Strubbels van een thuisblijfmoeder

Wat ben ik blij dat ik thuisblijfmoeder mag zijn. Fulltime thuis om voor mijn kinderen te zorgen! Daar geniet ik van. Ik besef ook dat er moeders zijn die dat heel graag zouden willen, maar om welke reden dan ook, niet kunnen. 

Ik ben gewoon een enorme moederkloek ben die haar kinderen moeilijk af kan staan (al is het voor een uur) aan een ander. Ik merk wel dat ik Sam makkelijker weg breng. Ik weet dat hij zich prima redt en dat hij daar geniet. En dat het leerzaam voor hem is om de wereld zonder zijn pleegmoeder te ontdekken. Maar bij Niek merk ik hetzelfde als ik voorheen bij Sam ook had. De neiging om na 5 minuten al te bellen of het wel goed gaat. Hoewel ik ook merk dat ik makkelijker op kan laden als ik zonder kinderen weg ben. 

Toch merk ik dat het 'thuisblijfmoederen' me soms ook enorm op kan breken. En dit schrijf ik niet om te klagen, maar wel om een eerlijk beeld te geven. 

Bron: Unsplashed

Sam wordt binnenkort 4 jaar. Wat een mijlpaal! Dan begint het schoolleven voor ons. Dat zal wennen worden. Hoewel deze moeder die mijlpaal heel wat vind, helpt Sam me wel over een drempel heen. Hij is ontzettend aan school toe. Hij wil het liefst dat ik de hele dag met hem speel. Als ik hem mijn tijd en aandacht geeft is het het liefste kind van de wereld, maar o wee als ik dat niet doe. Het geeft heel wat strijd. En het zuigt me ook helemaal leeg. En als hij merkt dat ik uitgeput ben (dus niet echt mezelf), dan gaat hij daar ook op reageren. Negatief spiraal noemen ze dat. 

Niek wordt ook wat ouder. En wat een zonnetje in huis is het! Nu hij wat ouder wordt is hij ook meer wakker, wil ook meer aandacht en krijgt ook duidelijk een eigen willetje. Prima en ook helemaal gezond. 

Mijn leefomgeving of sociale omgeving werkt ook niet helemaal mee. We wonen prachtig, maar eenzaam. Ver bij familie, vrienden en kennissen vandaan. Sociale contacten zijn miniem. Buitenom whatsapp spreek ik weinig andere moeders. En natuurlijk; dit is een keuze. Normaliter red ik dit ook goed. Maar ik mis soms wel die buurvrouw die eventjes op kan passen. Ik mis wel dat jongetje in de straat die een goed speelmaatje voor Sam kan zijn. Contacten opbouwen kost veel energie. 

Maar je snapt het wel. Onder de streep hou ik nauwelijks energie over. Wat er voor zorgt dat ik me 's avonds behoorlijk uitgeput voel. En ik totaal geen vrolijke echtgenote en moeder ben, maar eerder een uitgewrongen dweil. 

De laatste tijd speelt het heel erg door mijn hoofd dat het anders moet! Wil ik die vrolijke mama zijn, dan moet er nu iets veranderen. En dat vind ik erg moeilijk. 

Het is moeilijk om toe te geven dat Sam te veel van mij vergt, want ik hou ook zoveel van hem. Ik ben degene die een stap moet gaan zetten. Maar voor mij is dat een loodzware stap. 

Verder is het hoog tijd dat ik een avondje per week voor mezelf ga plannen óf buitenshuis ga werken. Ik moet er af en toe even uit. Mezelf opladen. Terwijl ik een enorme huismus ben. Ik hou erg van het huisje-boompje-beestje-leven. Wat ik ga doen: no idea. Echt niet. Hobby's genoeg, maar dat past allemaal in mijn huisje-boompje-beestje-leven. Misschien word het vrijwilligerswerk in de avond. Het betekent ook dat we een oppas achter de hand moeten hebben voor de keren dat Leon ook weg moet. 

Genoeg te denken. 

Herken jij dit? Hoe los jij dit op?