Daar gaat ie dan....(naar de peuterspeelzaal)

Ik weet niet of ik de enige moeder ben die dat heeft. Maar ik kan er mezelf soms letterlijk ziek van voelen. 

Bron: Pixabay.com

De eerste keer dat ik hem achterliet bij Leon om naar de kerk te gaan. (..en toen was hij nog geen eens een week bij ons!)
De eerste keer dat ik hem bij mijn schoonouders achterliet...(it's true, na een half uur wilde ik bellen om te checken of het daar wel goed ging. Leon verbood het me)
De eerste keer bij de oppas in de kerk..
De eerste keer logeren...

O wat ben ik slecht in loslaten! Of moet ik zeggen in achterlaten? Ik kan mezelf wel wat aan doen, want zo'n pleegmoeder wil ik eigenlijk helemaal niet zijn. Ik wil mijn pleegkind niet verhinderen om zelf zijn vleugels uit te slaan. Ik wil hem juist de ruimte geven. Op veel gebieden gaat het goed, totdat ik hem ergens achter moet laten. Dat achterlaten, dat kan ik zo moeilijk. D'r zit gewoon een magneetje in mijn hart. 

Zo ook de eerste keer naar de peuterspeelzaal (lees hier over onze keuze). Ik mocht er een tijdje bij blijven, maar had me voorgenomen om dat niet langer te doen dan nodig was. En toen ik merkte dat het goed ging en dat Sam zijn draai had gevonden...toen moest ik weg. Begrijp me goed, ik ben echt niet zo'n pleegmoeder die bovenop Sam zit en elke beweging van hem registreer. Maar meer in de vorm van: heb ik tegen de juf gezegd dat hij bang is van harde geluiden? Zou de juf eraan denken om hem in de gaten te houden bij het eten van fruit? Moet ik misschien nog even tegen de juf zeggen dat er een schone broek in zijn tas zit? Enne...zou Sam mij missen? Eigenlijk wist ik stiekem alle antwoorden al: het zou goed gaan als ik Sam hier achterliet. Dus...dag Sam! Dag lieverd! Ja, mama komt je straks weer ophalen. Ik kon mezelf wel wat. Hup, wegwezen hier. 

En dan naar huis. Met een irritant rammelend en leeg fietsstoeltje achter op mijn fiets. En dan kom je thuis. Gewoon stil...zoooo stil! Alsof ik een stukje van mezelf had weggebracht. En in plaats van dat ik ervan genoot, keek ik om de 5 minuten op de klok en bracht ik de tijd door op internet. 

En ja hoor, je raadt het al. Helemaal op tijd was ik bij de peuterspeelzaal om Sam op te halen. Hij had echt zo'n blik van: o ja...daar heb je mama ook nog! De juf vertelde me dat Sam het superleuk had gehad. Maar ja, stilzitten kan hij nog niet zo goed. 
Ik voelde wat bruisen van binnen, maar negeerde het. Want zij is professional in deze situatie. Ik nam Sam mee naar huis. Maar hoe ik ook mijn best deed, ik kon alleen maar de conclusie trekken dat Sam het erg leuk had gehad. 

Dus braaf breng ik hem iedere keer weer naar de peuterspeelzaal. En na ruim een week betrapte ik mezelf erop dat ik weer uitzag naar mijn ochtendje 'vrij'. En weer een paar weken verder kon ik schaamteloos genieten van dat ochtendje alleen. En na een tijdje viel het Leon en mij op dat hij toch wel beter op zijn stoel bleef zitten, dat hij ook sociale omgangsvormen aan ging nemen. 

'Sam, wil je naar de peuterspeelzaal of blijf je bij mama?'
'Naar de juhhuf toe!'