Ons gezin

Laatst stond ik met baby in de wagen en peuter aan de hand op een beurs. Ik stond te kijken waar ik naar toe zou gaan. Terwijl ik aan het nadenken was en onbewust een 'hmm' mompelde tegen mijn peuter werd ik opeens aangesproken. 
'Mevrouw, is dat uw kind?' een voor mij onbekende meneer van een jaar of 60 wees naar Niek in de wagen. 
'Ja, dat is mijn zoontje'
'En mevrouw,' ging hij verder, 'is die ook van u?' En hij knikte naar Sam die naast me stond. 
'Ja, die ook' knikte ik. 
Uiteindelijk kwam dit gesprek op adoptie en pleegzorg uit. Maar dit gesprek bleef nog heel lang in mijn gedachten hangen. 

Bron: Pexels

Ook laatst toen we vakantie vierden als gezin merkten mijn man en ik op dat mensen ons gezin anders zien dan dat wij dat zelf doen. 
Het is heel duidelijk te zien dat Sam geen biologische zoon van ons is. Maar hij voelt wel als 'van ons'. Natuurlijk heeft hij niet de ogen van Leon of het karakter van mij. Wij weten dat die verschillen er zijn, maar we voelen ze niet. Maar we voelen ons wel degelijk met hem verbonden. (Lees er hier meer over)

Heel bewust praten we daar ook met Sam over. Hij lijkt niet op ons, hij komt niet uit mijn buik, maar we houden net zoveel van hem als van Niek. Over zijn afkomst zijn we open, we geven antwoorden op al zijn vragen (naar zijn niveau). Elke dag weer vertel ik dat ik van hem hou, dat ik blij ben dat ik hem zie. Sam weet nu heel bewust dat hij onze biologische zoon niet is, maar ik hoop dat hij wel voelt dat onze liefde écht is. Ook als hij later dingen meer gaat realiseren. 

Zelf verwachten we dat Niek Sam als zijn broer blijft zien. Hij zal er later wel vragen over gaan stellen. Opmerken dat Sam totaal niet op hem lijkt. Maar ik hoop dat de band die deze twee nu samen hebben voor altijd zo zal blijven. 

Sam heeft soms zulke pittige periodes dat ik het bijna niet trek. Het kost me alle energie. Tot laatst iemand, die heel dicht bij ons gezin staat, erop zinspeelde dat we ook een keuze hadden om Sam 'weg te doen'. Zulke opmerkingen voelen als vurige pijlen in mijn hart. Dat doet zoveel pijn. Ik kan Sam niet opgeven, hoe moeilijk zijn gedrag ook is. Opgeven is voor mij geen optie. Het is vallen, opstaan en weer doorgaan. Net zoals je bij je bloedeigen kind zou doen. En gelukkig weet ik: het is een fase! 

We zijn blij met ons gezin. We weten dat God ons deze jongens gaf, allebei op zo'n ontzettend bijzonder manier. Er overkomt ons niets door toeval. Dat geeft ons ook de kracht om door te gaan als het moeilijk is.