Ons verhaal

Nu er wat meer mensen mee zijn gaan lezen is het denk ik goed om ons verhaal over ongewenst kinderloos naar kinderrijk te vertellen. Op Instagram ben ik ook mensen tegen gekomen die worstelen met deze pijn. De pijn die ik heel erg herken vanuit het verleden en die soms ook nog bepalend is voor het heden. Ooit begon ik met schrijven op de site van gezinsleven, maar deze is offline en dus is mijn verhaal niet meer online te lezen. Daarom vertel ik nu mijn verhaal in één blogartikel. Mocht je het fijn vinden dat ik hier en daar wat meer op door ga, laat het me gerust weten in de reacties of via de mail.

Leon en ik ontmoeten elkaar 10 jaar geleden. Na 2 jaar verkering zijn we getrouwd. En ik had één hele grote wens: mama worden. Ik was daar dan ook heel erg op gefocust. En iedere maand was erg spannend. Ik kom uit een kinderrijke familie en het was zo 'gewoon' om zwanger te raken. Dus ik verwachtte dat het ons ook snel zou gebeuren. De eerste maand was niet raak en ik weet nog hoe jammer ik dat vond. Ik had nog heel erg het gevoel dat het maakbaar was ofzo. Ongewenste kinderloosheid kende ik niet echt van dichtbij, maar ik had vroeger wel vol aandacht het programma Babyboom gekeken. Maand na maand ging voorbij. Ik las me suf op internet en probeerde ondertussen toch mijn nuchtere verstand te gebruiken, maar ergens in mijn hoofd had ik een zeurend stemmetje wat zo nu en dan steeds harder ging roepen. Toen ik rond de eisprong iedere keer licht bloedverlies had ben ik naar de huisarts gestapt. En ik legde meteen ook mijn onzekerheid voor. Onze huisarts was daarin juist gespecialiseerd en wou ons graag helpen. Dus ik kreeg een echo en ging bloedprikken om te kijken of ik een eisprong had. En toch leek dat stemmetje geen gelijk te hebben: alles leek oké. Toen was het de beurt van manlief. En dat viel niet mee. Wat een enorme opdoffer kregen we. De kans op spontane zwangerschap was laag, 10%. Maar de huisarts zei dat er in het ziekenhuis nog veel te behandelen was. En dachten wij heel positief: 10% kans is nog altijd kans. We zullen geen groot gezin krijgen, maar helemaal nooit zwanger leek ons onwaarschijnlijk.

Na een paar maanden besloten we dan toch maar naar het ziekenhuis te stappen. Nogmaals werd alles bekeken. En toen kwam de grootste klap: minder dan 1% kans op een spontane zwangerschap. En die werkelijkheid deed me kopje ondergaan. Wat was dat pittig en wat kostte me dat veel tranen. Een waarheid die zo moeilijk te accepteren was. 

En uiteindelijk kom je dan toch weer boven water. En hap je weer een volle teug lucht. In die periode wenstte ik dat God mij een briefje gaf waarop stond wat we moesten doen. Ik had het gevoel dat mijn hart overliep van moederliefde, die ik aan helemaal niemand kwijt kon. Leon en ik besloten verder te kijken naar wat wél kon. We gingen naar het ziekenhuis om te luisteren naar een informatiebijeenkomst over IUI, ICSI en IVF. WIj zouden voor de laatste 2 in aanmerking kunnen komen. Maar het stond ons zo volledig tegen dat we eerder weg zijn gegaan. Dit konden we niet. Daarna gingen we naar een informatiebijeenkomst over adoptie en daarna nog eentje over pleegzorg. En toen vielen we stil. Wat nu? We lieten de informatie bezinken. En besloten afzonderlijk van elkaar er een week over te bidden en na te denken. Daarna keken we elkaar aan. En ons hart gaf hetzelfde antwoord: pleegzorg. Ik geloof dat God ook op die manier antwoorden kan geven, door gedachten te leiden. 

We namen een rustpauze. Genoten van het samenzijn. Hebben heel veel moeten praten om bij elkaar te blijven. Ik had het soms ontzettend moeilijk. Want ik was er zo op gefocust geweest dat ik nog steeds zat te rekenen wanneer ik een eisprong zou hebben. En dan realiseerde ik me dat het bijna onmogelijk was om zwanger te raken. En nu ik hierop terug kijk moet ik zeggen dat dit nog steeds diep geworteld zit. Automatisch bereken ik nog steeds wanneer ik mijn eisprong heb. En automatisch vang ik de signalen van mijn lichaam op. Ik wou dat ik het uit kon schakelen! 

Daarna gingen we de screening in voor pleegzorg. Gesprekken en een cursus. We gaven onze wens door: perspectiefbiedend (of met andere woorden: opvoeden tot 18 jaar) en kindje van 0-3 jaar. Overigens begint het met kinderen met die leeftijd altijd met crisisplaatsing omdat nog te weinig duidelijkheid is over de situatie waar het kind uitkomt. En we besloten dat we nog één keer samen op vakantie gingen en daarna ons open zouden stellen voor een pleegkindje in ons hart en huis. 

Na 2 maanden wachten kregen we heel onverwacht een telefoontje. En een paar uur later was daar Sam. Een ongelooflijk moment. Niet te bevatten als je dan uiteindelijk met zo'n klein frummeltje achter blijft. Sam was bijna 1 jaar toen hij bij ons kwam. En zoals je misschien al wel heb gelezen woont hij nog steeds bij ons. Maar is hij geen klein frummeltje meer. 

 Het verlangen naar een zwangerschap bleef. Ik denk dat het een soort instinct is bij mij. Maar in plaats van een zwangerschap werd onverwacht mijn eierstok weggehaald. Ik had een cyste die daaraan verkleefd was. Dat was hard slikken. (Hier kun je het blogartikel teruglezen)

En dan wonder boven wonder raakte ik toch heel erg onverwacht zwanger.  En loopt hier nog een tweede jongetje rond. Niek is een echt wonderkindje. Helemaal niemand verwachtte het meer. Zelfs ik had me erbij neergelegd dat het nooit meer zou gebeuren. 

We hebben een bijzonder gezin. Maar ik zie allebei onze jongens als een geschenk van God. Allebei op zo'n bijzonder manier gekregen.  Of er een verschil in liefde is? Nee. Alleen merk ik dat het met Niek allemaal wat makkelijker gaat. Hij vertrouwt mij blind. En dat doet Sam totaal niet. Voor Sam moet ik veel meer vechten. Maar ik hou van ze, van allebei en dat gaat niet meer over.

Dit is ons verhaal in notendop. Mocht je nog meer willen lezen dan kun je op de labels (pleegzorg, ongewenst kinderloos en zwangerschap) aan de rechterkant naast dit artikel klikken. Mocht je graag persoonlijk contact met mij hebben naar aanleiding van dit verhaal dan kan dat. (uitliefde.rianne @ gmail.com)