Over een 'ongeknuffeld' kind

'Dat voelt lekker warm, zo'n knuffel!' 

Dit zijn de woorden van een pleegkind van 6 jaar oud. Hij ervoer het voor het eerst hoe fijn het was om geknuffeld te worden. Hoe fijn het was om armen om je heen te voelen en een kus op je voorhoofd. Hij ervoer het hoe fijn het is om lichamelijk te voelen dat je geliefd bent. 

Iedere keer als ik aan deze uitspraak denk, springen de tranen me in de ogen. Misschien heb ik een gevoelig hart, dat zou goed kunnen. Maar het besef dat er kinderen op deze aarde rondlopen die niet weten hoe een knuffel voelt. Die dus lichamelijk niet voelen dat ze geliefd zijn. 

Dit ene zinnetje van dit jongetje blijft in mijn hoofd rondspoken. Ik heb er veel over nagedacht. Wat is de oorzaak? Wat doet het met je? Wat betekent het voor de toekomst als een kind niet geknuffeld wordt (ook al is hij 6). 

Geen idee hoe jij dat als moeder doet. Maar laatst werd ik me bewust hoe vaak ik Sam eigenlijk tussendoor knuffel en liefkoos. 
Iedere keer als ik hem zijn slab om doe, geef ik hem snel een kus op z'n haren. 
Iedere keer als ik hem klaarmaak om weg te gaan geef ik hem even een aai over z'n heerlijke wangetjes. 
Iedere keer als ik hem afdroog na een douchebeurt kan hij niet wachten tot hij droog is om me te knuffelen. 
Iedere keer als ik hem naar bed breng overlaad ik hem met kusjes. En dan klinkt er een helder stemmetje uit het bed: 'Heel veel kusjes!'. 
Het gaat bij mij echt vanzelf. Ik vind hem ook gewoon te lief om niet te knuffelen. 

Bij dit jongetje van 6 is er dus iets misgegaan. 
Misschien is hij als baby wel geknuffeld, maar toen hij ouder werd is het gestopt. 
Misschien heeft zijn moeder dit knuffelen vroeger ook moeten missen en weet ze niet hoe belangrijk een knuffel is voor een kind. 
Misschien heeft moeder er moeite mee om werkelijk van het kind te houden. 

Over de toekomst van een 'ongeknuffeld' kind vind ik het lastig om er iets over te zeggen. In dit geval leert hij van zijn pleegmoeder hoe fijn knuffelen is. Hij leert zelf om te knuffelen en dus om de liefde van zijn kant door te geven aan anderen. Een knuffel verteld je dat je er mag zijn, dat je gewaardeerd wordt, dat er iemand is die om je geeft hoe je je ook voelt. En dat is wel heel belangrijk. Uiteindelijk komen we weer uit met hechtingsproblematiek waarover ik eerder (hier en hier) schreef. 

Het ene zinnetje blijft vaak in mijn hoofd rondspoken. En ik weet het...ik moet het weer loslaten. Opvoeden is loslaten en als pleegouder moet je vaak dubbel loslaten en soms ook dubbel vastpakken en knuffelen. Eén van de dingen die je moet loslaten is het verdriet dat je tegenkomt in de pleegzorgwereld. In de pleegzorgwereld is zoveel ellende, ellende waarvan ik niet eens wist dat ik het hier in Nederland tegen kon komen. Maar ik moet het weer loslaten. Ik kan niet de hele wereld helpen, maar ik kan wel één kind helpen. 

Wil je meer lezen over het belang van knuffelen/hechting? Dit artikel is erg interessant.