Zoals klei...

Sam houdt enorm van muziek. In de auto wil hij altijd een CD aan. En dan droomt hij weg. Tot hij op een gegeven moment de hele cd uit zijn hoofd kent en er altijd één nummer favoriet is. En die zingt of neuriet hij mee. En het maakt niet uit of ik een CD met het orkest van Jan Mulder op heb, een cd met alleen klassieke nummers of een kinderkoor. Sam vindt het allemaal goed. 

 

Vandaag heeft hij zijn favoriete nummer van de CD uitgekozen. Uit volle borst zingt hij mee:

 
Zoals klei in de hand van de pottenbakker
Zo ben jij in Mijn hand, zegt de Heer
Zoals klei in de hand van de pottenbakker
Zo maak Ik jou een vat tot Mijn eer

 

 

En onbewust bemoedigd me dat zo enorm. We hebben zorgen om Sam. Thuis gaat het aardig goed met hem. Maar op school wil het eigenlijk helemaal niet. Het afgelopen schooljaar was er voor mij eentje met veel zorgen. En dan ben ik nog zo'n type die dat moeilijk los kan laten. Of misschien is dat de moeder-tijger in me, die vecht en vecht. Urenlange gesprekken gevoerd. Op een gegeven moment zat ik er zo doorheen dat manlief de gesprekken ging voeren. Maar op dit moment heb ik dit weer opgepakt. En eerlijk gezegd...ik ben moe gevochten. 

Maar God kneedt mij en kneedt mij. Precies zoals ik zijn moet. Tot Zijn eer. En het doet pijn een diepe doffe pijn. 

Ken je dat gevoel? Dat je weet wat de beste keuze is, maar je wilt hem niet maken? Dat gevoel heb ik. We moeten gaan beslissen voor Sam, voor z'n toekomst. Welke school zou het beste zijn voor Sam? Diep in mijn hart weet ik het. Maar ik wil niet. Ik wil niet omdat het de moeilijkste optie is. Voor ons, voor Sam. Hoe moeilijk zal het voor Sam zijn? Zal hij huilen, stampen, boos zijn? Zal hij weken van slag zijn? 

'Mama, wil je dit nummer nog eens doen? Het is mijn lievelings!'

Lieve, lieve Sam. Je weet niet wat je te wachten staat (of nou...ik heb het idee dat je het onbewust aanvoelt). Je hebt al zoveel in je jonge leven meegemaakt. Je ontmoet zoveel onbegrip in de wereld, zoveel mensen begrijpen je niet. Hoeveel zul je nog mee maken? 

 

Kneed mij, Here God
Ook als het soms wel eens pijn doet
Kneed mij, Here God
U weet precies hoe ik zijn moet
 

Ik weet het. Ook hier komen we weer sterker doorheen. Want God weet precies hoe we moeten zijn. God heeft een plan, ook voor onze Sam. God weet precies hoe Sam moet zijn. Mijn kind zingt dit vol vertrouwen. Met trillende stem zing ik mee. Ik hoop niet dat hij het hoort.

Ondertussen hebben we de stap gemaakt. Sam gaat van school wisselen. Een school ver weg. Een school waar ik hem niet kan halen of brengen. Ik kan niet wachten om Sam straks de zien groeien en bloeien. Precies hoe hij zijn moet...

Ons verhaal

Nu er wat meer mensen mee zijn gaan lezen is het denk ik goed om ons verhaal over ongewenst kinderloos naar kinderrijk te vertellen. Op Instagram ben ik ook mensen tegen gekomen die worstelen met deze pijn. De pijn die ik heel erg herken vanuit het verleden en die soms ook nog bepalend is voor het heden. Ooit begon ik met schrijven op de site van gezinsleven, maar deze is offline en dus is mijn verhaal niet meer online te lezen. Daarom vertel ik nu mijn verhaal in één blogartikel. Mocht je het fijn vinden dat ik hier en daar wat meer op door ga, laat het me gerust weten in de reacties of via de mail.

Leon en ik ontmoeten elkaar 10 jaar geleden. Na 2 jaar verkering zijn we getrouwd. En ik had één hele grote wens: mama worden. Ik was daar dan ook heel erg op gefocust. En iedere maand was erg spannend. Ik kom uit een kinderrijke familie en het was zo 'gewoon' om zwanger te raken. Dus ik verwachtte dat het ons ook snel zou gebeuren. De eerste maand was niet raak en ik weet nog hoe jammer ik dat vond. Ik had nog heel erg het gevoel dat het maakbaar was ofzo. Ongewenste kinderloosheid kende ik niet echt van dichtbij, maar ik had vroeger wel vol aandacht het programma Babyboom gekeken. Maand na maand ging voorbij. Ik las me suf op internet en probeerde ondertussen toch mijn nuchtere verstand te gebruiken, maar ergens in mijn hoofd had ik een zeurend stemmetje wat zo nu en dan steeds harder ging roepen. Toen ik rond de eisprong iedere keer licht bloedverlies had ben ik naar de huisarts gestapt. En ik legde meteen ook mijn onzekerheid voor. Onze huisarts was daarin juist gespecialiseerd en wou ons graag helpen. Dus ik kreeg een echo en ging bloedprikken om te kijken of ik een eisprong had. En toch leek dat stemmetje geen gelijk te hebben: alles leek oké. Toen was het de beurt van manlief. En dat viel niet mee. Wat een enorme opdoffer kregen we. De kans op spontane zwangerschap was laag, 10%. Maar de huisarts zei dat er in het ziekenhuis nog veel te behandelen was. En dachten wij heel positief: 10% kans is nog altijd kans. We zullen geen groot gezin krijgen, maar helemaal nooit zwanger leek ons onwaarschijnlijk.

Na een paar maanden besloten we dan toch maar naar het ziekenhuis te stappen. Nogmaals werd alles bekeken. En toen kwam de grootste klap: minder dan 1% kans op een spontane zwangerschap. En die werkelijkheid deed me kopje ondergaan. Wat was dat pittig en wat kostte me dat veel tranen. Een waarheid die zo moeilijk te accepteren was. 

En uiteindelijk kom je dan toch weer boven water. En hap je weer een volle teug lucht. In die periode wenstte ik dat God mij een briefje gaf waarop stond wat we moesten doen. Ik had het gevoel dat mijn hart overliep van moederliefde, die ik aan helemaal niemand kwijt kon. Leon en ik besloten verder te kijken naar wat wél kon. We gingen naar het ziekenhuis om te luisteren naar een informatiebijeenkomst over IUI, ICSI en IVF. WIj zouden voor de laatste 2 in aanmerking kunnen komen. Maar het stond ons zo volledig tegen dat we eerder weg zijn gegaan. Dit konden we niet. Daarna gingen we naar een informatiebijeenkomst over adoptie en daarna nog eentje over pleegzorg. En toen vielen we stil. Wat nu? We lieten de informatie bezinken. En besloten afzonderlijk van elkaar er een week over te bidden en na te denken. Daarna keken we elkaar aan. En ons hart gaf hetzelfde antwoord: pleegzorg. Ik geloof dat God ook op die manier antwoorden kan geven, door gedachten te leiden. 

We namen een rustpauze. Genoten van het samenzijn. Hebben heel veel moeten praten om bij elkaar te blijven. Ik had het soms ontzettend moeilijk. Want ik was er zo op gefocust geweest dat ik nog steeds zat te rekenen wanneer ik een eisprong zou hebben. En dan realiseerde ik me dat het bijna onmogelijk was om zwanger te raken. En nu ik hierop terug kijk moet ik zeggen dat dit nog steeds diep geworteld zit. Automatisch bereken ik nog steeds wanneer ik mijn eisprong heb. En automatisch vang ik de signalen van mijn lichaam op. Ik wou dat ik het uit kon schakelen! 

Daarna gingen we de screening in voor pleegzorg. Gesprekken en een cursus. We gaven onze wens door: perspectiefbiedend (of met andere woorden: opvoeden tot 18 jaar) en kindje van 0-3 jaar. Overigens begint het met kinderen met die leeftijd altijd met crisisplaatsing omdat nog te weinig duidelijkheid is over de situatie waar het kind uitkomt. En we besloten dat we nog één keer samen op vakantie gingen en daarna ons open zouden stellen voor een pleegkindje in ons hart en huis. 

Na 2 maanden wachten kregen we heel onverwacht een telefoontje. En een paar uur later was daar Sam. Een ongelooflijk moment. Niet te bevatten als je dan uiteindelijk met zo'n klein frummeltje achter blijft. Sam was bijna 1 jaar toen hij bij ons kwam. En zoals je misschien al wel heb gelezen woont hij nog steeds bij ons. Maar is hij geen klein frummeltje meer. 

 Het verlangen naar een zwangerschap bleef. Ik denk dat het een soort instinct is bij mij. Maar in plaats van een zwangerschap werd onverwacht mijn eierstok weggehaald. Ik had een cyste die daaraan verkleefd was. Dat was hard slikken. (Hier kun je het blogartikel teruglezen)

En dan wonder boven wonder raakte ik toch heel erg onverwacht zwanger.  En loopt hier nog een tweede jongetje rond. Niek is een echt wonderkindje. Helemaal niemand verwachtte het meer. Zelfs ik had me erbij neergelegd dat het nooit meer zou gebeuren. 

We hebben een bijzonder gezin. Maar ik zie allebei onze jongens als een geschenk van God. Allebei op zo'n bijzonder manier gekregen.  Of er een verschil in liefde is? Nee. Alleen merk ik dat het met Niek allemaal wat makkelijker gaat. Hij vertrouwt mij blind. En dat doet Sam totaal niet. Voor Sam moet ik veel meer vechten. Maar ik hou van ze, van allebei en dat gaat niet meer over.

Dit is ons verhaal in notendop. Mocht je nog meer willen lezen dan kun je op de labels (pleegzorg, ongewenst kinderloos en zwangerschap) aan de rechterkant naast dit artikel klikken. Mocht je graag persoonlijk contact met mij hebben naar aanleiding van dit verhaal dan kan dat. (uitliefde.rianne @ gmail.com)

Over draagkracht en draaglast

 Bovenop de tafel zitten, een klap tegen de lamp geven, verboden woorden zeggen, een knuffelbeer leeghalen,  gooien met spullen en tot slot nog een brutale mond als ik er iets van zeg. Ik heb Sam een dag thuis. En hij lapt alle mogelijke regels aan zijn laars en gehoorzamen komt vandaag niet voor in zijn woordenboek.

Sam is een schat en ik hou onnoemelijk veel van hem. Maar bovenstaand gedrag kan me enorm uitputten. Soms borrelt en bruist het bij mij van binnen. Ik wil heel graag boven zijn gedrag staan en van daaruit reageren. Maar dit gedrag triggert mijn boosheid enorm. 'Sinds wanneer zitten we hier op de tafel?' Het geeft me soms het gevoel dat alle energie die ik in de opvoeding van Sam heb gestopt totaal niet zijn geland bij hem. Dat frustreert enorm. 

Maar goed, aan alle nadelen plakt ook een voordeel. En zo heeft Sam me wat dat betreft al zoveel levenslessen geleerd. Vandaag wil ik gewoon een levensles die ik van hem heb geleerd met jullie delen. Een valkuil waar mensen 'onbewust' in (dreigen te) lopen. 

Ieder mens heeft een bepaalde draagkracht. Dus de power die je in je hebt om dingen aan te kunnen. Maar soms kom je in je leven ook dingen tegen die eigenlijk te zwaar zijn om te dragen, dat noem je een te zware draaglast. Hierdoor kun je afwijkend gedrag gaan vertonen. Je begrijpt wel dat dit per mens verschillend is, de één kan meer dragen dan de ander. Vergelijk het met het tillen van iets. Hoe zwaarder, hoe vaker je zal moeten rusten om het langer vol te houden. Wordt de last om te tillen te zwaar dan val je om, struikel je vlugger enzovoorts.

En nu even de praktijk hier in huis. Het zorgen voor Sam vergt heel veel energie van mij, al hou ik nog zoveel van hem. Ik merk wel verschil per dag. Sam heeft goede dagen en slechte periodes. In combinatie met alle andere factoren in mijn leven (man, nog een kind, mijn andere verantwoordelijkheden) is het soms te zwaar voor mij. En dat feit vond ik erg moeilijk om onder ogen te zien. Ik heb het overigens wel jaren volgehouden. Maar ik merk dat, als er iets bij komt, het voor mij behoorlijk zwaar is. En ik kan dat merken aan dingen zoals snaaien (geen appels, maar vooral chocola), korter lontje, minder flexibel kunnen denken of Social Media-verslaving. En zo kan ik dat lijstje trouwens nog verder aanvullen. 

Door dat ik dit heb ontdekt ben ik in actie gekomen. Want mijn energie-voorraad was aan het opgaan. Pittige ontdekking trouwens. Doordat ik veel draaglast heb (die ik overigens met alle liefde draag) moet ik zorgen dat ik voldoende draagkracht heb. Of met andere woorden dat ik voldoende bijtank. En bijtanken doe je eigenlijk door uit te rusten (goede nachtrust) maar ook door leuke dingen te doen. 

Mijn acties zijn concreet geworden. Ik ben bezig met het huishouden op een makkelijker manier te gaan doen zodat ik daar minder tijd aan kwijt ben (maybe later een blogartikel hierover) en wat meer tijd over te houden voor dingen die ik echt leuk vind. Dat laatste vond ik echt weer even moeilijk. Want ik liet mijn tijdsbesteding vaak leiden door de dingen die 'moeten' en daarvan had ik nogal een heel lijstje wat eigenlijk zelden leeg was. 

Nu draagkracht en draaglast weer wat meer in balans zijn voel ik me steeds beter. Ik herken de signalen die me laten weten dat ik weer even op moet laden. En ik kan onbeschaamd genieten van het opladen terwijl er nog heel veel dingen op mijn to-do-list staan.

Een dag zoals vandaag is moeilijk. Sam vraagt onmogelijk veel energie van mij. Heel bewust tank ik dan bij. Als zijn gedrag voor mij heel heftig wordt en ik merk dat ik 'leeg' ben, dan neem ik even afstand. Ik leg hem dat ook uit: ik word heel druk in mijn hoofd van jouw gedrag, ik voel me er ook boos over worden, dat wil ik liever niet. Daarom ga ik even naar boven en blijf jij beneden. Ik moet weer even rustig worden.' Ik ben 10 minuten even boven geweest. Even weer tot mezelf komen. Het grappige hiervan is trouwens dat Sam dit over is gaan nemen. Als het in zijn hoofd even botst neemt hij soms de beslissing om zich even terug te trekken. Hij heeft hiervoor zijn eigen plekjes verzonnen. OOk heb ik Sam aan tafel laten kleien (doet hij erg graag), pakt Niek zijn middagslaapje en neem ik tijd voor mezelf. En dit keer wel een uur lang. 

En weet je...deze dag wordt geen topdag, het wordt geen 10 vandaag. En ook dat is prima. (Hé dat was ook een levensles die ik ooit heb geleerd).

Pleegmoeder of supermoeder?

 Het is, net als ieder jaar, de week van pleegzorg. Als je mij op Instagram volgt dan heb je al een aantal berichten van mij hierover kunnen lezen. Daarom vandaag ook een blog over pleegzorg. 

 

 

Ik kom het heel vaak tegen dat mensen een pleegmoeder en een supermoeder onder één noemer laten vallen. Want als je pleegmoeder bent, dan moet je toch wel een supermoeder zijn? Waarschijnlijk val ik voor zulke mensen vandaag van mijn voetstuk. Ik voel me namelijk alles behalve een supermoeder. 

Sam heeft mij moeder gemaakt. Gewoon een moeder met alle gebreken vandien. Een moeder die wel eens ongeduldig is. Een moeder die wel eens te hard en te boos praat tegen haar kind. Een moeder die soms op haar wenkbrauwen loopt van vermoeidheid. Gewoon een moeder zoals er heel veel zijn. 

Bij pleegzorg krijg je wel wat extra's op je bord. Je krijgt een familie erbij, met bijbehorend bezoek en verjaardagen. Je krijgt te maken met een voogd, een pleegzorgwerker en momenteel hebben wij ook een therapeut. En Sam zit op school die af en toe ook een gesprek met mij willen hebben. 

We hebben een kind met gedragsproblematiek in huis. Een kind die net wat minder vertrouwen in de mensheid heeft, wat heel logisch is. Een kind wat z'n hoofd voor de helft vol heeft met trauma en dat kun je merken. Zijn opvoeding gaat niet van het leien dakje. 

Maar lieve moeders...als jouw kind wat meer aandacht, professionals en energie nodig had. Dan gaf jij die toch ook? Moeder liefde kan heel veel aan. Of zoals onze therapeut het zegt: ik weet niet wat het is met moeders, maar zij hebben een bepaalde kracht waardoor ze heel veel voor een kind kunnen doen. 

Pleegmoeders zijn net als andere moeders. Je hebt geen speciale gaven nodig. Je hebt wel extra liefde, tijd, plek en energie nodig. Je gaat een keertje vaker onderuit en moet een keertje vaker opstaan. Je hoeft het zeker niet alleen te doen, want zoals je al gelezen hebt, heb je heel veel professionals om je heen staan. 

En we hebben het nog niet over salaris gehad. Wereldsbeste beloning! Als ik zie dat mijn pleegzoon lekker in zijn vel zit is dat voor mij al zo'n cadeau! Of wat denk je van zo'n lekker kroelkind die iedere dag nog even lekker op schoot wil knuffelen. Of als hij 's avonds voor het slapengaan nog even tegen me aankruipt en me al zijn zorgen verteld, dan voel ik mijn pleegmoederhart warm worden. En als ik hem zie groeien en ontwikkelen tot een mooi persoon voel ik me gelukkig. Geloof me, een stap vooruit met een pleegkind geeft je dubbele vreugde, want je hebt er ook dubbel hard aan moeten werken. 

Wat ook bij het pleegmoederschap inbegrepen is, is werken aan je zelf, je huwelijk en gezin. Je ontdekt je valkuilen en je sterke kanten. Je leert afhankelijk te zijn van de Schepper. We leerden wat het gedrag van Sam ons verteld en hoe we hem het beste konden helpen. We kwamen er ook achter hoe we het beste samen konden werken, ook al zijn we heel verschillend. We proberen een manier te vinden waarop beide jongens goed in hun vel zitten binnen ons gezin, zonder dat ze elkaar in de weg zitten. Ouders krijgen gratis levenswijsheid, pleegouders krijgen waarschijnlijk net een portie meer.

Ik voel me geen supermoeder. Ik voel me een gewone pleegmoeder, die iedere dag kracht nodig heeft. Die valt en weer opstaat. Net als alle andere moeders...

Huilend moederhart

Zo nu en dan vind ik het heel fijn om van me af te typen. Recht vanuit mijn hart. Vandaag zo'n blog recht vanuit mijn moederhart. 

Ik heb nooit geweten dat een moederhart zoveel pijn kon doen. Ik heb nooit begrepen dat je je zo wanhopig voelt als je merkt dat je kind op alle fronten vastloopt. Nooit heb ik begrepen dat gesprekken over je kind je bijna lichamelijk pijn kunnen doen. En toch zijn er wekelijks van die gesprekken. En natuurlijk ze proberen je kind toch positief te schetsen, maar de boodschap komt over. Ik zie mijn pleegkind falen op scholen, falen in het contact met andere kinderen. En keer op keer bevestigen andere mensen dat. 

pixabay

En eerlijk gezegd: thuis zie ik het voor mijn ogen gebeuren. Thuis is het ook niet het jongetje wat hij diep van binnen is, thuis heeft zijn trauma de overhand. Thuis komt alle frustratie van de hele schooldag los. Probeer ik hem op te vangen waar ik kan, maar ontglipt mij soms ook de frustratie. Omdat ik zijn veilig honk ben, voel ik me de rots waar tegenaan gebeukt wordt, soms letterlijk. Typte ik nou rots? Ik voel me vaak meer een hoop zand die langzaam steeds kleiner word. 

En stiekem van binnen voel je dolksteken, kruipt de onzekerheid omhoog. Zou ik het dan wel goed doen? Geef ik hem genoeg tijd, aandacht en liefde? Leer ik hem de goede dingen of ziet hij mij ook iedere keer de fout ingaan? 

En stiekem wil je het van de daken afschreeuwen: ja, ik geef hem liefde! Ja, ik geef hem aandacht! Ja, ik leer hem de goede dingen! Ik maak iedere dag weer fouten, maar ik doe mijn best om mijn pleegkind goed op te voeden. 

Niemand op de wereld houdt meer van hem dan ik. Hij is niet mijn eigen vlees en bloed, maar hij is toch een stukje van mij, want mijn liefde, aandacht en tijd heb ik in zijn opvoeding gestopt. Maar ik heb de afgelopen jaren geleerd dat liefde niet alle problemen oplost. Want anders hadden we deze problemen niet gehad. 

Ondertussen krijg ik een mailtje binnen: gesprek met orthopedagoog op school. 

Ik stuur Leon een appje: 'schat, kun jij dat gesprek voeren op school?'

Want deze moeder laat haar hart huilen. Typt het hele verhaal, nog met haar jas aan en een reep chocolade naast zich. Waarschijnlijk kan een vaderhart de dolksteken beter opvangen. 

Twee telefoontjes

Als eerste wens ik jullie het allerbeste toe voor 2020!

Ondertussen blog ik alweer 2 jaar en is dit blogbericht nummer 156. Steeds meer mensen lezen mee op dit blog, ontzettend leuk! Bloggen geeft mij nog steeds veel voldoening, dus hoop ik gewoon te blijven schrijven. Toen ik pas begon kwamen er per week 2 blogartikelen online, later heb ik dit teruggeschroefd naar 1. Dit is voor mij ook beter vol te houden. Maar zoals je misschien al wel gemerkt heb, komt er soms een blogartikel extra tussendoor. Ik plan dat niet echt, maar het is meer spontaan iets wat in me opkomt. 

De Kerstvakantie is voor mij altijd een vakantie apart. Anders dan andere vakanties. Dit komt natuurlijk door al die feestdagen. Maar de overgang naar een nieuw jaar vind ik ook altijd een moment van terugblik en evaluatie.

Bron: Pixabay

De afgelopen dagen schoot er opeens weer een herinnering door mijn hoofd. Van twee telefoontjes. Een aantal jaar geleden hebben wij ons ingeschreven bij een organisatie van onze kerkelijk gemeente die samen met nog een aantal kerken een pleegzorgnetwerk op heeft gezet. Dit hebben we gedaan omdat we graag mensen helpen, met name dus ook medechristenen. Maar ook omdat het ons goed leek om meer kinderen in huis te hebben voor Sam. We hadden niet meteen een beeld om een kind langdurig in huis te nemen, maar meer gastopvang, zodat het kind een paar weken afstand kan nemen van de thuissituatie. 

We hebben hiervoor een intake gehad (door deze organisatie). En we kwamen op 'de lijst'. Eigenlijk waren we er niet eens zo mee bezig. We kregen wel eens een uitnodiging voor een avond, maar die avonden waren voor ons vaak kilometers verderop óf we konden niet. 

Totdat Leon me opbelde. Ik liep op het einde van mijn zwangerschap. Hij had een telefoontje gehad. Of wij plek hadden om voor een aantal weken een puber in huis op te nemen. Het was crisis, dus vanaf vandaag. Nou,toen schoot er toch behoorlijk wat adrenaline door mijn bloed. In onze omgeving was een puber in nood. Iemand die op zoek was naar een veilig nest. Maar met een blik op onze situatie hebben we toch nee gezegd. Toch speelde het de hele dag door mijn hoofd. Het voelde voor mij dubbel. We hadden een logeerbed op zolder staan. Maar anderzijds moesten we kiezen voor ons eigen gezin. 

Toen Niek een week of 15 oud was overkwam het ons opnieuw dat we plots werden gebeld. Wederom een puber in nood. Maar ook dit keer moesten we nee zeggen. Hier thuis was het alles behalve stabiel. Ik had mijn balans nog niet gevonden en Sam was totaal van slag door alle veranderingen. We hadden ruimte in ons huis, ruimte in ons hart, maar geen ruimte in ons gezin. 

Daarna hebben Leon en ik ons van de lijst laten halen. Hoe groot ons hart ook is, we moeten in de eerste plaats voor ons gezin kiezen. Sam kan heel slecht veranderingen verwerken, dus een crisisplaatsing zou hij totaal niet kunnen hebben. Ik zou heel veel kinderen willen helpen, maar God gaf mij enkel Sam om voor te zorgen. Aan de andere kant; ik mág voor Sam zorgen, wij mogen Sam een veilig nestje geven. En daar zijn we al heel dankbaar voor. 

Nu we binnen een jaar tijd 2x gebeld zijn voor een plaatsing, zagen we wel hoe groot de nood is. Ook binnen ons eigen kringetje. En dan is het lastig om nee te zeggen, want we willen graag helpen. Er zijn gezinnen in nood, er zijn jonge mensen in nood. 

Mocht je ruimte in je hart, je huis en je gezin hebben...misschien zouden jullie in 2020 wat voor een ander kunnen betekenen

Vergeet de herbergzaamheid niet; want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd (Hebr. 13:2).

Woordenwensjes

Vandaag deel ik dit mooi gedicht van Woordenwensjes:

Week van de pleegzorg; leestip

Deze week is het de week van de pleegzorg. Dat betekent dat pleegzorg net wat meer aandacht krijgt. In de media zie je bijvoorbeeld pleegzorg wat vaker voorbij komen. Als pleeggezin worden we ook extra verwend: we kregen een lief kaartje als blijk van waardering en we mogen als gezin gratis naar het zwembad. Met dat laatste was Sam erg blij :), deze pleegmoeder vind het best een onderneming. Maar goed, schouders eronder en we gaan ervoor. 

Omdat het de week van de pleegzorg is, wil ik met jullie een artikel delen die ik van de week las. Zij heeft zo'n mooie blik op pleegzorg dat het me altijd weer motiveert. Het artikel vind je hier. 

Lief zorgenkind

Het is alweer een tijdje geleden dat ik over pleegzorg schreef. Terwijl dat eigenlijk de grootste aanleiding was om te beginnen met bloggen. Dus vandaag besloot ik dat het weer hoog tijd was voor een blogartikel over pleegzorg. Mede doordat ik op het artikel: 'Uit balans' zoveel lieve reacties van jullie kreeg. 

Toen we besloten voor een pleegkindje te gaan hadden we wel een bepaald beeld over hoe het zou zijn. Er zouden problemen bij komen kijken maar die konden we wel aan. En hechting kon een dingetje zijn, maar ook dat zouden we vast overwinnen. Ik zou namelijk mijn baan opgeven en volledig thuis zijn met ons pleegkind. Maar hoe de werkelijkheid écht zou zijn is van te voren moeilijk in te schatten. 

Pixabay

Want Sam is een zorgenkind. Ons lief zorgenkind. En vooral deze pleegmoeder kan zich zorgen maken, onze pleegvader staat er altijd wat relaxter in. 

Sam is nu 3 jaar bij ons. En wat een hobbels hebben we moeten overwinnen. Heel erg veel gebroken nachten en avonden waarop hij niet in slaap kon komen. Zindelijkheidsproblemen die nog niet helemaal over zijn. Woedeaanvallen waardoor heel veel spullen kapot zijn gegaan en de sfeer in huis vaak gespannen is en was. Moeite met gezag, waardoor het soms een strijd is hier in huis. Het lastig vinden als andere mensen op visite komen, waardoor ik beperkt afspreek met anderen als Sam aanwezig is. Bij andere mensen op visite met twee kinderen is voor mij nauwelijks te doen, dit doe ik alleen bij familie. Sam heeft een grote emotionele achterstand. En zo zijn er nog meer dingen die spelen. 

Het opvoeden van Sam vraagt van mij heel veel energie. Ik denk zo'n 75% van mijn 'accu'. Dat is er ongemerkt in geslopen. Maar toen hij laatst een nachtje ging logeren zat ik 's avonds op de bank nog te stuiteren van de energie. Als ik de zorg voor Sam heb, ben ik altijd alert. Ik luister voortdurend of het nog goed gaat. Ik heb het overigens wel meer leren loslaten, de dingen laten gebeuren. Maar toch zorg ik ervoor dat ik altijd bereikbaar ben voor hem. Ik ken hem beter dan dat ik mezelf ken. Ik begrijp zijn gedrag, zijn woede, zijn angst, zijn paniek. 

Heel lastig vind ik het naar de buitenwereld toe. Zelfs naar onze familie en vrienden. Ja, Sam moet mij gehoorzamen, maar soms bereik ik dat via een omweg. Nee, Sam mag andere kinderen niet slaan, maar ik begrijp wáárom hij het doet. Nee, Sam mag geen dingen kapot maken in zijn woede, maar ik voel zijn paniek. Ja, Sam hoort in zijn eigen bed te slapen, maar ik ben degene die zijn angst proef en daarom mag hij bij ons tussenin slapen. Mijn kind heeft een rugzak bij zich. Zijn gedrag is niet 'normaal', daarom krijgt hij ook geen 'normale' opvoeding omdat dat niet bij hem werkt. 

Wij wisten van te voren dat Sam een rugzakje bij zich had vol problemen, zoals alle pleegkinderen. Dat het in de praktijk vaak lastiger is dan we van te voren hadden kunnen bedenken is soms lastig. Maar zelf heb ik ook veel respect voor ouders kindje kregen, wat later een zorgenkind blijkt te zijn. Wat moet je dan veel verwerken en accepteren. Ondanks dat je veel van je kind houdt en er misschien zelfs een hele speciale band mee hebt, denk ik dat die ouders in een moeilijker positie zitten dan wij. Mocht je zo'n ouder zijn, dan hoop ik dat de boodschap in dit artikel je net zo mag troosten als het mij deed. 

Toch zou ik helemaal nooit zonder Sam kunnen. Wat hou ik veel van dat joch! Hij voelt als 200% mijn zoon. Ondanks dat ik zorgen heb om hem kan ik vaak ook van hem genieten. En wat een feest als hij weer een stap vooruit doet! Al weet ik dat hij de dag erna soms weer twee stappen terug kan doen.Sam heeft mij geleerd om bij de dag en bij het moment te leven. Al heb ik soms de neiging om me al zorgen te maken om de toekomst. Sommige problemen lossen zich vanzelf op. Het leven met hem is nooit saai. Hem opvoeden is mijn 'levenswerk'. En het is de meest mooie, uitdagende en moeilijkste taak die ik ooit op mijn schouders had. 

Gods weg in je leven is soms zo wonderlijk. Zelf had ik mijn levenspad zo heel anders bedacht. Maar door duistere tijden in je leven kan er soms zoiets moois ontstaan. Mijn leven als pleegmoeder is niet rooskleurig. Maar ik weet dat God mij deze taak gaf en dat helpt mij om door te gaan. God gaf me dit kind (evenals Niek) om voor te zorgen en op te voeden tot Zijn eer. 

Deze week is het de week van de pleegzorg. Er staan 700 (!!!!) pleegkinderen in de wachtrij voor een pleeggezin. Kinderen met een rugzak. Kinderen die liefde en geborgenheid ontzettend hard nodig hebben. 

Van de boekenplank (6): Een (h)echte uitdaging

In dit blogbericht schreef ik al over het boek. Het stond al een heel tijdje op mijn lijstje om te lezen. In de bibliotheek kon ik het boek niet lenen. Uiteindelijk mocht ik het boek lezen van een collega-pleegouder (of hoe noem je dat??).

Dit boek is geschreven door een pleegouder en is voornamelijk voor andere adoptie-/pleegouders geschreven. Of voor mensen die te maken hebben met kinderen met hechtingsproblematiek. Uiteindelijk komt het er op neer dat deze kinderen in de basis flink beschadigd zijn in hun vertrouwen. Want welke reden hebben ze nog om volwassenen te vertrouwen? Juist een volwassen persoon heeft hun leven beschadigd. 

Tijdens het voeden van Niek heb ik het boek stukje bij stukje gelezen. Ondanks alle hectiek en drukte bleef dit boek trekken. Want in dit boek vond ik zoveel herkenning en dat is heerlijk. Weten dat je niet de enige (pleeg)ouder bent die tobt en er soms gewoon niet uitkomt. Maar wat vooral ook heel fijn was: er werden oplossingen aangereikt. Kortom een heel fijn en praktisch boek!

Terwijl ik het boek las heb ik sommige dingen meteen 'uitgeprobeerd' met Sam. Ik begreep zijn gedrag beter en kon er daardoor ook beter op reageren. 

Dingen die me voor altijd uit dit boek bijblijven:

- Pleegkinderen zijn geen 'gewone kinderen'. Daarom helpen die adviezen die iedereen je geeft niet. Daarom moet je pleegkinderen een andere opvoeding geven dan je biologische kinderen. Want ten diepste vertrouwen pleegkinderen je niet. 

- Blijf als opvoeder ten alle tijde kalm (hoe moeilijk is dat..) en wees een rots in de branding. Omdat dit enorm veel van je vraagt moet je zorgen dat je goed voor jezelf zorgt. 

- Goed gedrag afdwingen is als een laagje glansverf. Ten diepste veranderd dit het kind niet. 

- Focus niet op het lastige gedrag van een kind maar op ontwikkeling

- Grenzen opzoeken is betrouwbaarheid testen. 

- In plaats van time-out adviseert de schrijfster een time-in. 

- Gevoelens uiten. Niet alleen verdriet of blijdschap maar zeker ook boosheid. Je mág boos zijn, het is een emotie die menselijk is. Leer een pleegkind om op een juiste manier met emoties om te gaan. 

Ik zou alle adoptie-/pleegouders adviseren dit boek te lezen. Het kan je zoveel verder helpen! En niet alleen jezelf als adoptie-/pleegouder, maar indirect ook je adoptie-/ pleegkind. Het boek leest heel fijn en is heel overzichtelijk. Er worden hele praktische handvatten gegeven zoals bijvoorbeeld over eetproblemen. 

Mocht je meer willen lezen over hechtingsproblematiek is dit een boek wat ik zeker aan zou raden. Zelfs ik zet 'm op mijn lijstje om 'm aan te schaffen zodat ik 'm van mijn eigen boekenplank kan pakken om 'm zo nu en dan raad te plegen. 

Stel dat je twijfelt maar toch wat meer van Inge wil lezen: ze heeft ook een site/blog. Als aanvulling op haar boek geeft ze daar nog meer tips en adviezen. 

8 vragen over pleegzorg

Sinds wij pleegouders zijn krijgen we van allerlei kanten vragen. 
Soms merk ik ook dat er schroom is om bepaalde vragen te stellen. Maar wij zijn er juist open in. Natuurlijk houden we wel bepaalde dingen privé, niet de hele wereld hoeft de achtergrond van Sam te weten. Hier een aantal vragen die wij vaak gesteld krijgen. Vooral de eerste drie vragen krijgen we vaak standaard. Mensen weten vaak niet het verschil tussen pleegzorg en adoptie. Sommige vragen komen in een vertrouwelijk gesprek naar boven. 

1. Is hij geadopteerd?
Nee, hij is een pleegkind maar heeft buitenlandse roots. Sam is overduidelijk geen biologisch kind van ons. Zelfs van sommige kinderen krijgen ik de vraag hoe het kan dat ik de mama van Sam ben. 

2. Uit welk land komt hij?
Pleegkinderen zijn kinderen uit Nederland, dus Sam is Nederlands. Maar hij heeft zijn roots in het buitenlands liggen. 

3. Blijft hij altijd bij jullie?
Naar alle waarschijnlijkheid wel. Heel veel mensen vinden dit erg belangrijk. Dat is het natuurlijk ook, maar wij zijn daar veel minder mee bezig. Belang van Sam staat voorop. 

4. Ben je ook echt moeder voor hem?
JAAA!! Je hoeft geen biologische kinderen te hebben om je moeder te voelen. Ik ben ervan overtuigd dat ik op dezelfde manier moeder ben als alle anderen moeders. Ik voel me soms een leeuwin...kom niet aan mijn zoon! Bij een zwangerschap bouw je een band op met je kindje terwijl het in je groeit, de band met Sam moest groeien nadat hij bij ons gebracht werd. Maar de band is er en gaat ook nooit meer weg. 

5. Hoe noemt hij je?
Hij noemt mij mama Rianne. En waarom kun je hier lezen. 

6. Hebben jullie contact met zijn familie?
Ja hoor, om de zoveel weken bezoeken we zijn familie. Die bezoeken vinden we heel belangrijk voor Sam, zodat hij altijd contact kan blijven houden met zijn biologische familie. 

7. Krijgen jullie kinderbijslag?
Nee, wij krijgen vanuit pleegzorg iedere maand een x bedrag. 

8. Voeden jullie Sam christelijk op?
Ja, wij geven hem een christelijke opvoeding die bij onze levensovertuiging past. Hierin laat pleegzorg ons ook vrij, tenzij er extreme dingen gebeuren. 

Heb jij ook nog een vraag? Stel hem gerust hieronder!

Pleegmama Kloek

In dit artikel kwam je haar naam al tegen; pleegmama Kloek. 
Ik ken haar alleen vanuit haar verhalen van haar blog. Ze schrijft ontzettend leuk en voor mij heel erg herkenbaar. 

De Monitor maakte van haar een persoonlijk portret als pleegmoeder. Ik vind het echt een heel leuk stukje om te zien, maar vooral ook heel eerlijk en puur. Ik denk dat veel pleegouders herkennen in wat ze zegt. En daarom deel ik het graag met jullie:

Trouwens deze week is het de week van Het Vergeten Kind. In deze week wordt er bijzonder stilgestaan bij het kwetsbare kind in Nederland. Thema van dit jaar is: 'Stop het doorplaatsen van kinderen in opvanglocaties'. Er wordt aandacht gegeven aan kinderen die vaak doorgeplaatst worden. Pas maakte ik kennis met een pleegkind die in z'n 12e gezin woonde. Het kwam er op neer dat hij bijna ieder jaar van zijn leven was verhuisd. Wat een ellende voor een kind wat al zo beschadigd is...

Mocht je het onderstaande plaatje tegenkomen (wordt vaak afgebeeld met memo-plakbriefjes), dan weet je dat het de week van Het Vergeten Kind is. 

Informatie over pleegzorg

Stel dat je enthousiast geworden bent over pleegzorg...
Stel dat je graag meer wil weten over pleegzorg...
Stel dat je graag een andere wending wil in je leven...
Stel dat je graag écht iets voor een ander wilt betekenen...
Stel dat je...

Dan heb ik voor jou hier een heleboel sites, boeken en blogs over pleegzorg voor je op een rij gezet. En er zullen er vast nog veel meer zijn! 

Zelf weet ik nog goed dat ik echt een informatie-slurper was op het gebied van pleegzorg. Ik las er alles over wat ik kon vinden. Maar vond het tegelijkertijd best tegenvallen wat ik erover kon vinden. Vandaar dit blogartikel. 

Boeken:

Ze horen bij ons?!

Is een informatief boek, gemaakt vanuit de christelijke jeugdhulpverlening. Heel informatief, maar wel geschreven vanuit de ervaring. Mooi boek om te lezen als je inhoudelijk meer over pleegzorg wilt weten. 

Wij hebben trouwens niet gekozen voor de christelijke pleegzorg, maar ook dan is dit boek fijn om te lezen. 

Een (h)echte uitdaging
Dit boek is nog niet zo lang uit. Ik heb het nog niet gelezen, maar staat wel op mijn lijstje. De recensies zijn lovend. 

Boeken voor kinderen:

Je hoeft niet te kiezen
Sam is nog te klein voor dit boek, het is bedoeld voor kinderen van 4-7 jaar. Heeft de vorm van een informatief prentenboek. Vooral loyaliteit komt aan bod. Boek is heel mooi en duidelijk geschreven voor kinderen. De biologische moeder wordt daar bijvoorbeeld 'buikmama' genoemd en krijgt een eigenlijk plekje in het leven van kinderen. 

Hier woon ik
Boek voor (pleeg)kinderen vanaf 7 jaar. Het is de bedoeling om dit boek samen met een opvoeder of ouder te lezen en erover door te praten. Boek geeft voor pleegkinderen vooral veel herkenning. Ik ben het ook zeker van plan om ooit samen met Sam te gaan lezen. 

Sites
Dé pleegzorgsite van Nederland. Je vind er eigenlijk alle informatie. 

Nederlandse Vereniging voor Pleeggezinnen heeft ook een site. Eerlijk gezegd heb ik niks met NVP. Maar het geeft je bijvoorbeeld kans om andere pleeggezinnen te ontmoeten. 


Blogs
Nieske Selles - ten Brinke, is pleegmoeder en schrijft graag over pleegzorg en geloofsopvoeding. Ze heeft een heel mooi blog met herkenbare verhalen. 

Pleegmama Kloek, actieve en enthousiaste pleegmoeder en blogger. Ze schrijft echt iedere week. Ze is pleegmoeder van 2 pleegkinderen die langdurig bij haar wonen. Haar blogartikelen geven een eerlijke kijk op het leven van een pleegmoeder. 

Pleeghart, dit is een pleegmoeder die via Facebook schrijft. Geeft een heel duidelijk beeld hoe intensief (maar ook mooi) pleegzorg kan zijn. Heel veel respect voor deze pleegmoeder!

Inge van der Weege schrijft een heel mooi blog. Ik ontdekte het blog pas. Zij is de auteur van het boek 'Een (h)echte uitdaging'. 

Tante Pleeg is iemand met heel veel ervaring met pleegzorg. Ze blogt al een tijdje niet meer, maar haar blog bevat een schat aan informatie. 

Jenny, moeder van veel, runt samen met haar man een gezinshuis met veel pleegkinderen. Ze schrijft over haar leven als pleegouder. 

Forum
Ik ben niet zo heel erg van fora. Maar deze, via Facebook, vind ik fijn. Regelmatig vraag ik advies. Want het allerliefst heb ik tips van mensen met ervaring. En soms is het ook fijn om te lezen dat je niet de enige bent die met de handen in het haar zit. 
Hij is overigens een gesloten forum en je komt er ook niet zomaar op. Alleen pleegouders mogen hier lid van worden. 

Verder...
Mocht je echt serieus overwegen om pleegouders te worden dan raad ik je vooral aan om in contact te komen met andere pleegouders. Wij zijn, bij een wildvreemd pleeggezin, een keer op bezoek geweest. Zij zaten in dezelfde situatie dan wij, dat wil zeggen, zonder biologische kinderen een pleeggezin vormen. We hebben nog steeds contact met deze mensen. En zeker als je net een plaatsing hebt is het fijn om ervaren pleegouders in de buurt te hebben om mee te sparren. Wij vinden contact met andere pleegouders heel waardevol. 

Natuurlijk mag je me ook mailen: uitliefde.rianne (at) gmail.com

Niet alleen rozengeur en maneschijn

Over het algemeen typ en praat ik vooral positief over pleegzorg. Maar de realiteit is ook dat pleegzorg heel zwaar kan zijn. Vandaag typ ik daar open en eerlijk iets over uit onze eigen ervaring. 

Wij hebben momenteel een periode achter de rug dat we ons voor het eerst open en eerlijk aan hebben gekeken en hebben gezegd: kunnen wij voor Sam blijven zorgen? Zijn wij de geschikte personen hiervoor? Kunnen wij Sam bieden wat hij nodig heeft?

Ik merkte namelijk aan mezelf dat ik enorm op mijn tenen ging lopen. Halve nachtrust en overdag een peuter vol woede. Ik voelde mezelf een boksbal. En ik vroeg mezelf vaak af: hoelang houd ik dit vol? Met een pittige peuter heb je een goede nachtrust nodig, maar daar kwamen we niet aan toe. En daarboven op hebben we niet alleen een leven met Sam, maar zijn er nog veel meer factoren (waaronder een zwangerschap). 

Omdat ik Sam zijn vaste opvoeder ben, ben ik ook degene bij wie hij zichzelf is. Dus bij wie hij zich uit en de afgelopen tijd was dat vooral woede. Het advies van pleegzorg is rustig blijven, reageren zonder emotie. Maar na de zoveelste gebroken nacht en woede-aanval kon deze pleegmoeder het niet meer opbrengen rustig te reageren. 

En alles bij elkaar zorgde ervoor dat er minder genietmomentjes waren. Maar ook dat ik mezelf ging focussen op dingen die op dit moment niet goed gingen. Ik vergat te kijken naar wat we al bereikt hadden. 

Die periode realiseerde ik me ook echt voor het eerst: we hebben een zorgenkind. Een beschadigd kind, een kind wat een andere behandeling nodig heeft. Daarbij maakte ik mij ook zorgen voor zijn toekomst. 

Toch hebben we samen besloten dat we voor Sam willen blijven zorgen. De liefde voor hem is groot. Voor alle partijen is het beter dat Sam bij ons blijft. We willen samen investeren in zijn toekomst. En we weten ook dat het fases zijn waarin Sam moeilijk gedrag laat zien. Vaak is dit het gevolg van een ontwikkelingssprong of lichamelijke groei.

Daarnaast zien we Sam, ondanks de moeilijke fases, ook de goede kant op ontwikkelen. Heeft hij al heel veel geleerd in de tijd dat hij bij ons was. En dat geeft ook een drive om verder te gaan. 

Wel hebben we besloten om in die periodes hulp in te roepen van anderen, zodat Sam bijvoorbeeld een dagje ergens gaat spelen en ik bij kan gaan tanken. 

Deze stap is best groot voor ons. Toegeven dat het soms te zwaar is. Om hulp vragen. Toch weet ik dat er ook een kracht in ligt. Want op die manier kunnen we het volhouden. Daarom waarderen we het ook zo dat er mensen om ons heen staan die ons willen helpen. 

En opnieuw heb ik door deze periode weer ontzettend veel geleerd. Een pleegkind zorgt er in ieder geval voor dat je je persoonlijk blijft ontwikkelen. 

VIB

Deze blog is helaas al eerder online gekomen door een fout van mijn kant. Maar hier istie nog een keer op de juiste datum :)

VIB? Jup. VIB staat voor Video Interactie Begeleiding. En vandaag vertel ik over onze ervaringen met VIB. 

Als je een pleegkind in huis hebt, heb je meestal ook zorgen. Althans wij wel. 

Is hij goed gehecht? 

In hoeverre in hij beschadigd? 

Hoe kunnen we hem het beste helpen? 

Waarom laat hij dit gedrag zien?

En zo stapelden voor ons de vragen zich op. Deze hebben wij ook besproken met onze pleegzorgbegeleider. Zij stelde voor om een VIB-traject in te gaan en dan vooral gericht op hechting. 

VIB is erop gericht om inzicht te krijgen in het gedrag van het kind. Er wordt (in ons geval) 3 x 10 minuten gefilmd. Dit kan bijvoorbeeld tijdens de maaltijd zijn of een speelmoment. Omdat ze bij ons de relatie tussen pleegouders en kind in beeld wilden brengen stonden wij er ook mooi op. Na een aantal dagen volgt de bespreking van zeker een uur. 

In de eerste instantie waren we daar erg blij mee. We zagen het als helpende hand. Maar er zat een tijdje tussen voordat we echt aan het traject konden beginnen. En toen sloegen de twijfels toe. Wil ik dit wel? Toch besloten om door te pakken. We wilden er ons voordeel mee doen, al was het best wel een drempel. Je stelt jezelf als opvoeder behoorlijk kwetsbaar op. Maar we deden het vooral voor Sam en dat was toch de reden om door te zetten. 

Tijdens de eerste keer filmen gedroeg Sam zich voorbeeldig. De bespreking daarna was ontzettend leerzaam. Er wordt ingezoomd op details. Wat zegt hij? Wat doe jij? Waar kijkt hij naar? We kregen ook daadwerkelijk complimentjes over hoe we Sam opvoeden. En dat deed mij erg goed, het is tenslotte op het moment mijn 'levenswerk'. 

Het tweede filmmoment was Sam aardig zichzelf, waar ik eigenlijk heel blij mee was. Want wij wilden graag geholpen worden in het opvoeden van Sam. De bespreking die daarop volgde vonden we best confronterend. Er werd vooral gekeken naar hechting. Dit kunnen ze overigens zien in details van de dingen die Sam verbaal of non-verbaal laat zien. Hieruit werd de conclusie getrokken dat Sam waarschijnlijk de eerste maanden van zijn leven niet alles heeft gekregen wat hij nodig had qua hechting. En dat doet mij heel veel. Wat had ik dat graag willen voorkomen. We leven nu met beschadigingen. Gelukkig kan het herstelt worden, maar dat kost heel veel energie en geduld van onze kant. 

Hechting = Geborgenheid
Bron: Pixabay

Het derde filmmoment was een samenspel met papa, mama en Sam. Erg leuk om terug te zien. Jezelf gefilmd zien is altijd een beetje confronterend, maar het went. Wij hebben het echt als een leermoment gezien. 

Ik zal VIB altijd aanbevelen aan ouders die meer inzicht willen hebben in het gedrag van hun kind. VIB wordt overigens op velerlei manieren ingezet, ook op school. Je leert vanaf een afstandje naar het gedrag van je kind (en jezelf) te kijken. Confronterend, maar leerzaam. Voor ons was het vooral écht een leermoment. 

Sam heeft er niet zo heel veel van meegekregen. Hij weet dat er een mevrouw hem kwam filmen, soms merkte je dat het hij het een beetje spannend vond of een beetje benieuwd was. Maar vooral in de tweede en derde sessie was hij echt zichzelf. 

Voor mij zat er ook een nadeel aan. En dat was dat ik er te veel bij na ging denken. Bij alles wat Sam deed ging ik dat helemaal analyseren. Tot ik er moe van werd. Enerzijds is Sam een kind wat beschadigd is, anderzijds is het ook echt een gewone peuter. Na de VIB moest ik voor mezelf weer even een goed beeld over opvoeding krijgen. Het had me een beetje in de war gemaakt. Ondertussen heb ik de balans weer aardig gevonden. 

We hebben wel een aantal tips opgevolgd die we hebben gekregen. Tot nu toe heeft dat positief uitgepakt en daar zijn we erg blij mee. We willen graag dat Sam zijn verleden repareert zodat hij een stevig basis heeft waarop hij verder kan bouwen. En we willen, net als alle andere ouders, dat ons kind lekker in z'n vel zit en een stabiele persoonlijkheid opbouwt waarmee hij straks de maatschappij in kan. 

Maar of we nu een pleegkind opvoeden of een biologisch kind...opvoeden is een zoektocht en blijft een zoektocht...

Een tweede

Leon en ik hebben een wens... En vandaag ga ik alles vertellen over onze wens, die hopelijk binnenkort in vervulling mag gaan!

Leon en ik wisten voordat we Sam kregen al dat we graag een gezin wilden stichten met meerdere kinderen. We hebben zelf ook allebei uit een kinderrijk gezin en daar hebben we goede herinneringen aan. Plus het leek ons gezond dat een kind leert delen en samenspelen binnen een gezin. Als geen ander weten wij ook dat kinderen 'niet te plannen' zijn en dat je ze krijgt. Maar door pleegzorg heb je wel meer invloed op het aantal kinderen dat je gezin telt. Al is het binnen pleegzorg wel de regel om niet meer dan 3 pleegkinderen in een gezin te plaatsen, met uitzondering op broertjes en zusjes. Dit gaat dan wel over de vorm van pleegzorg die wij doen, perspectief biedend oftewel langdurig. 

Toen we Sam kregen wist ik het na een half jaar al zeker. Wat we voor Sam kunnen betekenen zou ik voor nog veel meer kinderen willen betekenen. Maar een half jaar later wist ook dat er aan al mijn energie en positiviteit ook een grens zit. Sam vroeg en vraagt nog steeds veel energie van mij. Ik realiseerde dat ik hele mooie plannen kon maken maar dat ik het met enthousiasme alleen niet zou kunnen redden.  

Nu Sam bijna twee jaar in ons huis en hart is zijn we na gaan denken of we serieus voor een tweede pleegkind wilden gaan. We zijn inmiddels wat thuis in de pleegzorgwereld. We weten dat een pleegkind niet alleen vreugde meebrengt maar ook veel zorgen. We weten nu ook dat een pleegkind je niet alleen energie geeft, maar ook veel energie neemt. We zijn er achter dat opvoeden veel van ons vraagt. (Hier schreef ik er meer over.)

Bron: pixabay

Maar ondanks dat we erachter zijn dan de realiteit soms behoorlijk hard kan zijn binnen pleegzorgwereld besluiten Leon en ik toch voor een tweede te gaan. Al staan we heel wat minder naïef in. En hebben we ook zo onze 'wensen en eisen'. Het tweede pleegkind zal namelijk ook moeten passen bij onze Sam. 

Tegelijkertijd is het ook zo'n vreugde om weer een kindje een veilig plekje binnen ons huis te kunnen geven. Stiekem dromen en fantaseren we over een tweede. Een jongen of een meisje? Hoe oud? Welke culturele achtergrond? Welke situatie? Hoe is contact met bio-familie?

Samen met onze pleegzorgwerker hebben we onze wens besproken. Ze dacht dat het goed voor Sam zou zijn. We hebben een plan opgesteld zodat we er naar toe kunnen leven. Er zal letterlijk en figuurlijk een plekje gemaakt moeten worden in ons gezin en huis voordat we op de lijst komen te staan. Ook zal er iemand langs komen van de matching, zodat we hopelijk een goede match krijgen. Met hem of haar zullen we onze 'wensen en eisen' bespreken, ook met het oog op Sam. En dan komt er weer een spannende wachttijd.

We kijken er weer enorm naar uit! Met het vertrouwen dat God ook dit kind op ons pad zal leiden. Het geeft een heel warm gevoel om voor dit kind te bidden en het in Gods handen te leggen. Want één ding weten we zeker: dit kleintje leeft op dit moment niet in een veilig nestje. Met alle liefde zal ook dit kind een plekje in ons hart en huis krijgen. 

Je hebt mijn hart!

Dit gedichtje kwam voorbij op een forum voor pleegouders. Ik vond het zo mooi, te mooi om niet met jullie te delen. Heb hem een klein beetje aangepast. 

Lieve Sam,

Je hebt dan misschien niet mijn ogen

niet mijn krullen, niet mijn lach

Maar vanaf de eerste keer dat ik je zag,

heb je wél mijn hart.

Bron: Pixabay

Het is precies zoals ik het voel. Ik zie niets van mezelf in Sam. Sam heeft niet onze genen, maar wel ons hart. En dát is waar het om gaat. Dat maakt ook dat ik altijd voor onze pleegzoon zal blijven knokken en vechten. Want hij heeft mijn hart. 

En zo horen alle kinderen een plekje te hebben in iemands hart. Want dat is een voorwaarde om te groeien en bloeien op de plek waar God je zet. 

Twee jaar pleegmoeder

Over een tijdje is het twee jaar geleden dat Sam bij ons kwam. Wat gaat de tijd snel en tegelijkertijd lijkt het alsof hij er altijd al was. We zijn heel open de pleegzorgwereld ingedoken, als een avontuur dat we aangingen. Maar wat vind ik er nu (na twee jaar ervaring) ervan?

Bron: pixabay.com

In een viertal punten heb ik onze ervaringen opgeschreven. Ik kan er nog veel meer overschrijven, maar dit zijn voor mij de belangrijkste punten. En zoals altijd schrijf ik weer eerlijk en open. Want de pleegzorgwereld is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. 

Biologische familie
Dit vind ik één van de moeilijkste punten bij pleegzorg. Die biologische familie hoort er helemaal bij, het voelt soms zelfs als een schoonfamilie. Maar het is ook een familie vol problemen (anders was Sam niet bij ons) en hoe beter je de familie leert kennen hoe meer dingen je ontdekt. Ik maak me er soms echt zorgen over. Emotioneel gezien vind ik de bezoeken met zijn familie ook zwaar. Ik moet er ieder keer echt even van bijkomen. Ligt overigens ook veel aan mezelf, want ook dit is een kwestie van 'loslaten' en 'van je af laten glijden'. Die dingen kun je niet veranderen. Ooit leer ik het misschien nog eens. 

Zorgen
Klinkt heel zwaar, is het soms ook, maar niet altijd. Een pleegkind hou je automatisch wat extra in de gaten. Ook professionele personen die naast je staan doen dit. Dat betekent dat heel veel dingen je gaan opvallen in zijn gedrag en waar je je constant bij afvraagt: is dit zorgelijk of hoort dit bij zijn leeftijd? Ondertussen ben ik wel zover dat ik er meer in relativeer. Want veel dingen zijn een fase. Sam is beschadigd in 'zijn basis', omdat hij al heel jong het één en ander heeft meegemaakt. Hij is zichzelf daarom aan het 'repareren', waardoor hij qua gedrag soms terugvalt. Na twee jaar weet ik er ondertussen mee om te gaan, maar sommige fases zijn zwaar. 

Genieten en houden van
Genieten hoort er ook helemaal bij. We hebben een vrolijk mannetje in huis die het heel goed doet. Dat je een kind onder jouw handen zo ziet opbloeien werkt verslavend. Zo verslavend dat je nog meer kinderen wilt zien opbloeien. En wat de liefde betreft...die is er vanaf het begin volop. Zo mooi om te zien dat er geen bloedband nodig is om moeder te zijn. 

Grenzen
Ik heb geleerd om mijn eigen grenzen te bewaken. Grenzen ten opzichte van de professionele wereld, grenzen naar Sam toe en ook mijn persoonlijke grenzen. De professionele wereld (pleegzorgwerker, voogd, etc.) zijn er om je te helpen maar kunnen soms ongemerkt ook over je grenzen gaan. Denk bijvoorbeeld aan je agenda. Als fulltime huismoeder met één kind ben ik heel flexibel, maar ook wij hebben een eigen leven. 
En iedere moeder met een eigenwijze peuter weet dat je duidelijk grenzen aan je kind moet geven. Ik geef toe: ik vind het echt vermoeiend. Zeker als Sam de hele dag tegen mijn grenzen aan zit te boksen ben ik blij als Leon thuis komt. 
En ten slotte ook de grenzen om voor mezelf op te komen. Fulltime huismoeder betekent niet dat je helemaal niks te doen hebt. Het is een mooie, maar soms loodzware job. Vooral omdat het lijkt alsof je alle tijd aan jezelf hebt, terwijl dat helemaal niet zo is. Want ik hou eigenlijk de hele dag rekening met Sam. En 's avonds, als hij op bed ligt, is mijn energie op. Daarom is een avondje voor jezelf soms broodnodig. 
Verder moet je ook leren dat je niet de hele wereld kunt helpen. Je zou zoveel kinderen willen zien opbloeien in je huis. Maar dat kan niet. Bij iedere bijplaatsing moet je bedenken of je dit écht kunt. Want als je het als moeder niet kunt, en dus instort, gaat je gezin ten onder. En zeker pleegkinderen kunnen niet nóg een trauma-ervaring aan. 

Conclusie: als wij met deze ervaringen de tijd 2 jaar terug zou draaien zouden we met alle liefde de keuze weer maken. Wij hebben geen spijt, we hebben alleen zo ontzettend veel geleerd in die 2 jaar tijd.