Twee telefoontjes

Als eerste wens ik jullie het allerbeste toe voor 2020!

Ondertussen blog ik alweer 2 jaar en is dit blogbericht nummer 156. Steeds meer mensen lezen mee op dit blog, ontzettend leuk! Bloggen geeft mij nog steeds veel voldoening, dus hoop ik gewoon te blijven schrijven. Toen ik pas begon kwamen er per week 2 blogartikelen online, later heb ik dit teruggeschroefd naar 1. Dit is voor mij ook beter vol te houden. Maar zoals je misschien al wel gemerkt heb, komt er soms een blogartikel extra tussendoor. Ik plan dat niet echt, maar het is meer spontaan iets wat in me opkomt. 

De Kerstvakantie is voor mij altijd een vakantie apart. Anders dan andere vakanties. Dit komt natuurlijk door al die feestdagen. Maar de overgang naar een nieuw jaar vind ik ook altijd een moment van terugblik en evaluatie.

Bron: Pixabay

De afgelopen dagen schoot er opeens weer een herinnering door mijn hoofd. Van twee telefoontjes. Een aantal jaar geleden hebben wij ons ingeschreven bij een organisatie van onze kerkelijk gemeente die samen met nog een aantal kerken een pleegzorgnetwerk op heeft gezet. Dit hebben we gedaan omdat we graag mensen helpen, met name dus ook medechristenen. Maar ook omdat het ons goed leek om meer kinderen in huis te hebben voor Sam. We hadden niet meteen een beeld om een kind langdurig in huis te nemen, maar meer gastopvang, zodat het kind een paar weken afstand kan nemen van de thuissituatie. 

We hebben hiervoor een intake gehad (door deze organisatie). En we kwamen op 'de lijst'. Eigenlijk waren we er niet eens zo mee bezig. We kregen wel eens een uitnodiging voor een avond, maar die avonden waren voor ons vaak kilometers verderop óf we konden niet. 

Totdat Leon me opbelde. Ik liep op het einde van mijn zwangerschap. Hij had een telefoontje gehad. Of wij plek hadden om voor een aantal weken een puber in huis op te nemen. Het was crisis, dus vanaf vandaag. Nou,toen schoot er toch behoorlijk wat adrenaline door mijn bloed. In onze omgeving was een puber in nood. Iemand die op zoek was naar een veilig nest. Maar met een blik op onze situatie hebben we toch nee gezegd. Toch speelde het de hele dag door mijn hoofd. Het voelde voor mij dubbel. We hadden een logeerbed op zolder staan. Maar anderzijds moesten we kiezen voor ons eigen gezin. 

Toen Niek een week of 15 oud was overkwam het ons opnieuw dat we plots werden gebeld. Wederom een puber in nood. Maar ook dit keer moesten we nee zeggen. Hier thuis was het alles behalve stabiel. Ik had mijn balans nog niet gevonden en Sam was totaal van slag door alle veranderingen. We hadden ruimte in ons huis, ruimte in ons hart, maar geen ruimte in ons gezin. 

Daarna hebben Leon en ik ons van de lijst laten halen. Hoe groot ons hart ook is, we moeten in de eerste plaats voor ons gezin kiezen. Sam kan heel slecht veranderingen verwerken, dus een crisisplaatsing zou hij totaal niet kunnen hebben. Ik zou heel veel kinderen willen helpen, maar God gaf mij enkel Sam om voor te zorgen. Aan de andere kant; ik mág voor Sam zorgen, wij mogen Sam een veilig nestje geven. En daar zijn we al heel dankbaar voor. 

Nu we binnen een jaar tijd 2x gebeld zijn voor een plaatsing, zagen we wel hoe groot de nood is. Ook binnen ons eigen kringetje. En dan is het lastig om nee te zeggen, want we willen graag helpen. Er zijn gezinnen in nood, er zijn jonge mensen in nood. 

Mocht je ruimte in je hart, je huis en je gezin hebben...misschien zouden jullie in 2020 wat voor een ander kunnen betekenen

Vergeet de herbergzaamheid niet; want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd (Hebr. 13:2).