De (roze) wolk

Na 55 teleurstellingen toch écht een streepje. Ongelooflijk....

Ik had die dag een medische check in het ziekenhuis en voor de zekerheid deed ik een early-test. En had dus geen twee streepjes verwacht. Want ik voelde me niet zwanger, ik had juist het gevoel dat ik elk moment ongesteld kon worden. Het leek me een wrange grap. Een droom waaruit ik straks wakker zou worden. 

Ik appte ook naar een vriendin: 'De test zegt dat ik zwanger ben, maar ik geloof dat ik straks ongesteld ga worden. Ik geloof de test niet.'

En zo brachten manlief en ik de dag door in ongeloof. Maar Google vertelde me toch echt dat een streep een streep was. En ook het ziekenhuis bevestigde dat. 

'Gefeliciteerd met de zwangerschap mevrouw'. Wat? Tegen mij? Weet je tegen wie je het hebt? Maak geen grapjes hierover.... Maar toch een streep is een streep en bleef een streep. 

Voorzichtig gingen we het geloven. Heel voorzichtig probeerden we het. 'Leon...ik vind het eng, ik vind het zo eng om blij te zijn. Zo eng om het te geloven.'

Vol verwondering liet ik het tot me doordringen. Ongelooflijk dat er in mijn buik een klein mensje groeit. Zo welkom en al zo geliefd. En dat terwijl ik me al zo enorm gezegend voel met Leon en Sam. Het maakte me klein. Het voelde als onverdiend, een té groot cadeau voor mij. Het maakte me zo stil diep van binnen. Hoe groot zijt Gij!

Ik was er zo vol van. Ik appte met één vriendin en verder wist de hele wereld van niets. Terwijl ik het wel van de daken kon schreeuwen. Maar Leon en ik hadden besloten het stil te houden. Want ik had nog een angst, die vaak groter was dan de blijdschap. De angst voor een miskraam. Ik voelde me niet zwanger, maar voelde alleen maar buikpijn. Ieder wc-bezoek vond ik spannend. 

Het hield me zoveel bezig. Stel dat ik dit geschenk van God straks los moeten laten? God is de Schepper ervan, Hij heeft er recht op. Net zoals hij dat op Sam en ons allemaal heeft. We moeten God het cadeau terug kunnen geven als hij erom vraagt. Maar dat vond ik zo moeilijk, want ik wilde het (vast)houden. Maar zoals dit kleine mini-mensje zonder mijn toedoen was gaan groeien, zo kon ik er ook helemaal niets aan doen om het bij me te houden. Dus doe ik het enige wat ik kon doen: iedere ochtend bad ik of God deze dag onze kleine uk in Zijn Vaderhand wilde houden en elke avond bad ik of God het die nacht zou beschermen. 

Langzaam maar zeker nam de buikpijn af en komen er andere kwaaltjes voor in de plaats. En tellen we af naar de eerste echo. Ik hoop op een heel mooi knipperend hartje, maar bereid me tegelijk ook voor op doodse stilte. 

Dit blog is een (pleeg)moederblog en dat zal het ook zo blijven. Ik schrijf vanuit mijn hart, eerlijk en open. Ik schrijf over wat mij bezighoud wat betreft het (pleeg)moederschap. Dus zo nu en dan schreef ik een artikel over ongewenste kinderloosheid, omdat dat een onderdeel van ons leven was. Je begrijpt dat ik hier niet meer of minder over zal schrijven. In plaats daarvan zal ik af en toe schrijven over het zwanger zijn.