Een tweede

Leon en ik hebben een wens... En vandaag ga ik alles vertellen over onze wens, die hopelijk binnenkort in vervulling mag gaan!

Leon en ik wisten voordat we Sam kregen al dat we graag een gezin wilden stichten met meerdere kinderen. We hebben zelf ook allebei uit een kinderrijk gezin en daar hebben we goede herinneringen aan. Plus het leek ons gezond dat een kind leert delen en samenspelen binnen een gezin. Als geen ander weten wij ook dat kinderen 'niet te plannen' zijn en dat je ze krijgt. Maar door pleegzorg heb je wel meer invloed op het aantal kinderen dat je gezin telt. Al is het binnen pleegzorg wel de regel om niet meer dan 3 pleegkinderen in een gezin te plaatsen, met uitzondering op broertjes en zusjes. Dit gaat dan wel over de vorm van pleegzorg die wij doen, perspectief biedend oftewel langdurig. 

Toen we Sam kregen wist ik het na een half jaar al zeker. Wat we voor Sam kunnen betekenen zou ik voor nog veel meer kinderen willen betekenen. Maar een half jaar later wist ook dat er aan al mijn energie en positiviteit ook een grens zit. Sam vroeg en vraagt nog steeds veel energie van mij. Ik realiseerde dat ik hele mooie plannen kon maken maar dat ik het met enthousiasme alleen niet zou kunnen redden.  

Nu Sam bijna twee jaar in ons huis en hart is zijn we na gaan denken of we serieus voor een tweede pleegkind wilden gaan. We zijn inmiddels wat thuis in de pleegzorgwereld. We weten dat een pleegkind niet alleen vreugde meebrengt maar ook veel zorgen. We weten nu ook dat een pleegkind je niet alleen energie geeft, maar ook veel energie neemt. We zijn er achter dat opvoeden veel van ons vraagt. (Hier schreef ik er meer over.)

Bron: pixabay

Maar ondanks dat we erachter zijn dan de realiteit soms behoorlijk hard kan zijn binnen pleegzorgwereld besluiten Leon en ik toch voor een tweede te gaan. Al staan we heel wat minder naïef in. En hebben we ook zo onze 'wensen en eisen'. Het tweede pleegkind zal namelijk ook moeten passen bij onze Sam. 

Tegelijkertijd is het ook zo'n vreugde om weer een kindje een veilig plekje binnen ons huis te kunnen geven. Stiekem dromen en fantaseren we over een tweede. Een jongen of een meisje? Hoe oud? Welke culturele achtergrond? Welke situatie? Hoe is contact met bio-familie?

Samen met onze pleegzorgwerker hebben we onze wens besproken. Ze dacht dat het goed voor Sam zou zijn. We hebben een plan opgesteld zodat we er naar toe kunnen leven. Er zal letterlijk en figuurlijk een plekje gemaakt moeten worden in ons gezin en huis voordat we op de lijst komen te staan. Ook zal er iemand langs komen van de matching, zodat we hopelijk een goede match krijgen. Met hem of haar zullen we onze 'wensen en eisen' bespreken, ook met het oog op Sam. En dan komt er weer een spannende wachttijd.

We kijken er weer enorm naar uit! Met het vertrouwen dat God ook dit kind op ons pad zal leiden. Het geeft een heel warm gevoel om voor dit kind te bidden en het in Gods handen te leggen. Want één ding weten we zeker: dit kleintje leeft op dit moment niet in een veilig nestje. Met alle liefde zal ook dit kind een plekje in ons hart en huis krijgen.