Een huilend kind loslaten

Als reactie op het blogartikel Daar gaat 'ie dan (naar de peuterspeelzaal) kreeg ik een reactie (leuk!!) over het loslaten van een huilend kind. Wat doe je als je op het punt staat je kind bij de oppas te brengen en je kind zet het op een huilen? Ga je weg...of blijf je?

bron: www.pexels.com

Opeens plopte er weer een herinnering boven. Ooo ja...dat hebben wij ook gehad! Ik ben natuurlijk geen professional, wel een ervaringsdeskundige :). In dit blogartikel deel ik je onze ervaring en de dingen die wij op dit gebied hebben geprobeerd. Onthoud: ieder kind en iedere vader/moeder is anders. 

Sam ging al een tijdje naar de oppas van de kerk en dat ging goed. Maar van de één op de andere keer zette hij het op een krijsen. Klampte me vast en liet me niet meer los. Daar sta je dan...blok krijsend kind aan je been. Ik keek Leon vast, wat doen we hiermee?
Hoe we dit opgelost hebben? Nou die ene keer had ik zoiets: ik ga niet naar de kerk, ik blijf bij hem, hij heeft me nodig. En Leon had er dit keer helemaal niks meer over te zeggen. Sta een moederhart niet in de weg! 

In de pleegzorgwereld vinden ze dit een goed teken. Het kind is aan je gehecht en wil bij je blijven. Er zijn namelijk ook pleegkinderen die het niet uitmaakt bij wie ze zijn, ze zijn afgestompt en kunnen zich niet of heel moeilijk meer hechten. Vergelijk het maar met een plakbandje die je telkens lostrekt en weer ergens anders op plakt, de plakkracht van het plakbandje neemt af. Dus: dit is gezond! Tenzij het extreme mate doorzet.

Aantal dingen die wij geprobeerd hebben:

1. Pauze. We hebben hem toen een tijdje niet meer naar de oppas van de kerk gebracht. We vinden het fijn om samen een kerkdienst bij te wonen, maar het hoeft niet ten koste van Sam te gaan. Eén van ons kan ook prima thuis meeluisteren. 

2. Voorbereiding. Na een aantal weken vond Leon het weer tijd om het te gaan proberen. We hebben hem van te voren heel goed voorbereid. Papa Leon en mama Rianne gaan naar de kerk, jij gaat met de kindjes bij de oppas spelen. We benoemden het speelgoed waarmee hij daar kon spelen. En als de kerkdienst afgelopen is komen we jou écht ophalen. We gaan niet zonder jou weg, want wij kunnen niet zonder jou. We gaan met z'n drietjes naar huis. 

3. Kort afscheid. Afscheid hielden we kort. Knuffel en kus en we zetten hem bij z'n favoriete speelgoed. 'We komen jou straks weer ophalen'. 

4. Leon bracht hem weg. Op de één of andere manier kunnen ze met hun tranen verder komen bij moeder. Een vriendin van mij loste het zo op. Scheelt tranen bij Sam en een bezwaard moederhart van mij. Leon was er nuchterder in en had er minder last van. Ik kon er gerust een kerkdienst last van hebben. 

5. Het is een fase. Bij de oppas van de kerk is duidelijk te zien dat kinderen van de leeftijd 1 tot 1,5 jaar hier last van hebben. Het is een fase. Ze hebben opeens door, dat als je weggaat ook écht weg bent. Vervolgens zijn ze ook zo slim om hun tranen in te zetten wanneer het hun uitkomt. Sam is ondertussen ouder, maar gebruikt deze tactiek nog steeds. Als moeder de kunst om er doorheen te prikken. Vaak bespreek ik dat met 'm. (Ja, dat kan ook met vrij jonge kinderen, vanaf een jaar helpt het al om ze voor te bereiden. Een kind begrijpt vaak meer dan je denkt!)

6. Relativeer. Als ik in de kerk zat, hoorde ik het huiltje van Sam nog. In gedachten zag ik hem de hele kerkdienst bij de oppas huilen. Toen ik hem op ging halen en vroeg hoe het was gegaan, bleek dat de tranen opgedroogd waren toen ik de deur achter me dicht had gedaan. Zodra je uit het oog bent is het vaak over. 

7. Samen. Doe het samen, indien mogelijk. Hoewel ik normaliter vrij nuchter en realistisch ben, lukte met het toen niet. Toen heb ik maar gebruik gemaakt van Leon z'n stabiliteit. Van te voren bespraken we vaak hoe we het gingen aanpakken. 

Uiteindelijk hebben we geen huilbuien meer... Hij weet het: ze komen me straks ophalen. Huilen helpt niet, vertrouwen hebben wel. 

En één ding heb ik wel ontdekt in al die tijd dat ik pleegmoeder ben...

ALLES IS EEN FASE!!

En als dat het niet is, dan moet je je pas zorgen gaan maken.