Van ongewenst kinderloos naar een baby in je buik

Vandaag een eerlijk en open blog over de stap van ongewenst kinderloos naar zwanger zijn. Ik heb die stap gemaakt zonder me daar bewust van te zijn, want wat was het een complete verrassing toen er twee streepjes verschenen op de test! Graag wil ik in dit blogartikel eerlijk uitleggen waarom (zelfs) wij niet op een roze wolk zitten tijdens de zwangerschap. 

Bron: Pixabay                  

Het zwanger zijn, het krijgen van een biologisch kindje.... Eén van mijn grootste wensen. Zoveel om gebeden. En uiteindelijk geaccepteerd dat mijn weg anders zou lopen. Focus op pleegzorg. Het genieten van Sam. De plannen voor een tweede pleegkind. En dan opeens...zwanger. De wereld op z'n kop. 

Het begon vol ongeloof en verwondering. De positieve test vertelde mij dat er iets in mijn buik groeide wat ik nog niet kon voelen. Heel onwerkelijk. Pas na een eerste echo durfden we het iets toe te laten. Een tweede echo bevestigde de eerste echo. We konden het de hele wereld gaan vertellen. 

Mensen reageerden zo blij. We kregen zoveel meeleven. Kaartjes, cadeautjes en telefoontjes. En toch overspoelde het mij. Ik was namelijk nog niet zover. Het leek ook alsof ik mijn gevoel afgesloten had. Lichamelijk voelde ik me niet lekker. En psychisch had ik te veel te verwerken. Ik leek me af te sluiten voor gevoelens. 

En ondertussen groeide mijn schuldgevoel. Ik voelde zo weinig blijdschap en dankbaarheid. Het verzamelen van de baby-uitzet deed me heel weinig, ik had het net zo goed voor iemand anders kunnen doen. Ik droomde niet over de baby. Wel bereidde ik alles voor, maar veelal met mijn gevoel op slot. 

Bij Leon merkte ik hetzelfde, hij leek er helemaal niet mee bezig te zijn. En voor een man is dat natuurlijk veel makkelijker. Ik voelde een kleintje groeien in mijn buik en later voelde ik het iedere dag bewegen. Maar Leon zag alleen mijn buik dikker worden en kon pas later de baby voelen bewegen.

Ik heb het er behoorlijk moeilijk mee gehad. Toen de verloskundige vroeg of ik al bezig was met het kamertje schaamde ik me best wel. Ja, in dat kamertje stonden alle gekregen babyspullen opgestapeld. Maar ik stond er niet bij te zwijmelen en de deur zat eigenlijk altijd dicht. Blijkbaar is de vervulling van de kinderwens ook een proces op zichzelf. En Leon en ik stonden er allebei weer anders in, wat vervolgens weer een uitdaging was voor onze relatie. 

Ik denk dat er ook een groot stuk ongeloof in meespeelt. Het gevoel niet durven toelaten, niet durven dromen. En tegelijkertijd ook een stukje karakter. Ik sta niet zo snel te zwijmelen bij een wieg ;), maar wie weet gaat het straks wel gebeuren. 

Voor ons was het denk ik makkelijker geweest dat het kindje er opeens was, net zoals Sam. Dan konden we het zien, vasthouden en ruiken. Een tastbaar bewijs. 

Na de 30e week ben ik bewust begonnen met voorbereiden. En ik merkte ook dat de baby contact ging zoeken met de buitenwereld. Wat bijzonder is dat, een kindje wat tegen je hand aan komt liggen. Het nadenken over de geboorte maakte me emotioneel. En ik merk dat ik er meer naar uit ga zien. Ik wil het beleven. Ons kindje werd steeds iets meer werkelijkheid voor ons.

Ik heb geaccepteerd dat ik deze zwangerschap beleef, zoals ik hem beleef. Al is het heel anders dan ik me had voorgesteld. Al reageer ik zelf en al reageert Leon anders. Na alles wat we hebben meegemaakt is dit onze manier. Het beseffen en genieten zal waarschijnlijk pas beginnen na de geboorte als we onze zoon of dochter in handen zullen houden. Tot die tijd proberen we ongedwongen te genieten van de zwangerschap, zonder onszelf schuldig te voelen als we ons niet blij of dankbaar voelen.