Zomaar 'n dag (7)

Dit blogbericht typte ik bijna 2 weken terug, toen het nog zonnig weer was. Maar mijn laptop crashte (again, 2e keer dit jaar) voordat ik het af blogbericht af had. Maar ik ga er vanuit dat jullie het als nog leuk vinden om te lezen. 

Vandaag neem ik jullie weer een dagje mee! 

Mijn eerste klus vandaag is koekjes bakken! Ik mag vandaag namelijk voor het natje en droogje zorgen voor het personeel van Leon. Het koekjesdeeg ligt als een rol in de vriezer. Ik snij het bevroren in plakjes en schuif het zo de oven in. Het huis begint meteen lekker te ruiken. Het zijn trouwens chocolate chips cookies, het recept vind je hier. 

                                    

Terwijl de koekjes in de oven aan het bakken zijn neem ik stille tijd. Tegenwoordig zijn mijn nachten minder gebroken zodat het me lukt om wat eerder op te staan. En vind ik het een hele verfrissend begin van de dag. Ik doe nog steeds mee met de Moeskruid- Bijbelstudies zoals ik er hier al overschreef. 

Om 7.15 uur maak ik de boys wakker. Leon houdt meestal een eigen tempo aan en eet zelden met ons mee. Om 7.30 zit ik met onze jongens aan tafel. We zitten weer heerlijk in een strak ritme en dat werkt voor iedereen fijn. Ontbijten, Bijbeltijd voor de jongens en daarna pak ik de tas in van onze kleuter. Hij heeft er weer zin in vandaag. Zo fijn dat hij graag naar school gaat. Pak van m'n hart, het is namelijk heel wat minder gegaan (lees hier). 

Het is echt even racen. Want voordat ik wegga moet ik zorgen dat de koffie met koek klaarstaat en voer ik de dieren. Maar ik red het. De reis naar school is altijd een hele trip. En dit keer hebben we te maken met wegwerkzaamheden. Drama! Het kost me per dag minstens 20 minuten bovenop de gewone reistijd reken ik uit. Het is niet anders, deal ermee. 

Thuis vat ik de koe bij de horens en poets ik badkamer en wc. Zuig en dweil ik de hele benedenverdieping. 

 

Herkennen jullie dit? Die vieze vingerafdrukken op onder andere de WC deur. Het irriteert me soms enorm. Sam rondt zijn toiletbezoek het liefst zo snel mogelijk af met dit als resultaat. Waarschijnlijk ziet het er na zijn thuiskomst weer zo uit. Deprimerend...ooit zal hij het vast leren. 

Ik was overigens niet vandaag. Leon heeft een stoffige klus buiten, dus schuif ik mijn was een dagje door zodat het morgen fijn buiten kan drogen. 

Ik smeer boterhammen voor heel veel mensen. Broodtrommels, kannen koffie, fruit. 

Niek en ik gaan samen lunchen. Zo genieten, die één op één aandacht met hem. Hij is al een hele stoere peuter, een heel eigen persoontje, waar ik erg van geniet. Voor Niek maak ik een bordje met van alles en nog wat klaar, werkt hier altijd. We hebben ook nog schaaltje yoghurt met wat framboosjes uit eigen tuin. 

Niek gaat zijn middagslaapje doen. Leon is buiten bezig. En ik ga de boodschappen voor van de week halen. Vanavond wil ik stamppot andijvie maken. Maar helaas..ik moet de plannen omgooien. De enige andijvie die ik hier op't dorp kan vinden is andijvie uit Spanje. Ik voel me lichtelijk gestresst...wat nu. Ik bedenk dat ik thuis nog wat rode bieten heb liggen die ik straks wel gaar kan koken. 

De rode bieten laten zich niet zomaar gaar koken. Balen. Maar ik moet nu echt Niek uit bed halen en daarna Sam uit school. Het kost me bijna een uur van de dag, zo balen die wegwerkzaamheden. 

 

Thuis duik ik nog even de tuin in. Het geeft me een heel dankbaar gevoel. Maar hoe meer het etenstijd nadert hoe hoger het stressniveau. Ik voel me altijd erg gestrest en onzeker als er mensen mee-eten. Ik hou van koken en bakken, maar dan voor mijn eigen gezin. Met de jongens eet ik alvast vooruit. En gek genoeg smaakt de rode bietenstamppot me erg lekker. 

Na het eten ruim ik alles op, jongens in bad en in bed. Ondertussen eten de mannen ook. Na het eten voel ik me bekaf. Ik kom die avond niet verder dan een filmpje kijken en op tijd naar bed.