Zoals klei...

Sam houdt enorm van muziek. In de auto wil hij altijd een CD aan. En dan droomt hij weg. Tot hij op een gegeven moment de hele cd uit zijn hoofd kent en er altijd één nummer favoriet is. En die zingt of neuriet hij mee. En het maakt niet uit of ik een CD met het orkest van Jan Mulder op heb, een cd met alleen klassieke nummers of een kinderkoor. Sam vindt het allemaal goed. 

 

Vandaag heeft hij zijn favoriete nummer van de CD uitgekozen. Uit volle borst zingt hij mee:

 
Zoals klei in de hand van de pottenbakker
Zo ben jij in Mijn hand, zegt de Heer
Zoals klei in de hand van de pottenbakker
Zo maak Ik jou een vat tot Mijn eer

 

 

En onbewust bemoedigd me dat zo enorm. We hebben zorgen om Sam. Thuis gaat het aardig goed met hem. Maar op school wil het eigenlijk helemaal niet. Het afgelopen schooljaar was er voor mij eentje met veel zorgen. En dan ben ik nog zo'n type die dat moeilijk los kan laten. Of misschien is dat de moeder-tijger in me, die vecht en vecht. Urenlange gesprekken gevoerd. Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat manlief de gesprekken ging voeren. Maar op dit moment heb ik dit weer opgepakt. En eerlijk gezegd...ik ben moe gevochten. 

Maar God kneedt mij en kneedt mij. Precies zoals ik zijn moet. Tot Zijn eer. En het doet pijn een diepe doffe pijn. 

Ken je dat gevoel? Dat je weet wat de beste keuze is, maar je wilt hem niet maken? Dat gevoel heb ik. We moeten gaan beslissen voor Sam, voor z'n toekomst. Welke school zou het beste zijn voor Sam? Diep in mijn hart weet ik het. Maar ik wil niet. Ik wil niet omdat het de moeilijkste optie is. Voor ons, voor Sam. Hoe moeilijk zal het voor Sam zijn? Zal hij huilen, stampen, boos zijn? Zal hij weken van slag zijn? 

'Mama, wil je dit nummer nog eens doen? Het is mijn lievelings!'

Lieve, lieve Sam. Je weet niet wat je te wachten staat (of nou...ik heb het idee dat je het onbewust aanvoelt). Je hebt al zoveel in je jonge leven meegemaakt. Je ontmoet zoveel onbegrip in de wereld, zoveel mensen begrijpen je niet. Hoeveel zul je nog mee maken? 

 

Kneed mij, Here God
Ook als het soms wel eens pijn doet
Kneed mij, Here God
U weet precies hoe ik zijn moet
 

Ik weet het. Ook hier komen we weer sterker doorheen. Want God weet precies hoe we moeten zijn. God heeft een plan, ook voor onze Sam. God weet precies hoe Sam moet zijn. Mijn kind zingt dit vol vertrouwen. Met trillende stem zing ik mee. Ik hoop niet dat hij het hoort.

Ondertussen hebben we de stap gemaakt. Sam gaat van school wisselen. Een school ver weg. Een school waar ik hem niet kan halen of brengen. Ik kan niet wachten om Sam straks de zien groeien en bloeien. Precies hoe hij zijn moet...

Hoofd boven water (4)

 Dit zijn de laatste stukje die ik op Instagram postte van de serie 'hoofd boven water'. 

 

 

- Dankbaar - 

Wie had ooit gedacht dat we weer zo lang in lockdown zouden zitten? Ik merkte dat het eind vorig week op ging breken. Als ik oppervlakkig denk en om me heen kijk zie ik zoveel negatiefs. Maar ook de onzekerheid over de periode waar we inzitten. De wereld die ondertussen steeds gekker lijkt te worden. De zorgen die ik heb omtrent kinderen die geen goede thuissituatie hebben. Of moeders die op hun tenen lopen. Daarvan word ik corona-moe. Hoewel we het als gezin best rooien.  We hebben het goed met z'n viertjes. Al is therapie best een aanslag op mijn mentale gesteldheid (en die van Sam). 

Wat mij helpt als ik er doorheen zit is focussen op het positieve. Ik denk namelijk dat God dat ook van ons vraagt (1 Thess 5:18). En zoals Elizabeth Elliot schreef: bij het uitspreken van je dankbaarheid aan God erken je ook dat je afhankelijk bent van Hem. Het helpt mij om letterlijk dankpunten op te schrijven. En dat niet op het moment dat ik me dankbaar, tevreden en blij voel. Maar juist op het moment dat ik ze even niet in beeld heb en ik alles in grijs- of zwarttinten zie. Het helpt mij om het leven in perspectief te zien. En dan te realiseren dat je wel tienduizend redenen hebt tot dankbaarheid. 

Iemand die me hier vaak aan herinnert is Priscilla Docter. Zij is daar ook heel bewust mee bezig. Ik vul zo af en toe haar template in (te vinden via Instragram bij haar hoogtepunten). Komende week zal ik ze regelmatig delen via Instagram. Mooie stok achter de deur in mijn 'hormonsterweekje'. 

Als laatste een tip voor als je je wil verdiepen in het thema dankbaarheid. Het boek: Duizendmaal Dank van Ann Voskamp is een aanrader!

- Skip het nieuws - 

Weet je wat ik skip? Het nieuws! Ik lees serieus zelden nieuws. Een enkele keer als het wat spannend wordt bijvoorbeeld rond een persconferentie. Dan kijk ik rond een uur of 8 even op internet wat de uitslag geworden is. 

Laatst sprak ik daar iemand over. Ze vroeg of ik me er niet schuldig over voelde. En ik durf daar volmondig nee op te zeggen. Het nieuws is negen van de tien keer aardig negatief. Nieuws kan bij mij, onbewust, lang in mijn hoofd blijven hangen. En ontneemt mij onbewust positieve energie. Dus skip ik het nieuws. Uit zelfbehoud. Maar stel je gerust... ik krijg écht wel iets van het nieuws mee. Via mijn man. Via social media. Via anderen die ik spreek of app. De hoogtepunten krijg ik altijd mee. Zo weet ik ook dat Sam volgende week weer naar school mag. 

Naast het nieuws ben ik ook wat op dieet gegaan wat betreft social media. Ik merkte namelijk aan mezelf dat ik veel meer op social media ging kijken als ik minder lekker in m'n vel zit. En het werkte verslavend. Het werd een gewoonte. Die tijd kan ik dus beter en anders gebruiken. Ik lees bijvoorbeeld vaker een boek. Ik probeer de tijd op social media te beperken. En die tijd juist in te vullen met dingen die me positieve energie geven. Want social media staat vol met mooie plaatjes maar óók bomvol meningen van anderen. En ik word daar zo moe van. 

Ik hoop je overigens nog steeds te inspireren en te bemoedigen via Instagram. Want dat geeft me positieve energie. Die verloren tijd dat ik zit te scrollen op mijn mobiel probeer ik te beperken. 

Ik ben nu, heel passend, het boek: Digitaal Minimalisme aan het lezen.

 

Hoofd boven water (3)

 - Buitenlucht - 

Hehe eindelijk even de tijd om weer eens een stukje te plaatsen. Ik hoor allerlei verhalen over het 'overleven van de lockdown'. Na een hele heftige kerstvakantie (waarin onze pleegzoon absoluut niet lekker in zijn vel zat) zijn we nu in een rustiger vaarwater beland. En dat is zó fijn! Het schoolwerk gaat prima. En onze pleegzoon vind het heerlijk om iedere dag hetzelfde ritme te hebben. Het was even wennen. Maar ik hoop dat de rest van de lockdown het binnen ons gezin zo rustig blijft. Ik knap hier zo van op. Deze weken zijn namelijk vrij zeldzaam. 

Natuurlijk gaat alles niet vanzelf. Maar de 'trucendoos' werkt. En één van de beste trucs is: buitenlucht. Echt, dat werkt. Zelfs voor een gestresste moeder. Het weer werkt niet heel erg mee. Maar ik probeer regelmatig even met de boys naar buiten te gaan. Ze gaan graag mee naar buiten. Ook op zondag maken we standaard een wandeling als gezin. Dat hebben we echt met z'n alleen heel hard nodig. Weer of geen weer. En na zo'n hap frisse lucht is iedereen weer opgekikkerd. Gek wat buitenlucht met je kan doen.. 

Ik zag overigens dat er op internet leuke speurkaarten de ronde doen. Eens kijken of die hier ook werken. 

 

 

 - Hormonen - 

Ik weet niet hoe het met jullie zit...maar ik heb hele wispelturige hormonen. Van het één op het andere moment kan ik vrselijk kattig zijn. Of moet álles netjes opgeruimd worden. Ren ik met mijn stofdoek van hot naar her. Ik kan volledig om niks tranen met tuiten janken. En o ja, die bonbon hoort er ook bij. Liefst een hele doos. Rare beestjes die hormonen. 

 

Wat heb ik er veel mee getobt. Zeker toen we héél graag zwanger wilden raken. Dan kwam er náást de hormonen ook nog een andere spanning (of teleurstelling) erbij. En ik voelde me werkelijk iedere maand zwanger. Om vervolgens te eindigen in een dal van teleurstelling. Die spanning heb ik grotendeels niet meer. Die hormonen wél. En het is géén combinatie met kinderen. Het allerliefst wil ik gewoon een hutje op de hei met een doos bonbons en een dikke reep chocola. 

 

Goed, die luxe heb ik niet (zeker nú niet). Toch doe ik er wel wat mee, met al die hormonen. Ik heb halverwege mijn cyclus dus serieus last van die eisprong. En een paar dagen voordat ik ongesteld word vliegen ze ook door mijn bloed. 

 

Het eerste wat werkt is: O jaa...daar zijn die hormonsters weer. Keep calm, pak een bak thee, het gaat over. Ik zet het nog net niet in mijn agenda, maar weet wel precies wanneer ik ze kan verwachten. 

 

Het tweede wat helpt is vooraf mijn man in te lichten. Komende week wordt mogelijk lastig voor mij. Mocht ik je onterecht uitkafferen dan ben ik ontoerekeningsvatbaar. En ik zou het heel fijn vinden dat je me extra helpt met de kinderen. Of dat je me een extra knuffel geeft (of een reep chocola voor me koopt). Of zoiets he. 

 

Het derde is... lief zijn voor jezelf. Ik heb trouwens juist de neiging naar de andere kant. Heel streng zijn voor mezelf en juist mezelf meer de grond in boren. Dekentje, kop thee bonbon erbij. Of juist even je moment pakken om even alleen te wandelen, stofzuigen of wat dan ook. 

 

Juist in deze lockdown (gezellig met z'n allen bij elkaar) vind ik dit punt een uitdaging. Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. 

 

- Tijd alleen -

Iets wat ik écht regelmatig nodig heb is tijd alleen. En dat is soms lastig. Zeker overdag. Maar deze lockdown heb ik een deal gemaakt met mijn man. Als ik kook zorgt hij voor de jongens en ruimt de kamer met hen op. Voor mij werkt dit fijn. Onze oudste heeft het meestal erg nodig dat je 'm constant in de gaten houd. En ja bij een peuters werkt dat doorgaans ook zo eind van de middag. 

Mijn man is niet iedere dag rond die tijd thuis. En dat is dan maar even zo. Dan doe ik het alleen. 

Maar vandaag had ik geluk. En dat kon ik goed gebruiken. Sombere dagen vind ik soms heel lastig. Vandaag liep ik hoofdpijn op, ik geef de schuld aan de bloeiende hyacinten (die staan dus nu buiten). En we zitten komende twee weken in een heftig traject met onze pleegzoon. Ik merk dat ik er erg op reageer. We leggen de lat heel laag.

Hoofd boven water (2)

 - vroeg op -

Als moeder moet je soms (voor mijn voelt het altijd als 'meestal') hard peddelen om het boven water zo rustig mogelijk te laten zijn. Hoe houd ik de komende weken alle ballen in de lucht en mijn hoofd boven water? Daar heb ik afgelopen week best veel over nagedacht. Volgende week komt het schoolwerk van Sam erbij en Sam moet ook écht aan de bak (van 't voorjaar heb ik 't losgelaten, toen zat hij nog maar net op school). Niek heeft ook zijn aandacht nodig. Evenals de was. Een beetje schoon en opgeruimd huis vind ik ook fijn. En ik heb vooral ook rust in mijn eigen hoofd nodig. Wat mij helpt op dit moment is wat (lees: half uur) vroeger uit bed. De kids slapen een half uur langer dan normaal. Voordat ze uit bed komen heb ik al aardig wat kunnen doen. Dat geeft mij rust in mijn hoofd. Het gevoel alsof je een voorsprong maakt op de dag. Al hangen ze de rest van de dag aan mijn benen: die badkamer heb ik alvast schoon.  

 

 

- tijd voor samen -

Toen ik me aan het voorbereiden was op de kerstvakantie én de lockdown had ik telkens een vraag in m'n hoofd: hoe laad ik op? Hoe zorg ik dat mijn batterij vol blijft. Want ik het afgelopen jaar gemerkt dat de conditie van mijn batterij het hele gezin beïnvloed. Lange tijd heb ik dit moeilijk gevonden: tijd voor mij. 

Indirect heb ik daar al meer over geschreven in deze serie. Stille tijd, vroeger eruit (gek, maar dat half uur is dus ook tijd voor mij alleen) en die simpele kop thee. 

En wat ik ook heerlijk vind: tijd doorbrengen met Leon. Daar kan ik zo blij van worden. Onze kids liggen half 7 - 7 uur plat. Dus we hebben de avond samen. En nu in deze rustige tijd (qua uitjes en vergaderingen dan) kijken we iedere avond samen een aflevering of een film. Het abonnement aan New Faith Network is aan ons goed besteed. Momenteel bekijken we de serie The man from Snowy River. Daar genieten we beiden van. 

Samen in verbinding blijven is zo belangrijk. Al leef je in tijden van lockdown dicht bij elkaar toch loert het gevaar om uit elkaar te groeien. Samen iets doen helpt ons om ook samen te blijven. 

- huishouden - 

Geen idee hoe jij als huisvrouw bent... maar ik ben iemand die alles graag schoon heeft. En onder invloed van hormonen komt het dichtbij steriel. 

Met de kinderen de hele dag om me heen vind ik dat hele huishouden best lastig. Wat poets ik wel, wat stel ik uit? Normaliter zou ik na de vakantie weer even stevig doorpakken. Maar ik zet bij mezelf er bewust de rem op. Omdat ik weet dat het vooral stress opzal leveren bij mezelf. En dat schakelt automatisch over op mijn kinderen. 

Eind vorig jaar (klinkt lang geleden) heb ik een schoonmaakplanning gemaakt die mij rust geeft. Die planning had als doel: meer tijd voor andere dingen. Komt dat even goed uit. 

Wat ik heb geleerd is dit: een opgeruimd huis geeft meer rust dan een schoon maar rommelig huis. Dus komende weken de focus meer op opgeruimd dat op schoon. 

 

Hoofd boven water (1)

Wat een pittige tijd beleven we. Middenin de winter (wat voor sommige mensen sowieso al een pittige tijd is) en dan in lockdown. Er ontstond in mij een verlangen om anderen te helpen in deze periode. Maar ook voor mij is het een pittige periode. En ook ik moet mijn best doen om mijn hoofd boven water te houden. Daarom had ik het idee om mijn Instagram volgers mee te nemen in deze periode om te laten zien hoe ik deze periode door ga komen. Ik schrijf vooral vanuit mijzelf, omdat ik over dingen ga schrijven die voor mij helpen. Maar ik hoop dat ik je kan inspireren en bemoedigen. Ik ben geen coach of therapeut, maar ik schrijf meer vanuit levenservaring. Door al de jaren pleegzorg heb ik door schade en schande manier geleerd om mijn hoofd boven water te houden. En die manieren deel ik graag met je. 

Nu weet ik dat er mensen zijn die trouwe volger van mijn blog zijn en geen Instagramaccount hebben. Vandaar dat ik besloten heb om mijn schrijfsels van Instagram ook op mijn blog neer te zetten. 

- Stille tijd -

Stille tijd is voor mij met regelmaat een strijd. Het tijdstip, de concentratie en het perfect willen doen. En als ik me dan niet perfect genoeg voel dan heb ik de neiging om het maar over te slaan. Waar ik me vervolgens weer heel schuldig over voel. 

Maar nu in deze onrustige periode (op alle fronten) wil ik me hier heel stipt aan houden. En ik sta er versteld van hoe bemoedigend sommige teksten in deze periode zijn. 

Momenteel hou ik 's ochtends in alle stilte stille tijd. Ik ben bezig in het Bijbelboek Psalmen. Ik heb dit jaar 10 maanden meegedaan met de Moeskruidapp. Heel fijn! Tot ik laatst bijna tegen een burn out zat. Toen frustreerde het me enorm dat ik het niet kon. Ik ben toen voor mezelf op het gemakje in de Psalmen begonnen. Vind het ook heel fijn om notities erbij te maken. Dan blijft het beter hangen voor de rest van de dag. En heel leerzaam om later over te lezen. Ik lees nu in de Bijbel met uitleg. Maar ook hierin wissel ik wel eens. 

Soms lukt het om diverse redenen niet om stille tijd te houden. Dan zoek ik andere manieren zoals dagboekje, lezing of liederen. Ik vind het zelf ook inspirerend om te zien hoe anderen dit doen. 

Mijn stille tijd duurt ongeveer een kwartier. Mijn ervaring is dat kinderen zich een kwartier alleen kunnen vermaken. Zeker begin van de dag. Zodat ik me terug kan trekken voor stille tijd. 

 

 

- Thee -

 

Ik deel iets heul simpels met je. Maar het werkt. Het heeft 4 letters en het heet THEE. 

 

Als ik stille tijd hou begin ik al met een grote mok thee (hoe groter hoe beter). Als ik er even doorheen zit maak ik thee. Als het chaos is in mijn hoofd of in mijn huis is: thee. Als ik buik-, hoofd of wat-dan-ook-voor-pijn heb, helpt thee altijd. En ook: het helpt zo tegen de kou van binnen en van buiten. Daarom klem ik het liefst mijn biede handen om de mok en drink de thee zo warm mogelijk. 

 

De geur vind ik ook al zo lekker. In de zomer vaak een blaadje munt (jup, ik vind een takje te sterk) in mijn mok. En in de winter vind ik smaken als rooibos heerlijk. En als ik me nou echt heel vervelend voel of ik heb een dappere daad verricht: dan pak ik een zakje van mijn favoriete thee. Die bewaar ik voor speciale gelegenheden. Ik ben trouwens ook zo'n krent die net zo vaak met een zakje doet totdat ie geen geur of kleur meer afgeeft. 

 

Maar die mok thee zit hem volgens mij ook in het volgende: te midden van alle chaos en ellende doe ik een heel inimini iets voor mezelf. Ik zet een kop thee. Puur en helemaal alleen voor mezelf. Ik gun mezelf de kans om zowel van binnen als van buiten op te warmen. Het troost me. Het verteld me dat ik het kan zodra ik opgewarmd ben. Zodat ik met warme handen en een warm haart weer knuffels en liefde uit kan delen. 

 

Tot slot: even de rauwe werkelijkheid. Ik drink inderdaad regelmatig thee. En bovenstaande breng ik zeker in de praktijk. Maar soms heb ik het water gekookt en vervolgens vergeten er thee van te maken. Drink ik mijn thee vaker lauwe dan warm. En dat ligt niet alleen aan mijn omgeving maar soms ook aan mijn chaotische ik. En soms neem ik heerlijk de tijd voor die bak thee en laat ik mijn kinderen waeten dat ik hen over 5 minuten met al hun problemen help. 

 

Zo ik geloof dat ik nu thee nodig heb. Oké...na het verschonen van die luier. 

 

- Tijd voor mezelf - 

 

O poeh...het is hier behoorlijk heftig. Ik heb er eentje die de hele dag op mijn grenzen zit. En dat kost heel veel energie. 

 

Het is voor mij heel belangrijk om momenten op te zoeken om op te laden. Iedere dag na de lunch heb ik een oplaadmoment. Ongeacht hoe lang mijn to-do-list is. Niek slaapt en Sam vermaakt zichzelf. 

Na zo'n oplaadmoment krijg ik vanzelf weer de zin om aan de slag te gaan. 

 

Wat ik tijdens zo'n oplaadmoment doe?

- Social media bij lezen of kijken

- Creatief bezig zijn

- Lezen

- Muziek luisteren

- Gewoon dingen waar ik blij van word

En vooral rust heb ik dan echt behoefte aan. Sam moet dan niet te veel tegen me praten. 

 

Heb jij overdag een oplaadmoment?

 

Over draagkracht en draaglast

 Bovenop de tafel zitten, een klap tegen de lamp geven, verboden woorden zeggen, een knuffelbeer leeghalen,  gooien met spullen en tot slot nog een brutale mond als ik er iets van zeg. Ik heb Sam een dag thuis. En hij lapt alle mogelijke regels aan zijn laars en gehoorzamen komt vandaag niet voor in zijn woordenboek.

Sam is een schat en ik hou onnoemelijk veel van hem. Maar bovenstaand gedrag kan me enorm uitputten. Soms borrelt en bruist het bij mij van binnen. Ik wil heel graag boven zijn gedrag staan en van daaruit reageren. Maar dit gedrag triggert mijn boosheid enorm. 'Sinds wanneer zitten we hier op de tafel?' Het geeft me soms het gevoel dat alle energie die ik in de opvoeding van Sam heb gestopt totaal niet zijn geland bij hem. Dat frustreert enorm. 

Maar goed, aan alle nadelen plakt ook een voordeel. En zo heeft Sam me wat dat betreft al zoveel levenslessen geleerd. Vandaag wil ik gewoon een levensles die ik van hem heb geleerd met jullie delen. Een valkuil waar mensen 'onbewust' in (dreigen te) lopen. 

Ieder mens heeft een bepaalde draagkracht. Dus de power die je in je hebt om dingen aan te kunnen. Maar soms kom je in je leven ook dingen tegen die eigenlijk te zwaar zijn om te dragen, dat noem je een te zware draaglast. Hierdoor kun je afwijkend gedrag gaan vertonen. Je begrijpt wel dat dit per mens verschillend is, de één kan meer dragen dan de ander. Vergelijk het met het tillen van iets. Hoe zwaarder, hoe vaker je zal moeten rusten om het langer vol te houden. Wordt de last om te tillen te zwaar dan val je om, struikel je vlugger enzovoorts.

En nu even de praktijk hier in huis. Het zorgen voor Sam vergt heel veel energie van mij, al hou ik nog zoveel van hem. Ik merk wel verschil per dag. Sam heeft goede dagen en slechte periodes. In combinatie met alle andere factoren in mijn leven (man, nog een kind, mijn andere verantwoordelijkheden) is het soms te zwaar voor mij. En dat feit vond ik erg moeilijk om onder ogen te zien. Ik heb het overigens wel jaren volgehouden. Maar ik merk dat, als er iets bij komt, het voor mij behoorlijk zwaar is. En ik kan dat merken aan dingen zoals snaaien (geen appels, maar vooral chocola), korter lontje, minder flexibel kunnen denken of Social Media-verslaving. En zo kan ik dat lijstje trouwens nog verder aanvullen. 

Door dat ik dit heb ontdekt ben ik in actie gekomen. Want mijn energie-voorraad was aan het opgaan. Pittige ontdekking trouwens. Doordat ik veel draaglast heb (die ik overigens met alle liefde draag) moet ik zorgen dat ik voldoende draagkracht heb. Of met andere woorden dat ik voldoende bijtank. En bijtanken doe je eigenlijk door uit te rusten (goede nachtrust) maar ook door leuke dingen te doen. 

Mijn acties zijn concreet geworden. Ik ben bezig met het huishouden op een makkelijker manier te gaan doen zodat ik daar minder tijd aan kwijt ben (maybe later een blogartikel hierover) en wat meer tijd over te houden voor dingen die ik echt leuk vind. Dat laatste vond ik echt weer even moeilijk. Want ik liet mijn tijdsbesteding vaak leiden door de dingen die 'moeten' en daarvan had ik nogal een heel lijstje wat eigenlijk zelden leeg was. 

Nu draagkracht en draaglast weer wat meer in balans zijn voel ik me steeds beter. Ik herken de signalen die me laten weten dat ik weer even op moet laden. En ik kan onbeschaamd genieten van het opladen terwijl er nog heel veel dingen op mijn to-do-list staan.

Een dag zoals vandaag is moeilijk. Sam vraagt onmogelijk veel energie van mij. Heel bewust tank ik dan bij. Als zijn gedrag voor mij heel heftig wordt en ik merk dat ik 'leeg' ben, dan neem ik even afstand. Ik leg hem dat ook uit: ik word heel druk in mijn hoofd van jouw gedrag, ik voel me er ook boos over worden, dat wil ik liever niet. Daarom ga ik even naar boven en blijf jij beneden. Ik moet weer even rustig worden.' Ik ben 10 minuten even boven geweest. Even weer tot mezelf komen. Het grappige hiervan is trouwens dat Sam dit over is gaan nemen. Als het in zijn hoofd even botst neemt hij soms de beslissing om zich even terug te trekken. Hij heeft hiervoor zijn eigen plekjes verzonnen. OOk heb ik Sam aan tafel laten kleien (doet hij erg graag), pakt Niek zijn middagslaapje en neem ik tijd voor mezelf. En dit keer wel een uur lang. 

En weet je...deze dag wordt geen topdag, het wordt geen 10 vandaag. En ook dat is prima. (Hé dat was ook een levensles die ik ooit heb geleerd).

Mijn agenda voor 2021

 Misschien een beetje vroeg, maar ik ben er zo enthousiast over (en ik heb hem al een tijdje in huis). Ik heb een prachtige agenda voor moeders gekocht. 

 

Iedere week lees ik een artikel op de site en op een gegeven moment kwam de melding kwam dat er een agenda in de maak was. Toen ik er uiteindelijk meer informatie over las kwam ik erachter dat het niet zomaar een agenda was. Maar een agenda die wel eens heel goed bij mij, als moeder, zou kunnen passen

 

De opmaak van de voorkant vind je door heel de agenda terug. Iedere week past op twee bladzijdes. En persoonlijk vind het ik heel fijn dat de week op zondag begint. Bij iedere week vind je rechtsonderaan de bladzijde een tekst. Ooit had ik een agenda waar ik dat ook had. Ik heb toen ervaren dat die teksten er niet voor niets stonden, ze hebben me bemoedigd, op z'n tijd terecht gewezen en de juiste focus gegeven.

De agenda werkt heel duidelijk met doelen. Misschien herkenbaar. Maar mijn doelen ben ik eind januari meestal al weer uit het oog verloren. Door de hectiek van iedere dag of het missen van zelfdiscipline. Komende tijd wil ik zelf na gaan denken over doelen voor 2021. Welk stukje levenswijsheid van 2020 wil ik meenemen 2021 in. Of welke valkuil wil ik aan gaan pakken? Ik wil het vooral niet te groot maken. En dit keer wil ik niet gaan afvallen :)

 

Per maand is er een vooruitblik, maar ook een terugblik. Ik denk dat dit voor mij ook heel goed is. Ik vlieg vaak de ene maand in en de andere maand uit en zo zijn we al in november beland. Bewuster leven. Minder stress, minder moeten (van mezelf) en meer genieten. 

  

Per maand is er een maandoverzicht. Met handige lijstjes ernaast. 

 

En van deze bladzijde met de planning voor de tuin gaat mijn 'groene hart' sneller kloppen. Wat gaaf dat het nu in mijn agenda past! 

En dan gewoon van die bladzijdes met van die mooie spreuken. Ik hou daar zo van. Sommige kunnen zo in je hoofd blijven zitten. Ik vind deze al zo mooi:

Achter in de agenda staan van schema's, voor degene die dat makkelijk vind. Ik weet niet of ik ze allemaal ga gebruiken. Maar dit is bijvoorbeeld het huishoudschema:

De agenda kun je hier kopen. 

En binnenkort ga ik op 't gemakje mijn agenda voor komend jaar eens invullen.

Pleegmoeder of supermoeder?

 Het is, net als ieder jaar, de week van pleegzorg. Als je mij op Instagram volgt dan heb je al een aantal berichten van mij hierover kunnen lezen. Daarom vandaag ook een blog over pleegzorg. 

 

 

Ik kom het heel vaak tegen dat mensen een pleegmoeder en een supermoeder onder één noemer laten vallen. Want als je pleegmoeder bent, dan moet je toch wel een supermoeder zijn? Waarschijnlijk val ik voor zulke mensen vandaag van mijn voetstuk. Ik voel me namelijk alles behalve een supermoeder. 

Sam heeft mij moeder gemaakt. Gewoon een moeder met alle gebreken vandien. Een moeder die wel eens ongeduldig is. Een moeder die wel eens te hard en te boos praat tegen haar kind. Een moeder die soms op haar wenkbrauwen loopt van vermoeidheid. Gewoon een moeder zoals er heel veel zijn. 

Bij pleegzorg krijg je wel wat extra's op je bord. Je krijgt een familie erbij, met bijbehorend bezoek en verjaardagen. Je krijgt te maken met een voogd, een pleegzorgwerker en momenteel hebben wij ook een therapeut. En Sam zit op school die af en toe ook een gesprek met mij willen hebben. 

We hebben een kind met gedragsproblematiek in huis. Een kind die net wat minder vertrouwen in de mensheid heeft, wat heel logisch is. Een kind wat z'n hoofd voor de helft vol heeft met trauma en dat kun je merken. Zijn opvoeding gaat niet van het leien dakje. 

Maar lieve moeders...als jouw kind wat meer aandacht, professionals en energie nodig had. Dan gaf jij die toch ook? Moeder liefde kan heel veel aan. Of zoals onze therapeut het zegt: ik weet niet wat het is met moeders, maar zij hebben een bepaalde kracht waardoor ze heel veel voor een kind kunnen doen. 

Pleegmoeders zijn net als andere moeders. Je hebt geen speciale gaven nodig. Je hebt wel extra liefde, tijd, plek en energie nodig. Je gaat een keertje vaker onderuit en moet een keertje vaker opstaan. Je hoeft het zeker niet alleen te doen, want zoals je al gelezen hebt, heb je heel veel professionals om je heen staan. 

En we hebben het nog niet over salaris gehad. Wereldsbeste beloning! Als ik zie dat mijn pleegzoon lekker in zijn vel zit is dat voor mij al zo'n cadeau! Of wat denk je van zo'n lekker kroelkind die iedere dag nog even lekker op schoot wil knuffelen. Of als hij 's avonds voor het slapengaan nog even tegen me aankruipt en me al zijn zorgen verteld, dan voel ik mijn pleegmoederhart warm worden. En als ik hem zie groeien en ontwikkelen tot een mooi persoon voel ik me gelukkig. Geloof me, een stap vooruit met een pleegkind geeft je dubbele vreugde, want je hebt er ook dubbel hard aan moeten werken. 

Wat ook bij het pleegmoederschap inbegrepen is, is werken aan je zelf, je huwelijk en gezin. Je ontdekt je valkuilen en je sterke kanten. Je leert afhankelijk te zijn van de Schepper. We leerden wat het gedrag van Sam ons verteld en hoe we hem het beste konden helpen. We kwamen er ook achter hoe we het beste samen konden werken, ook al zijn we heel verschillend. We proberen een manier te vinden waarop beide jongens goed in hun vel zitten binnen ons gezin, zonder dat ze elkaar in de weg zitten. Ouders krijgen gratis levenswijsheid, pleegouders krijgen waarschijnlijk net een portie meer.

Ik voel me geen supermoeder. Ik voel me een gewone pleegmoeder, die iedere dag kracht nodig heeft. Die valt en weer opstaat. Net als alle andere moeders...

Vakantiestrubbels

 We hebben hier nu bijna 6 weken van de zomervakantie achter de rug. Toen we ervoor stonden had ik er erg veel zin in. Ik besloot er zelf ook van te nemen. Ik poets het nodige, per dag draai ik een was en ik zorg voor een gezonde maaltijd. Ik ging lekker genieten van mijn kinderen.

 De eerste week was ook echt genieten. Fijn om niet zo met de klok te hoeven leven. Heerlijk rustig 's ochtends op te starten. En van de simpele uitjes genoten we alle drie. Maar na 4 weken kwam ik op een moment dat ik de conclusie trok dat deze vakantie weer lang genoeg geduurd had. Onze pleegzoon heeft in de tweede vakantieweek een behoorlijke terugval gehad. En pas later zag ik dat dit een terugval was (en geen vervelend weekje zoals ieder kind dit wel eens heeft) en nog later bedacht ik wat de oorzaak was. En jongste zoon krijgt hoektanden. En ik kan je verzekeren: ook daar wordt een kind niet gezelliger op. Dus ik mocht gaan genieten van twee kinderen die beiden niet lekker in hun vel zaten.

Gister kwamen we terug van vakantie. En ik voelde me volledig uitgeput. Vandaag kwam er nauwelijks iets uit mijn handen. Hoe kon ik zo uitgeput van vakantie terugkomen? Wat ging er mis?

 Ten eerste heb ik door hitte, muggen en kinderen die aan het nachtspoken waren veel te weinig slaap gehad. En dat breekt op. Ik was van plan om op vakantie fijn bij te slapen. En dat werd het tegenovergestelde. Nog minder slaap.

Wat ik verder altijd pittig vind is om 24/7 mensen om je heen te hebben. Wat dat betreft ben ik een introvert type. En op vakantie ben ik altijd omringt geweest door anderen. Ben ik te veel alleen maar 'mama' en te weinig 'Rianne' geweest. En mijn jongens zitten allebei niet zo lekker in hun vel wat betekent dat ze mama heel veel nodig hebben en soms letterlijk aan me plakken. Een balans hierin vinden is lastig. Toen Sam naar school ging had ik een balans te pakken, maar in de vakantie blijkt dat lastiger te zijn. Moe en futloos voelen is voor mij meestal een teken dat ik tijd alleen nodig heb.

Persoonlijk vind ik 'vakantie' als moeder erg lastig. Het is me niet gelukt om iedere dag van mijn zegeningen te genieten. Het is me niet gelukt om rustig en kalm te blijven.Genieten van kinderen die niet lekker in hun vel zitten is lastig. Bij iedere stap die ik zet een kind aan m'n been voelen voelt beklemmend. En de honderden keren dat ze me roepen is vermoeiend. En voor de zoveelste keer vraag ik me af: hoe doen andere moeders dit? 

Ik ben niet toe aan vakantie. Ik ben toe aan het schoolritme en vooral rust...

Balans vinden

De kinderen thuis, geen bezoek ontvangen of op bezoek gaan, geen rust vinden tijdens de kerkdienst en als enige uitje de wekelijkse boodschappen bij de supermarkt. Voor mij was het echt een hele uitdaging om een bepaalde balans te vinden. Ik ben een echte huismus, dus al die afspraken en uitjes miste ik niet. Maar ik had wel heel erg de neiging om te gillen omdat ik mezelf niet op kon laden. Ik gaf alles en tankte veel te weinig bij. 
Nu we onze energie niet uit konden/moesten geven aan sociale uitjes vond ik dat ik voor mezelf eens een bepaalde balans moest gaan zoeken in deze periode. En omdat ik er al eerder over schreef (bijvoorbeeld het artikel 'Uit balans') dacht ik dat het goed was om hier verder over te schrijven. Met name omdat ik heel veel lieve reacties van jullie heb gekregen. En ik vast niet de enige vrouw ben met dit probleem.  

Bron: Pexels

Om te beginnen is onze gezinssituatie pittig, mede door Sam. Sam is een enorme lieverd, maar ook een kind met een problematiek. En daar zijn we eigenlijk dit jaar pas écht achtergekomen. En ik ben geen voorstander voor het plakken van etiketjes, maar nu we weten wat Sam heeft is het voor ons echt een soort van opluchting. Het ligt in ieder geval niet aan onze liefde, thuissituatie of opvoeding. En we hebben nu veel meer inzicht in Sam zijn 'gedachtenkronkels'. Zijn gedrag van afgelopen jaar heeft me heel erg uitgeput. Ik probeerde sterk te staan en was ook echt de spil van het gezin. Ik kon en mocht van mezelf niet omvallen, want anders viel heel mijn gezin om. Dus raapte ik mezelf iedere keer bij elkaar en stond weer op. We kwamen als gezin in een negatief spiraal terecht. En dat overkomt je, onverwacht door hele kleine dingen. Dit jaar proberen we als gezin weer sterker te gaan staan. We hebben meer inzicht in Sam zijn gedrag. Maar krijgen ook meer inzicht in ons gezinsleven. We zijn, na God, onze therapeut ook erg dankbaar voor alle hulp hierin. 

De therapie is vooral op Sam gericht, maar al snel benoemde de therapeut dat ze vond dat ik te veel op mijn schouders had. Eigenlijk ben ik al bijna 4 jaar erg alert, omdat ik weet dat ik ieder moment (dag of nacht) klaar moet staan voor Sam. Ongemerkt heb ik deze rol op me genomen. Ik ben ook zijn 'hechtingspersoon' wat betekent dat hij zich het meest aan mij heeft gehecht, hij kan mij heel erg claimen. De therapeut gaf mij de tip om wat meer 'gewoon Rianne' zijn. En daar ben ik in de afgelopen maanden mee aan de slag gegaan. En dat was hoog tijd. 

Dus toen stond ik voor de vraag: wat heb ik nodig om op te laden? En als ik dat ontdekt heb, hoe ga ik dat concreet invullen? En hoe zorg ik dat ik dit vol ga houden zonder weer in mijn 'oude' rol te vallen?

Ik ben er achter gekomen dat ik het heel fijn vind om zo nu en dan alleen te zijn. Op dit moment is Sam op school en ligt Niek op bed. En ik voel me gewoon opladen. Maar het kan nog simpeler: alleen eten koken met een muziekje vind ik al heel fijn.  Het even 'uit' staan, even niet alert te zijn. 

De volgende dingen helpen mij om op te laden:

- Stille tijd
Tijd met je Schepper. Ik heb het heel erg moeten leren. Maar dit jaar heb ik een manier gevonden die ik goed kan volhouden. Ik heb nog geen vast tijdstip. Persoonlijk vind ik het fijn om 's ochtends als eerste op te staan zodat ik uit de Bijbel kan lezen. Maar met de gebroken nachten erbij lukte het me niet dit vol te houden. Dus wissel ik nu nog wel eens met de tijdstippen. 

- Gastgezin
We hebben voor Sam een gastgezin gevonden waar hij met regelmaat een dagje mag gaan spelen. Hij gaat er graag naar toe. Zelf doe ik op zo'n dag niet zo heel veel bijzonders. Maar maak ik speciaal tijd voor Niek, lees ik een extra hoofdstuk uit mijn leesboek, neem langer 'stille tijd' of typ een blog. En geniet vooral van de rust en van het niet-constant-alert-zijn. 

- Meer papa-tijd
Leon neemt, indien mogelijk, de kinderen wat vaker onder zijn hoede. Vaak een kwartiertje na het avondeten (stoeien met papa), maar ook wel eens overdag tijdens zijn werk. En sinds kort ook op zondag een uur. Sinds we ontdekt hebben dat ik hierdoor heel fijn op kan laden doen we dit vaker. En we merken dat Sam nu ook veel meer naar Leon trekt. 

- Avond in de week weg
Hier heb ik heel erg lang naar gezocht. Ik kon niet echt iets vinden. Maar heel onverwachts kwam het op mijn pad. En nog twijfelde ik, maar Leon duwde me over het laatste stukje heen. Ik ga nu een vaste avond in de week weg. En dat is fijn!

- Samen weg
We proberen regelmatig samen een avondje erop uit te gaan. En toen kwam de Corona-crisis roet in het eten gooien. Onze ervaring is dat het niet altijd meevalt, mede door het werk van Leon is het heel lastig plannen. Maar die avonden zijn echt goed om weer even Leon en Rianne te zijn, in plaats van papa en mama. Ik probeer hier binnenkort meer over te schrijven!

- Dopjes
En tegenwoordig loop ik vaker met dopjes in mijn oren. Dan luister ik naar een preek, luisterboek of gewoon muziek. Ik hoop je in de toekomst wat 'luistertips' te geven.  Maar het werkt voor mij heel fijn. Het stuurt je gedachten zodat je aan iets anders kan denken. Als de kinderen om me heen lopen hebben zij eerste prioriteit, als ze me nodig hebben berg ik de dopjes weer op of klik de muziek weg. 

Denk nu niet dat ik het wiel heb uitgevonden. Misschien is het zelfs wel belachelijk dat ik dit pas na 4 jaar moederschap heb uit moeten vinden. Ik was te trots en dacht dat ik het allemaal zelf wel zou redden. Totdat het bijna te laat was...

Als laatste wil ik nog iets doorgeven wat voor mij echt een eye-opener was. Het feit dat ik altijd doorga en blijf werken aan mijn oneindige to-do-list is niet uit de lucht komen vallen. Ik ben zo opgevoed, zo zag het er bij mij thuis ook uit. En de situatie waar ik nu in zit maakt dat mijn to-do-list nooit klaar is en ik een kind heb die heel veel aandacht en zorg vraagt. Als ik niet op de rem stap, doet niemand het voor mij. En juist doordat ik nu meer voor mezelf zorg laat ik aan mijn kinderen zien dat je eigen persoon er toe doet. Als ik als moeder mezelf altijd maar wegcijfer is er kans dat mijn kinderen dit later ook gaan doen. Maar als ik goed voor mezelf zorg ben ik een leukere versie van mezelf, een lievere vrouw voor Leon en een geduldiger moeder voor de kinderen. 

Als laatst wil ik afsluiten met dit lied..

Huilend moederhart

Zo nu en dan vind ik het heel fijn om van me af te typen. Recht vanuit mijn hart. Vandaag zo'n blog recht vanuit mijn moederhart. 

Ik heb nooit geweten dat een moederhart zoveel pijn kon doen. Ik heb nooit begrepen dat je je zo wanhopig voelt als je merkt dat je kind op alle fronten vastloopt. Nooit heb ik begrepen dat gesprekken over je kind je bijna lichamelijk pijn kunnen doen. En toch zijn er wekelijks van die gesprekken. En natuurlijk ze proberen je kind toch positief te schetsen, maar de boodschap komt over. Ik zie mijn pleegkind falen op scholen, falen in het contact met andere kinderen. En keer op keer bevestigen andere mensen dat. 

pixabay

En eerlijk gezegd: thuis zie ik het voor mijn ogen gebeuren. Thuis is het ook niet het jongetje wat hij diep van binnen is, thuis heeft zijn trauma de overhand. Thuis komt alle frustratie van de hele schooldag los. Probeer ik hem op te vangen waar ik kan, maar ontglipt mij soms ook de frustratie. Omdat ik zijn veilig honk ben, voel ik me de rots waar tegenaan gebeukt wordt, soms letterlijk. Typte ik nou rots? Ik voel me vaak meer een hoop zand die langzaam steeds kleiner word. 

En stiekem van binnen voel je dolksteken, kruipt de onzekerheid omhoog. Zou ik het dan wel goed doen? Geef ik hem genoeg tijd, aandacht en liefde? Leer ik hem de goede dingen of ziet hij mij ook iedere keer de fout ingaan? 

En stiekem wil je het van de daken afschreeuwen: ja, ik geef hem liefde! Ja, ik geef hem aandacht! Ja, ik leer hem de goede dingen! Ik maak iedere dag weer fouten, maar ik doe mijn best om mijn pleegkind goed op te voeden. 

Niemand op de wereld houdt meer van hem dan ik. Hij is niet mijn eigen vlees en bloed, maar hij is toch een stukje van mij, want mijn liefde, aandacht en tijd heb ik in zijn opvoeding gestopt. Maar ik heb de afgelopen jaren geleerd dat liefde niet alle problemen oplost. Want anders hadden we deze problemen niet gehad. 

Ondertussen krijg ik een mailtje binnen: gesprek met orthopedagoog op school. 

Ik stuur Leon een appje: 'schat, kun jij dat gesprek voeren op school?'

Want deze moeder laat haar hart huilen. Typt het hele verhaal, nog met haar jas aan en een reep chocolade naast zich. Waarschijnlijk kan een vaderhart de dolksteken beter opvangen. 

10 herkenbare situaties voor moeders (met kleintjes)

Ondertussen ben ik het leven met twee kleintjes al wel gewend. Vandaag beschrijf ik 10 herkenbare situaties die je vast wel herkent als je ook één of meerdere kleintjes thuis hebt rondlopen. Gewoon om af en toe te glimlachen en te relativeren, of als feest der herkenning. 

Pixabay

1. Mijn baby heeft zich zo vies gemaakt dat ik me twee dingen afvraag: 1. hoe pak ik hem vast? 2. Hoe ga ik dit schoon krijgen? Eerlijkheid gebied te zeggen dat onze peuter er soms ook wat van kan. 


2. Ik vind het altijd een spannend momentje na het stofzuigen: de stekker uit het stopcontact trekken. Gespannen luister ik: slaapt hij (al) of is hij (al) wakker?


3. Ik wens soms echt dat ik vier dingen tegelijk kan doen: een baby voeden, telefoon opnemen, in een pan met eten roeren en mijn peuter op de wc helpen. 


4. Ergens op bezoek gaan is een sport. Je komt armen, benen en ogen te kort. 


5. Wat heb ik nu eigenlijk gedaan vanmorgen?  Waarschijnlijk neuzen poetsen, luiers verschonen, baby in bad gedaan, peuter 3 keer op de wc gezet, telefoontje beantwoord, ontbijttafel afgeruimd, mail gecheckt, fruithap klaargemaakt, baby gevoed en een emmer met sopje klaargezet en uiteindelijk beseft dat het weer tijd voor de lunch was.


6. Onze kinderen lijken het met elkaar af te spreken om je tegelijk nodig te hebben. De peuter een driftbui en de baby met een hongerige maag. 



7. Emoties, emoties, emoties. Huilen om doorkomende tandjes. Een driftbui omdat mijn peuter niet krijgt wat hij wil. Schaterlachende baby. Een vastklemmende peuter aan m'n been. Met al die emoties is mijn leven net een achtbaan. 


8. Mijn rustmomenten van de dag: de tijd dat ik even naar de wc kan (en ik geluk heb dat de peuter niet aan de deur staat de rammelen)


9. Eten is een dingetje: de peuter zit in de 'lus-ik-nie-fase' en de baby wil heeeel erg graag eten. 


10.  Overdag even rustig op de bank zitten betekent tegenwoordig: knuffelmoment met de hele familie! Wel even oppassen dat er ondertussen geen oog uitgestoken wordt, een arm uit de kom draait of een vinger gebroken. 

Nogmaals....met een knipoog ;)
Later verlang ik vast heel erg naar deze periode terug!

Strubbels van een thuisblijfmoeder

Wat ben ik blij dat ik thuisblijfmoeder mag zijn. Fulltime thuis om voor mijn kinderen te zorgen! Daar geniet ik van. Ik besef ook dat er moeders zijn die dat heel graag zouden willen, maar om welke reden dan ook, niet kunnen. 

Ik ben gewoon een enorme moederkloek ben die haar kinderen moeilijk af kan staan (al is het voor een uur) aan een ander. Ik merk wel dat ik Sam makkelijker weg breng. Ik weet dat hij zich prima redt en dat hij daar geniet. En dat het leerzaam voor hem is om de wereld zonder zijn pleegmoeder te ontdekken. Maar bij Niek merk ik hetzelfde als ik voorheen bij Sam ook had. De neiging om na 5 minuten al te bellen of het wel goed gaat. Hoewel ik ook merk dat ik makkelijker op kan laden als ik zonder kinderen weg ben. 

Toch merk ik dat het 'thuisblijfmoederen' me soms ook enorm op kan breken. En dit schrijf ik niet om te klagen, maar wel om een eerlijk beeld te geven. 

Bron: Unsplashed

Sam wordt binnenkort 4 jaar. Wat een mijlpaal! Dan begint het schoolleven voor ons. Dat zal wennen worden. Hoewel deze moeder die mijlpaal heel wat vind, helpt Sam me wel over een drempel heen. Hij is ontzettend aan school toe. Hij wil het liefst dat ik de hele dag met hem speel. Als ik hem mijn tijd en aandacht geeft is het het liefste kind van de wereld, maar o wee als ik dat niet doe. Het geeft heel wat strijd. En het zuigt me ook helemaal leeg. En als hij merkt dat ik uitgeput ben (dus niet echt mezelf), dan gaat hij daar ook op reageren. Negatief spiraal noemen ze dat. 

Niek wordt ook wat ouder. En wat een zonnetje in huis is het! Nu hij wat ouder wordt is hij ook meer wakker, wil ook meer aandacht en krijgt ook duidelijk een eigen willetje. Prima en ook helemaal gezond. 

Mijn leefomgeving of sociale omgeving werkt ook niet helemaal mee. We wonen prachtig, maar eenzaam. Ver bij familie, vrienden en kennissen vandaan. Sociale contacten zijn miniem. Buitenom whatsapp spreek ik weinig andere moeders. En natuurlijk; dit is een keuze. Normaliter red ik dit ook goed. Maar ik mis soms wel die buurvrouw die eventjes op kan passen. Ik mis wel dat jongetje in de straat die een goed speelmaatje voor Sam kan zijn. Contacten opbouwen kost veel energie. 

Maar je snapt het wel. Onder de streep hou ik nauwelijks energie over. Wat er voor zorgt dat ik me 's avonds behoorlijk uitgeput voel. En ik totaal geen vrolijke echtgenote en moeder ben, maar eerder een uitgewrongen dweil. 

De laatste tijd speelt het heel erg door mijn hoofd dat het anders moet! Wil ik die vrolijke mama zijn, dan moet er nu iets veranderen. En dat vind ik erg moeilijk. 

Het is moeilijk om toe te geven dat Sam te veel van mij vergt, want ik hou ook zoveel van hem. Ik ben degene die een stap moet gaan zetten. Maar voor mij is dat een loodzware stap. 

Verder is het hoog tijd dat ik een avondje per week voor mezelf ga plannen óf buitenshuis ga werken. Ik moet er af en toe even uit. Mezelf opladen. Terwijl ik een enorme huismus ben. Ik hou erg van het huisje-boompje-beestje-leven. Wat ik ga doen: no idea. Echt niet. Hobby's genoeg, maar dat past allemaal in mijn huisje-boompje-beestje-leven. Misschien word het vrijwilligerswerk in de avond. Het betekent ook dat we een oppas achter de hand moeten hebben voor de keren dat Leon ook weg moet. 

Genoeg te denken. 

Herken jij dit? Hoe los jij dit op?

Een gezond BMI

De knop moest een keertje om. Er zitten nog wat zwangerschapskilo's aan m'n lijf geplakt. Het grote nadeel is dat ik een groot gedeelte mijn kleding van voor mijn zwangerschap niet meer pas. Ik ben geen type die gaat zeuren over impact van de zwangerschap op mijn lichaam. Want ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik zwanger mocht zijn! Maar ik moet wel wennen aan mijn tijgerstrepen en dat extra vet ;). En naast dat mijn kleding niet meer past, zijn de kilo's extra ook gewoon niet gezond. Het Voedingscentrum zegt dat ik overgewicht heb.  

Ik heb heel wat weken borstvoeding kunnen geven. En vond het ontzettend jammer om te stoppen, want dat wilde ik niet. Maar ben tegelijk dankbaar voor alle weken waarop ik wel borstvoeding heb gegeven. Tijdens de periode van borstvoeden had ik kleding aan waarin ik ten alle tijde borstvoeding kon geven. Dus vaak positie/voedingsjurkjes. Maar nu is die periode zo goed als afgelopen. En trouwens, tijdens het borstvoeden zijn die kilo's er niet afgegaan (fabel, wat mij betreft). Wel had ik een enorme eetlust, maar dat is sterk verminderd zodra ik stopte. 

En nu moet die knop om....

Mijn doel is om een gezond aantal kilo's af te vallen. Voor een gezond BMI moet ik 7 kilo afvallen. Ik wil heel graag een gezond lichaam hebben en niet persé voor het uiterlijk (hoewel dat ook mooi meegenomen is). 

Dat helpt mij om wat minder en gezonder te eten. Want eerlijk is eerlijk...het afgelopen jaar heb ik ook heel veel gesnaaid. Ik weet wel degelijk hoe ik aan die kilo's extra kom, ik ben namelijk een echte stresseter. Dus ik ga echt mijn best doen om gezonder eten. Ik ben niet radicaal daarmee begonnen, ik kreeg daar namelijk echt hoofdpijn van (suikerverslaving in combi met ontzwangeren denk ik). Maar we zijn op de goede weg. Ik weet ook dat mijn lichaam nog aan het ontzwangeren is. Maar chocola, koek, chips, taart etc. kan mijn lichaam prima missen.  

En toen dat sporten... sporten is niet mijn ding. Als moeder beweeg je genoeg. Trap op, trap af. Ik sjouw de hele dag met een peuter, baby en wasmanden. Ik probeer zoveel mogelijk te fietsen. Zelden zit ik uren op een stoel. En daarnaast vind ik sporten echt jammer van mijn tijd (en geld). Kortom, 101 redenen om niet te sporten en totaal niet gemotiveerd om het vol te houden. Maar nu ik toch een gezond lichaam wil, hoort wat extra beweging daar ook bij. Kilometers lopen gaat wel met een baby, maar niet met een peuter.  Fietsen gaat wel met een peuter (als hij stil wil zitten trouwens) en niet met een baby. 

Maar de oplossing is dichtbij huis: ik vond de site van Optima Vita. Zij heeft filmpjes met workouts (voor beginners!! en gevorderden) die je prima thuis kan doen. En zo ben ik begonnen. Met het doel om 3x per week zo'n workoutvideo te doen (ongeveer een half uur). 
- Ik kan zelf het tijdstip bepalen. Zo juist heb ik een workout gedaan met Niek erbij. Ook Sam kan op zijn manier mee doen. 
- Ik kan thuis blijven. 
- Het kost me geen cent. 
- Ik kan zelf bepalen hoe intensief ik wil sporten of niet..
- In principe heb je geen materiaal of speciale sportkleding nodig. Hoewel dat natuurlijk wel kan. Zij heeft ook filmpjes met bijvoorbeeld een kettlebell.

Filmpjes zijn duidelijk. Fijne instructie. Geen storende muziek. En goed vol te houden, ook als beginner of oudere. Ik heb onderstaande zojuist deze gedaan en vond hem echt heel goed te doen. Ik probeer gewoon iedere keer een andere. 

Als stok achter de deur hoop ik over een paar weken de stand van zaken te schrijven. Op naar een gezonder leven...

Tips voor (thuisblijf)moeders

Ben jij fulltimethuisblijfmoeder of van plan om fulltime thuisblijfmoeder te worden? Hieronder tips waarvan ik het fijn had gevonden dat iemand ze mij ooit van te voren had verteld. En trouwens...de meeste tips gelden voor alle moeders, fulltime thuis of niet.

Bron: Pixabay

1. Tijd voor jezelf

Ik begin meteen maar met een punt dat ik zelf heel lastig vind en waar ik veel over nagedacht heb. Ik probeer er op later tijd nog eens een blogpost over te schrijven. Maar het komt hier op neer: als moeder geef je heel veel van jezelf aan je man en kind(eren). Dat is, in mijn inziens, je taak en roeping. Anderzijds moet je zorgen dat je zelf ook oplaad, zodat je weer kunt gaan geven. Hoe je dit invult is voor ieder anders. Soms kan een uurtje baantjes trekken in het zwembad voldoende zijn om te ontspannen. Een ander kruipt op de bank met een mooi boek of film. Weer een ander zit op een koor of doet vrijwilligerswerk. Voor mij was het een zoektocht hoe ik de balans kon vinden en misschien ben ik er nog steeds wel niet uit. Maar ik weet dat het belangrijk is dat ik mezelf zo nu en dan oplaad. En dat wil ik je graag meegeven. Zoek een balans. 

2. Uitdaging

Zoek voor jezelf ook een uitdaging. Zelf had ik heel erg het gevoel dat ik daalde in niveau en dat ik in een sleur zakte. Tot ik me de vraag ging stellen: wat vind ik leuk om te doen? Lezen? Dit jaar probeer ik iedere week een boek te lezen. Of naaien? Ik probeer 5 kledingstukken te naaien dit jaar. Ik daagde mezelf uit. Een blog beginnen was één van de uitdagingen. Het leukste vind ik dat ik veel uitdagingen kan combineren met het moederschap. Iedere dag een kwartiertje wandelen kan prima met Sam erbij. En ook bloggen is een goede combinatie. 

3. Planning

Maak voor jezelf een 'flexibele planning' voor iedere dag. Zodat je, als je opstaat, weet wat je die dag wil gaan doen. Ik plan iedere dag een poetsklus. En daar begin ik ook vaak mee na het ontbijt, dat werkt voor mij het fijnst. De rest van de dag volgt daarna weer. Zodra ik een hele dag niks actiefs op de planning heb staan heb ik de neiging de hele dag op de bank te hangen. En daar word in ieder geval ik niet blij van. 

Met 'flexibele planning' bedoel ik trouwens dat je makkelijk kan schuiven en enigszins flexibel erin bent. Een ziek kind heeft meer aandacht nodig dan de stof op de vensterbank. Mensen voor materialen. 

4. Erop uit!

Ga er iedere dag met je kind erop uit, als dat lukt. Als je een baby of peuter verzorgt is er kans dat je de hele dag in je huis blijft zitten, vooral in de wintermaanden. Ik merkte dat ik het fijn vond om iedere dag even buitenshuis te komen. Bibliotheek, eendjes voeren, boodschapje doen, bakje thee bij een vriendin etc. Je ziet, het hoeven geen grote dingen te zijn. Maar even andere mensen zien en ontmoeten verfrist je kijk weer op de dag. 

5. Geniet heel bewust

Het leven is zo gehaast dat je soms vergeet te genieten van je kind. Vaak vind ik het heerlijk om zomaar een kwartiertje naar m'n spelende kind te kijken die de wereld aan het ontdekken is. Het relativeert, want dan besef ik weer waarom ik de keuze heb gemaakt om voor hem te gaan zorgen. En geniet verder van alle kleine dingen die het leven je geeft en die zoveel andere mensen niet hebben. 

6. Voel je niet schuldig

Sommige mensen kunnen je heel erg het gevoel geven dat je een heel relax leventje hebt als je als moeder hele dagen thuis zit. Enerzijds, ja. Ik werk niet voor een baas die verwacht dat je iets op een bepaalde datum af hebt. Of ik hoef niet exact op tijd op mijn werk te komen. Sommige dingen kan ik met gemak een dagje doorschuiven. Maar anderzijds nee, het leven als thuisblijfmoeder is niet relaxt. Je zit namelijk de hele dag onder één dak met hetzelfde kind of meerdere kinderen. Dat is zeker een zegen, maar als je peuter z'n dag niet heeft kan het je van al je energie beroven. Verder heb je nooit het idee dat je klaar bent, er zijn altijd nog klusjes die je kunt doen en altijd nog een kind die je aandacht wil. Je hebt niet het opgeluchte gevoel van 'weekend' of 'vakantie'. En zeker vakantie vergt vaak van jou als moeder nog meer energie. Dus voel je niet schuldig als je om 3 uur je koffie in een luie tuinstoel in de zon opdrinkt en vervolgens nog een uurtje blijft zitten. Dat uurtje haal jij 's nachts weer in :)

7. Zoek lotgenoten op

Hoe fijn is het om iemand naast je te hebben staan die in hetzelfde schuitje als jij zit. Dat is in alle situaties van het leven heel bemoedigend. Maar zeker als thuisblijfmoeder is het fijn als je even bij kunt kletsen met een andere thuisblijfmoeder. Zoek ze op! Of desnoods, als de afstand te groot is, app dan. Deel je genietmomentje, een ontwikkelingssprongetje van je kind, maar ook als het die dag wat minder gaat deel je het. Zij begrijpt je waarschijnlijk als geen ander. En dat begrip kan je juist weer de energie geven om de draad op te pakken of om de situatie te relativeren. 

Aanvullende tips zijn welkom in de reacties!