Vandaag over hoe die band tussen ons ontstaan is en welke factoren hierin meespelen.
 |
| Bron: www.pexels.com |
Langdurige pleegzorg
Wij hebben gekozen voor langdurige pleegzorg oftewel perspectief biedend. Om die reden is onze pleegzoon bij ons gebracht. Het leek ons mooi om een kind op te voeden tot dat hij volwassen zou zijn. Wij zouden het erg moeilijk vinden om na 6 weken afscheid te moeten nemen van een kind, tenzij dat het totaal niet klikt natuurlijk. Ook omdat we dat van 'iets' (lees: één kind) naar 'niets' (lees: weer rustig samen, maar wel met alle kinderspulletjes die je niet meer nodig hebt) zouden gaan.
Tegelijkertijd zullen ze bij pleegzorg zelden 100% zekerheid geven dat het kind bij je zal opgroeien. Ze houden altijd een slag om de arm. Vaak moeten biologische ouders aan bepaalde voorwaarden doen voordat een kind weer terug naar huis mag. En natuurlijk wordt er nauwkeurig onderzoek voor die tijd gedaan.
Toen Sam bij ons kwam, kwam hij als crisis (onverwacht), maar wel met het oog op perspectief biedende opvang.
Toen Sam bij ons kwam, kwam hij als crisis (onverwacht), maar wel met het oog op perspectief biedende opvang.
Familie
Toen Sam bij ons kwam is hij eigenlijk meteen in onze familie opgenomen, van beide kanten. Nooit hebben we het gevoel gehad dat hij een 'bonus' kleinkind of neefje was, hij hoorde erbij net als de rest. Hij was wel extra interessant natuurlijk. Maar Sam...die hoort er gewoon helemaal bij!
Zijn eigen familie daarentegen ziet hij heel wat minder vaak, helaas. We hadden het als pleegouders fijn gevonden als Sam een goede band op kon bouwen met zijn ouders door ze regelmatig te ontmoeten. Dit is helaas niet mogelijk. Omdat Sam heel jong bij ons kwam betekent het dat het contact met zijn biologische familie toch wel verwaterd. Zijn biologische ouders zijn veel te veel op de achtergrond om daar een 'papa en mama- gevoel' bij te hebben.
Bij andere pleegkinderen kan dit heel anders verlopen. Biologische ouders komen bijvoorbeeld één keer per week op bezoek bij het pleegkind. Je begrijpt wel dat de relaties dan ook heel anders zijn.
Klik en de band
Ik denk dat het ook belangrijk is dat je als pleegouders/kind een klik hebt om een goede band op te bouwen. Sam kwam als zo'n lief klein popje bij ons dat ik daar totaal geen moeite mee had. Die klik was er meteen toen ik hem in mijn armen had. Nu hij ouder ontdek je wat meer zijn karakter. Omdat je zijn ouders nauwelijks kent is het best wel een verrassingspakketje. Maar de band die we opgebouwd hebben is moeilijk meer kapot te krijgen, liefde is namelijk heel sterk!
Naam
Toen Sam geheel onverwachts bij ons kwam, kwamen we opeens voor het dilemma te staan: hoe gaat hij ons noemen? We hadden het er ooit als eens over gehad, maar we waren er nooit helemaal uitgekomen. Het is ook zo dubbel. In pleegzorgland zie je verschillende opties.
- Rianne, gewoon mijn voornaam zoals Leon mij ook noemt. Uit die naam kun je geen relatie aflezen. Ben ik zus, buurvrouw of een vriendin van de familie?
- Tante Rianne, zoals mijn neefjes en nichtjes mij noemen. Terwijl de relatie met ons pleegkind wel degelijk anders is.
- Mama Rianne, een naam die de relatie aangeeft, maar die tegelijkertijd ook duidelijk maakt dat ik niet de enige mama ben.
Uiteindelijk kozen wij voor de laatste optie. Papa Leon en mama Rianne. En ja, je begrijpt het al. Mama Rianne wordt vaak gewoon mama. Zoals alle kinderen een mama hebben, heeft hij er voor zijn gevoel ook eentje. Ik neem de plaats in die eigenlijk zijn eigen moeder in zou moeten nemen. Het is en blijft dubbel. Maar toch ben ik blij dat ik hem een mama kan geven, zoals ieder kind een mama hoort te hebben....want wat is een kind zonder liefdevolle mama?
Ten slotte..
Er zijn honderden pleegkinderen en ieder verhaal en situatie is anders. De situatie bepaald ook grotendeels de band die je met een kind opbouwt. Wij zijn dankbaar en blij voor de band die we met Sam hebben kunnen opbouwen.
Toen Sam bij ons kwam is hij eigenlijk meteen in onze familie opgenomen, van beide kanten. Nooit hebben we het gevoel gehad dat hij een 'bonus' kleinkind of neefje was, hij hoorde erbij net als de rest. Hij was wel extra interessant natuurlijk. Maar Sam...die hoort er gewoon helemaal bij!
Zijn eigen familie daarentegen ziet hij heel wat minder vaak, helaas. We hadden het als pleegouders fijn gevonden als Sam een goede band op kon bouwen met zijn ouders door ze regelmatig te ontmoeten. Dit is helaas niet mogelijk. Omdat Sam heel jong bij ons kwam betekent het dat het contact met zijn biologische familie toch wel verwaterd. Zijn biologische ouders zijn veel te veel op de achtergrond om daar een 'papa en mama- gevoel' bij te hebben.
Bij andere pleegkinderen kan dit heel anders verlopen. Biologische ouders komen bijvoorbeeld één keer per week op bezoek bij het pleegkind. Je begrijpt wel dat de relaties dan ook heel anders zijn.
Klik en de band
Ik denk dat het ook belangrijk is dat je als pleegouders/kind een klik hebt om een goede band op te bouwen. Sam kwam als zo'n lief klein popje bij ons dat ik daar totaal geen moeite mee had. Die klik was er meteen toen ik hem in mijn armen had. Nu hij ouder ontdek je wat meer zijn karakter. Omdat je zijn ouders nauwelijks kent is het best wel een verrassingspakketje. Maar de band die we opgebouwd hebben is moeilijk meer kapot te krijgen, liefde is namelijk heel sterk!
Naam
Toen Sam geheel onverwachts bij ons kwam, kwamen we opeens voor het dilemma te staan: hoe gaat hij ons noemen? We hadden het er ooit als eens over gehad, maar we waren er nooit helemaal uitgekomen. Het is ook zo dubbel. In pleegzorgland zie je verschillende opties.
- Rianne, gewoon mijn voornaam zoals Leon mij ook noemt. Uit die naam kun je geen relatie aflezen. Ben ik zus, buurvrouw of een vriendin van de familie?
- Tante Rianne, zoals mijn neefjes en nichtjes mij noemen. Terwijl de relatie met ons pleegkind wel degelijk anders is.
- Mama Rianne, een naam die de relatie aangeeft, maar die tegelijkertijd ook duidelijk maakt dat ik niet de enige mama ben.
Uiteindelijk kozen wij voor de laatste optie. Papa Leon en mama Rianne. En ja, je begrijpt het al. Mama Rianne wordt vaak gewoon mama. Zoals alle kinderen een mama hebben, heeft hij er voor zijn gevoel ook eentje. Ik neem de plaats in die eigenlijk zijn eigen moeder in zou moeten nemen. Het is en blijft dubbel. Maar toch ben ik blij dat ik hem een mama kan geven, zoals ieder kind een mama hoort te hebben....want wat is een kind zonder liefdevolle mama?
Ten slotte..
Er zijn honderden pleegkinderen en ieder verhaal en situatie is anders. De situatie bepaald ook grotendeels de band die je met een kind opbouwt. Wij zijn dankbaar en blij voor de band die we met Sam hebben kunnen opbouwen.
Geen bloedband, maar een liefdesband!
Mooi beschreven. Wat fijn voor Sam dat hij bij jullie is gekomen.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi geschreven en wat mooi dat jullie dit doen voor Sam.
BeantwoordenVerwijderen