Litteken

Soms blader ik terug op mijn eigen blog. Toen kwam ik het blogartikel: Van wond naar litteken tegen. Eén van de meest gelezen blogpost op mijn blog. Recht uit mijn hart geschreven. Als ik dit artikel nog eens doorlees voel ik de pijn nog steeds. Nu onze situatie is veranderd leek me het goed om een update te geven van 'het litteken'.

Bron: Pixabay

Wat een enorm wonder is ons overkomen. We zijn gezegend met twee lieve jongens, allebei op een bijzonder manier van God gekregen. De komst van Niek kan ik soms nog nauwelijks bevatten. Heel bijzonder dat Niek op ons beiden lijkt. En dat we dit boven alle verwachtingen mee mochten maken. 

Toch merk ik dat het verleden ons nog wel parten speelt. Voor Leon anders dan voor mij. Ik vond het een hele bijzondere ervaring dat ik zwanger mocht zijn. De bevalling vond ik geweldig om mee te maken. Maar deze zwangerschap heeft ons compleet overvallen en overspoeld. Onze Niek was van harte welkom, maar we hebben behoorlijk wat te verwerken gehad. In dit blogartikel schreef ik er overigens ook al over. Ik ben zelfs nu in mijn hoofd nog heel veel aan het verwerken over de zwangerschap en bevalling, terwijl Niek toch al heel wat maanden bij ons is. 

Ooit waren we onder behandeling van een gynaecoloog op de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Tijdens het laatste gesprek gaven we aan dat we geen fertiliteitstraject wilden instappen. Het voelde voor ons niet goed. De arts vroeg of we op een wonder hoopten en gaf aan dat het op dit gebied ook regelmatig voor kwam. Maar, gaf ze aan, hou er rekening mee dat het dus kan gebeuren dat je onverwachts zwanger raakt. Besef dat dit psychisch behoorlijk wat met je kan doen.  Ik heb me daar toen zo over verbaasd. Ieder kind zou immers welkom zijn bij ons.... Maar toch begrijp ik haar nu beter. Als je geaccepteerd hebt dat je niet zwanger zult raken en je hebt je leven daarnaar ingericht, dan is het een hele klap als je plots tóch zwanger bent. Het vraagt psychisch een hele omschakeling.

Maar nu Niek ouder wordt, mijn cyclus weer op gang is, voel ik spanning in mijn lijf. Ik herken het. Want....zouden wij nóg een keer zwanger kunnen worden? Ik merk aan mezelf dat ik daar iedere maand weer, zoals vroeger, dramatisch over ga doen. Ik voel me namelijk iedere maand écht zwanger, om vervolgens na een aantal dagen te ontdekken dat het illusie was. Het is heel gek om weer terug te stappen in het oude patroon, terwijl ik dat absoluut niet wil. Daaraan merk ik dat er echt nog een litteken zit. Dat ik een manier moet zoeken om er mee om te gaan. 

De eerste manier is dankbaarheid. Tellen wat je hebt! En ik heb een hele berg om te tellen. God gaf ons meer dan ik ooit durfde te dromen. Maar het zit in een mens om altijd maar meer en meer te willen. Dankbaarheid is vaak een schaars iets. 

Ten tweede geloof ik dat God mijn leven leid. Hij weet wat ik kan dragen. Ik mag nu genieten van wat ik heb. Ik mag nu de taak doen die ik vandaag heb gekregen. En wat betreft de toekomst, die is van God. En die gedachte geeft mij rust. En natuurlijk droom ik en bid ik erom. Maar het is niet aan mij...

Deze twee dingen heb ik een paar jaar geleden al ontdekt. Ik schreef er toen hier al over. Ik schreef daar ook dat Leon en ik het beiden anders verwerkten. En ook dat is nog niet veranderd. En ook nu is praten noodzakelijk. 

Ik ken stellen die nog steeds ongewenst kinderloos zijn. Ik kan hun pijn voelen. En ik bid voor hen of ze een manier mogen vinden om er mee om te mogen gaan, maar ook of ze uit Gods hand een kindje mogen ontvangen. En écht...wonderen bestaan! Daar is onze Niek een bewijs van, maar zo ken ik nog meer stellen om me heen die toch boven alle verwachting zwanger zijn geraakt.