillers de dag doorkomen en af en toe heb ik een ‘makkie’. Belangrijk is voor mij dat ik op vaste momenten mijn paracetomolletjes in neem.Zo bouw je een spiegel op en dat werkt voor mij het beste. Ik doe dit 1 á 2 dagen. Daarna is het ergste voor mij voorbij en slik ik alleen bij pijn.

Ik ben vrij stipt in mijn huishouden. Ik probeer het iedere week goed bij te houden. Als ik weet dat mijn menstruatie eraan komt werk ik ‘vooruit’. Zo lukt het me dat ik een aantal dagen mijn huishouden los kan laten. Dan doe ik alleen het hoogst noodzakelijke. Maaltijden verzorgen, de was en een rondje stofzuigen. En natuurlijk voor Sam zorgen.

Met Sam ziek zijn lukt niet echt. Sam kan soms aardig goed uitslapen, dus zolang hij slaapt blijf ik ook lekker liggen. Daarna start ik op het gemakje op. Sam kan gelukkig al wat meehelpen. Hij ruimt bijvoorbeeld een groot gedeelte van de tafel af. Daar kan ik op die dagen echt van genieten. Sam gaat bijna iedere ochtend nog een uur in de box spelen. Is voor hem geen straf en ik heb even mijn handen vrij. Als ik me echt beroerd voel kruip ik nog een uur terug in bed. Daarna werken de pijnstillers optimaal en breng ik de rest van de dag op het gemakje door. Ik blijf eigenlijk altijd wel bezig. Appels schillen voor de appelmoes is bijvoorbeeld een heerlijk klusje op zo’n dag. En als Sam ’s middags een uurtje uit gaat rusten kruip ik ook mijn bed in. 

Bankhangen zit er helaas niet in. Als ik lusteloos op de bank hang zit Sam zo bovenop mij. Dus zoek ik rustige activiteiten. In een speeltuintje op de bank hangen kan ook. En trouwens afleiding is soms ook een goede pijnstiller.

Leon zijn dagen zijn aardig gevuld, dus op hem kan ik niet zo goed terug vallen. Alles wat hij wél van mij over kan nemen daar ben ik hem dankbaar voor.

Er niet tegen te hoeven vechten heeft mij rust gegeven. Ik ben niet lekker en dat is niet erg. Ik gun mezelf even rust zodat ik er sneller bovenop ben. Een (pleeg)moeder is ten slotte ook gewoon een mens….

Hoe doen jullie dit trouwens? 

Nieuwe agenda

Heb jij je nieuwe agenda al in huis?

Ik geniet altijd van een nieuwe agenda. Zo helemaal netjes en blanco.

Ik stel altijd wel bepaalde eisen aan een agenda. In de loop van de jaren heb ik ervaren dat sommige dingen erg makkelijk zijn in een agenda. 

• Ringband vind ik fijn! Je kunt hem makkelijk plat neerleggen en het schrijft makkelijker.

• Kwaliteit van het papier. Afgelopen jaar had ik er eentje met glad en glanzend papier. Oogt misschien mooier maar schrijft minder fijn.

•  Ik vind het fijn als in de agenda de week op zondag begint.

• Persoonlijk vind ik het een verrijking als er hier en daar een (Bijbel)tekst of one-liner staat. Een nadenkertje...

• Bladwijzer werkt ook heerlijk. Scheelt je een hoop geblader.

• Een elastiek erom heen is fijn als je hem vaak vervoerd. 

• Qua formaat hoeft hij niet groter te zijn dan een A5. Ik neem graag mijn agenda mee ergens naar toe. Maar ik kan me voorstellen dat voor een groot gezin een grote agenda handiger is.

In de Christelijke boekhandel stonden heel veel agenda's uitgestald. Ik heb ze allemaal doorgekeken. Voorheen heb ik er wel eens eentje van Max Lucado gehad. Die vond ik erg fijn. Deze keer viel de keuze op de Puur!agenda.

Zo ziet hij eruit:

Vrolijke voorkant met een mooie spreuk. Er zit een elastiek omheen (hier niet te zien) 

Duidelijk weekoverzicht en de week begint op zondag

Bijbeltekst bij iedere week

Mooie spreuken tussendoor. Daar hou ik van!

Helemaal blij met mijn nieuwe agenda! 
Een blanco agenda en een blanco jaar. 

Ik wens jullie allemaal een goede jaarwisseling en Gods zegen in 2018