Huilend moederhart

Zo nu en dan vind ik het heel fijn om van me af te typen. Recht vanuit mijn hart. Vandaag zo'n blog recht vanuit mijn moederhart. 

Ik heb nooit geweten dat een moederhart zoveel pijn kon doen. Ik heb nooit begrepen dat je je zo wanhopig voelt als je merkt dat je kind op alle fronten vastloopt. Nooit heb ik begrepen dat gesprekken over je kind je bijna lichamelijk pijn kunnen doen. En toch zijn er wekelijks van die gesprekken. En natuurlijk ze proberen je kind toch positief te schetsen, maar de boodschap komt over. Ik zie mijn pleegkind falen op scholen, falen in het contact met andere kinderen. En keer op keer bevestigen andere mensen dat. 

pixabay

En eerlijk gezegd: thuis zie ik het voor mijn ogen gebeuren. Thuis is het ook niet het jongetje wat hij diep van binnen is, thuis heeft zijn trauma de overhand. Thuis komt alle frustratie van de hele schooldag los. Probeer ik hem op te vangen waar ik kan, maar ontglipt mij soms ook de frustratie. Omdat ik zijn veilig honk ben, voel ik me de rots waar tegenaan gebeukt wordt, soms letterlijk. Typte ik nou rots? Ik voel me vaak meer een hoop zand die langzaam steeds kleiner word. 

En stiekem van binnen voel je dolksteken, kruipt de onzekerheid omhoog. Zou ik het dan wel goed doen? Geef ik hem genoeg tijd, aandacht en liefde? Leer ik hem de goede dingen of ziet hij mij ook iedere keer de fout ingaan? 

En stiekem wil je het van de daken afschreeuwen: ja, ik geef hem liefde! Ja, ik geef hem aandacht! Ja, ik leer hem de goede dingen! Ik maak iedere dag weer fouten, maar ik doe mijn best om mijn pleegkind goed op te voeden. 

Niemand op de wereld houdt meer van hem dan ik. Hij is niet mijn eigen vlees en bloed, maar hij is toch een stukje van mij, want mijn liefde, aandacht en tijd heb ik in zijn opvoeding gestopt. Maar ik heb de afgelopen jaren geleerd dat liefde niet alle problemen oplost. Want anders hadden we deze problemen niet gehad. 

Ondertussen krijg ik een mailtje binnen: gesprek met orthopedagoog op school. 

Ik stuur Leon een appje: 'schat, kun jij dat gesprek voeren op school?'

Want deze moeder laat haar hart huilen. Typt het hele verhaal, nog met haar jas aan en een reep chocolade naast zich. Waarschijnlijk kan een vaderhart de dolksteken beter opvangen.