Thuisblijfmoeder (2)

Eerder schreef ik al een blogpost over de reden waarom ik thuisblijfmoeder ben geworden. Vandaag wil ik het vervolg met jullie delen. Wat is mijn ervaring? Mis ik het werken? Geniet ik ervan?

Eerst maar eens de positieve punten:

Volop tijd om te wennen
De eerste weken vond ik het fijn om niet te hoeven werken. Mijn hoofd stond er totaal niet naar. We hebben er zeker 6 weken over gedaan om een ritme te vinden waarin we allemaal voldoende slaap kregen. En waarin we er gewend waren om ouders te zijn van Sam. Ook Sam kreeg het steeds beter naar zijn zin. 

Rust
Het geeft vooral ook rust dat ik thuis ben met Sam. We hoeven nauwelijks op tijd te werken, al hebben we wel een bepaald ritme. Ook qua huishouden is het makkelijk om altijd thuis te zijn. Want vandaag niet lukt, lukt morgen wel. Al wordt je huis wel viezer als je vaak thuis bent, zeker met een kleintje. Voor Leon geeft het ook rust. Bijna alle huishoudelijke taken doe ik, omdat ik er tijd voor heb. Sinds we Sam hebben staat hij nauwelijks meer achter de pannen. En heeft hij alle tijd en rust om zich om met zijn werk bezig te zijn. 

Meer tijd
Wat ik ook een groot voordeel is, is dat ik bijna overal tijd voor heb. Alleen met Sam erbij lukt natuurlijk lang niet alles. Maar ik kan altijd tijd vinden om af te spreken, bezoek af te leggen bij familie van Sam, een boodschapje voor iemand halen, vrijwilligerswerk te doen. Maar ook kan ik Leon helpen met zijn bedrijf. En zeker nu Sam wat ouder wordt, is het makkelijker om iemand een helpende hand te geven. 

Ontwikkelingen
Voor Sam schijnt het ook positief uitgewerkt te hebben dat ik zijn vaste opvoeder was, aldus pleegzorg. Het gaf en geeft hem een stabiel leventje wat hij in tijden van crisis hard nodig had en heeft. Al zijn ontwikkelingen kan ik op de voet volgen. Ik voel hem haarfijn aan en ken hem door en door. Hij is ook echt mijn levensinvulling voor iedere dag. 

En naast de positieve punten zijn er ook punten die ik er lastig aan vind:

Isolatie Later toen we het helemaal gewend waren en het dagelijkse ritme weer wat meer op sleur ging lijken kwam ik weer met beide benen op de grond. Ik leefde een vrij geïsoleerd leven, want mijn contacten liepen vooral via mijn werk. Familie en vrienden hebben we bijna niet in de buurt wonen. En dat is een punt waar ik het best moeilijk mee heb gehad. Leon was vaak de enige volwassene die ik sprak op een dag. Veel mensen om me heen werkten en als ze niet werkten waren ze te druk om een kop koffie te komen drinken. Ik vond het lastig om nieuwe contacten te maken. Ik hoop hier later nog een blogpost over te schrijven. 

Motivatie
Als moeder ben je best een einzelgänger. Niemand die je aanmoedigt om je werk goed te doen. Of ik nou een dag alleen maar op een stoel zit of ik werk me in het zweet...daar zal niemand wat van zeggen. De dagen dat ik op een stoel zit kun je waarschijnlijk op één hand tellen, en dat zijn vervolgens ook de dagen dat ik ziek ben. 

Uitdaging Na verloop van tijd ging ik ook de uitdaging missen die mijn werk met zich meebracht. Sam was overigens uitdaging genoeg hoor. Maar de professionele manier van leren en verder ontwikkelen miste ik wel. Als pleegmoeder had ik wel het contact met pleegzorgwerker en de voogd. En natuurlijk, als pleegmoeder leerde ik een heleboel van Sam. De afgelopen twee jaar zijn enorm leerzaam geweest, maar vooral voor mijn persoonlijkheid. Ik ben iemand die ervan houdt om echt te leren via cursussen of iets dergelijks. 

Waardering En wat ik ook mis is de waardering. Ik poets het huis iedere week weer op en achter m'n rug om maakt Sam alles weer vies en vult de wasmand zich weer net zo hard. Mijn werk lijkt zo onzichtbaar. En ik kan niet van Sam verwachten dat hij mij dankbaar is omdat ik zijn bed heb verschoond. Verder komt door mijn werk natuurlijk geen enkele euro in het laatje. We hebben plannen in overvloed, maar voor heel veel plannen hebben we geld nodig. Het is voor mij soms frustrerend dat ik daaraan niet mee kan werken. Behalve door ervoor te zorgen dat Leon met een gerust hart kan gaan werken. 

Ten slotte...
Heb ik er geen spijt van dat ik gestopt ben met werken, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn werk niet mis. Ik droom er nog vaak genoeg van (in nachten en in gedachten). Het trekt en het blijft trekken, het zit me in het bloed. 
Anderzijds heb ik van God een andere taak gekregen die ik graag goed wil doen en waarvan ik wil genieten. En ik denk dat ik dat het beste kan als ik fulltime aan het moederen ben. Zolang we kleintjes in huis hebben (dus onder de 4 jaar) wil ik graag thuis zijn met mijn kinderen. En met de toekomst die we nu voor ogen hebben zit ik de komende jaren nog gewoon thuis. Ik voel dat als mijn plek, ook al moet ik daar mijn werk tijdelijk voor opgeven. Maar dit is zo'n persoonlijke keuze...die moet iedere moeder voor zich maken.