Teleurstelling na teleurstelling

Iedereen die mijn blogs heeft gevolgd op gezinsleven.com weet dat we op onze weg naar een zwangerschap een grote verrassing tegen kwamen (lees hier). Via een homeopaat zijn we in aanraking gekomen met het middel Tribulus Terrestris. De volgende zaadtest liet zien dan de kwaliteit 50% verbeterd was.  Maar helaas was raakte ik binnen het jaar niet zwanger. Toen we op het punt stonden alsnog het ziekenhuis in te gaan, kwam onze Sam. 

Het hele ziekenhuisgebeuren hebben we geparkeerd en we zijn volop gaan genieten van Sam. Maar ondertussen blijft het verlangen naar een zwangerschap op de achtergrond. Af en toe komt het naar de voorgrond. Een half jaar nadat we Sam hadden en we alles goed liep dook bij mij het stiekeme verlangen weer omhoog. Ik moet zeggen dat ik het lastig heb gevonden, want het lijkt zo ondankbaar. Ik ben pleegmoeder van Sam en na een half jaar wil ik alweer meer. Toch heb ik dit ook leren zien als 'gezond'. Het is gezond om als vrouw zwanger te willen raken. De plek die Sam in mijn hart heeft neemt niemand meer in. Ik hou onvoorwaardelijk van hem. Maar ik zou het geweldig vinden als hij een broertje of zusje zou krijgen wat ons biologisch kind zou zijn. 

Maand na maand verstreek, teleurstelling na teleurstelling. Toen Sam ruim een jaar bij ons was en ons leven stabiel en rustig was besloten we het ziekenhuis weer in te gaan. Leon slikte nu ruim 2 jaar het middel, zonder het gewenste resultaat. We gingen open het ziekenhuis in. Ik zelf zag er best tegenop. Maar we hadden afgesproken dat we stap voor stap zouden bekijken, als één van ons er niet volledig achter kon staan zouden we het niet doen. 

Bron: Pixabay.com

In het ziekenhuis kregen we weer dezelfde arts. Ze besloot twee acties te doen: 1. Ik kreeg inwendig onderzoek. 2. Manlief mocht nog keertje een zaadtest doen. 

De eerste teleurstelling was aan mijn kant. Ik bleek een grote cyste te hebben. Ik moest meteen bloedprikken om te checken of de cyste kwaadaardig was. Dit bleek niet zo te zijn. Maar cyste moest wel operatief verwijderd worden. In de eerste instantie was ik dankbaar dat de arts deze cyste had gevonden, het had ook kanker kunnen zijn. Een operatie was wel even slikken. 

Cyste is ondertussen verwijderd. Na de operatie kwam de volgende teleurstelling. De eierstok moest ook weggenomen worden. Dat risico was me van te voren verteld, maar ik moest het echt een plekje geven. Gelukkig ben ik hierdoor niet verminderd vruchtbaar geworden. 

Nog een teleurstelling was de uitslag van de zaadtest. Van die 50% verbetering was niks meer te zien. Het was net zo slecht als alle testen die we voorheen hadden gehad. De arts had hier geen verklaring voor. Die ene uitslag was te mooi geweest om waar te zijn...het had ons valse hoop gegeven. Wij denken zelf dat er een fout gemaakt is in het ziekenhuis. 

Ik ben er boos om geweest. Ik ben er verdrietig om geweest. Waarom? Waarom? Waarom? Het leek ons op dit gebied helemaal niet mee te zitten. Totdat de storm in mij weer leek te gaan liggen. Het besef dat dit de wil van God is. Het was fijn om in die tijd Sam om me heen te hebben. Hij laat me iedere keer zien dat er iets moois kan gebeuren tussen alle teleurstellingen door. 

Leon slikt de korreltjes niet meer. Samen hebben we besloten (op dit moment) niet door te gaan in het medisch traject (ICSI). We hebben rust met hoe het nu is. We genieten van elkaar, we genieten van Sam. We hebben geleerd om de zegeningen te tellen. En we proberen hoop te hebben voor de toekomst.