Jullie hebben al even niks van mij gehoord. Daarom een update van deze kant.
Ik hoop dat het goed gaat met je. Dat je in goede gezondheid verkeerd. Hoewel een goede gezondheid altijd een cadeautje is, in deze tijd waarderen we het extra. Ik schat in dat deze periode voor iedereen pittig is. Ik geniet nog van de dingen die zoals altijd gaan. Eén van die dingen is het lezen van blogs. Zelf hoop ik ook af en toe iets te posten, indien mogelijk.
De eerste twee weken dat Sam thuis was, waren pittige weken. Ik voelde me half ziek, had weinig energie en was niet fit. Sam was helemaal van de kaart omdat alles anders was. En dan hadden we nog Niek, die had last van doorkomende tanden. Ik stond op standje overleven en in mijn hoofd was het een chaos. Want de hele wereld leek opeens anders. Dingen die je niet voor mogelijk hield, gebeurden nu. Ik moest daar voor mezelf wel een weg in zoeken.
Uiteindelijk realiseerde ik me, dat deze situatie nog wel eens heel lang kon gaan duren. In elk geval langer dan 3 weken. Ik voelde lichtelijk paniek in me omhoog komen. Kon ik dit wel aan? En zo niet, had ik ergens een keuze? Dus,de lat flink omlaag. Het huishouden ging op standje makkelijk en de kinderen werden prioriteit nummer 1. Als ze beiden zelfstandig bezig waren zag ik een kans om even met een doek over de vensterbank te gaan. We moesten met z'n allen een manier zoeken waarin iedereen zich fijn voelt en wat voor iedereen werkt de komende periode.
Het vervelende is dat we net met pleegzorg een manier hadden bedacht waarop ik ontlast werd wat betreft de zorg voor Sam. Sam is een schat van een jongen, maar vergt heel veel aandacht en energie. En ik heb nog een jongetje om voor te zorgen. Sam gaat sinds kort naar school wat mij al een hoop ruimte en lucht geeft (en energie). Daarnaast hebben we een gastgezin, waar Sam regelmatig kan gaan spelen, voornamelijk in de vakanties. Maar alles wat we samen met pleegzorg bedacht hadden werkte nu niet. Ik heb me echt alleen gevoeld. Daar zat ik dan, Leon kan gelukkig gewoon gaan werken, mijn pleegzorgbegeleider en therapeut kunnen me alleen telefonisch bereiken, en ik kon Sam nergens naar toe brengen zodat ik zelf even op adem kon komen.
Ten einde raad heb ik ons gastgezin geappt dat ik er echt even helemaal doorheen zat. En hoe lief...als we geen Corona-verschijnselen hadden binnen ons gezin was Sam van harte welkom. En die dag dat Sam weg was heeft me heel goed gedaan. Alhoewel ik me diep in mijn hart schuldig voelde, vanwege de besmetting maar ook vanwege andere ouders die deze kans niet hebben. Sam mag nu één dag in de week (zolang we in deze situatie zitten) naar het gastgezin.
Verder merk ik, nu we 3 weken verder zijn, we wel een bepaald ritme krijgen. Deze situatie begint te wennen. De routines beginnen er weer in te komen.Ik vind het overigens heerlijk om niet de hele dag (en vooral 's ochtends) op de klok te leven. Dat het sociale leven plat ligt geeft ook wel bepaalde rust. We leven als gezin op een eilandje. Ons leven speelt zich thuis af. En ook heel veel buiten, want wat is dit prachtige lenteweer een zegen! Tegelijkertijd voel ik me ook wel alleen. Ik zie nauwelijks iemand anders dan mijn eigen gezin (wij wonen buitenaf). En als de kinderen hun dag niet hebben kun je ze niet afleiden door even bij oma op bezoek te gaan. We zijn echt op elkaar aangewezen.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik probeer te leren van deze periode. God roept en wil ons iets zeggen. Verder denk ik dat het goed is deze periode veel te investeren in mijn gezin.
Als ik de rust en energie heb hoop ik binnenkort weer een blogartikel online te zetten.
Ik ga me nu niet houden aan wekelijks een blogartikel, ik hou de lat laag voor mezelf. Bloggen is voor mij ontspanning en zo wou ik dat ook houden. Ik heb ideeën genoeg om te bloggen, maar mis vaak de energie en drive om er daadwerkelijk een blogartikel van te maken.
Tot slot zorg allemaal goed voor jezelf en voor anderen!
De eerste twee weken dat Sam thuis was, waren pittige weken. Ik voelde me half ziek, had weinig energie en was niet fit. Sam was helemaal van de kaart omdat alles anders was. En dan hadden we nog Niek, die had last van doorkomende tanden. Ik stond op standje overleven en in mijn hoofd was het een chaos. Want de hele wereld leek opeens anders. Dingen die je niet voor mogelijk hield, gebeurden nu. Ik moest daar voor mezelf wel een weg in zoeken.
Uiteindelijk realiseerde ik me, dat deze situatie nog wel eens heel lang kon gaan duren. In elk geval langer dan 3 weken. Ik voelde lichtelijk paniek in me omhoog komen. Kon ik dit wel aan? En zo niet, had ik ergens een keuze? Dus,de lat flink omlaag. Het huishouden ging op standje makkelijk en de kinderen werden prioriteit nummer 1. Als ze beiden zelfstandig bezig waren zag ik een kans om even met een doek over de vensterbank te gaan. We moesten met z'n allen een manier zoeken waarin iedereen zich fijn voelt en wat voor iedereen werkt de komende periode.
Het vervelende is dat we net met pleegzorg een manier hadden bedacht waarop ik ontlast werd wat betreft de zorg voor Sam. Sam is een schat van een jongen, maar vergt heel veel aandacht en energie. En ik heb nog een jongetje om voor te zorgen. Sam gaat sinds kort naar school wat mij al een hoop ruimte en lucht geeft (en energie). Daarnaast hebben we een gastgezin, waar Sam regelmatig kan gaan spelen, voornamelijk in de vakanties. Maar alles wat we samen met pleegzorg bedacht hadden werkte nu niet. Ik heb me echt alleen gevoeld. Daar zat ik dan, Leon kan gelukkig gewoon gaan werken, mijn pleegzorgbegeleider en therapeut kunnen me alleen telefonisch bereiken, en ik kon Sam nergens naar toe brengen zodat ik zelf even op adem kon komen.
Ten einde raad heb ik ons gastgezin geappt dat ik er echt even helemaal doorheen zat. En hoe lief...als we geen Corona-verschijnselen hadden binnen ons gezin was Sam van harte welkom. En die dag dat Sam weg was heeft me heel goed gedaan. Alhoewel ik me diep in mijn hart schuldig voelde, vanwege de besmetting maar ook vanwege andere ouders die deze kans niet hebben. Sam mag nu één dag in de week (zolang we in deze situatie zitten) naar het gastgezin.
Verder merk ik, nu we 3 weken verder zijn, we wel een bepaald ritme krijgen. Deze situatie begint te wennen. De routines beginnen er weer in te komen.Ik vind het overigens heerlijk om niet de hele dag (en vooral 's ochtends) op de klok te leven. Dat het sociale leven plat ligt geeft ook wel bepaalde rust. We leven als gezin op een eilandje. Ons leven speelt zich thuis af. En ook heel veel buiten, want wat is dit prachtige lenteweer een zegen! Tegelijkertijd voel ik me ook wel alleen. Ik zie nauwelijks iemand anders dan mijn eigen gezin (wij wonen buitenaf). En als de kinderen hun dag niet hebben kun je ze niet afleiden door even bij oma op bezoek te gaan. We zijn echt op elkaar aangewezen.
Voor mezelf heb ik besloten dat ik probeer te leren van deze periode. God roept en wil ons iets zeggen. Verder denk ik dat het goed is deze periode veel te investeren in mijn gezin.
Ik ga me nu niet houden aan wekelijks een blogartikel, ik hou de lat laag voor mezelf. Bloggen is voor mij ontspanning en zo wou ik dat ook houden. Ik heb ideeën genoeg om te bloggen, maar mis vaak de energie en drive om er daadwerkelijk een blogartikel van te maken.
Tot slot zorg allemaal goed voor jezelf en voor anderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten