10 herkenbare situaties met een peuter

Met die situaties bedoel ik van die acties waarvan je denkt: hoe gaan we dit pedagogisch oplossen?

Ik doe, net als iedere moeder, mijn best om hem goed op te voeden. 

Mijn peuter is een kereltje vol emotie. Het piekt per dag heel wat op en neer. En ja hoor, ik ga er nog al eens in mee. De ene keer stromen de tranen over je wangen van het lachen en de andere keer van het huilen. 

Goed...hier 10 situaties die de meeste moeders van een peuter wel zullen herkennen. 

Nummer 1

Hoe lekker je ook kookt, hoe lang je in de keuken staat en hoe leuk je het ook presenteert. De peuter eet geen hap! En dit heeft Sam dus heel lang volgehouden, gewoon een paar maanden. Hij werd er zelfs magerder van. 

Nummer 2

Een plasje op de vloer, en op de bank, en op de stoep en net voor de WC. Yeah, welkom in de wereld van zindelijkheidstraining. 

Bron: Pixabay

Nummer 3

Pinnen kan niet meer, want daarvoor heb je twee handen nodig. In die twee seconden dat je je hand even moet gebruiken om je code in te toetsen heeft hij net het snoepgoed, dat op zijn ooghoogte staat tentoongesteld bij de kassa of nog erger die plastic tassen, te pakken. 

Nummer 4

Hoort eigenlijk wel met stip op nummer 1: de introductie van het woordje NEE. Gewoon nee. Geen reden, helemaal niks. Maar als mama ja zegt, zeg jij nee. Als mama links zegt, zeg jij rechts. Hoezo vermoeiend?

Nummer 5

Opvoeden? Niet meer nodig. Onze peuter weet het zelf veel beter (vind hij). 

Nummer 6

Zelluf doen... En dat heeft twee kanten. Want ze willen ook zelluf doen, als 'zelluf' het heel erg langzaam doet of nog helemaal niet kan. Ik ben een grote voorstander van zelfstandigheid, maar soms zet 'ie wel te hoog in hoor :)

Nummer 7

Bananenvoeten. En dan bedoel ik dat van de schoenen verkeerd om doen. Hij doet het gewoon standaard verkeerd. Als hij zijn crocs zelf heeft aan gedaan en ik sta er grijnzend bij, vraagt hij zelf al: bananenvoetjes?

Nummer 8

Alles uit de kast om je zin te krijgen. En dan letterlijk soms echt alles uit de kast smijten. Of huilen. Of als vloerkleed spelen. Of de been van je moeder vasthouden. Of slaan. Of je voorover op tafel laten vallen. Of je beker van tafel gooien. Of gewoon een smoes verzinnen (ongelooflijk hè, zijn ze nog zo klein). Nogmaals: peuters zijn niet dom! Ze kennen je soms beter, dan jij jezelf kent. 

Nummer 9

Papa of mama naspelen. Deze is echt zoooo grappig! Ik kan er meestal erg om lachen. Totdat hij vanmiddag na deed dat ik boos was. Alsof ik in de spiegel keek. Een peuter is best een goede leermeester hoor! 

Nummer 10 
Het 0,0 herkennen van gevaar. Pakt aan een warme pan, loopt een sloot in, steekt zomaar de straat over. En hoe goed je als moeder ook je best doet, het herkennen zit er totaal niet in. 

Ben ik er nog eentje vergeten? Zet hem in de reacties!

Van de boekenplank (4): Worden wie je bent

Dit boek 'Worden wie je bent' heeft me enorm geraakt. Zoveel herkenning, zoveel bemoediging. Ik wil het heel graag met je delen en je uitnodigen om dit boek ook te lezen. 

Er zijn gebeurtenissen in je leven waardoor alles veranderd. In plaats van een komma, staat er opeens een punt. Je hebt een leven voor de punt, en een leven na de punt. Afgelopen jaar kwam ik zo'n punt geheel onverwachts tegen. Mijn leven stond op z'n kop en daarna was ik mezelf een beetje kwijt. Mijn kijk op de wereld veranderde. En ik had ontzettend het gevoel dat ik er iets mee moest. Ik voelde me er heel onrustig door. Dus ik ben op zoek gegaan naar dingen die mij een handvat konden geven om verder te gaan als mezelf. 

Eén van die handvatten was dit boek. Het stond al langer op mijn lijstje van boeken die ik ooit nog eens wilde lezen. En ik bedacht dat dit een goed moment was. Het boek is geschreven door Marianne Grandia. Een hele fijne en inspirerende schrijfster, haar romans had ik allemaal in mum van tijd uit. Haar romans hebben me geraakt, maar toen ik dit boek las leek het alsof ze in mijn hart kon kijken. 

Zomaar één van de zinnen die mij raakte:

'..Ik (God) zie een vrouw, mooi en volmaakt. Een vrouw die Ik met zorg heb geschapen...'

Of wat denk je van deze:

'Niet de zonde houdt je uit de hemel, maar het afwijzen van vergeving (Iona Lyster)'

Boek is klein van formaat (dus makkelijk mee te nemen). Hoewel er geen plaatjes in het boek staan, staan er wel hele mooie bladzijdes tussen. Wat vind je bijvoorbeeld van deze twee:

Het boek leest ontzettend fijn. Ik had het boek binnen een week uit. Het is niet heel dik, maar heb het bewust in kleine stukjes gelezen zodat ik het kon laten bezinken en er over na kon denken. En toen ik het uit had...heb ik het nog een keer gelezen.

Het boek heeft me getroost, bemoedigd en gesterkt. En ik wens het jou ook toe!

Sam helpt mee

Eén van onze opvoedingsdoelen is dat we Sam leren om zelfstandig te functioneren. En dat is natuurlijk heel breed. We beginnen vooral heel dichtbij huis, laten we zeggen in huis!

Ik sprak laatst iemand die op zichzelf was gaan wonen. Ze had niet van haar moeder geleerd hoe ze een huishouden aan moest pakken en ook koken kon ze nauwelijks. Daar verbaasde ik me over... want ik ben zelfs Sam al de basis aan het leren. 

Ja! Sam helpt hier al mee! En ik ben er helemaal fan van. Niet omdat het voor mezelf makkelijker wordt (waarschijnlijk in de toekomst wel) maar omdat hij leert zelfstandig te worden. 

Bron: pixabay.com

Even een voorbeeld van klusjes die Sam doet:
- Schone handdoek en theedoek ophangen aan het haakje in de keuken en een gastendoekje in het toilet. De vieze exemplaren legt hij op de trap. 

- De tafel dekken. Het gebeurd wel met aanwijzingen van mijn kant. Het leukste is dat hij ook meteen leert tellen. 

- De tafel afruimen. Dit kan hij overigens al bijna helemaal zelf. Hiervoor maakt hij ook gebruik van het opstapje die we in de keuken hebben staan. 

- Spulletjes uit de vaatwasser opruimen. Een aantal dingen kan hij zelf doen, een heel aantal dingen kan hij niet bij of vind ik te gevaarlijk. 

- Knijpers aangeven bij het ophangen van de was. Ook hier leert hij tellen. 

- Boodschappen helpen opruimen. Niet alles, maar een groot gedeelte kan hij al opruimen of aangeven. 

- Was uit de wasmachine halen. Ideaal als je rugklachten hebt. 

- Helpen de was opruimen. Nu legt hij alleen nog maar de sokken in het sokkenmandje, maar dat kunnen we later uitbreiden. 

- Kruimels onder de tafel op zuigen met de stofzuiger. Zijn favoriete klusje!

Zo zie je dat hij al best wat kan op zijn peuterleeftijd. Hij staat ook overal met z'n neusje bovenop en kijkt op die manier alles af. 

's Avonds voor of na de maaltijd ruimt hij samen met één van ons zijn speelgoed op. Dit hebben we al gedaan toen hij heel klein was. We vinden het belangrijk dat hij leert dat het speelgoed niet van zelf opgeruimd word. Rommel die je maakt, ruim je later weer op. 

Ik dwing hem overigens nog niet echt tot een klusje. Ik wil hem vooral laten zien dat het fijn is om klusjes te doen. Wel probeer ik hem iedere dag iets te laten doen. Ik leg hem ook uit waarom: 'We wonen hier allemaal in huis en daarom moeten we allemaal klusjes doen. Papa en mama doen heel veel klusjes en jij moet er nu ook eentje doen.' 

Hoe ouders hij wordt hoe meer klusjes hij zal doen in huis. Als hij straks wat ouder is wil ik hem iedere dag minimaal één vast klusje geven. Een handvat over klusjes die kinderen per leeftijd aan kunnen vind je op de blog van Huisvlijt.

Rucola kweken

Ook als je van jezelf vind dat je geen groene vingers hebt, kun je gewoon door lezen. 

Want hoe leuk is het om je bord pasta af te maken met een mooie pluk zelfgekweekte rucola? 
Of hoeveel voldoening geeft het je als je je boterhammetje kaas eet met rucola uit eigen tuin? 

Rucola kweken is erg makkelijk. En in principe kan iedereen het. Rucola hoeft niet persé in de tuin te groeien. In verband met ruimtegebrek groeit mijn rucola in een bak met potgrond. Groeit prima en smaakt uitstekend! Naast een bak met grond of een stukje tuin heb je alleen nog een zakje rucolazaadjes nodig. Die kun je in ieder tuincentrum (of zelf supermarkt) wel kopen. 

Stap 1
Vul de bak met potgrond en doe hem behoorlijk vol. Potgrond klinkt namelijk na verloop van tijd in. 

Stap 2
Woel de aarde bovenop wat los en zaai de zaadjes. Zelf heb ik eerst de helft van de bak gedaan en na een paar weken de andere helft in gezaaid (zie foto hierboven). Zo heb ik altijd rucola 'op voorraad'. 

Stap 3
Besproei voorzichtig de aarde, zorg dat deze vochtig blijft. Bij warmere temperaturen geef ik om de dag water. En met dit Nederlandse weer krijgt hij regelmatig hemelwater, ideaal! Als het veel regent moet je oppassen dat de bak niet overloopt. Te veel nattigheid is niet goed. 

Stap 4
Na 4 dagen komen de eerste kiempjes boven (zo mooi om te zien) Duurt dit wat langer, geef het even de tijd. Vocht en temperatuur kunnen meespelen. Rucola kan aardig wat zon verdragen, als het blad flauw gaat hangen kun je de bak in de schaduw zetten. 

Stap 5
En 30 - 50 dagen later kun je gaan oogsten. Ik knip zelf met een schaar de blaadjes er vanaf, maar voorzichtig plukken moet ook kunnen!

Tips:
- Je hebt verschillende soorten rucola. De rucola die ik heb lijkt meer op pluksla dan op de rucola uit de supermarkt. Het blad is zachter, dus kun je het minder goed bewaren in de koelkast, dus kun je het beste vers plukken of knippen. Smaak is overigens hetzelfde. 

- Pluk- en snijsla werkt in principe hetzelfde als rucola. Ook heel eenvoudig te kweken. Het voordeel bij rucola is dat slakken er vies van zijn, maar sla lusten ze erg graag. 

Wasdag

Wat is het fantastisch dat je de was buiten weer kunt drogen! Ik geniet er ontzettend van. Vandaag een lekker huishoudelijk blogje over de was. 

Qua was ben ik vrij makkelijk. Ik sorteer op wit (60 graden), lichtbont (40 graden) en donker (30  of 60 graden). En natuurlijk af en toe de jassen, knuffelberen of iets dergelijks. Maar ik ben niet heel erg van sorteren op kleur, daarvoor hebben we met z'n drietjes ook te weinig was voor. Ik hou er namelijk van om volle trommels draaien. Voorheen draaide ik de donkere was (donkere kleding) standaard op 40 graden, zo stond dat geprogrammeerd in mijn wasmachine. Maar het schijnt dat je was even schoon word op 30 graden, dat je er geld mee kunt besparen en dat het natuurlijk beter is voor het milieu. Nadat ik dat gelezen heb, was ik tegenwoordig op 30 graden. De lichtbont was ik nog steeds op 40 graden omdat daar ook beddengoed in meegaat. 

In de winter droog ik mijn was op zolder op droogrekjes. Wij hebben geen droger en eigenlijk mis ik die ook niet. Ik kan dan één trommel was per dag draaien en daar laten drogen. Dus verspreid ik de was over de hele week. Een enkele keer doe ik een poging om de was buiten te drogen, maar meestal bezorgt me dat alleen maar dubbel werk. Want de was is dan niet helemaal droog en dan moet ik hem vervolgens alsnog op zolder ophangen. En aangezien met een kleintje om je heen 'vlug-een-wasje-ophangen' niet echt lukt, kies ik vaak voor makkelijk en hang ik het meteen op zolder op. 

Bron: Pixabay.com

Voor in de zomerperiode doe ik het anders en dat bevalt me tot nu toe aardig goed. Ik heb een wasdag ingelast. Ik probeer die dag zoveel mogelijk was weg te werken. Ik heb een droogmolen waar 2 volle wastrommels was op passen. Wat voor- en nadelen van een wasdag op een rijtje. 

Voordelen:
- Je bent (in mijn geval dan, huishouden van 3 personen) voor de rest van de week van je was af. Ik was alleen later in de week nog een wastrommel met donkere kleding. 
- De strijk kun je in 1x weg werken. Een lege strijkplank vind ik altijd een mooi gezicht om naar te kijken :)
- De rest van de week heb je het makkelijk zonder was!

Nadelen:
- Het weer moet mee zitten, ik check van te voren altijd even buienradar. Niet dat dit altijd klopt, maar bij twijfel begin ik niet al te enthousiast met wassen omdat ik binnen maar één wastrommel aan was kwijt kan. 
- Je hebt al het werk in één keer. Aan het eind van de dag zit je met een paar wasmanden vol was. Ik werk dat het liefst dezelfde dag nog weg, maar daarvoor moet je nog wel over de energie beschikken. 

Geen bloedband maar liefdesband

Waarschijnlijk hebben sommige mensen zich verbaasd over onze gezinssamenstelling. Gewoon papa, mama en kind. Zoals je tussendoor de regels wel kan lezen, voelt het voor ons alsof ons kind bloedeigen is. Ik kan me niet voorstellen dat ik voor een biologisch kind andere gevoelens zou hebben. Al mis ik soms wel het stukje van 'dat-heeft-hij-van-jou'. 

Vandaag over hoe die band tussen ons ontstaan is en welke factoren hierin meespelen. 

Bron: www.pexels.com

Langdurige pleegzorg

Wij hebben gekozen voor langdurige pleegzorg oftewel perspectief biedend. Om die reden is onze pleegzoon bij ons gebracht. Het leek ons mooi om een kind op te voeden tot dat hij volwassen zou zijn. Wij zouden het erg moeilijk vinden om na 6 weken afscheid te moeten nemen van een kind, tenzij dat het totaal niet klikt natuurlijk. Ook omdat we dat van 'iets' (lees: één kind) naar 'niets' (lees: weer rustig samen, maar wel met alle kinderspulletjes die je niet meer nodig hebt) zouden gaan. 

Tegelijkertijd zullen ze bij pleegzorg zelden 100% zekerheid geven dat het kind bij je zal opgroeien. Ze houden altijd een slag om de arm. Vaak moeten biologische ouders aan bepaalde voorwaarden doen voordat een kind weer terug naar huis mag. En natuurlijk wordt er nauwkeurig onderzoek voor die tijd gedaan. 

Toen Sam bij ons kwam, kwam hij als crisis (onverwacht), maar wel met het oog op perspectief biedende opvang. 

Familie
Toen Sam bij ons kwam is hij eigenlijk meteen in onze familie opgenomen, van beide kanten. Nooit hebben we het gevoel gehad dat hij een 'bonus' kleinkind of neefje was, hij hoorde erbij net als de rest. Hij was wel extra interessant natuurlijk. Maar Sam...die hoort er gewoon helemaal bij!

Zijn eigen familie daarentegen ziet hij heel wat minder vaak, helaas. We hadden het als pleegouders fijn gevonden als Sam een goede band op kon bouwen met zijn ouders door ze regelmatig te ontmoeten. Dit is helaas niet mogelijk. Omdat Sam heel jong bij ons kwam betekent het dat het contact met zijn biologische familie toch wel verwaterd. Zijn biologische ouders zijn veel te veel op de achtergrond om daar een 'papa en mama- gevoel' bij te hebben. 

Bij andere pleegkinderen kan dit heel anders verlopen. Biologische ouders komen bijvoorbeeld één keer per week op bezoek bij het pleegkind. Je begrijpt wel dat de relaties dan ook heel anders zijn. 

Klik en de band
Ik denk dat het ook belangrijk is dat je als pleegouders/kind een klik hebt om een goede band op te bouwen. Sam kwam als zo'n lief klein popje bij ons dat ik daar totaal geen moeite mee had. Die klik was er meteen toen ik hem in mijn armen had. Nu hij ouder ontdek je wat meer zijn karakter. Omdat je zijn ouders nauwelijks kent is het best wel een verrassingspakketje. Maar de band die we opgebouwd hebben is moeilijk meer kapot te krijgen, liefde is namelijk heel sterk!

Naam
Toen Sam geheel onverwachts bij ons kwam, kwamen we opeens voor het dilemma te staan: hoe gaat hij ons noemen? We hadden het er ooit als eens over gehad, maar we waren er nooit helemaal uitgekomen. Het is ook zo dubbel. In pleegzorgland zie je verschillende opties. 

- Rianne, gewoon mijn voornaam zoals Leon mij ook noemt. Uit die naam kun je geen relatie aflezen. Ben ik zus, buurvrouw of een vriendin van de familie? 
- Tante Rianne, zoals mijn neefjes en nichtjes mij noemen. Terwijl de relatie met ons pleegkind wel degelijk anders is. 
- Mama Rianne, een naam die de relatie aangeeft, maar die tegelijkertijd ook duidelijk maakt dat ik niet de enige mama ben. 

Uiteindelijk kozen wij voor de laatste optie. Papa Leon en mama Rianne. En ja, je begrijpt het al. Mama Rianne wordt vaak gewoon mama. Zoals alle kinderen een mama hebben, heeft hij er voor zijn gevoel ook eentje. Ik neem de plaats in die eigenlijk zijn eigen moeder in zou moeten nemen. Het is en blijft dubbel. Maar toch ben ik blij dat ik hem een mama kan geven, zoals ieder kind een mama hoort te hebben....want wat is een kind zonder liefdevolle mama?

Ten slotte..
Er zijn honderden pleegkinderen en ieder verhaal en situatie is anders. De situatie bepaald ook grotendeels de band die je met een kind opbouwt. Wij zijn dankbaar en blij voor de band die we met Sam hebben kunnen opbouwen. 

Geen bloedband, maar een liefdesband!

Het omslagpunt op een vermoeiende dag

Iedere moeder zal het wel herkennen. Soms heb je van die dagen waarop je kind niet aan spelen toekomt. En dus als een magneetje aan je vastplakt, de hele ganse dag. Het zijn echt van die dagen die ik vreselijk zwaar vind. En het gekke is dat het vaak tegelijk komt met de dagen waarop ik ook niet op mijn best bent (hormonen enzo...)

Vandaag hadden we (hoera!) weer zo'n dag. Omdat Sam pleegkind is hebben we nog al eens een leven van bergopwaarts of bergafwaarts. Momenteel zitten we al twee weken in een beetje wiebelige toestand. Momenten waarop het goed gaat, maar helaas ook meer momenten waarop er geen land mee te bezeilen is. 

Meestal voel ik me op die dagen ontzettend onzeker. Ik probeer duidelijk en consequent te zijn, uitdagingen te geven, positief te blijven, extra aandacht enzovoorts. Altijd weer die twijfel of je het wel goed doet. En wanneer weet je nou van je zelf dat je je uiterste best doet? Al met al noemen we dit gewoon een negatief spiraal en daar hebben zowel Sam als ik last van. 

Ik probeer op zo'n dag altijd uit zo'n negatief spiraal te komen. Ondertussen heb ik al een aardig rijtje met activiteiten die nog wel eens willen helpen om Sam weer in een goede bui te laten komen. Dat slaagt trouwens niet altijd hoor, maar als het helpt is het een verademing. 

1. Koekjes bakken
Hoe simpel kan het zijn. Maar juist zo'n activiteit doe ik niet iedere dag met Sam. Soms is het wel eens afwegen of ik er zelf nog genoeg energie voor heb. Maar juist het ongewone kan op die dag een feestje zijn. 

2. Buiten spelen
Op de één of andere manier helpt buitenlucht. Meestal knappen zowel Sam als ik op van de buitenlucht. Het buiten zijn geeft gelijkertijd onze peuter letterlijk en figuurlijk heel veel ruimte. Ik laat hem dan ook lekker de boel verkennen en zelf wat meer op de achtergrond te zijn. 

3. Boswandeling
Niet op mijn tempo, maar op de zijne. Werkt eigenlijk hetzelfde als punt 2. 

4. Op visite
Ik voel me altijd aankomen met een opstandige peuter, dus heb vaak de neiging om bezoekjes af te zeggen. Maar de ervaring is dat die bezoekje wonderen kunnen doen bij het humeur van mijn peuter. Mocht dit niet werken dan ben ik trouwens ook zo weer weg. 

5. Nieuw speelgoed
Gooi er eens een nieuw stuk speelgoed in. Ik wissel speelgoed regelmatig af en zet wat op zolder. Na een aantal maanden haal ik het weer naar beneden, en zie daar 'nieuw speelgoed'. Maar ook dingen als een zandbak of zwembadje zijn natuurlijk leuke items. 

6. In bad
Wij hebben het geluk dat we een bad hebben in de badkamer. Hoe ontspannend is een bad. Lekker ontdekken en spelen met water. En lepel en een beker kan soms al genoeg zijn om een ruime tijd zoet te zijn. 

Bron: www.pexels.com

7. Filmpje kijken
Ik heb een haat/liefde verhouding met deze optie. Ik wil namelijk niet dat mijn kind te veel beeldscherm ziet. Maar tegelijkertijd werkt deze optie bij ons heel vaak. Hij wordt er erg rustig van. Wat hij ziet zijn trouwens kinderliedjes. Vrij onschuldig, maar ik zie hem liever gewoon spelen in plaats van met open moment naar een beeldscherm staren.

8. Zingen
Na nummer 7 vanzelfsprekend. Zingen kalmeert en de meeste peuters vinden zingen (en erbij bewegen) leuk. Wij zingen heel vaak met onze peuter. Maar heb soms het idee dat Sam wel eens klaar met mij is, dat hij liever even iemand anders ziet. Tsja...dan helpt zelfs zingen niet ;)

Vandaag hielp nummer 6 super goed. Zo goed dat ik zelfs naast het bad, op het toilet, een blogartikel schrijf. Geloof me, dat is echt een zeldzaamheid. En na al die vermoeiende uren de dag toch nog positief kunnen afsluiten.

Zomaar 'n dag (4)

Vandaag (op moment van schrijven) is het donderdag. De dag begon lekker op tijd. Voor 7 uur stond Sam al aan ons bed. En dat vind ik niet erg, ik heb genoeg plannen voor vandaag. Na een kwartier knuffelen gaan Sam en ik uit bed. Leon is ons al een paar stappen voor, hij moet op tijd vertrekken naar zijn werk. Met Sam erbij gaat het gewoon niet zo super vlug, dus wij doen het altijd iets relaxter. 

Sam kleed zich tegenwoordig voor een groot gedeelte zelf aan. Ik moet hem nog wel vaak helpen. Maar vind het zo leuk om te zien hoe hij zijn uiterste best doet om het zelf te doen. 

Na het ontbijt beginnen we met een leuk klusje. We bakken koekjes. Ik krijg bezoek vanmorgen, maar we hebben geen koek meer in huis. Terwijl de mixer op volle toeren draait en ik me omdraai, mikt Sam de vaatdoek in de beslagkom. Echt...soms kom je ogen te kort! Gelukkig geen schade en de vaatdoek was nog schoon. Sam en ik erg geschrokken, want de mixer deed er echt raar van. Nadat de koekjes uit de oven komen, breng ik Sam naar de peuterspeelzaal. Hij gaat echt met plezier, zo fijn!

Thuisgekomen heb ik een tijdje voor mezelf. Ik ruim wat op. En voordat ik het weet gaat de bel. Bezoek van pleegzorg. Die gesprekken plan ik vaak op de ochtend dat Sam weg is, hij gaat veel te veel van de gesprekken snappen. Na 1,5 uur ben ik weer alleen. Mijn hoofd vol met gedachten, over wat ik heb gezegd en wat anderen zeiden. Meestal helpt daar maar één ding voor: werken met de handen. Ik heb nog een uur, precies genoeg om de badkamer schoon te maken. 

Ik haal Sam op bij de peuterspeelzaal. Thuis gekomen lunchen we. Allemaal restjes. Restje kaas-uibrood en ik maakte van een restje zuurkoolstamppot bladerdeeghapjes. Ik had dat laatste ergens gelezen. Het smaakte prima. Verder een schaaltje fruit, rucola, komkommer en kaas. Vandaag hebben we restjesdag. 

Na de lunch leg ik Sam op bed. Hij slaapt niet, maar heeft wel even een prikkelarme omgeving om tot rust te komen. Zelf ruim ik de tafel van de lunch op en lees ik nog een stukje uit een boek. De rest van de middag verloopt vrij rustig. Sam speelt eerst een tijdje binnen, daarna drinken we wat en gaan nog even naar buiten. De rest van de middag speelt Sam heerlijk buiten. 

Als avondeten hebben we weer restjes. De zuurkoolstamppot. Ooit ingevroren. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Maar nu we de vriezer aan het leegeten zijn en Leon vanavond niet thuis is, moest ik het maar eens proberen. Bij de lunch had ik er bladerdeeghapjes van gemaakt. Nu mengde ik er een ei en paneermeel doorheen. Maakte er (zo goed als dat lukte) 'hamburgertjes' van. Smaakte goed (lekkerder dan dat het eruit ziet)! En als toetje aten we ananas, daar is Sam dol op. 

Na het etenstijd hebben Sam en ik samen opgeruimd. Met de nodige strubbels. Ik was best blij dat 'ie weer lekker onder de wol lag. Ik hou ontzettend veel van hem, maar aan het eind van de dag is mijn energie ook een eind op. 

Leon komt vanavond laat thuis. Dus ik heb vanavond alle tijd aan mezelf! Ik werk mijn blog nog wat bij en pak nog een boek. 

Kaartje voor ...

Kijk....ik schreef weer stapeltje kaarten. 

Deze kaarten gingen naar mensen die ik totaal niet ken. 
Mensen die ik bewonder om hun standvastig geloof. 
Mensen die mijn en uw gebed ontzettend hard nodig hebben. 

De Open Doors Magazine die ik regelmatig in de bus krijg, raakt me iedere keer weer. Wat waardeer ik mijn vrijheid veel te weinig. En tegelijkertijd: hoe standvastig zou ik zijn als er vervolging zou komen? Wat geef ik veel aandacht aan allerlei onbenullige dingen, die er uiteindelijk niet eens toe doen. Het magazine zet me als het ware weer even met beide benen op de grond. 

Naast gebed, zou ik ook graag iets actiefs willen doen voor zulke mensen. Ik hou ervan om praktisch bezig te zijn. Ik kocht een zevental kaartjes, schreef een boodschap achterop en deed ze op de post. En dat kun jij ook doen! Hier kun je lezen hoe je dat kunt doen.  

Er zijn een heel aantal dingen waar je rekening mee moet houden, dus lees de instructies even een paar keer goed door. Ik kocht voor de volwassenen een kaart met een Engelse tekst voorop. Voor kinderen vond ik het lastiger. Er mocht namelijk geen dier op staan. Uiteindelijk vond ik wel kaarten met een Bijbeltekst in het Nederlands erop. Achterop de kaart heb ik de Engelse vertaling geschreven. 

Sam is er nog wat te klein voor, maar voor oudere kinderen lijkt me het leerzaam om ook zelf een kaart te maken of te schrijven. 

Mocht je moeite hebben met de Engelse taal, er staan voorbeeldzinnen bij. Het gaat niet om een lap tekst, maar wel om de bemoediging die ieder kaartje met zich mee kan brengen. Er word aan mij gedacht en er word voor mij gebeden. 

Deze actie kost je wel wat meer geld dan de vorige acties waarover ik schreef (hier en hier). Het kopen van een kaart en ook de verzendkosten kwamen ongeveer op €10,- Het is overigens niet de bedoeling dat je de kaarten direct naar de mensen zelf stuurt, maar dit gaat via de Open Doors organisatie. Je stuurt de kaarten in één envelop naar een adres in Nederland. 

Ik hoop en bid dat deze kaartjes hen mogen bemoedigen.